Έπεσα από τα σύννεφα! Μόλις έμαθα το πρόγραμμα του φετινού rockwave και η διαπίστωση μού ήρθε σα γιαούρτι σε πολιτικάντη. Φέτος δεν έχει Gogol Bordello! To πρώτο rockwave των 10ς δίχως τα καμάρια μου τους γύφτουλες.
Που έχουνε και τις ευλογίες της Madonna, που βρήκε μουσικούς πιο αρχαίους από δαύτηνε και τους υποστηρίζει μετά μανίας. Είναι θλιβερό ρε γαμώτο για την κατάντια της χώρας, αλλά ούτε οι γύφτοι δε μας θέλουνε πια.
Τέλος πάντων, θα πιώ κάτι να το ξεχάσω. Πάμε λοιπόν στο line up που λένε και οι φίλοι μας οι Γερμανοί, εεε, συγγνώμη, οι Άγγλοι.
Prodigy, χμ, ΟΚ, χιλιομασημένοι και ξεπερασμένοι, ξαναπαίξανε σε rockwave, τίποτα καινούργιο και συναρπαστικό. Κλείσανε εικοσαετία κι αυτοί. Άντε να τα εκατοστήσουνε και του χρονου πάλι κοντά μας.
Ο Ιggαρος είναι σαν τον παλιόφιλο που δε χορταίνεις να βλέπεις. Σχετικά πρόσφατα έμαθα ότι σ' ένα συμβόλαιό του για να παίξει στο Gagarin είχε βάλει σαν όρο ότι θέλει ''έναν ηχολήπτη που δε φοβάται το θάνατο.'' Respect!
Everlast: σαν πασχαλινό μου κάνει, στυλ ''η ανάσταση του λαζάρου''. Κανα-δυό χιτάκια στα τέλη των 90ς, μια μούφα χιπ χοπ με λίγο μούφα συναίσθημα και κιθαρίτσες και μετά στη δικαιολογημένη αφάνεια.
Peter Hook and The Light στις τελευταίες επιτυχίες των Joy Division. Κι άλλες νεκραναστάσεις. Αφού δεν το κάνουνε οι New Order, το κάνει μόνος του. Καταλαβαίνω πάντως πώς είναι να έχεις συμμετάσχει σ' εκείνους τους μνημειώδεις δίσκους και να μη θέλεις να τους αποχωριστείς. Αν και αυτό το setlist ταιριάζει πολύ περισσότερο σε μικρό, κλειστό χώρο. Eίχε έρθει κι αυτός πριν από μερικούς μήνες πάντως.
Τα μέταλλα είναι κι αυτά πολυφορεμένα μέχρι ανίας. Ο Οzzy, που την τελευταία εικοσαετία παίζει το πουλί του πάνω στη σκηνή και βαριέται να τραγουδήσει (εκτός όταν έχει γύρω του τον Iommi και τον Geezer για να τον φρονιμεύουνε), δεν μπορώ να πω ότι είναι εγγυημένη απόλαυση. Καλά θα ήτανε να αποκεφάλιζε κανά κοτόπουλο και να το πέταγε στο κοινό τώρα που έχει πέσει πείνα.
Οι Paradise Lost είναι σαν τους Puressence της μεταλούρας: κάθε χρόνο εδώ, μπάστακες. Έλεος ρε μάγκες, παίξτε πιο δίπλα και σε καμιά Βουλγαρία.
Οι Machine Head είναι μια χαρά. Δεν έχουνε βαρεθεί να προσγειώνονται στο El Venizelos. Ακόμα.
Oι δικοί μας Planet of Zeus που είναι γαμάτοι θα έχουνε την ευκαιρία να παίξουνε μπροστά σε πάρα πολύ κόσμο και να ξεφύγουνε λίγο από το στρίμωγμα στο Αν, οπότε ΟΚ. Αρκεί οι διοργανωτές μην πάρουνε θάρρος με τα ελληνικά και κοτσάρονε πάλι τίποτα Μέλισσες.
Συνολικά πάντως, και το φετινό rockwave είναι κλασικό δείγμα της αρτηριοσκλήρωσης που βασανίζει αυτή τη χώρα και της συντηρητικούρας της ''ροκ κοινότητας''. Ναι, ξέρω, η κρίση, μπλα μπλα μπλα, και οι διοργανωτές πρέπει να βασιστούνε στα σιγουράκια γιατί έχουνε στόματα να ταϊσουνε. Τόσα χρόνια που δεν υπήρχε κρίση, τους ίδιους και τους ίδιους βλέπαμε. Τους Placebo, το Moby, σταματάω γιατί νύσταξα ήδη.
Έχω δει πολλές φορές τον Iggy, με τους Stooges και άνευ, τους Ramones, τους Social Distortion, τους Sonic Youth, τον Dylan, και όλους τους μουσικούς που αγαπώ και δε βαριέμαι να τους βλέπω, όπως δε βαριέμαι να ακούω τους δίσκους τους. Όμως παράλληλα γουστάρω να έχω τη δυνατότητα να βλέπω και νέα πράγματα, καινούργια ονόματα που μπορεί κάποτε να κάνουν τη διαφορά και ν' αντικαταστήσουν τους παραπάνω όταν πια δεν μπορούνε να πάρουνε τα ποδάρια τους. Και ένα φεστιβάλ (με 4 και 5 ονόματα, ο θεός να το κάνει, αλλά ας πάει στο διάολο) είναι ένας καλός τρόπος να τα γνωρίσεις. Αλλά μάλλον είμαι από τους λίγους στη μπανανία που σκέφτονται έτσι. Πόσο μάλλον όταν στα περισσότερα ''ροκ'' μπαρ δεν ακούς σχεδόν τίποτα που βγήκε μετά το '99.
