Η επιθυμία μου να βρεθώ στις εμφανίσεις της Ματούλας Ζαμάνη ήταν μεγάλη, αλλά τελευταία στιγμή όλο κάτι συνέβαινε.
Φτάνοντας απέξω, κατάλαβα πως κάτι καλό θα συμβεί με βάση τον κόσμο που περίμενε αλλά και τις συζητήσεις που έκαναν μεταξύ τους. Όσο ανέβαινα τις σκάλες τόσο άκουγα τις φωνές να πληθαίνουν και η πρώτη εικόνα μου, είναι ένας χώρος σχεδόν ασφυκτικά γεμάτος από διαφορετικές ηλικίες να είναι εκεί για τη Ματούλα.
Οι εμφανίσεις της πήραν παράταση, όπως ήταν αναμενόμενο, για άλλες τρεις Παρασκευές του Απρίλη.
Κρατάω μια ατάκα της: «Το πιο σημαντικό σε ό,τι κάνουμε είναι να μην είμαστε μόνοι», τα υπόλοιπα ανακαλύψτε τα εσείς!
*Οι φωτογραφίες είναι της Marili Zarkou και την ευχαριστώ πολύ.
Τελικά η προτελευταία μέρα του Μάρτη με βρήκε εκεί, να κατεβαίνω τη Φραντζή με αρκετές απορίες ως προς του τι θα έβλεπα στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου.
Φτάνοντας απέξω, κατάλαβα πως κάτι καλό θα συμβεί με βάση τον κόσμο που περίμενε αλλά και τις συζητήσεις που έκαναν μεταξύ τους. Όσο ανέβαινα τις σκάλες τόσο άκουγα τις φωνές να πληθαίνουν και η πρώτη εικόνα μου, είναι ένας χώρος σχεδόν ασφυκτικά γεμάτος από διαφορετικές ηλικίες να είναι εκεί για τη Ματούλα.
Το σκηνικό ήταν λίγο αστρικό με έναν ουρανό και γύρω γύρω αστέρια να κάνουν παρέα σε δύο λευκά σύννεφα, που μ' ένα μαγικό τρόπο θα αποκάλυπταν πολλές εικόνες κατά τη διάρκεια της νύχτας, και θα έδιναν μια ξεχωριστή πινελιά.
Η εισβολή της Ματούλας στη σκηνή ήταν απότομη και με ένα χαμόγελο έδωσε με τις νότες το σύνθημα για μια παράσταση, που μόνο όσοι την έχουν ζήσει μπορούν να καταλάβουν.
Το παραδοσιακό ηπειρώτικο «Τι κακό» και η αγαπημένη «Βάλια Κάλντα» του Θανάση Παπακωνσταντίνου άνοιξαν την πόρτα για το δικό της κόσμο, έναν κόσμο γεμάτο συναισθήματα, ενέργεια και αυθορμητισμό.
«Θα είναι σαν να τελειώνουμε αλλά δε θα τελειώνουμε» αυτοσαρκάστηκε λίγα λεπτά μετά για να εισπράξει ένα δυνατό χειροκρότημα και να δώσει την καλύτερη πάσα για να ανοίξει άτυπα, με την «Αγάπη», έναν κύκλο με τραγούδια από το νέο δίσκο της "Nuka" που κυκλοφορεί εδώ και λίγο καιρό ψηφιακά.
Αποθεώθηκε, στην πρώτη από τις πολλές φορές που επαναλήφθηκε η συγκεκριμένη αντίδραση και ένιωσα πως βαθιά μέσα της το χαιρόταν τόσο πολύ!
Η «Δονούσα» και η «Φολέγανδρος» ακολούθησαν με τη συμμετοχή μας να είναι τόσο έντονη και η αλληλεπίδραση σκηνής - κοινού να είναι τόσο εμφανής μα και τόσο μαγική.
Η «Δονούσα» και η «Φολέγανδρος» ακολούθησαν με τη συμμετοχή μας να είναι τόσο έντονη και η αλληλεπίδραση σκηνής - κοινού να είναι τόσο εμφανής μα και τόσο μαγική.
