Γενάρης. Ήρθε ξανά το πλήρωμα του χρόνου και για άλλη μια φορά ο «Γέρων Παλούκιος», κοινώς Δημήτρης Πουλικάκος, είπε να κάνει τα γενέθλιά του. Μουσικά, όπως ο ίδιος ξέρει.
Είχατε ποτέ αυτήν την περίεργη αίσθηση ότι είχατε βιώσει την ίδια ακριβώς κατάσταση στο παρελθόν, αυτό που οι επιστήμονες ορίζουν ως déjà vu; Αυτό ακριβώς βίωσα εγώ το βράδυ που μοιράστηκα με το φίλο Δημήτρη και τους υπόλοιπους ακόλουθούς του. Βέβαια, μέχρι ένα σημείο ήταν δικαιολογημένη αυτή η αίσθηση:
Για άλλη μια χρονιά, η βραδιά ήταν από μέρες sold out. Η ουρά περίπου μία ώρα πριν ανοίξουν οι πόρτες έφθανε μέχρι την Αλκιβιάδου από τη μιά μεριά και μέχρι την Αχαρνών από την άλλη.
Για
άλλη μια χρονιά, όσοι βρέθηκαν εκεί
ήξεραν γιατί ήρθαν. Τα 60 plus ενεργά χρόνια
του «Πουλίκα» στη μουσική μας αξίζουν
μόνο σεβασμό. Ο Δημήτρης Πουλικάκος
αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι της «ροκ» σκηνής (και όπως ο ίδιος σε κουβέντα
μας, έχει πει: «Η μουσική είναι μία, ο διαχωρισμός σε είδη είναι εμπορικό και διαφημιστικό εφεύρημα».)
Κι όταν μιλάμε για τον Πουλικάκο και την ιστορία του, αυτόματα σκέφτομαι αυτό που έχει πει μπροστά μου ο Γιάννης Αγγελάκας: «Αν δεν υπήρχε ο Μήτσος (για τον Πουλικάκο) κι ο Παύλος (για το Σιδηρόπουλο), εμείς που θέλαμε να κάνουμε μουσική δεν θα βρίσκαμε τον δρόμο».
Πρώτοι στην σκηνή ανέβηκαν οι "Thee Holy Strangers"με καινούργιο δίσκο στις αποσκευές τους, το “Diary Of The Shadow”, από το οποίο έχει ξεχωρίσει το “Fire In The Woods”, το οποίο έπαιξαν και ο κόσμος γούσταρε πολύ. Με προεξέχοντες τον Αλέξη Καλοφωλιά (Alex K, The Last Drive, The Earthbound) και τη Φλώρα Ιωαννίδη (Make Believe), δημιούργησαν την κατάλληλη ατμόσφαιρα για το «πάρτυ» που θα ακολουθούσε.
Σειρά πήραν οι «γερόλυκοι» αλλά και προσφάτως ανανεωμένοι ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΙ 2.1, με νέα μέλη και νέα ολοκαίνουργια κυκλοφορία, δηλαδή οι «παλιοί» Οδυσσέας Γαλανάκης και Αλέκος Αράπης μαζί με τους «νέους» Βασίλη Κασκαμπά στα ντραμς και τον Μπάμπη Χινκιάμη στη φωνή. Το “Τι Περιμένεις;” δεν βρήκε απροετοίμαστο το κοινό, καθώς ήδη πολλοί ήξεραν τους στίχους. Κι όταν ήρθε η ώρα να κατέβουν, το «Rock n Roll Στο Κρεβάτι» έδωσε στο κόσμο σοβαρό λόγο για να ξεσηκωθεί!
Κι ήρθε η ώρα για τρελό χειροκρότημα, καθώς το παγκοσμίως κακόφημο συγκρότημά «Γεια Σου Τάκη» μαζί με τον Πουλικάκο πήραν θέση στη σκηνή και τα όργανα άρχισαν… και δεν έλεγαν να σταματήσουν. Κι όσοι έχουν ξαναβρεθεί σε συναυλίες του Πουλικάκου ξέρουν ότι τα τραγούδια εναλλάσσονται με τις ατάκες και το γέλιο πάει πακέτο με το χορό.
Αμέσως μετά ανέβηκε στην σκηνή ένας παλιός γνώριμος του «Θείου Νώντα», ο μεγάλος Μανώλης Μητσιάς, ο οποίος πέρασε καλά στις περσινές συναυλίες στο Κύτταρο και είπε να ξανάρθει κι έτσι τραγούδησε Gram Parsons και Randy Newman ντουέτο με τον Δημήτρη Πουλικάκο σε ελληνική απόδοση του Πουλικάκου.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες για την συναυλία αλλά το κείμενο αυτό δεν αφορά την μουσική καθεαυτή. Η μουσική γεννά συναίσθημα κι αυτό που έγινε εκείνο το βράδυ στο Κύτταρο δεν μπορεί να αποτυπωθεί πάνω σε χαρτί ή πληκτρολόγιο.
Ένας μουσικός θρύλος που γιορτάζει τα ογδόντα ένα του χρόνια πάνω στο μόνο μέρος που μπορεί να αισθάνεται «ζωντανός» και «παραγωγικός»: στο γεμάτο από αγάπη, μνήμες και φυσικά κόσμο Κύτταρο!