«Μαζί» τιτλοφορείται η φετινή συνεργασία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη και της Ελεωνόρας Ζουγανέλη κάθε Σάββατο στο Vox, ένα χώρο που είχε δημιουργηθεί πριν από δύο δεκαετίες για την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Φέτος υποδέχεται το σχήμα κάθε Σάββατο (και κάποιες Κυριακές) υπό τη σύγχρονη σκηνοθετική ματιά του Μανόλη Παντελιδάκη.
Οι δύο ερμηνεύτριες βγαίνουν μαζί στη σκηνή και ανοίγουν το ομολογουμένως πλούσιο πρόγραμμα με ένα «medley» προσωπικών τους επιτυχιών κατορθώνοντας έτσι να κερδίσουν το κοινό από το πρώτο λεπτό. «Μαζί» παραμένουν στη σκηνή για το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς, εκτός από δύο μικρά μέρη όπου η κάθε ερμηνεύτρια έχει ένα μικρό προσωπικό πρόγραμμα, τακτική που μοιάζει επιτυχημένη και ειδικά η Ελευθερία Αρβανιτάκη επιλέγει πάγια στις συνεργασίες της την τελευταία δεκαετία. Το πρόγραμμα απαρτίζεται σχεδόν αποκλειστικά από μεγάλες επιτυχίες των τραγουδιστριών με μια μικρή έμφαση στα πιο «ματζόρε» κομμάτια, με το κοινό να συνοδεύει τις κλασικές πλέον επιλογές καθ’ όλη τη διάρκεια του προγράμματος που έχουν επιμεληθεί οι δύο ερμηνεύτριες σε συνεργασία με τη Λήδα Ρουμάνη. Αν και είναι κατανοητό με τόσο σπουδαίο και πλούσιο ρεπερτόριο είναι αδύνατο να χωρέσεις τα πάντα σε ένα πρόγραμμα, προσωπικά θα εκτιμούσα μια μεγαλύτερη παρουσία κομματιών από τους τελευταίους δίσκους των δύο ερμηνευτριών, όπου δεν τραγούδησαν παρά από ένα τραγούδι.
Ξεχωριστή στιγμή μετά τα προσωπικά προγράμματα των δύο ερμηνευτριών αποτελεί η μίξη του «Χάρτινο Το Φεγγαράκι» με γνωστές επιτυχίες, εμπνευσμένο από την παρόμοια παρουσίασή του από τον Διονύση Σαββόπουλο στην ιστορική του εκπομπή που μετέπειτα δισκογραφήθηκε, «Ζήτω Το Ελληνικό Τραγούδι» του 1986 (και όπου συμμετείχε η Ελευθερία Αρβανιτάκη). Η χημεία των δύο καλλιτεχνών στη σκηνή είναι ομολογουμένως συναρπαστική καθώς το αιθέριο στοιχείο της Αρβανιτάκη δένει σαφώς με την εκρηκτικότητα της Ζουγανέλη. Τα φώτα και το αρκετά καλοδουλεμένο video-wall συνθέτουν μια ατμόσφαιρα που εγκλιματίζει αμέσως το κοινό που αν και εκ πρώτης όψεως έμοιαζε ετερόκλητο, απλώς επιβεβαιώνει τη δύναμη της μουσικής να φέρνει κοντά ανθρώπους ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλλου ή οποιασδήποτε άλλης παραμέτρου.
Οι δύο ερμηνεύτριες στις άνω των τριών ώρες που διαρκεί η παράστασή τους, συνεπαίρνουν το κοινό σε ένα ταξίδι νοσταλγίας αλλά και έκστασης, ξεσπάσματος αλλά και εσωτερίκευσης σε ένα γενναιόδωρο «συναισθηματικό αλισβερίσι». Αν και το πρόγραμμα είναι σαφώς γεμάτο, το κοινό φάνηκε απεγνωσμένα να ζητάει περισσότερο, όπως είναι αναμενόμενο με δύο ερμηνεύτριες τέτοιου βεληνεκούς και ρεπερτορίου. Από την ανακοίνωσή του το σχήμα είχε προβλεφθεί ως η «συνεργασία της χρονιάς» και θεωρώ πως όποια ή όποιος βρεθεί σε μια βραδιά στο VOX μάλλον θα το επιβεβαιώνει.