Το πως βρήκα βεβαία την άκρη για αυτή την συζήτηση, είναι κάτι που θα το κρατήσω για 'μενα. Είναι μια περίεργη ιστορία. Ήταν ένα όνειρο ζωής πάντως εδώ και παρά πολλά χρόνια μια συνάντηση με τον βασιλιά του Rock & Roll αυτοπροσώπως και να που κάποιες φόρες τελικά, τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Ή σχεδόν...
Τον συνάντησα στο πίσω μέρος μιας αυλής, κάπου μέσα στον χωροχρόνο και το μονό σίγουρο, ήταν πως το ρολόι μου έδειχνε μετά τα μεσάνυχτα. Τον βρήκα φανερά αδυνατισμένο, σε φοβερή φόρμα, κάτι σαν τον Elvis του '68 ένα πράγμα και για όση ώρα κράτησε η συζήτηση μας, το μισό του πρόσωπο ήταν πάντα στη σκιά, δεν ξέρω γιατί και δεν τον ρώτησα φυσικά. «Έχουμε λίγο χρόνο να βάλω κάτι να πιούμε, πριν να ξεκινήσεις να με ρωτάς όλα αυτά που θέλεις;», μου είπε... «Ναι, άλλωστε ο χρόνος είναι κάτι πολύ σχετικό άλλωστε..» του απάντησα με σιγουριά, ψάχνοντας στην ουσία για μια σωστή ατάκα, για να σπάσω τον πάγο.. «Κοιτά μικρέ, αν ήρθες εδώ περιμένοντας να απατάω σε ανάλογες εξυπνάδες, καλύτερα να τελειώνουμε εδώ γιατί έχω και πρόβα σε λίγο».. Πρόβα.. τι πρόβα, αναρωτήθηκα... «Πρώτη φορά έρχεσαι εδώ;» με ρώτησε με το μισό πρόσωπο του πάντα στη σκιά.. «Ναι..» του απάντησα.. «Πρώτη..». «Ωραία.. Κοιτά εγώ ο Johnny και κάτι άλλοι φίλοι...» Σταμάτησε.. Με κοίταξε.. «Ξέρεις τον Johnny Cash έτσι..;» Μου είπε με μια φωνή γεμάτη τρυφερή ειρωνεία... «Ναι, αλίμονο...Ποιος δεν τον ξέρει..» «Χα,χα! Νομίζεις πως τον ξέρεις! Εμένα με ξέρεις..; Τι λες μικρέ..; Ε..; Με ξέρεις φιλαράκο;». Εκεί δεν ήξερα τι να πω και διάλεξα την σιωπή.. Και μάλλον έκανα καλά..
«Λοιπόν, άκου μικρέ.. Ξέρω τι θες να με ρωτήσεις.. Για τη σχέση μου με την μητέρα μου, για την Priscilla κι ένα εκατομμύριο ανάλογες ιστορίες που δεν έχουν πια την παραμικρή άξια για 'μενα..» Παρέμεινα σιωπηλός.. Ήθελα να ανάψω ένα Winston, μα δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω την παραμικρή κίνηση... Ήθελα μονό να τον ακούσω.. «Ξέρεις τι είναι η ζωή πιτσιρίκο; Ξέρεις ποια είναι η απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις; Ξέρεις γιατί όλοι εσείς, ή σχεδόν όλοι σας, δεν μπορείτε να βρείτε άκρη με όλα αυτά που έχετε μέσα στο κεφάλι σας..;» Κοίταξε το φεγγάρι με ένα βλέμμα που δεν περιγράφεται και συνέχισε.. «Η Priscilla, τα τραγούδια, όλα αυτά για τα οποία έκανες τόσο δρόμο για να με βρεις, δεν υπήρξαν ποτέ στ' αλήθεια παρά μονό μέσα στο όνειρο μου.. Εγώ τα ονειρεύτηκα και τα έκανα πραγματικότητα, γιατί τα ονειρεύτηκα με μανία, με μια ανάγκη καταραμένη και εσείς πιστέψατε πως όλα αυτά ήταν αλήθεια.. Ναι, ήταν, αλλά ήταν γιατί τα πιστέψατε.. Και τα πιστέψατε γιατί εγώ τα ονειρεύτηκα κι εσείς πολύ απλά έχετε πάντα την ανάγκη να πιστεύετε σε κάποια αλήθεια.. Δεν υπάρχει αλήθεια, αλήθεια είναι ότι ονειρεύεται ο καθένας την κάθε φορά..» Μου είπε με χαμηλή φωνή και με μπέρδεψε... «Ξέρεις ποια ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου μικρέ; Ένα ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού κάτω από ένα μεγάλο δέντρο.. Ήμουν 6,7,κατι τέτοιο.. Τι έκανα..; Τίποτα.. Απλά στεκόμουν και κοίταζα τα πάντα, τα άφηνα να μπαίνουν μέσα μου.. Ε, το ίδιο πίστευα πως μπορώ να κάνω και με τους ανθρώπους αργότερα.. Κι έτσι γεννηθήκαν τα τραγούδια, η φωνή μου, εγώ.. Ο Elvis». Τον κοίταζα πάντα σιωπηλός..
