Οδοιπορικό στη Μουσική: Ήμασταν για τρεις μέρες στο 10ο Μουσικό Φεστιβάλ Ελάτειας

Χτισμένη στις πλαγιές του όρους Καλλίδρομον, στην ανατολική πλευρά της κοιλάδας του Βοιωτικού Κηφισού, απέναντι από τον Παρνασσό που δεσπόζει και σε απόσταση μόλις πέντε χιλιομέτρων από την Τιθορέα, η Ελάτεια είναι μια αγροτοκτηνοτροφική περιοχή.

Υπάρχουν δύο εκδοχές για το όνομά της περιοχής: Σύμφωνα με τον Παυσανία, η Ελάτεια πήρε το όνομά της από το μυθικό βασιλιά Έλατο, γιο του Αρκάδα βασιλέα της Αρκαδίας, ο οποίος κατά το μύθο, ήλθε να βοηθήσει τους Φωκείς εναντίον των Φλεγίων, οι οποίοι είχαν επιτεθεί στο ιερό των Δελφών. Οι Φωκείς, για να τον ευχαριστήσουν για τη βοήθειά του, του παραχώρησαν την περιοχή απέναντι από τον Παρνασσό. Ο Έλατος παρέμεινε λοιπόν στη Φωκίδα και ίδρυσε την ομώνυμη πόλη. Σύμφωνα με άλλη, νεώτερη εκδοχή, η ονομασία Ελάτεια προήλθε από τα έλατα που τότε υπήρχαν άφθονα στο βουνό πάνω από την αρχαία πόλη.

Με μεγάλη ιστορία κατά την διάρκεια της αρχαιότητας, η Ελάτεια, λόγω της γεωγραφικής και στρατηγικής της θέσης ανάμεσα σε Θερμοπύλες και Χαιρώνεια, ενεπλάκη σε όλους σχεδόν τους πολέμους της αρχαιότητας, με αποτέλεσμα να καταστραφεί αρκετές φορές και να ξαναχτιστεί σε σύντομα χρονικά διαστήματα.

Στις μέρες μας τώρα, ήταν 2009 και λίγο σαν αστείο, λίγο σοβαρά (όπως γίνεται με όλα τα ωραία) οι νέοι της Ελάτειας σκέφτηκαν να κάνουν ένα μεγάλο πάρτι -σαφώς, όχι σαν του Λουκιανού στην Βουλιαγμένη- για τους ίδιους και για όλους τους νέους της ευρύτερης περιοχής. Με πολλή προσωπική δουλειά, όρεξη και πολλά, μα πάρα πολλά χιλιόμετρα πάνω κάτω, ώστε να διαφημιστεί παντού το πάρτι, το εγχείρημα στέφθηκε με επιτυχία, με αποτέλεσμα να γίνει ετήσιος θεσμός για τα επόμενα χρόνια. Λίγο η ανησυχία, λίγο η αγάπη για την ελληνική μουσική, λίγο η επιτυχία της «γειτονικής» Αρβανίτσας κι ο Σύλλογος Νέων Ελάτειας, που από το 2015 είχε πλέον και νομική υπόσταση, το εγχείρημα πέρασε στο επόμενο βήμα, που δεν ήταν άλλο από τη διοργάνωση ενός μουσικού Φεστιβάλ που θα έφερνε κόσμο που αγαπά αυτού του τύπου τις διοργανώσεις όχι πια μόνο από τις γύρω περιοχές αλλά από όλη την Ελλάδα.

Την Ελάτεια δεν την είχα επισκεφτεί ποτέ μέχρι τώρα. Το 10ο Μουσικό Φεστιβάλ, που διοργανώθηκε από το Σύλλογο Νέων Ελάτειας, ήταν μια καλή ευκαιρία για να βρεθώ στα μέρη και να πάρω... φρέσκο μουσικό αέρα. Με ένα τριήμερο πρόγραμμα, σκέτη ομορφιά για αυτούς που αγαπάνε την καλή ελληνική μουσική: Και Μίλτος, και Θανάσης, και Σωκράτης μα κι ο Εισβολέας και φυσικά και οι κυρίες: Ελευθερία και Ελεωνόρα. Κι όσο για το παραδοσιακό γλέντι, εεε, για αυτό υπήρχαν οι Γκιντίκι!

Ο χώρος του κάμπινγκ από νωρίς το απόγευμα είχε γεμίσει με κατασκηνωτές, κάτι που συνηγορεί σε μια κατάμεστη αρένα για τους καλλιτέχνες, όπως διαπίστωσα λίγο αργότερα κι ο ίδιος μόνος μου.

Ο Μίλτος Πασχαλίδης ανέβηκε στην σκηνή κι απ' την πρώτη στιγμή, απ' την πρώτη νότα με τις «Βυθισμένες ‘Aγκυρες» ξεκίνησε ένα υπέροχο μουσικό ταξίδι: «Κακές Συνήθειες», «Ό,τι Αγαπάς Δεν Τελειώνει», «Ντομάτες» «Νεράιδα Δίχως Παραμύθι», «Περσείδες», «Ξερολιθιές».

Για όσους παρακολουθούν σε ζωντανές εμφανίσεις το Μίλτο Πασχαλίδη, ξέρουν ότι αγαπάει τους φίλους και μουσικούς του συνεργάτες, κι η αγάπη αυτή τον ωθεί να μνημονεύει κάποιους αγαπημένους μας που όμως έχουν φύγει από κοντά μας. Όπως το Σάκη (Μπουλά), το Λάρρυ (Λαυρέντη Μαχαιρίτσα), το Δημήτρη (Μητροπάνο) και φυσικά τους αγαπημένους του στιχουργούς Μάνο (Ελευθερίου) και Άλκη (Αλκαίο). Κι αυτό είναι κάτι που ξεσηκώνει τον κόσμο να τραγουδήσει με περισσότερη ένταση κι ενθουσιασμό.

