By Stavros G.
Score είναι η μουσική επένδυση μιας κινηματογραφικός ταινίας. Δημιουργείται από έναν καλλιτέχνη (συνθέτη , συγκρότημα κτλ) κάτω από την καθοδήγηση του σκηνοθέτη. Αποτελεί βασικό μέρος του o.s.t (original sound track) της ταινίας και είναι ένα ζωτικό μέσο που διηγείται την ιστορία μόνο του ξεχωριστά αλλά και μαζί με τους ηθοποιούς , τη φωτογραφία ,τη σκηνοθεσία κτλ.
Πέρα από τον ορισμό όμως, το score ή soundtrack όπως συνηθίζεται να λέγεται, είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο σε αυτό το όχημα που λέγεται μουσική και ίσως το μοναδικό που δεν έχει ρίζες, όρια ή μουσικές ταμπέλες. Κι αυτό , γιατί μπορεί να είναι rock, jazz, electro, ορχηστρικό ή οτιδήποτε άλλο. Όπως η κινηματογραφική ταινία μπορεί να πραγματεύεται με το οτιδήποτε πραγματικό ή φανταστικό , το ίδιο κάνει και ο μουσικός της καθρέφτης.
Κοιτώντας από πιο κοντά, ή μάλλον ακούγοντας μπορούμε να πούμε ότι υπάρχουν δυο βασικές περιπτώσεις, που βέβαια είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την αξία και τη φύση της ταινίας. Η πρώτη είναι ένα soundtrack που απλώς συνοδεύει και υπηρετεί. Η δεύτερη είναι όταν η μουσική καταφέρνει να υπερβεί την ταυτότητα της ταινίας και αφού την εξυψώσει να σταθεί μόνη της ακουστικά, σαν αυτόνομη μονάδα. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι η πρώτη περίπτωση υστερεί σε ποιότητα έναντι της δεύτερης.
Σαν παράδειγμα, μπορούμε να πάρουμε το score της ταινίας “Once upon a time in the west” (1969) toy Ennio Morricone από το οποίο ξεχωρίζει το track “Man with a harmonica”, ένα μεγαλειώδες soundtrack που δε μπορεί όμως να αποσπασθεί από τις ερμηνείες και τη θύμηση των Charles Bronson και Henry Fonda, αλλά και τη σκηνοθετική μεγαλοφυΐα του Sergio Leone:
Στον αντίποδα, η μουσική του “requiem for a dream” (2000) με συνθέτη τον Clint Mansell. Εκεί η μουσική καταφέρνει όχι μόνο να αποδώσει τα αδιέξοδα των πρωταγωνιστών και το πως η πραγματικότητα τσακίζει τον ονειρικό κόσμο τους, αλλά και να αυτονομηθεί, δίνοντάς την δυνατότητα σε αυτόν που την ακούει να την εκτιμήσει ξεχωριστά και να την οικειοποιηθεί, παντρεύοντας την με τις δικές του σκέψεις:
Όπως και να χει, είτε είσαι φανατικός σινεφίλ, είτε απλά σου αρέσει αυτό που ακούς, μπορείς να ταξιδέψεις σε ένα κόσμο ξεχωριστό απλώς πατώντας το play :
(East hastings - Godspeed you black emperor from 28 days later)
(Adagio for strings-Samuel barber from platoon)
(End titles-Vangelis from blade runner)
(Why so serious?-Hans zimmer and James newton Howard from the dark knight)
(Main theme-Neil young from dead man)
(Fields of oil-Alexandre Desplat from Syriana)
(Abduction & Absolution - Elliot Goldenthal from Interview With a Vampire)
Score είναι η μουσική επένδυση μιας κινηματογραφικός ταινίας. Δημιουργείται από έναν καλλιτέχνη (συνθέτη , συγκρότημα κτλ) κάτω από την καθοδήγηση του σκηνοθέτη. Αποτελεί βασικό μέρος του o.s.t (original sound track) της ταινίας και είναι ένα ζωτικό μέσο που διηγείται την ιστορία μόνο του ξεχωριστά αλλά και μαζί με τους ηθοποιούς , τη φωτογραφία ,τη σκηνοθεσία κτλ.
Πέρα από τον ορισμό όμως, το score ή soundtrack όπως συνηθίζεται να λέγεται, είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο σε αυτό το όχημα που λέγεται μουσική και ίσως το μοναδικό που δεν έχει ρίζες, όρια ή μουσικές ταμπέλες. Κι αυτό , γιατί μπορεί να είναι rock, jazz, electro, ορχηστρικό ή οτιδήποτε άλλο. Όπως η κινηματογραφική ταινία μπορεί να πραγματεύεται με το οτιδήποτε πραγματικό ή φανταστικό , το ίδιο κάνει και ο μουσικός της καθρέφτης.
Κοιτώντας από πιο κοντά, ή μάλλον ακούγοντας μπορούμε να πούμε ότι υπάρχουν δυο βασικές περιπτώσεις, που βέβαια είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την αξία και τη φύση της ταινίας. Η πρώτη είναι ένα soundtrack που απλώς συνοδεύει και υπηρετεί. Η δεύτερη είναι όταν η μουσική καταφέρνει να υπερβεί την ταυτότητα της ταινίας και αφού την εξυψώσει να σταθεί μόνη της ακουστικά, σαν αυτόνομη μονάδα. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι η πρώτη περίπτωση υστερεί σε ποιότητα έναντι της δεύτερης.
Σαν παράδειγμα, μπορούμε να πάρουμε το score της ταινίας “Once upon a time in the west” (1969) toy Ennio Morricone από το οποίο ξεχωρίζει το track “Man with a harmonica”, ένα μεγαλειώδες soundtrack που δε μπορεί όμως να αποσπασθεί από τις ερμηνείες και τη θύμηση των Charles Bronson και Henry Fonda, αλλά και τη σκηνοθετική μεγαλοφυΐα του Sergio Leone:
Στον αντίποδα, η μουσική του “requiem for a dream” (2000) με συνθέτη τον Clint Mansell. Εκεί η μουσική καταφέρνει όχι μόνο να αποδώσει τα αδιέξοδα των πρωταγωνιστών και το πως η πραγματικότητα τσακίζει τον ονειρικό κόσμο τους, αλλά και να αυτονομηθεί, δίνοντάς την δυνατότητα σε αυτόν που την ακούει να την εκτιμήσει ξεχωριστά και να την οικειοποιηθεί, παντρεύοντας την με τις δικές του σκέψεις:
Όπως και να χει, είτε είσαι φανατικός σινεφίλ, είτε απλά σου αρέσει αυτό που ακούς, μπορείς να ταξιδέψεις σε ένα κόσμο ξεχωριστό απλώς πατώντας το play :
(East hastings - Godspeed you black emperor from 28 days later)
(Adagio for strings-Samuel barber from platoon)
(End titles-Vangelis from blade runner)
(Why so serious?-Hans zimmer and James newton Howard from the dark knight)
(Main theme-Neil young from dead man)
(Fields of oil-Alexandre Desplat from Syriana)
(Abduction & Absolution - Elliot Goldenthal from Interview With a Vampire)