«Έχεις κάποιον μεγάλο ερώτα πίσω σου αλήθεια; Όλοι έχουν..» Μου είπε και χαμογέλασε.. «Μίλησε μου, πες μου για την δίκια σου Priscilla.. Ή μήπως είχε άλλο όνομα..; Όποιο κι αν είχε, εσύ της το έδωσες, γιατί εσύ την ονειρεύτηκες δίκια σου, ενώ κάνεις δεν είναι κανενός όπως εύχομαι να γνωρίζεις.. Απλά, όλα αυτά γίνονται τραγούδια.. Αυτό είναι όλο..» Άναψα τελικά το τσιγάρο που ώρα ήθελα, τον κοίταξα σαν να μην έχω απέναντι μου τον Elvis, μα τον οποιονδήποτε και του είπα ήρεμα.. «Δηλαδή..; Τα τραγούδια αιχμαλωτίζουν τα όνειρα..; Αυτό μου λες..; Αν είναι έτσι, πως μπορούμε να ονειρευόμαστε το ίδιο όνειρο ξανά, μα και για πρώτη φορά μαζί..; Πως συμβαίνει αυτό..; Δεν πέρασε μονό μια Priscilla από τη ζωή μου ξέρεις... Αν κι εγώ δεν είμαι ο Elvis βεβαία και δεν έχω τους ιδίους δαίμονες με 'σένα.. Αλλά ναι, αν αναφέρεσαι σε αυτό που φαντάζομαι.. είχα κι εγώ...». Σταμάτησα απότομα.. Τα μάτια του άλλαξαν και ήταν η μονή φορά που το πρόσωπο του φάνηκε ολόκληρο για λίγο.. Μα τώρα, δεν έμοιαζε με τον Elvis, μα με κάποιον άλλον, κάποιον που είχα την εντύπωση πως γνώριζα, μα που δεν μπορούσα όμως να θυμηθώ από που..
«Δεν ξέρω τι είναι χρόνος μικρέ.. Κανένας δεν ξέρει.. Αυτό που ξέρω, είναι πως με τα τραγούδια μου μάζεψα κάποια από τα κομμάτια του και τα έκανα γη, υλη, φωτιά.. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που ανέβηκα στη σκηνή.. Ήταν σαν κάποια δύναμη να με έσπρωχνε να κάνω κάτι για το όποιο είχα γεννηθεί.. Εσύ γιατί έχεις γεννηθεί αλήθεια..; Ξέρεις..;» Με ρώτησε χαμογελώντας ξανά.. «Κάποτε πίστευα πως έχω γεννηθεί για τη μουσική.. Το πιστεύω ακόμα... Τώρα ενδιάμεσα, γεννήθηκα και πέθανα για πολλά πράγματα, όπως όλοι..», του είπα..
