Το 2007 η pop κουλτούρα ταρακουνήθηκε από διάφορα μεγάλα events: την παρουσίαση του νέου iphone της Apple, το 400ό επεισόδιο των Simpsons, την ερμηνεία του Javier Bardem στο No Country For Old Men, την άνοδο της Amy Winehouse, καθώς και απ' τα reunions των Police, Spice Girls, Pink Floyd (στο Live Earth) αλλά και των Led Zeppelin.
Το οριστικό τέλος της μπάντας ήρθε με το θάνατο του drummer John Bonham το 1980. Από τότε, τα μέλη αισθάνθηκαν πως δεν γίνεται να συνεχίσουν, καθώς αποτελούσαν μία οντότητα και η χημεία δε θα ήταν ίδια με διαφορετικά μέλη. Η πραγματικότητα είναι πως όσες φορές οι Led Zeppelin έπαιξαν μαζί μετά το θάνατο του Bonham σε σκόρπια gigs (Atlantic Records 40th Anniversary Celebration, Live Aid) τα αποτελέσματα ήταν μέτρια έως κακά - εκτός ίσως από την εμφάνιση τους στο Rock 'n Roll Hall Of Fame. Όμως, η συναυλία στην O2 ήταν μια εντελώς διαφορετική υπόθεση. Ήταν σαν η μπάντα να μη διαλύθηκε ποτέ, σαν να μην είχαν σταματήσει στις αρχές της δεκαετίας του '80.
Μετά τη συναυλία οι κριτικοί αποθέωσαν τα μέλη της μπάντας αλλά και τον γιο του Bohnam, Jason, που βρέθηκε πίσω από τα drums (μέλος των Foreigner και Black Country Communion, μεταξύ άλλων). Πολλοί έγραφαν τότε πως οι Led Zeppelin είναι η μεγαλύτερη μπάντα όλων των εποχών. Και πώς να μη γράψουν κάτι τέτοιο μετά από αυτή την εμφάνιση; Σκεφτείτε πως ήταν μία μπάντα που δεν υπήρχε για σχεδόν τρεις δεκαετίες στη μορφή που τους παρακολουθήσαμε στο Λονδίνο το 2007, ενώ έπαιξαν full set λες και δε σταμάτησαν να περιοδεύουν.
Αυτός που πάτησε πόδι και αρνήθηκε τα εκατομμύρια που τους δόθηκαν για ένα μελλοντικό tour (δεδομένου της αποδοχής του "Celebration Day") ήταν ο Robert Plant. Βέβαια ήταν αρνητικός από την αρχή και για το reunion των Led Zeppelin το 2007, καθώς θα τον ανάγκαζε να επιστρέψει σε ένα κομμάτι του εαυτού του που βρισκόταν 40 χρόνια πίσω, που μερικές φορές συνοδευόταν από σκοτεινές αναμνήσεις (ο θάνατος του γιου του Karac αλλά και του Bonham). Αν και είχε πει πολλές φορές στο παρελθόν πως «Αν είναι να ξαναπαίξω με τον Jimmy και τον John θα πρέπει να είναι κάτι διαφορετικό από το "Black Dog" κάθε βράδυ», τώρα τα δεδομένα ήταν διαφορετικά. Μετά τη συναυλία στην O2, ο Plant είπε στον Dj Bob Harris πως δεν ήθελε να συνεχίσουν οι Led Zeppelin, καθώς για αυτόν ήταν κάτι που έγινε στο παρελθόν και τελείωσε πια.
Στο τέλος του "Stairway To Ηeaven" στο "Celebration Day" ο Plant σήκωσε τα χέρια του και είπε «Το κάναμε για σένα Ahmet!». Μετά τη συναυλία απέφυγε τα πάρτυ και τους εορτασμούς και πήγε στο Marathon Bar, ένα τούρκικο εστιατόριο κοντά στο σπίτι του στο Primrose Hill στο Λονδίνο. Το «βιβλίο» των Led Zeppelin είχε πια κλείσει.
Οι Led Zeppelin με την εμφάνισή τους το 2007 σφράγισαν το μύθο γύρω απ' το συγκρότημα και η επιμονή άρνηση του Robert Plant σε προτάσεις για επικείμενες περιοδείες επικύρωσε τη σφραγίδα. Χωρίς να είναι προμελετημένο, η μπάντα έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο τη καριέρα της. Δεν θα είχε νόημα για τους Led Zeppelin να επαναλάβουν το θρίαμβο της δεκάτης Δεκεμβρίου - απλά δεν θα τα κατάφερναν. Η πίεση που θα τους ασκούσε το σύστημα και οι απαιτητικοί θαυμαστές θα ήταν τεράστια. Ήταν ένα ηρωικό reunion στο οποίο η μπάντα κέρδισε τη μάχη με το χρόνο.
