Την Κυριακή 1 Οκτωβρίου βιώσαμε μία ακόμη μοναδική εμπειρία με το Θανάση Παπακωνσταντίνου να δίνει ρυθμό, ενέργεια και ζωντάνια στον καινούργιο μήνα.
Το τραγούδι με το οποίο άνοιξε τη συναυλία του ήταν το «Μαγγανείες», σε στίχους και μουσική δικά του που ερμηνεύει ο Γιάννης Χαρούλης. Κάποιοι από τους στίχους του λένε «Ανοίγει το ζεστό ψωμί, αχνός τριανταφυλλένιος/ανοίγει και μια φυλακή, να βγει ο δικασμένος» δηλώνοντας το διχασμό και το κοινωνικό αδιέξοδο που υπάρχει. Ένα τραγούδι σε ήρεμους τόνους χωρίς να θέλει να σου μεταδώσει την ένταση μουσικά αλλά στην περνάει μέσα από τον στίχο του. Σε βάζει να σκεφτείς και να ασκήσεις κριτική στο σήμερα που ζούμε.
Το κλίμα ήταν φιλικό, ίσως και οικογενειακό, μιας και ο δημοφιλής ερμηνευτής δε δίστασε να μιλήσει και για δικές του οικογενειακές στιγμές, όπως και να αναφερθεί σε στιγμιότυπα της ζωής του. Κάποια από αυτά που ανέφερε ήταν για τους «δασκάλους», με μια ειρωνική χροιά και καυστικότητα για τα «κακώς κείμενα» που πέρασαν από τη ζωή του. Δηλαδή για ανθρώπους που έπαιξαν αυτούς τους ρόλους για να του ασκήσουν κριτική και έλεγχο. Όπως είπε ο ίδιος: «Λειτούργησαν σαν συμμορφωτές και δικαστικοί».
Ένα άλλο τραγούδι, που κατά δήλωση του ίδιου έμαθε στα παιδιά του, ήταν αυτό της Μαρίκας Παπαγκίκα με τίτλο «Μανάκι Μου Μανάκι Μου», ένα παραδοσιακό από τη Μικρά Ασία. Θα μπορούσαμε να πούμε πως αντικατοπτρίζει τη σημερινή κοινωνία και όλους αυτούς που ασκούν την εξουσία. Ο κόσμος τούς εκλέγει και μετά κλαίει ενώ ξέρει από την αρχή «τι μέλλει γενέσθαι». Και αυτό αναφέρεται στην αστυνομική βία και ο κόσμος φώναζε τον στίχο στηρίζοντας και ενθαρρύνοντας στο ίδιο μοτίβο τον αγαπημένο ερμηνευτή να συνεχίσει.
Ο συνεργάτης του, Θανάσης Βόλλας, μέσα στο κλίμα με κοινωνικά μηνύματα αναφέρθηκε και στο περιστατικό με τον Κώστα Μανιουδάκη στην Κρήτη, ερμηνεύοντας ένα τραγούδι που αυτήν τη στιγμή κυκλοφορεί μόνο στο διαδίκτυο με τίτλο «Αγιάζι», σε στίχους και μουσική Θανάση Παπακωνσταντίνου. Το τραγούδι αναφέρεται στην κατάσταση της χώρας μας όπως είναι σήμερα. Στους αδήλωτους εργαζόμενους και στην κοινωνία που είναι χωρισμένη: από τη μια η αστυνόμευση και από την άλλη ο απλός κόσμος.
Ένα ακόμα τραγούδι που ερμήνευσε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου σε στίχους δικούς του και μουσική του Μάνου Λοΐζου ήταν «Το Κοσμικόν», το οποίο γράφτηκε πριν από 43 χρόνια. Το τραγούδι αυτό το έχει εμπνευστεί από το καφενείο που είχε ο πατέρας του και στο οποίο είχε γίνει μια προεκλογική εκδήλωση και για αυτόν τον λόγο τότε κάποιοι το στιγμάτισαν.