Κι είπε κι άλλα μέχρι την ώρα που ανέλαβε η Νίκη Γρανά για να πάρει ο Μίλτος τις απαραίτητες ανάσες. Εκτός από τη Νίκη, ήταν εκεί κι όλοι οι μουσικοί που συνοδεύουν το Μίλτο Πασχαλίδη τα τελευταία χρόνια, δηλαδή ο μαέστρος του Θύμιος Παπαδόπουλος στα πνευστά, ο Πάρις Περυσινάκης στη λύρα και το μαντολίνο, ο Γιάννης Μπελώνης στο πιάνο, όπως προείπα, η Νίκη Γρανά σε ακορντεόν, κιθάρα και τραγούδι, ο Ηλίας Δουμάνης στα τύμπανα κι ο Μίμης Ντούτσουλης στο μπάσο.

Ένα ιδιαίτερο σημείο που πάντα με γοητεύει στις συναυλίες του Μίλτου Πασχαλίδη και που ποτέ δεν λείπει είναι η ενότητα που αφορά την Κρήτη, δηλαδή ο «Ερωτόκριτος»,  αυτό το υπέροχο έμμετρο μυθιστόρημα του Βιτσέντζου Κορνάρου, καθώς και το «Καπηλειό» σε στίχους και μουσική του Δημήτρη «Χαΐνη» Αποστολάκη απο την πρώτη μουσική περίοδο του Πασχαλίδη με τους Χαΐνηδες.

Μια χορταστική συναυλία είχε φτάσει στο τέλος αλλά υπήρχε και συνέχεια…

Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Η λατρεία που υπάρχει στο πρόσωπο του Θανάση Παπακωνσταντίνου είναι γνωστή σε όλους, όχι μόνο επειδή με τα τραγούδια του μιλάει στις ψυχές των ανθρώπων αλλά και επειδή ο λόγος του ως πολίτη μιλάει στις συνειδήσεις. Φέτος ειδικά που είχαν προκύψει κάποια θέματα με τα καπνογόνα στις συναυλίες του και πολύ ευγενικά και εύστοχα είχε ζητήσει να μην επαναληφθούν, είδα με τα μάτια μου να ανεβαίνει στη σκηνή, να αποθεώνεται χωρίς να ανάβει το παραμικρό. Βέβαια, οι πειρατικές σημαίες που ανεμίζανε είχαν πληθύνει... επικίνδυνα, δίνοντας μια πολύ όμορφη εικόνα στο χώρο που είδη είχαν συγκεντρωθεί χιλιάδες κόσμου από όλα τα πιθανά και απίθανα μέρη της Ελλάδας, ακόμα κι από το εξωτερικό!

Βρέθηκα νωρίς στο μεσημεριανό soundcheck του Παπακωνσταντίνου και των μουσικών που τον συνοδεύουν, οπότε είχα μια πρόγευση για το τι θα ακολουθήσει. Μα και πάλι ήταν έτσι, και... καλύτερα!

Το «Σιμούν» ήταν η αρχή για ένα σχεδόν τρίωρο πρόγραμμα. Μαζί του στην σκηνή, ο Αλέξανδρος Κτιστάκης, ο Γιάννης Λίταινας και η «νεοφερμένη» στην όμορφη αυτή μουσική παρέα Αλκυόνη, που μας συγκίνησε με την ολόδροση και ιδιαίτερη φωνή της.

«Στην κοιλάδα των Τεμπών», «Παλιά Πληγή», «Είχα τον Κήπο της Εδέμ», όλες οι μουσικές ιστορίες που έχει σκαρώσει ο Θανάσης όλα αυτά τα χρόνια κι έχουμε αγαπήσει ήταν εκεί, στο στόμα και στις καρδιές μας…

Ο Θανάσης έχει καταφέρει να έχει κοντά του όλα αυτά τα χρόνια μια ομάδα εξαιρετικών μουσικών, μια παρέα συνεργατών με πάρα πολλά «μουσικά χιλιόμετρα»: Δημήτρης Μυστακίδης σε κιθάρα και τραγούδι, Κωνσταντής Πιστιόλης (που εκτός από τα γνώριμα κλαρίνο, γκάϊντα, καβάλ, τραγούδησε παραδοσιακά ηπειρώτικα τραγούδια και φυσικά το «Αγιάζι»), Θανάσης Βόλλας σε μπουζούκι και λαούτο, Γιώργος Αγγελάκης σε τρομπόνι και ακορντεόν, Νίκος Δημηνάκης σε σαξόφωνα, φλάουτο, didgeridoo, beatbox, Απόστολος Γιάγκος στα πλήκτρα, Λεωνίδας Κυρίδης στο ηλεκτρικό μπάσο και ο Φοίβος Άνθης στα τύμπανα.

Φτάνοντας στο τέλος του προγράμματος ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ευχαρίστησε τον κόσμο που βρέθηκε εκεί, μίλησε για τα παιδιά του Συλλόγου και τους εθελοντές που με πολύ κόπο έστησαν το φετινό Φεστιβάλ Ελάτειας, το οποίο ήταν κατά πολύ βελτιωμένο με το αντίστοιχο περσινό, στο οποίο ήταν πάλι παρόν.

_{Κι ήρθε κι ο «Πεχλιβάνης» κι αντάρεψε το μέσα μας….}

Ήταν υπέροχη αυτή η πρώτη νύχτα στην Ελάτεια!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...  (TO BE CONTINUED... που λένε οι Αγγλοσάξωνες).