Με τις υγείες σας.
Να και μια ιδέα, λέω εγώ τώρα...
Που έχουνε και τις ευλογίες της Madonna, που βρήκε μουσικούς πιο αρχαίους από δαύτηνε και τους υποστηρίζει μετά μανίας. Είναι θλιβερό ρε γαμώτο για την κατάντια της χώρας, αλλά ούτε οι γύφτοι δε μας θέλουνε πια.
Τέλος πάντων, θα πιώ κάτι να το ξεχάσω. Πάμε λοιπόν στο line up που λένε και οι φίλοι μας οι Γερμανοί, εεε, συγγνώμη, οι Άγγλοι.
Prodigy, χμ, ΟΚ, χιλιομασημένοι και ξεπερασμένοι, ξαναπαίξανε σε rockwave, τίποτα καινούργιο και συναρπαστικό. Κλείσανε εικοσαετία κι αυτοί. Άντε να τα εκατοστήσουνε και του χρονου πάλι κοντά μας.
Ο Ιggαρος είναι σαν τον παλιόφιλο που δε χορταίνεις να βλέπεις. Σχετικά πρόσφατα έμαθα ότι σ' ένα συμβόλαιό του για να παίξει στο Gagarin είχε βάλει σαν όρο ότι θέλει ''έναν ηχολήπτη που δε φοβάται το θάνατο.'' Respect!Everlast: σαν πασχαλινό μου κάνει, στυλ ''η ανάσταση του λαζάρου''. Κανα-δυό χιτάκια στα τέλη των 90ς, μια μούφα χιπ χοπ με λίγο μούφα συναίσθημα και κιθαρίτσες και μετά στη δικαιολογημένη αφάνεια.
Peter Hook and The Light στις τελευταίες επιτυχίες των Joy Division. Κι άλλες νεκραναστάσεις. Αφού δεν το κάνουνε οι New Order, το κάνει μόνος του. Καταλαβαίνω πάντως πώς είναι να έχεις συμμετάσχει σ' εκείνους τους μνημειώδεις δίσκους και να μη θέλεις να τους αποχωριστείς. Αν και αυτό το setlist ταιριάζει πολύ περισσότερο σε μικρό, κλειστό χώρο. Eίχε έρθει κι αυτός πριν από μερικούς μήνες πάντως.
Τα μέταλλα είναι κι αυτά πολυφορεμένα μέχρι ανίας. Ο Οzzy, που την τελευταία εικοσαετία παίζει το πουλί του πάνω στη σκηνή και βαριέται να τραγουδήσει (εκτός όταν έχει γύρω του τον Iommi και τον Geezer για να τον φρονιμεύουνε), δεν μπορώ να πω ότι είναι εγγυημένη απόλαυση. Καλά θα ήτανε να αποκεφάλιζε κανά κοτόπουλο και να το πέταγε στο κοινό τώρα που έχει πέσει πείνα.
Οι Paradise Lost είναι σαν τους Puressence της μεταλούρας: κάθε χρόνο εδώ, μπάστακες. Έλεος ρε μάγκες, παίξτε πιο δίπλα και σε καμιά Βουλγαρία.
Οι Machine Head είναι μια χαρά. Δεν έχουνε βαρεθεί να προσγειώνονται στο El Venizelos. Ακόμα.
Oι δικοί μας Planet of Zeus που είναι γαμάτοι θα έχουνε την ευκαιρία να παίξουνε μπροστά σε πάρα πολύ κόσμο και να ξεφύγουνε λίγο από το στρίμωγμα στο Αν, οπότε ΟΚ. Αρκεί οι διοργανωτές μην πάρουνε θάρρος με τα ελληνικά και κοτσάρονε πάλι τίποτα Μέλισσες.
Συνολικά πάντως, και το φετινό rockwave είναι κλασικό δείγμα της αρτηριοσκλήρωσης που βασανίζει αυτή τη χώρα και της συντηρητικούρας της ''ροκ κοινότητας''. Ναι, ξέρω, η κρίση, μπλα μπλα μπλα, και οι διοργανωτές πρέπει να βασιστούνε στα σιγουράκια γιατί έχουνε στόματα να ταϊσουνε. Τόσα χρόνια που δεν υπήρχε κρίση, τους ίδιους και τους ίδιους βλέπαμε. Τους Placebo, το Moby, σταματάω γιατί νύσταξα ήδη.
Έχω δει πολλές φορές τον Iggy, με τους Stooges και άνευ, τους Ramones, τους Social Distortion, τους Sonic Youth, τον Dylan, και όλους τους μουσικούς που αγαπώ και δε βαριέμαι να τους βλέπω, όπως δε βαριέμαι να ακούω τους δίσκους τους. Όμως παράλληλα γουστάρω να έχω τη δυνατότητα να βλέπω και νέα πράγματα, καινούργια ονόματα που μπορεί κάποτε να κάνουν τη διαφορά και ν' αντικαταστήσουν τους παραπάνω όταν πια δεν μπορούνε να πάρουνε τα ποδάρια τους. Και ένα φεστιβάλ (με 4 και 5 ονόματα, ο θεός να το κάνει, αλλά ας πάει στο διάολο) είναι ένας καλός τρόπος να τα γνωρίσεις. Αλλά μάλλον είμαι από τους λίγους στη μπανανία που σκέφτονται έτσι. Πόσο μάλλον όταν στα περισσότερα ''ροκ'' μπαρ δεν ακούς σχεδόν τίποτα που βγήκε μετά το '99.
Με τις υγείες σας.
Να και μια ιδέα, λέω εγώ τώρα...