Ένα άλλο τραγούδι του που ερμήνευσε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου σε στίχους και μουσική δική του ήταν «Το Σκουλαρίκι», ένα ακόμα τραγούδι που αναφέρεται στην αστυνομική βία και στον έλεγχο που θέλει αυτή να ασκεί στον κόσμο. Από κάτω ο κόσμος σε ερμηνευτικό παροξυσμό τραγουδούσε με τον αγαπημένο καλλιτέχνη το τραγούδι και τα χέρια κουνιόντουσαν πάνω ψηλά δείχνοντας τη συναισθηματική ένταση που βίωναν μέσα από τους στίχους του τραγουδιού.
Επρόκειτο για μια συναυλία που θα μπορούσες να πεις πως ήταν γεμάτη κοινωνικά μηνύματα και ανησυχίες. Ψυχαγωγήσε και συγχρόνως μας έκανε να σκεφτούμε. Υπήρχαν συγκινητικές στιγμές με αφιερώσεις όπως της συνεργάτιδάς του, Αλκυόνης, που ερμήνευσε το τραγούδι «Σαν Αερικό» προς τιμήν της μικρής Μελίνας, γιατί τα παιδιά είναι το μέλλον. Σε έναν κόσμο που όλοι λίγο-πολύ σκεφτόμαστε τα ίδια πράγματα, ανησυχούμε για τις ίδιες καταστάσεις, έχουμε πάνω κάτω τα ίδια συναισθήματα έρχεται ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου με το θάρρος του και τολμά να ερμηνεύσει και να πει όλα αυτά τα οποία εμείς φοβόμαστε. Τολμά να κατακρίνει και να στηλιτεύει συμπεριφορές και πράξεις ανθρώπων που έχουν εξουσία και την ασκούν ενάντια στον απλό, περιθωριοποιημένο, δυστυχή, φτωχό ενάντια σε όποιον δεν έχει δύναμη και εξουσία. Τα τραγούδια του, όπως πάντα, στόχο είχαν την πνευματική και κοινωνική αφύπνιση στον πόνο και τη δυστυχία του διπλανού μας, τον ξεσηκωμό ενάντια σε όσους καταπατούν τα δικαιώματά μας και γενικότερα ενάντια σε όσα ζούμε τα τελευταία χρόνια. Τραγούδια που μιλούσαν για την αστυνομική βία, την έλλειψη ελευθερίας, τον πόνο φτωχών, αδυνάτων και περιφρονημένων συνανθρώπων μας. Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από τον γίγαντα του ελληνικού ροκ. Κάποια από τα τραγούδια που ερμήνευσε ο ίδιος αλλά και οι συνεργάτες του ήταν και μελοποιημένα ποιήματα δίνοντας και έναν πιο ρομαντικό τόνο στη συναυλία.
Βέβαια μέσα σε όλα αυτά που μας έκανε να νιώσουμε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου δεν έλλειψαν και τα αστεία. Η επικοινωνία και η αμεσότητά του με τον κόσμο, ο οποίος τον αποθέωσε —και δικαίως, ήταν εμφανής. Η εγκάρδια σχέση του, όχι μόνο με το κοινό, αλλά και με τους συνεργάτες του πάνω στη σκηνή σε έκανε να αισθάνεσαι μέλος μιας παρέας, μιας οικογένειας. Τα vibes που υπήρχαν στην ατμόσφαιρα σού μετέδιδαν όλη τη θερμότητα και τη ζεστασιά η οποία δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη και από το ίδιο το κοινό που στο μικρό διάστημα που μεσολαβούσε από το ένα τραγούδι στο άλλο δε σταμάτησε να φωνάζει το όνομα του Παπακωνσταντίνου αλλά και συνθήματα για την ελευθερία, ορμώμενο από τα ίδια τα τραγούδια που βίωνε. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ερμήνευε και εμείς βιώναμε. Κάλλιστα θα μπορούσε να είναι ένας τίτλος για το βιβλίο της καλλιτεχνικής του πορείας, όμως όχι, είναι ό,τι συνέβαινε την Κυριακή στο Κατράκειο Θέατρο στη Νίκαια, σε έναν υπέροχο χώρο.
