Μια από τις πιο βασανιστικές βραδιές της ζωής μου ήταν όταν με είχανε τραβήξει με το ζόρι κάτι φίλοι σ' ένα κλαμπ για να δούμε ένα συγκρότημα που έπαιζε διασκευές. "A, είναι πολύ καλοί,'' μου είπανε, ''τα παίζουνε όλα τέλεια.'' Έπρεπε να το είχα βάλει στα πόδια απ' την αρχή, αλλά χαλάλι, είμαι και κοινωνικός τύπος, οπότε... Τέσπαντων. Μπήκαμε μέσα και όλο το στήσιμο ήτανε σκυλελέ - με φυάλη, ελάχιστη κατανάλωση ανά τραπέζι, χρεωμένα ξηροκάρπια, καραμπόμπα κλπ. Πριν βγούνε οι τύποι, η κλαμπούρα έπαιζε την κλασική ροκ κασέτα που ακούγεται σε όλα τα ''ροκ'' μπαρ. Τα γνωστά 80-100 κομμάτια που άμα δεν ξερνάς όταν τ' ακούς είναι επειδή ή δε βγαίνεις συχνά ή η ταυτότητά σου γράφει γεννηθείς μετά το 1982.
Φυσικά οι τύποι που παίζανε επαναλάβανε πολλά απ' τα ίδια κομμάτια που ακούγονταν πριν ξεκινήσουνε. Σιγά μην ξεφεύγανε απ' την επανάληψη. Οι συγκεκριμένοι διασκευάκηδες ήτανε της κατηγορίας ''όλα τα σφάζουμε, όλα τα μαχαιρώνουμε.'' Από Pink Floyd μέχρι Iggy Pop, κι από Smashing Pumpkins μέχρι Radiohead. Απ' όλα είχε ο μπαξές, όλα μέσα στο ντουρβά. Σαν τα σκυλάδικα που ξεκινάνε με το ποπ πρόγραμμα και μετά πάνε στο λαϊκό, έτσι για να τους καλύψουμε όλους. Είχανε και τρείς διαφορετικούς τραγουδιστές για ν' αποδίδουνε πιο πειστά το κάθε κομμάτι. Μια τύπισσα για τα γυναικεία κομμάτια, ξέρετε τώρα, Alanis Morissete, Debbie Harry, Radiohead. Έναν τύπο για τα πιο ''σκληρά'' - μιλάμε για πολλά ζόρια - τύπου Nirvana, Metallica και τέλος έναν από κείνους τους ηθοποιούς γάμα διαλογής που κάνουνε και καριέρα τραγουδιάρη, DJ, τηλεπαρουσιαστή γιατί άμα λάχει έχουνε πολύπλευρο ταλέντο και φοράνε μακρύ κασκόλ χειμώνα-καλοκαίρι. Ο τελευταίος πότε πιθήκιζε σαν χιπχοπάς ( Stereo MCs), και πότε έπαιρνε τζαγκερικές πόζες (Lenny Kravitz). Και αυτές οι προφορές! Βοήθα παναγιά μου! Αυτές οι προφορές είναι αρκετός λόγος για να το γυρίσεις στην κλασική μουσική.
Πέρα απ' το κωμικό του όλου θεάματος - η αυτογελοιοποίηση των άλλων έχει την πλάκα της - άμα είσαι λιγάκι ευαίσθητος με τη μουσική που αγαπάς, στο τέλος καταντάει αληθινό μαρτύριο ν' ακούς κάτι τύπους να καταστρέφουνε τραγούδια που γουστάρεις. Κι εντάξει δε μιλάω για τα φτηνά, παροδικά ποπάκια του Kravitz ή των Stereo MCs, αλλά ρε πούστη μου όταν παίζεις Metallica ή Nirvana ή και Floyd δίπλα σ' όλες αυτές τις ανύπαρκτες παροδικές παπαριές σημαίνει ότι δεν έχεις ιδέα περί τίνος πρόκειται και ότι αυτό που κάνεις δε διαφέρει και πολύ από ένα μηχάνημα karaoke.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα το νόημα του να είσαι μουσικός και να παίζεις αποκλειστικά τη μουσική άλλων, εκτός βέβαια αν το κάνεις για το μεροκάματο. Εκεί πάω πάσο.
