Μια από τις (καλώς εννοούμενες) «εμμονές» των ανθρώπων που γράφουμε για τη μουσική (αχρείαστοι να είμαστε) είναι η διαρκής αναζήτηση νέων ακουσμάτων και νέων κυκλοφοριών. Συχνά, δε, αυτή η διαδικασία φτάνει να χαρακτηρίζει το σινάφι. Λένε (εμείς μεταξύ μας το λέμε, δηλαδή) «αυτός έχει κολλήσει στα '80s» και το λέμε σαν κατηγορία ή μομφή. Αυτή η σκοπιά δεν είναι ολότελα λανθασμένη, ειδικά αν μιλάμε για τους «μουσικογραφιάδες», τους ανθρώπους εκείνους που – ενδεχομένως μη μπορώντας να δημιουργήσουν οι ίδιοι νέα μουσική – καταγράφουν τη μουσική παραγωγή με σχόλια, συνεντεύξεις, κριτικές, αφιερώματα κ.ά.
Ωστόσο, όλοι εμείς οι γραφιάδες της τέχνης, της μουσικής εν προκειμένω, εκτός της επαγγελματικής μας ιδιότητας (αν μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε ως τέτοια, καθώς σπανίως αμείβεται), έχουμε και μια άλλη: είμαστε – πρωτίστως – ακροατές. Και ως τέτοιοι, συχνά-πυκνά, επιστρέφουμε σε αγαπημένα μας ακούσματα του παρελθόντος, τα οποία «μοιραία» λειτουργούν και ως «πήχης» για τα τωρινά. Καθώς, μάλιστα, η μουσική είναι «άπειρη», πολύ συχνά ανακαλύπτουμε τραγούδια ή και δίσκους καλλιτεχνών ή/και συγκροτημάτων του παρελθόντος που αγνοούσαμε.
Αυτή η μουσική, άραγε, πώς χαρακτηρίζεται; Είναι καινούργια ή παλιά;
Να το δώσω με ένα παράδειγμα: κάποιος που ποτέ του μέχρι σήμερα δεν είχε ακούσει Bob Dylan ακούει κάτι καινούργιο αν αρχίσει να «σκάβει» το ρεπερτόριό του; Ή αλλιώς: κάποιος φανατικός του Dylan, που βάζει να ακούσει έναν δίσκο του, από τα '90s που δεν τον είχε ακούσει όταν είχε πρωτοβγεί (από σνομπισμό του στυλ: «δεν είναι όπως ήταν παλιά ο Dylan») τι ακούει; Καινούργιο ή παλιό Dylan; Να το διατυπώσω και κάπως αλλιώς: νέος «μεταλλάς» ανακαλύπτει σήμερα ότι οι Helloween δεν ξεκίνησαν την πορεία τους με τα "Keeper of the Seven Keys Part I & II" και βάζει να ακούσει το παλαιότερο "Walls of Jericho". Τι μουσική ακούει;
Αν το «χοντρύνουμε», βάζοντας στο τραπέζι τη θεωρία της σχετικότητας καθώς ο χρόνος είναι ουσιαστικά κάτι σχετικό, τότε όλα χάνουν το νόημά τους. Οπωσδήποτε, «ξεφτυλίζεται» και η εμμονική αναζήτηση του καινούργιου, καθώς – όπως και στη φυσική η κίνηση ενός αντικειμένου καθορίζεται από το σταθερό σημείο του παρατηρητή – κάθε μουσική, όσο παλιά κι αν είναι, μπορεί να είναι «φρέσκια» στα αυτιά κάποιου που δεν την είχε ακούσει ως τώρα. Ένα παιδί 12 ετών μπορεί σήμερα να ακούσει Bob Dylan για πρώτη φορά στη ζωή του. Θα το κατηγορήσουμε για «αρχαιολατρεία»;
Το έχω γράψει κι άλλοτε: η μουσική δεν έχει ηλικία. Ευτυχώς.
Δεν είναι άνθρωπος, δεν είναι κτήριο, δεν είναι πόλη, χώρα ή κάτι συναφές. Η μουσική είναι πατρίδα. Όλων. Η μοναδική, μάλιστα, πατρίδα για την οποία αξίζει να πολεμάμε.
Με τις υγείες μας.
Υ.Γ. Πάω να βάλω ξανά το "A Hard Rain’s A-Gonna Fall" με το οποίο έχω «κολλήσει» τρεις μέρες τώρα (και το οποίο προφανώς ευθύνεται για όσα διάβασες παραπάνω, φίλτατε αναγνώστη).