Πάνω ψηλά στο βουνό, γύρω-γύρω από το Κατράκειο Θέατρο, υπήρχε και εκεί κόσμος που διέκρινες να κουνάνε τα χέρια τους στο ρυθμό των τραγουδιών. Ο κόσμος κάτω από τη σκηνή είτε ερμήνευε ροκ τραγούδια είτε μια μίξη λαϊκού και έντεχνου, χόρευε και έδειχνε να συμπάσχει με τα συναισθήματα που εμφυσούσε σε όλους μας η συναυλία. Τα χέρια όλων σηκώνονταν ψηλά, τα πρόσωπα ζωγραφισμένα άλλοτε με πόνο και άλλοτε με νεύρο εισέπρατταν τον παλμό των καλλιτεχνών. Σημαίες ελληνικές και με σχέδια που δήλωναν την αγανάκτηση του κόσμου για τη σύγχρονη κοινωνία κυμάτιζαν και σηκώνονταν ψηλά. Άνθρωποι κάθε ηλικίας βρίσκονταν και σε αυτήν τη συναυλία για να παρακολουθήσουν από κοντά τον αγαπημένο τους ερμηνευτή. Τα φώτα της σκηνής άλλοτε έπεφταν πάνω στον κόσμο και εκεί έβλεπες πρόσωπα που βίωναν συναισθήματα, γιατί αυτό είναι μια συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου, και άλλοτε τα φώτα έσβηναν και άναβαν τα κινητά γιατί εκείνες τις στιγμές μόνο «η σιωπή έπρεπε να ακούγεται».
Η ακουστική του Θεάτρου ήταν εξαιρετική. Ο ήχος ακουγόταν πεντακάθαρα σε όλο το Θέατρο και η οπτική επαφή με τον καλλιτέχνη και τους συνεργάτες του ήταν όπως έπρεπε με τα καθίσματα να ανεβαίνουν και κανείς να μην εμποδίζεται να έχει την οπτική επαφή που ήθελε μαζί του.
Η συναυλία από τις 21:00 που ξεκίνησε, τελείωσε στις 00:30 το βράδυ, με το Θανάση Παπακωνσταντίνου να δίνει ένα ρεσιτάλ ερμηνείας που ο κόσμος το απόλαυσε. Ευγενέστατος και φιλικότατος με τον κόσμο αλλά και τους συνεργάτες του, αφού μας ευχαρίστησε και μας καληνύχτισε, σύστησε την ομάδα του στον κόσμο και έκλεισε με δυο τραγούδια του. Το κοινό έφυγε ευχαριστημένο, που έμεινε μέχρι το τέλος με κατ’ εξαίρεση ελάχιστα καθίσματα να αδειάζουν γύρω στις 00:00 μιας και την επόμενη ημέρα ήταν καθημερινή, και όταν ακόμα έβγαινε από το Θέατρο τραγουδούσε και χόρευε τις επιτυχίες του δημοφιλούς καλλιτέχνη.
Η συναυλία, λοιπόν, έκλεισε με χαμόγελα και σκέψη αλλά θα συμπληρώσουμε εμείς και με μια υπόσχεση πως και την επόμενη φορά θα τον ακολουθήσουμε σε αυτό το μοναδικό μονοπάτι που έχει διαλέξει ο αγαπημένος Θανάσης Παπακωνσταντίνου και προχωρεί χρόνια τώρα.
Θανάση, ζούμε για να σε ακούμε!
Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Μιχάλη Τσεσμετζή και στο mixgrill.gr.