Το reunion των Led Zeppelin στο Λονδίνο το 2007 είναι θρυλικό. Ήταν θρυλικό πριν πραγματοποιηθεί εξαιτίας της αναμονής πολλών ετών από το προηγούμενο reunion της μπάντας, αλλά και λόγω της συμμετοχής του κόσμου. Η συναυλία διοργανώθηκε για φιλανθρωπικό σκοπό, εις μνήμην του Ahmet Ertegun της Atlantic Records που είχε βοηθήσει τη μπάντα στα πρώτα της βήματα και έφυγε από τη ζωή το 2006. Τα έσοδα της συναυλίας θα πήγαιναν στο Ahmet Ertegun Education Fund που είναι υπεύθυνο για υποτροφίες στην Αγγλία, την Αμερική και τη Τουρκία. To Ahmet Ertegun Tribute Concert - όπως ήταν το όνομα της βραδιάς - έσπασε το ρεκόρ Guinness για τη ζήτηση εισιτηρίων, αφού έγιναν είκοσι εκατομμύρια online αιτήσεις για εισιτήρια, με το website να «πέφτει» από τη ζήτηση. Για τα εισιτήρια έγινε κλήρωση και οι τυχεροί, φανατικοί ή όχι, γέμισαν την O2 του Λονδίνου μαζί με αρκετούς γνωστούς celebrities από το χώρο της μουσικής και όχι μόνο. Ονόματα όπως ο Paul Rodgers, o Mick Jones o Paulo Nutini και ο Keith Emerson άνοιξαν τη συναυλία, ενώ οι Led Zeppelin έπαιξαν ένα δίωρο show σαν headliners. Το reunion κυκλοφόρησε σε audio και video επίσημα το 2012 με τον τίτλο "Celebration Day" (ήταν επίσης διαθέσιμο ολόκληρο στο youtube πριν από μία εβδομάδα για να το φρεσκάρουμε στο μυαλό μας).
Μετά τη συναυλία οι κριτικοί αποθέωσαν τα μέλη της μπάντας αλλά και τον γιο του Bohnam, Jason, που βρέθηκε πίσω από τα drums (μέλος των Foreigner και Black Country Communion, μεταξύ άλλων). Πολλοί έγραφαν τότε πως οι Led Zeppelin είναι η μεγαλύτερη μπάντα όλων των εποχών. Και πώς να μη γράψουν κάτι τέτοιο μετά από αυτή την εμφάνιση; Σκεφτείτε πως ήταν μία μπάντα που δεν υπήρχε για σχεδόν τρεις δεκαετίες στη μορφή που τους παρακολουθήσαμε στο Λονδίνο το 2007, ενώ έπαιξαν full set λες και δε σταμάτησαν να περιοδεύουν.
Αυτό που διαφοροποίησε τo "Celebration Day" από οποιοδήποτε άλλο reunion είναι ότι δεν υπήρξε συνέχεια. Ήταν ένας αποχαιρετισμός, το «grand finale», σε μια εποχή που ο Robert Plant, o Jimmy Page και ο John Paul Jones είχαν όλες τις δυνάμεις τους και οι ρυτίδες του προσώπου τους χάνονταν στους ήχους του "Ramble On" και του "Kashmir". Η φωνή του Plant είχε βέβαια αλλάξει δραστικά, είχε σκληρήνει και ήταν πιο ώριμη (όταν αποφάσιζαν το setlist ο Robert απέφυγε τραγούδια με ψηλές νότες όπως το "Immigrant Song" και το "Achilles Last Stand"), ενώ ο Jimmy δε μπορούσε να παίξει μαραθώνια shows. Όμως αυτά δεν έπαιξε κανένα ρόλο γιατί η δυναμική ήταν εκεί, με τις συνθέσεις να έχουν αποκτήσει πια καινούρια ζωή προσαρμοσμένη στους δημιουργούς τους.
Στο τέλος του "Stairway To Ηeaven" στο "Celebration Day" ο Plant σήκωσε τα χέρια του και είπε «Το κάναμε για σένα Ahmet!». Μετά τη συναυλία απέφυγε τα πάρτυ και τους εορτασμούς και πήγε στο Marathon Bar, ένα τούρκικο εστιατόριο κοντά στο σπίτι του στο Primrose Hill στο Λονδίνο. Το «βιβλίο» των Led Zeppelin είχε πια κλείσει.
Ο Jimmy Page και o John Paul Jones δεν σταμάτησαν στην άρνηση του Robert και έκαναν πρόβες με γνωστούς μουσικούς, όπως ο Steven Tyler των Aerosmith και ο Myles Kennedy των Alter Bridge. Δεν έφτασαν μακρυά, γιατί πιθανώς και οι ίδιοι κατάλαβαν ότι δεν γίνεται να υπάρξουν Led Zeppelin με άλλον τραγουδιστή, όπως δεν κατάφεραν να συνεχίσουν χωρίς τον αυθεντικό τους drummer. Φυσικά, σχεδόν κάθε χρόνο ξεκινούν φήμες πως οι Led Zeppelin θα παίξουν στο Glastonbury Festival στην Αγγλία ή πως ετοιμάζουν περιοδεία, αλλά παραμένουν φήμες (βάζει βέβαια και ο Plant το χεράκι του με το φλεγματικό του χιούμορ με δηλώσεις που παρεξηγούνται).
Πίσω από τη μουσική θα υπάρχει πάντα το συναίσθημα και η ψυχή. Όταν τέτοια μεγέθη καταφέρνουν να αντισταθούν στα λεφτά και να ακολουθήσουν τη μούσα τους, δίνουν ένα μάθημα σε άλλους δεινόσαυρους που έχουν ξεπέσει - αλλά και σε μεταγενέστερες μπάντες - για την ουσία της αναζήτησης και της δημιουργίας. Στους νεότερους που δεν καταφέραμε να ζήσουμε τους Led Zeppelin μάς μένει μία γλυκόπικρη επίγευση μετά τους τίτλους τέλους του "Celebration Day", αλλά ξέρουμε πως το συγκρότημα υποκλίθηκε με το μειδίαμα της επιτυχίας μπροστά σε όλον τον κόσμο. Υπάρχει καλύτερος τρόπος να ρίξεις την αυλαία από είκοσι εκατομμύρια αιτήσεις για μία συναυλία σου;
Σχετικό θέμα