«Τι ώρα είναι;» με ρώτησε με σίγουρη, σταθερή φωνή, ακριβώς όπως όταν τραγουδούσε τα όνειρα του.. «Δεν έχω ρόλοι, ή μάλλον νόμιζα πως είχα όταν ήρθα, μα έκανα λάθος..» Του είπα και χαμογέλασα κι εγώ.. «Δεν είναι το ρόλοι μικρέ, δεν είναι το ρόλοι.. Είναι το ότι δεν υπάρχει χρόνος εδώ.. Και είναι ώρα να ξυπνήσεις σε λίγο.. Να μπεις και πάλι στη χωρά όπου αυτό που λέγεται χρόνος ληστεύει τα όνειρα σας, εκεί από όπου ήρθες.. Όσο για την συνέντευξη, θα την κάνουμε κάποια άλλη στιγμή, όταν πια δεν θα χρειάζεται να την κάνουμε.. Όταν πια δεν θα υπάρχει λόγος.. Όταν πια δεν θα έχεις τι να με ρωτήσεις.. Κατάλαβες..;» Μου απάντησε και γύρισε να φύγει σαν να μην υπάρχω.. «Κάτι τελευταίο Elvis.. Μονό αυτό.. αν θες..» του είπα.. «Τι είναι το Rock & Roll..; Τι ήταν τελικά όλα αυτά που γεννηθήκαν μαζί σου; Τι είναι σήμερα..;» Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που με κοίταξε κατευθείαν στα μάτια και το ίδιο έκανα κι εγώ.. «Σήμερα..; Σήμερα δεν ξέρω.. Ξέρω τι είναι πάντα όμως... Αυτό που έχεις στα μάτια σου μικρέ.. Αυτό είναι... Για τον καθένα είναι κάτι διαφορετικό.. Ας πούμε πως είναι μια καλή αφορμή για ελευθερία.. Ή για πολύ όμορφες καταστροφές χωρίς επιστροφή.. Εσύ τι λες..;»
Τον συνάντησα στο πίσω μέρος μιας αυλής, κάπου μέσα στον χωροχρόνο και το μονό σίγουρο, ήταν πως το ρολόι μου έδειχνε μετά τα μεσάνυχτα. Τον βρήκα φανερά αδυνατισμένο, σε φοβερή φόρμα, κάτι σαν τον Elvis του '68 ένα πράγμα και για όση ώρα κράτησε η συζήτηση μας, το μισό του πρόσωπο ήταν πάντα στη σκιά, δεν ξέρω γιατί και δεν τον ρώτησα φυσικά. «Έχουμε λίγο χρόνο να βάλω κάτι να πιούμε, πριν να ξεκινήσεις να με ρωτάς όλα αυτά που θέλεις;», μου είπε... «Ναι, άλλωστε ο χρόνος είναι κάτι πολύ σχετικό άλλωστε..» του απάντησα με σιγουριά, ψάχνοντας στην ουσία για μια σωστή ατάκα, για να σπάσω τον πάγο.. «Κοιτά μικρέ, αν ήρθες εδώ περιμένοντας να απατάω σε ανάλογες εξυπνάδες, καλύτερα να τελειώνουμε εδώ γιατί έχω και πρόβα σε λίγο».. Πρόβα.. τι πρόβα, αναρωτήθηκα... «Πρώτη φορά έρχεσαι εδώ;» με ρώτησε με το μισό πρόσωπο του πάντα στη σκιά.. «Ναι..» του απάντησα.. «Πρώτη..». «Ωραία.. Κοιτά εγώ ο Johnny και κάτι άλλοι φίλοι...» Σταμάτησε.. Με κοίταξε.. «Ξέρεις τον Johnny Cash έτσι..;» Μου είπε με μια φωνή γεμάτη τρυφερή ειρωνεία... «Ναι, αλίμονο...Ποιος δεν τον ξέρει..» «Χα,χα! Νομίζεις πως τον ξέρεις! Εμένα με ξέρεις..; Τι λες μικρέ..; Ε..; Με ξέρεις φιλαράκο;». Εκεί δεν ήξερα τι να πω και διάλεξα την σιωπή.. Και μάλλον έκανα καλά..
