Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα δε μου κάνει για σύμπτωση το γεγονός ότι η Whitney Ηοuston τα κακάρωσε τις μέρες που o αλή παπά και οι τρακόσοι κλέφτες ψηφίζανε το μνημόνιο και οι γερμανογαλλοεβραιοαμερικάνοι οχτροί (σε συνεργασία με τους νεφελίμ πάντα) ήτανε έτοιμοι να μας πάρουνε τον Παρθενώνα, τη Μύκονο, τα i-phone και τα σώβρακα.
Το γεγονός ότι η εταιρεία που έβγαζε τους δίσκους της έψαξε στις υπόγες και βρήκε τα αραχνιασμένα master tapes για να τυπώσει κι άλλα CD και ύστερα να τα μοσχοπουλήσει στα μοσχάρια, ήτανε στάχτη στα μάτια. Για να πέσει εκεί η προσοχή. Kαι καλά δηλαδή για να αρχίσουνε όλοι να μιλάνε για την απληστία των πολυεθνικών εταιρειών, τον αδίστακτο καπιταλισμό που εκμεταλλεύεται ακόμα και τα πτώματα, τους εβραίους που τρέχουνε τη μουσική βιομηχανία και θέλουνε να κατακτήσουνε τον κόσμο κλπ κλπ. Είναι και οι δισκογραφιές στο κόλπο.
Εκτός πια κι αν όλα αυτά είναι στην αρρωστημένη φαντασία μου.
Επειδή όμως δεν πρέπει ποτέ να υπερτιμάς τη νοημοσύνη του μέσου ανθρώπου, εκατοντάδες χιλιάδες ανά τον κόσμο τρέξανε να πάρουνε τα CD της. Μη χάσουνε. Αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν κατάλαβα. ΟΚ, πεθαίνει κάποιος μουσικός. Αναπαύσου εν ειρήνη, ελαφρύ το χώμα, ζωή σ' εμάς κλπ. Αν σου άρεσε ο συγκεκριμένος μουσικός, έχεις τους δίσκους του. Αν δεν έχεις τους δίσκους του, σημαίνει ότι δεν πολυκαιγόσουνα όταν ήταν ενεργός και αλώνιζε το μουσικό στερέωμα. Ε, λοιπόν πώς γίνεται ρε γαμώτο να τρέχεις να τους αγοράσεις όταν ο εν λόγω μουσικός τινάζει τα πόδια; Δηλαδή περίμενες να πεθάνει γιατί όταν ήτανε ζωντανός σού βρώμαγε.Τι νεκρολαγνεία είναι αυτή; Νούμερο ένα στο Amazon η κυρά Whitney. Βλέπω το τοπ τεν του Amazon και δεν πιστέυω τα μάτια μου! Έχει 6 CD της Houston, έξι στα δέκα! Από ποια τρύπα ξετρυπώσανε όλοι εκείνοι που το αγοράσανε; Ε, λοιπόν πείτε μου, είχανε άδικο οι Μάγια που πιστεύανε ότι ο γαμημένος ο πλανήτης θα βγει απ' την πρίζα το Δεκέμβριο;
(Xμ, τώρα που το σκέφτομαι, έχω μια πρόταση να κάνω στο Lenny Kranitz για το πώς ν' αναστήσει την ψόφια καριέρα του τώρα που τον πήρανε χαμπάρι.)
Και ξαφνικά λοιπόν τα τινάζει η Whitney και βγαίνουνε όλοι και αρχίζουμε τα tributes, τα RIP Whitney, we love u, γιου γουέρ γκρέητ, γουή μις γιου, στο facebook, και να κι οι πονόψυχοι ελληνάρες από κοντά να ανεβάζουνε τραγούδια. Και οι περισσότεροι από δαύτους δεν είχανε γεννηθεί καν όταν τα ραδιόφωνα βομβαρδίζανε εμάς τους καημένους που προλάβαμε τους γλυκανάλατους εμετούς της Ηouston και λέγαμε ''αμάν ρε πούστη, έλεος, σκάσε καριόλα μας τα ζάλισες. Tώρα μας την ξαναφέρνουνε στο προσκήνιο. ''Να θυμηθούμε τη Whitney.'' ; Όχι ρε μαλάκες, να μην τη θυμηθούμε. Είχαμε λόγο που την ξεχάσαμε. Είχε λόγους κι εκείνη ποτ την έκανε απ' το προσκήνιο. Ήθελε να πίνει την πρέζα της με την ησυχία της. Κι εδώ που τα λέμε, άμα είσαι παντρεμένη με το Bobby Brown, δε θέλει και πολύ ν' αποζητάς να την κάνεις μακριά απ' αυτό το μάταιο κόσμο. Φαντάζεστε να της τραγουδούσε; Πώς να μην το ρίξει στην πρέζα η κυρία.