Εγώ όμως σαν ακροατής, πέστε με περίεργο, έχω κάποιες στοιχειώδεις απαιτήσεις απ' αυτό που πληρώνω για ν' ακούσω. Ο λόγος που γουστάρω τους Μetallica πχ είναι επειδή ο Hetfield στα νιάτα του εξέφραζε μια αγνή, ακατέργαστη οργή που έβγαινε και στον τρόπο που τραγούδαγε, και στο παίξιμο όλης της μπάντας. Ή τον Waters επειδή έχει μια ιδιαίτερη μουσική αντίληψη και έγραψε μερικούς διαχρονικούς δίσκους. Αυτό θέλω ν' ακούσω. Όχι έναν καλοθρεμένο τυπάκο του ωδείου που καταφέρνει μια χαρά να παίξει τις νότες των τραγουδιών του Hetfield αλλά δεν έχει ούτε ένα ψήγμα απ' την οργή ή τη μαγκιά του παραπάνω κυρίου (πια) ή έστω την αντίληψη ενός Waters. Πόσο μάλλον όταν μετά απ' το τραγούδι των Metallica θα παίξει μια άσχετη ποπ σαχλαμάρα. Χίλιες φορές ν' ακούσω τους δίσκους των Metallica να επαναλαμβάνονται σ' ένα τζουκ μποξ παρά αυτή την κακη απομίμηση.
Υπάρχει για παράδειγμα ένα γκρουπάκι που παίζει μόνο AC/DC. Μπράβο στα παιδιά, μια χαρά τα παίζουνε, καλή σταδιοδρομία κλπ. Αλλά ρε γαμώτο ο λόγος που γουστάρουμε τους τρελούς αυστραλούς είναι το τεράστιο μέγεθός τους, τα κανόνια, οι εκρήξεις, οι γιγαντιαίες καμπάνες, το κοντό παντελονάκι του Angus και πάνω απ' όλα οι φωνάρες του Bon και τώρα του Βrian. Ποιος έλληνας μπορεί να τραγουδήσει έτσι, ποιο γκρουπ μπορεί να αναπαράγει τον όγκο του ήχου τους, τη σκηνική παρουσία, ή όλο το τζερτζελέ ενός τέτοιου live μέσα σ' ένα κλασικό ελληνικό λαϊβάδικο με χάλια ήχο; Ή κάτι άλλα παιδιά που αγαπάνε και κάνουνε tribute στους Clash και τον Strummer αλλά το αποτέλεσμα δε με πείθει. Καλύτερα ν' ανάψω ένα κερί στην Παναγιά την Πάνκισσα στη μνήμη του Joe και ύστερα να πάω και ν' ακούσω τους δίσκους και να δω για πολλοσρή φορά το ''Rude Boy'' και να ξεχαρμανιάσω.
'Όλα αυτά είναι κάτι αντίστοιχο του να λες ότι η αγαπημένη μου ταινία είναι ''Ο καλός, ο Κακός και ο Άσχημος'' και να σε βάζουνε να το δεις παιγμένο στο θέατρο με τον Κιμούλη, το Μπουγά και το Ζουγανέλη. Ε, θα χάνει λιγάκι απ' το original, δε θα χάνει; Ο λόγος που γουστάρω το original είναι για τις ιδιαιτερότητές του. Για μένα, κανένας διασκευάκης ή tributάκης, όσο και να αγαπάει το ίνδαλμά του, δεν μπορεί ν' αγγίξει αυτές τις ιδιαιτερότητες, όσο ταλαντούχος και να είναι στο παίξιμο του οργάνου του.