«Έχεις κάποιον μεγάλο ερώτα πίσω σου αλήθεια; Όλοι έχουν..» Μου είπε και χαμογέλασε.. «Μίλησε μου, πες μου για την δίκια σου Priscilla.. Ή μήπως είχε άλλο όνομα..; Όποιο κι αν είχε, εσύ της το έδωσες, γιατί εσύ την ονειρεύτηκες δίκια σου, ενώ κάνεις δεν είναι κανενός όπως εύχομαι να γνωρίζεις.. Απλά, όλα αυτά γίνονται τραγούδια.. Αυτό είναι όλο..» Άναψα τελικά το τσιγάρο που ώρα ήθελα, τον κοίταξα σαν να μην έχω απέναντι μου τον Elvis, μα τον οποιονδήποτε και του είπα ήρεμα.. «Δηλαδή..; Τα τραγούδια αιχμαλωτίζουν τα όνειρα..; Αυτό μου λες..; Αν είναι έτσι, πως μπορούμε να ονειρευόμαστε το ίδιο όνειρο ξανά, μα και για πρώτη φορά μαζί..; Πως συμβαίνει αυτό..; Δεν πέρασε μονό μια Priscilla από τη ζωή μου ξέρεις... Αν κι εγώ δεν είμαι ο Elvis βεβαία και δεν έχω τους ιδίους δαίμονες με 'σένα.. Αλλά ναι, αν αναφέρεσαι σε αυτό που φαντάζομαι.. είχα κι εγώ...». Σταμάτησα απότομα.. Τα μάτια του άλλαξαν και ήταν η μονή φορά που το πρόσωπο του φάνηκε ολόκληρο για λίγο.. Μα τώρα, δεν έμοιαζε με τον Elvis, μα με κάποιον άλλον, κάποιον που είχα την εντύπωση πως γνώριζα, μα που δεν μπορούσα όμως να θυμηθώ από που.. «Δεν ξέρω τι είναι χρόνος μικρέ.. Κανένας δεν ξέρει.. Αυτό που ξέρω, είναι πως με τα τραγούδια μου μάζεψα κάποια από τα κομμάτια του και τα έκανα γη, υλη, φωτιά.. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που ανέβηκα στη σκηνή.. Ήταν σαν κάποια δύναμη να με έσπρωχνε να κάνω κάτι για το όποιο είχα γεννηθεί.. Εσύ γιατί έχεις γεννηθεί αλήθεια..; Ξέρεις..;» Με ρώτησε χαμογελώντας ξανά.. «Κάποτε πίστευα πως έχω γεννηθεί για τη μουσική.. Το πιστεύω ακόμα... Τώρα ενδιάμεσα, γεννήθηκα και πέθανα για πολλά πράγματα, όπως όλοι..», του είπα..
«Τι ώρα είναι;» με ρώτησε με σίγουρη, σταθερή φωνή, ακριβώς όπως όταν τραγουδούσε τα όνειρα του.. «Δεν έχω ρόλοι, ή μάλλον νόμιζα πως είχα όταν ήρθα, μα έκανα λάθος..» Του είπα και χαμογέλασα κι εγώ.. «Δεν είναι το ρόλοι μικρέ, δεν είναι το ρόλοι.. Είναι το ότι δεν υπάρχει χρόνος εδώ.. Και είναι ώρα να ξυπνήσεις σε λίγο.. Να μπεις και πάλι στη χωρά όπου αυτό που λέγεται χρόνος ληστεύει τα όνειρα σας, εκεί από όπου ήρθες.. Όσο για την συνέντευξη, θα την κάνουμε κάποια άλλη στιγμή, όταν πια δεν θα χρειάζεται να την κάνουμε.. Όταν πια δεν θα υπάρχει λόγος.. Όταν πια δεν θα έχεις τι να με ρωτήσεις.. Κατάλαβες..;» Μου απάντησε και γύρισε να φύγει σαν να μην υπάρχω.. «Κάτι τελευταίο Elvis.. Μονό αυτό.. αν θες..» του είπα.. «Τι είναι το Rock & Roll..; Τι ήταν τελικά όλα αυτά που γεννηθήκαν μαζί σου; Τι είναι σήμερα..;» Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που με κοίταξε κατευθείαν στα μάτια και το ίδιο έκανα κι εγώ.. «Σήμερα..; Σήμερα δεν ξέρω.. Ξέρω τι είναι πάντα όμως... Αυτό που έχεις στα μάτια σου μικρέ.. Αυτό είναι... Για τον καθένα είναι κάτι διαφορετικό.. Ας πούμε πως είναι μια καλή αφορμή για ελευθερία.. Ή για πολύ όμορφες καταστροφές χωρίς επιστροφή.. Εσύ τι λες..;»