Πολύ λίγο πριν την εκπονοή του Ιουνίου, η θεατρικότητα του μαέστρου Λουκά Καρυτινού, η μεγαλειώδης Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και η υψηλού διαμετρήματος χορωδία της ΕΡΤ ταρακούνησαν το Ηρώδειο, αποδίδοντας ένα από τα μεγαλύτερα έργα του Giusseppe Verdi, το «Ρέκβιεμ».
Η εκδοχή που παρακολουθήσαμε ήταν ένα «Ρέκβιεμ» που φαινόταν να στύβει κάθε σταγόνα υπαρξιακού δράματος. Ενώ οι μνημειακές κορυφώσεις ταρακούνησαν το πάτωμα, συχνά οι πιο ήρεμες στιγμές πνευματικού δράματος ήταν οι πιο συναρπαστικές.
Με τον Λουκά Καρυτινό να διευθύνει χωρίς μπαγκέτα, η έμφαση εδώ ήταν πάντα στο βάθος της έκφρασης. Οι σολίστ ανταποκρίθηκαν θαυμάσια, αλληλεπιδρώντας μεταξύ τους και ανταποκρινόμενοι στους συναδέλφους τους. Η Φινλανδή υψίφωνος Μίινα-Λίισα Βέρελε και η επιβλητική μεσόφωνος από την Τυνησία Ριχάμπ Σαγιέμπ ήταν μέλη μια πλούσιας σύνθεσης φωνών, που συμπληρώνουν ο υποψήφιος για Grammy τενόρος Μπάρι Μπανκς και ο βαθύφωνος Αλέξανδρος Σταυρακάκης, ο μοναδικός Έλληνας που έχει διακριθεί με το Ά Βραβείο στο Διεθνή Διαγωνισμό Τσαϊκόφσκι. Όλοι μαζί έδωσαν συγκινητική έμφαση στο νόημα του κειμένου.
Η Χορωδία της ΕΡΤ εξαπλώθηκε σε ολόκληρο το πίσω μέρος της σκηνής, δημιουργώντας μεγάλο πλάτος και έναν καθηλωτικό ήχο. Το "Dies Irae" ήταν συντριπτικό και το "Sanctus" συναρπαστικό σε συνδυασμό με τις φωνές, αλλά και οι πιο απαλές στιγμές ήταν πολύ χρωματισμένες.
Η ισορροπία μεταξύ της δομής του και της συνειδητοποίησης του δράματος διατηρούνταν συνεχώς με τη συμβολή του αεικίνητου Λουκά Καρυτινού. Τα χάλκινα, τα κρουστά, τα πνευστά και τα φωνητικά ήταν όλα στο επίκεντρό, καθώς τα ανελέητα, επιδέξια κουρδισμένα ηχοτοπία θυμού και αγωνίας έπεφταν βροχή στους ακροατές, με την ένταση να υπογραμμίζεται από τα εγχορδα.
Στη δραματική επανάληψη της λέξης "Mors" (Θάνατος) στο σόλο του βαθύφωνου «Mors Stupebit Et Natura», οι ήσυχοι, πλούσιοι, στρογγυλεμένοι, άψογα αρθρωμένοι ήχοι του Αλέξανδρου Σταυρακάκη μετέφεραν το θαύμα του Βέρντι, με ένα λεπτό σκοτεινό πέπλο που μπορεί να εξαναγκάσει τον ακροατή σε μια βαθιά προσωπική μαρτυρία.
Το "Agnus Dei (Αμνός του Θεού)" πρόσφερε περαιτέρω επίδειξη της μουσικής και τονικής συγχρονικότητας των φωνών. Η ορχήστρα το εκτέλεσε άρτια και έκλεισε με ακρίβεια και λεπτότητα, οι εκτεταμένες χειρονομίες του Λουκά Καρυτυνού καθοδηγούσαν και συνομιλούσαν παράλληλα με την ορχήστρα.
Το "Libera Me (Deliver Me)" δεν είναι μόνο το τελευταίο αλλά το μεγαλύτερο από τα τμήματα του έργου, αποτελεί δε μια αναζωογονητική ανακεφαλαίωση καθώς και επέκταση των προηγούμενων μουσικών και λειτουργικών θεμάτων. Ωστόσο, παρέχει την δυνατότητα στους ερμηνευτές να δείξουν την ικανότητα τους στη γρήγορη εναλλαγή διάθεσης και στυλ. Τελικά όμως, ήταν η δραματικότητα που αποτελεί το «κατακάθι» του «Ρέκβιεμ» του Βέρντι.
Μέσα από μια συναυλία σαν αυτή ο ακροατής γινεται μέρος αυτής της εμπειρίας. Ανεξάρτητα από τη θεολογική ή και θρησκευτική πεποίθησή του, για περίπου μία ώρα και τριαντα λεπτά, μπορεί να πιστεύει στο Θεό.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στις Μαρία Γραμματικού και Stephie Grape.