Έπειτα είναι οι διασκευάκηδες-χαβαλέδες. Σαν κάτι καινούργιους τύπους που ντύνονται καραγκιόζηδες, τσολιάδες, κλόουν κλπ και τα παίζουνε όλα σε ska και reggae ρυθμούς. Τι πρωτοτυπία, ε; Απορώ πώς δεν το σκέφτηκε κανένας άλλος πρώτος. Εδώ η ίδια η reggae δεν αντέχεται για πάνω από δέκα λεπτά, πόσο μάλλον να βλέπεις κάτι ελληνάρες όλα να τα σφάζουνε, όλα να τα μαχαιρώνουνε - μέχρι και Johnny Cash οι αχρείοι - reggae style. Τώρα ποιος θέλει ν' ακούει γνωστά κομμάτια σφαγιασμένα σε ρυθμούς γιαλαντζί τζαμάικα είναι ένα μυστήριο πάνω στο οποίο εργάζονται αρκετοί επιστήμονες.
Φυσικά οι τύποι που παίζανε επαναλάβανε πολλά απ' τα ίδια κομμάτια που ακούγονταν πριν ξεκινήσουνε. Σιγά μην ξεφεύγανε απ' την επανάληψη. Οι συγκεκριμένοι διασκευάκηδες ήτανε της κατηγορίας ''όλα τα σφάζουμε, όλα τα μαχαιρώνουμε.'' Από Pink Floyd μέχρι Iggy Pop, κι από Smashing Pumpkins μέχρι Radiohead. Απ' όλα είχε ο μπαξές, όλα μέσα στο ντουρβά. Σαν τα σκυλάδικα που ξεκινάνε με το ποπ πρόγραμμα και μετά πάνε στο λαϊκό, έτσι για να τους καλύψουμε όλους. Είχανε και τρείς διαφορετικούς τραγουδιστές για ν' αποδίδουνε πιο πειστά το κάθε κομμάτι. Μια τύπισσα για τα γυναικεία κομμάτια, ξέρετε τώρα, Alanis Morissete, Debbie Harry, Radiohead. Έναν τύπο για τα πιο ''σκληρά'' - μιλάμε για πολλά ζόρια - τύπου Nirvana, Metallica και τέλος έναν από κείνους τους ηθοποιούς γάμα διαλογής που κάνουνε και καριέρα τραγουδιάρη, DJ, τηλεπαρουσιαστή γιατί άμα λάχει έχουνε πολύπλευρο ταλέντο και φοράνε μακρύ κασκόλ χειμώνα-καλοκαίρι. Ο τελευταίος πότε πιθήκιζε σαν χιπχοπάς ( Stereo MCs), και πότε έπαιρνε τζαγκερικές πόζες (Lenny Kravitz). Και αυτές οι προφορές! Βοήθα παναγιά μου! Αυτές οι προφορές είναι αρκετός λόγος για να το γυρίσεις στην κλασική μουσική.
Πέρα απ' το κωμικό του όλου θεάματος - η αυτογελοιοποίηση των άλλων έχει την πλάκα της - άμα είσαι λιγάκι ευαίσθητος με τη μουσική που αγαπάς, στο τέλος καταντάει αληθινό μαρτύριο ν' ακούς κάτι τύπους να καταστρέφουνε τραγούδια που γουστάρεις. Κι εντάξει δε μιλάω για τα φτηνά, παροδικά ποπάκια του Kravitz ή των Stereo MCs, αλλά ρε πούστη μου όταν παίζεις Metallica ή Nirvana ή και Floyd δίπλα σ' όλες αυτές τις ανύπαρκτες παροδικές παπαριές σημαίνει ότι δεν έχεις ιδέα περί τίνος πρόκειται και ότι αυτό που κάνεις δε διαφέρει και πολύ από ένα μηχάνημα karaoke. Ποτέ μου δεν κατάλαβα το νόημα του να είσαι μουσικός και να παίζεις αποκλειστικά τη μουσική άλλων, εκτός βέβαια αν το κάνεις για το μεροκάματο. Εκεί πάω πάσο.