Από την άλλη βέβαια, όλοι αυτοί που δήθεν τη θυμότανε πάντα, αφού ήτανε τόσο σπουδαία, γιατί δεν παίζανε τους γαμοδίσκους της και τους θυμηθήκανε τώρα που τη φυτέψανε; Και κρίμα που είναι κα μακριά και δε θα φάνε κόλυβα οι σουρουκλεμέδες. Και σκέφτομαι τώρα εγώ, δηλαδή όταν την κάνουνε για πάνω ο Vanilla Ice κι ο MC Hammer πχ, θ' αρχίσουνε πάλι τα μνημόσυνα και θα τους παίζουνε στα ραδιόφωνα και θα βγαίνει ο κάθε ραδιοφωνικός χαλβάς και κάθε σκέτος χαλβάς στα σόσιαλ μήντια και θα μας λέει πόσο θα του λείψουνε;
Και να ξαφνικά οι εφημεριδάρες κα δίνουνε το DVD εκείνης της μαλακίας με τον Kevin Costner να το παίζει σωματοφύλακάς της και εκείνη να πιάνει επίπεδα υποκριτικής ανάλογα με της Ντενίση. Όσο για το σενάριο, σιγά μην υπάρχει πλούσια μαύρη που θα διάλεγε ένα λευκό να τη φυλάει, αλλά τέλος πάντων, ας κάνουμε τα στραβά μάτια. Και φυσικά η τηλεόραση να σιγοντάρει και να προμοτάρει τη γελοία ταινία με την ίδια μανία που προμοτάρει τα τούρκικα σήριαλ.
Πριν από κανά μήνα είχε φύγει η Etta James, πλήρης ημερών ευτυχώς, και με τεράστια προσφορά όχι μόνο στη μαύρη μουσική αλλά και στη μουσική γενικότερα, και τη ''θυμηθήκανε'' ξαφνικά άτομα που μέχρι τότε νομίζανε ότι ''Etta James'' είναι μάρκα καλσόν. Και να η ευαισθησία στο φόρτε και τα ψεύτικα ιντερνετικά δάκρυα. Αφήστε τα καλύτερα, η θλίψη των δεκαπέντε λεπτών δεν ενδιαφέρει κανέναν παρά μόνο το αφελές εγώ σας. Έστω όμως, πες ότι μάθανε την Etta James και το ψάξανε λίγο και ξεστραβωθήκανε. Αυτή ναι, ήτανε μια γυναίκα που άφησε τη σφραγίδα της στο μουσικό χάρτη. Δεν ήτανε μια αναλώσιμη τύπισσα που δεν είχε γράψει ούτε μια νότα στη ζωή της και όταν της είχανε δείξει μια κιθάρα νόμισε ότι ήτανε κουτί για κοσμήματα.
Το γεγονός ότι η εταιρεία που έβγαζε τους δίσκους της έψαξε στις υπόγες και βρήκε τα αραχνιασμένα master tapes για να τυπώσει κι άλλα CD και ύστερα να τα μοσχοπουλήσει στα μοσχάρια, ήτανε στάχτη στα μάτια. Για να πέσει εκεί η προσοχή. Kαι καλά δηλαδή για να αρχίσουνε όλοι να μιλάνε για την απληστία των πολυεθνικών εταιρειών, τον αδίστακτο καπιταλισμό που εκμεταλλεύεται ακόμα και τα πτώματα, τους εβραίους που τρέχουνε τη μουσική βιομηχανία και θέλουνε να κατακτήσουνε τον κόσμο κλπ κλπ. Είναι και οι δισκογραφιές στο κόλπο.
Εκτός πια κι αν όλα αυτά είναι στην αρρωστημένη φαντασία μου.
Επειδή όμως δεν πρέπει ποτέ να υπερτιμάς τη νοημοσύνη του μέσου ανθρώπου, εκατοντάδες χιλιάδες ανά τον κόσμο τρέξανε να πάρουνε τα CD της. Μη χάσουνε. Αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν κατάλαβα. ΟΚ, πεθαίνει κάποιος μουσικός. Αναπαύσου εν ειρήνη, ελαφρύ το χώμα, ζωή σ' εμάς κλπ. Αν σου άρεσε ο συγκεκριμένος μουσικός, έχεις τους δίσκους του. Αν δεν έχεις τους δίσκους του, σημαίνει ότι δεν πολυκαιγόσουνα όταν ήταν ενεργός και αλώνιζε το μουσικό στερέωμα. Ε, λοιπόν πώς γίνεται ρε γαμώτο να τρέχεις να τους αγοράσεις όταν ο εν λόγω μουσικός τινάζει τα πόδια; Δηλαδή περίμενες να πεθάνει γιατί όταν ήτανε ζωντανός σού βρώμαγε.Τι νεκρολαγνεία είναι αυτή; Νούμερο ένα στο Amazon η κυρά Whitney. Βλέπω το τοπ τεν του Amazon και δεν πιστέυω τα μάτια μου! Έχει 6 CD της Houston, έξι στα δέκα! Από ποια τρύπα ξετρυπώσανε όλοι εκείνοι που το αγοράσανε; Ε, λοιπόν πείτε μου, είχανε άδικο οι Μάγια που πιστεύανε ότι ο γαμημένος ο πλανήτης θα βγει απ' την πρίζα το Δεκέμβριο; (Xμ, τώρα που το σκέφτομαι, έχω μια πρόταση να κάνω στο Lenny Kranitz για το πώς ν' αναστήσει την ψόφια καριέρα του τώρα που τον πήρανε χαμπάρι.)