Κάπου εκεί η Ματούλα έριξε την ένταση και παρέα με την κιθάρα της ερμήνευσε αισθαντικά την αγαπημένη μου «Γιαννούλα τη κουλουρού», σε ένα κομμάτι που αξίζει να προσέξεις τους στίχους και να το ακούσεις ξανά.
Από το «Πριν» στο «Γίνε» που έχει αγκαλιαστεί από το κοινό, και από εκεί στο ταμπούρλο της με το «Μιλώ για σένα» όπου και προκάλεσε μια έκρηξη ενθουσιασμού, στο καλύτερο κλείσιμο του πρώτου μέρους της βραδιάς!
Από το «Πριν» στο «Γίνε» που έχει αγκαλιαστεί από το κοινό, και από εκεί στο ταμπούρλο της με το «Μιλώ για σένα» όπου και προκάλεσε μια έκρηξη ενθουσιασμού, στο καλύτερο κλείσιμο του πρώτου μέρους της βραδιάς!
Μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα επέστρεψε πιο χειμαρρώδης και ενθουσιώδης μαζί με τα γκλίτερ στα χείλη και τις πιασμένες ατημέλητα μεγάλες μπούκλες της μέσα από μια ιδιαίτερη διασκευή του «Καίγομαι και σίγολιώνω» με τις φωνές μας να συμμετέχουν πιο δυνατά στο κομμάτι αυτό.
Το πάθος και η αγάπη του κοινού προς το πρόσωπό της μεγάλωνε σε κάθε τραγούδι της, είτε ήταν «Η βάρκα του Αχέροντα» είτε η «Ικαρία», είτε απλά η εξιστόρηση των ιστοριών για το πως έγραψε τα τραγούδια της.
Η ώρα ήταν ήδη περασμένη, βρισκόμασταν νοερά σε άλλα μέρη με την «Μπανιστιρτζού» παρέα σε μια στιγμή που δύσκολα μπορεί να περιγραφεί με λέξεις, ίσως μόνο με μία. Πανζουρλισμός!
Το γλέντι είχε ανάψει για τα καλά και ο κόσμος χόρευε πάνω σε τραπέζια, πάνω σε καρέκλες, όπου μπορούσε έχοντας παρασυρθεί από την αύρα και τη μαγεία που εκπέμπει καθώς τραγουδάει!
Ζήσαμε την κάθε λέξη, τον κάθε στίχο, την κάθε μελωδία στον απόλυτο βαθμό μια πρωτόγνωρη αλλά και ωραία κατάσταση για μένα.
Από αυτό το μεγάλο πανηγύρι δε μπορούσε να λείψει ούτε η «Τσιγγάνα» ούτε τα «Έρημα κορμιά» με το κερασάκι στην τούρτα να είναι ο μοναδικός «Διάφανος» του Θανάση Παπακωνσταντίνου!
Η Ματούλα φεύγει από τη σκηνή, μα όλοι ζητούν με μανία encore και οι μουσικοί της γυρνούν, Για το τέλος συμμετείχαμε φωνητικά στον «Αποσπερίτη» και στα «Λάθος φιλιά», όπου γνώρισε ξανά την αποθέωση.
Μαζί της επί σκηνής, ο Θάνος Καζαντζής στα τύμπανα και τα pads, ο Γιάννης Κονταράτος στο βιολί, ο Μένιος Γούναρης στα πλήκτρα και στα synthbass και ο Κώστας Νικολόπουλος στις κιθάρες και στο μπάσο. Στο sound design Δημήτρης Δημητριάδης, στο lights design, ο Χρήστος Λαζαρίδης και ο Θέμις Χριστόφορος στο χειρισμό τους!
Κρατάω μια ατάκα της: «Το πιο σημαντικό σε ό,τι κάνουμε είναι να μην είμαστε μόνοι», τα υπόλοιπα ανακαλύψτε τα εσείς!
*Οι φωτογραφίες είναι της Marili Zarkou και την ευχαριστώ πολύ.