Εγώ όμως σαν ακροατής, πέστε με περίεργο, έχω κάποιες στοιχειώδεις απαιτήσεις απ' αυτό που πληρώνω για ν' ακούσω. Ο λόγος που γουστάρω τους Μetallica πχ είναι επειδή ο Hetfield στα νιάτα του εξέφραζε μια αγνή, ακατέργαστη οργή που έβγαινε και στον τρόπο που τραγούδαγε, και στο παίξιμο όλης της μπάντας. Ή τον Waters επειδή έχει μια ιδιαίτερη μουσική αντίληψη και έγραψε μερικούς διαχρονικούς δίσκους. Αυτό θέλω ν' ακούσω. Όχι έναν καλοθρεμένο τυπάκο του ωδείου που καταφέρνει μια χαρά να παίξει τις νότες των τραγουδιών του Hetfield αλλά δεν έχει ούτε ένα ψήγμα απ' την οργή ή τη μαγκιά του παραπάνω κυρίου (πια) ή έστω την αντίληψη ενός Waters. Πόσο μάλλον όταν μετά απ' το τραγούδι των Metallica θα παίξει μια άσχετη ποπ σαχλαμάρα. Χίλιες φορές ν' ακούσω τους δίσκους των Metallica να επαναλαμβάνονται σ' ένα τζουκ μποξ παρά αυτή την κακη απομίμηση.
Υπάρχει για παράδειγμα ένα γκρουπάκι που παίζει μόνο AC/DC. Μπράβο στα παιδιά, μια χαρά τα παίζουνε, καλή σταδιοδρομία κλπ. Αλλά ρε γαμώτο ο λόγος που γουστάρουμε τους τρελούς αυστραλούς είναι το τεράστιο μέγεθός τους, τα κανόνια, οι εκρήξεις, οι γιγαντιαίες καμπάνες, το κοντό παντελονάκι του Angus και πάνω απ' όλα οι φωνάρες του Bon και τώρα του Βrian. Ποιος έλληνας μπορεί να τραγουδήσει έτσι, ποιο γκρουπ μπορεί να αναπαράγει τον όγκο του ήχου τους, τη σκηνική παρουσία, ή όλο το τζερτζελέ ενός τέτοιου live μέσα σ' ένα κλασικό ελληνικό λαϊβάδικο με χάλια ήχο; Ή κάτι άλλα παιδιά που αγαπάνε και κάνουνε tribute στους Clash και τον Strummer αλλά το αποτέλεσμα δε με πείθει. Καλύτερα ν' ανάψω ένα κερί στην Παναγιά την Πάνκισσα στη μνήμη του Joe και ύστερα να πάω και ν' ακούσω τους δίσκους και να δω για πολλοσρή φορά το ''Rude Boy'' και να ξεχαρμανιάσω. 'Όλα αυτά είναι κάτι αντίστοιχο του να λες ότι η αγαπημένη μου ταινία είναι ''Ο καλός, ο Κακός και ο Άσχημος'' και να σε βάζουνε να το δεις παιγμένο στο θέατρο με τον Κιμούλη, το Μπουγά και το Ζουγανέλη. Ε, θα χάνει λιγάκι απ' το original, δε θα χάνει; Ο λόγος που γουστάρω το original είναι για τις ιδιαιτερότητές του. Για μένα, κανένας διασκευάκης ή tributάκης, όσο και να αγαπάει το ίνδαλμά του, δεν μπορεί ν' αγγίξει αυτές τις ιδιαιτερότητες, όσο ταλαντούχος και να είναι στο παίξιμο του οργάνου του.
Έπειτα είναι οι διασκευάκηδες-χαβαλέδες. Σαν κάτι καινούργιους τύπους που ντύνονται καραγκιόζηδες, τσολιάδες, κλόουν κλπ και τα παίζουνε όλα σε ska και reggae ρυθμούς. Τι πρωτοτυπία, ε; Απορώ πώς δεν το σκέφτηκε κανένας άλλος πρώτος. Εδώ η ίδια η reggae δεν αντέχεται για πάνω από δέκα λεπτά, πόσο μάλλον να βλέπεις κάτι ελληνάρες όλα να τα σφάζουνε, όλα να τα μαχαιρώνουνε - μέχρι και Johnny Cash οι αχρείοι - reggae style. Τώρα ποιος θέλει ν' ακούει γνωστά κομμάτια σφαγιασμένα σε ρυθμούς γιαλαντζί τζαμάικα είναι ένα μυστήριο πάνω στο οποίο εργάζονται αρκετοί επιστήμονες.