Και ξαφνικά λοιπόν τα τινάζει η Whitney και βγαίνουνε όλοι και αρχίζουμε τα tributes, τα RIP Whitney, we love u, γιου γουέρ γκρέητ, γουή μις γιου, στο facebook, και να κι οι πονόψυχοι ελληνάρες από κοντά να ανεβάζουνε τραγούδια. Και οι περισσότεροι από δαύτους δεν είχανε γεννηθεί καν όταν τα ραδιόφωνα βομβαρδίζανε εμάς τους καημένους που προλάβαμε τους γλυκανάλατους εμετούς της Ηouston και λέγαμε ''αμάν ρε πούστη, έλεος, σκάσε καριόλα μας τα ζάλισες. Tώρα μας την ξαναφέρνουνε στο προσκήνιο. ''Να θυμηθούμε τη Whitney.'' ; Όχι ρε μαλάκες, να μην τη θυμηθούμε. Είχαμε λόγο που την ξεχάσαμε. Είχε λόγους κι εκείνη ποτ την έκανε απ' το προσκήνιο. Ήθελε να πίνει την πρέζα της με την ησυχία της. Κι εδώ που τα λέμε, άμα είσαι παντρεμένη με το Bobby Brown, δε θέλει και πολύ ν' αποζητάς να την κάνεις μακριά απ' αυτό το μάταιο κόσμο. Φαντάζεστε να της τραγουδούσε; Πώς να μην το ρίξει στην πρέζα η κυρία.
Από την άλλη βέβαια, όλοι αυτοί που δήθεν τη θυμότανε πάντα, αφού ήτανε τόσο σπουδαία, γιατί δεν παίζανε τους γαμοδίσκους της και τους θυμηθήκανε τώρα που τη φυτέψανε; Και κρίμα που είναι κα μακριά και δε θα φάνε κόλυβα οι σουρουκλεμέδες. Και σκέφτομαι τώρα εγώ, δηλαδή όταν την κάνουνε για πάνω ο Vanilla Ice κι ο MC Hammer πχ, θ' αρχίσουνε πάλι τα μνημόσυνα και θα τους παίζουνε στα ραδιόφωνα και θα βγαίνει ο κάθε ραδιοφωνικός χαλβάς και κάθε σκέτος χαλβάς στα σόσιαλ μήντια και θα μας λέει πόσο θα του λείψουνε;
Και να ξαφνικά οι εφημεριδάρες κα δίνουνε το DVD εκείνης της μαλακίας με τον Kevin Costner να το παίζει σωματοφύλακάς της και εκείνη να πιάνει επίπεδα υποκριτικής ανάλογα με της Ντενίση. Όσο για το σενάριο, σιγά μην υπάρχει πλούσια μαύρη που θα διάλεγε ένα λευκό να τη φυλάει, αλλά τέλος πάντων, ας κάνουμε τα στραβά μάτια. Και φυσικά η τηλεόραση να σιγοντάρει και να προμοτάρει τη γελοία ταινία με την ίδια μανία που προμοτάρει τα τούρκικα σήριαλ.Πριν από κανά μήνα είχε φύγει η Etta James, πλήρης ημερών ευτυχώς, και με τεράστια προσφορά όχι μόνο στη μαύρη μουσική αλλά και στη μουσική γενικότερα, και τη ''θυμηθήκανε'' ξαφνικά άτομα που μέχρι τότε νομίζανε ότι ''Etta James'' είναι μάρκα καλσόν. Και να η ευαισθησία στο φόρτε και τα ψεύτικα ιντερνετικά δάκρυα. Αφήστε τα καλύτερα, η θλίψη των δεκαπέντε λεπτών δεν ενδιαφέρει κανέναν παρά μόνο το αφελές εγώ σας. Έστω όμως, πες ότι μάθανε την Etta James και το ψάξανε λίγο και ξεστραβωθήκανε. Αυτή ναι, ήτανε μια γυναίκα που άφησε τη σφραγίδα της στο μουσικό χάρτη. Δεν ήτανε μια αναλώσιμη τύπισσα που δεν είχε γράψει ούτε μια νότα στη ζωή της και όταν της είχανε δείξει μια κιθάρα νόμισε ότι ήτανε κουτί για κοσμήματα.