Γενικά πιστεύω ότι το να παίζει σε μια διαφήμιση ένα τραγούδι που σου αρέσει πολύ κρύβει περίπου τον ίδιο κίνδυνο με το να βάλεις ένα τέτοιο τραγούδι σαν ήχο για ξυπνητήρι. Ναι, καλά σκεφτήκατε, θα καταλήξεις να το μισήσεις (κάπως). Βέβαια το να παίξει ένα τραγούδι σε μια διαφήμιση έχει και άλλα πολλά προβλήματα, πέρα από το ότι δεν ελέγχεις εσύ τον αριθμό των φορών που θα το ακούσεις. Ελλοχεύει επιπλέον ο κίνδυνος - για να μην πω ότι είναι βέβαιο - το τραγούδι να μπει μισό ή (πετσο)κομμένο λόγω του περιορισμένου εκ των πραγμάτων διαφημιστικού χρόνου και με αυτόν τον τρόπο να χαθεί όλη η μαγεία του, ενδεχομένως και η ιδέα που είχε από πίσω ο/η δημιουργός του.
Και αφού έκανα μια εξαιρετική (sic) πάσα στον εαυτό μου, πάω στο προκείμενο. Οι ίδιοι ακριβώς φόβοι μού γεννήθηκαν όταν άκουσα για πρώτη φορά τον αγαπημένο μου «Καθρέφτη» του Φοίβου Δεληβοριά στη διαφήμιση γνωστής μπύρας. Σε πρώτη φάση εκνευρίστηκα τρομερά που το τραγούδι μπήκε (ω! τι έκπληξη) κομμένο, καθώς ουσιαστικά ακούς μόνο το ρεφραίν. Και ναι θα μου πεις δεν γίνεται να μπει ολόκληρο για προφανείς λόγους πέρα από τον διαφημιστικό χρόνο που αναφέρθηκε, αλλά και επειδή το context για το οποίο γράφτηκε το τραγούδι ήταν αρκετά διαφορετικό, δεδομένου ότι κυκλοφόρησε το 2003 (ναι, έχουν περάσει περίπου 20 χρόνια).
Αφού που πέρασε ο εκνευρισμός, μπήκα στο YouTube από περιέργεια και το αποτέλεσμα δεν με εξέπληξε. Τα διάφορα video που περιλαμβάνουν ερμηνεία του «Καθρέφτη» έχουν εκτοξευθεί σε views και σε σχόλια τα οποία βέβαια έχουν χρονική αφετηρία την ημέρα που προβλήθηκε πρώτη φορά η διαφήμιση. Κάπως λίγο σαν να ανακουφίστηκα, λέω τουλάχιστον ο κόσμος έστω και μετά από τόσα χρόνια άκουσε ένα τόσο σπουδαίο τραγούδι, ενδεχομένως μπήκε στη διαδικασία να σκεφτεί και πίσω από τις λέξεις του που είναι αιχμηρές και δοσμένες με τον γνωστό και μοναδικό αφηγηματικό τρόπο του Φοίβου Δεληβοριά. Άλλωστε και το θέμα της διαφήμισης είναι το «ξεκόλλα από το κινητό, άραξε και πιες μια μπύρα με την παρέα σου».
Είναι όμως έτσι; Πιστεύω πως το ίδιο το τραγούδι κάνει μια τέτοιου είδους και ύφους ενδοσκόπηση που δεν νομίζω ότι αντέχουμε ως κοινωνία. Είναι ένα τραγούδι με τόσο έντονο το στοιχείο της αυτοκριτικής έως και σαρκασμού του σύγχρονου τρόπου ζωής και αντίληψης που νομίζω (ψέματα, είμαι σχεδόν σίγουρος) ότι θα περάσει σαν μία ακόμα μόδα. Ένα παράδειγμα τεκμηρίωσης αυτού του ισχυρισμού είναι ότι ο Δεληβοριάς σε αυτό το τραγούδι εισήγαγε πρώτη φορά σε τραγούδι του την κριτική στα παιχνίδια reality που τότε μόλις είχαν «προσγειωθεί» στην ελληνική τηλεόραση και απολάμβαναν ήδη τεράστια επιτυχία. Έχουμε 2022 και τα reality εξακολουθούν να έχουν υψηλά νούμερα τηλεθέασης (surprise #not). Ο Δεληβοριάς επίσης σε αυτό το τραγούδι σαρκάζει απολαυστικά την κουλτούρα του ναρκισσισμού και γενικότερα της επίπλαστης αυτοαποθέωσης. Φαντάζεστε καλύτερη περιγραφή κατάστασης από αυτό που - μεταξύ άλλων - συμβαίνει στα social media;
Το τραγούδι του Δεληβοριά όπως όλα τα αληθινά σπουδαία τραγούδια έχουν αυτό τον επίκαιρο χαρακτήρα, παρότι σιχαίνομαι το συγκεκριμένο χαρακτηρισμό. Τα λόγια του «Καθρέφτη» απηχούν ακόμα πεντακάθαρα σε μια σειρά από κοινωνικές συμπεριφορές κι ας γράφτηκαν τόσα χρόνια πριν. Αυτό ίσως από μόνο του να λέει πολλά. Το σίγουρο είναι ότι σε σχέση με το 2003 τώρα έχουμε περισσότερους καθρέφτες μπροστά μας και είμαστε και πολύ περισσότερο «εξαρτημένοι» από αυτούς. Μπορούμε όντως να τους σπάσουμε και να δούμε τι κρύβεται από πίσω τους και το κυριότερο, θέλουμε;