Είναι Σάββατο βράδυ και περιμένουμε είκοσι άτομα, περίπου, έξω από το “Passport” στην Πλατεία Κοραή, στον Πειραιά. Η είσοδος ανοίγει λίγο καθυστερημένα και ο κόσμος εισέρχεται στο χώρο. Όλα θυμίζουν μεγάλη συναυλία. Όλο και πιο πολλά άτομα από όλες τις ηλικίες φθάνουν στο συναυλιακό χώρο..
Στις 10:30 , και ενώ ο χώρος έχει γεμίσει ασφυκτικά, σβήνουν τα φώτα και στη σκηνή έρχεται ο dj Spery. Για μισή περίπου ώρα μας «προετοιμάζει» μουσικά για αυτό που θα ακολουθήσει. Παίζει, κυρίως, βαλκανική μουσική. Κλείνοντας την εμφάνιση του στη σκηνή ξεσήκωσε τους "σκλάβους του έρωτα" να επαναστατήσουν για "λευτεριά" και έπαιξε σε διασκευή τη "Μισιρλού".
Στις 11:00, στη σκηνή ανεβαίνουν οι “Elektrobalkana”. H «Αραπίνα» και η «Γιαρίσκα» σε elektro μουσική μας κρατούν συντροφιά για περίπου μισή ώρα και αποχωρούν από τη σκηνή με το «Γίδια στο μαντρί» προκαλώντας μερικούς να ξεσπάσουν σε γέλια ενώ κάποιοι άλλοι κοιτιόντουσαν παραξενεμένοι.
00:20 ο συνωστισμένος κόσμος αρχίζει και φωνάζει για να κατέβουν στη σκηνή οι “Baba Zula”. Το συγκρότημα ανταποκρίνεται στις κραυγές του φανατικού κοινού του και έρχεται στη σκηνή. Ο κόσμος φωνάζει και σφυρίζει από ενθουσιασμό. Ο τραγουδιστής της μπάντας Cosar Kamça, ανοίγει τη βραδιά με ένα τραγούδι που είναι εμπνευσμένο από ένα τούρκικο ποίημα. Το κοινό παραληρεί.
Η βραδιά συνεχίζεται με το συγκρότημα να παίζει τα τραγούδια του σε ρυθμό που αποτελεί συνδυασμό ρέγκε, dub, ηλεκτρονικής και τουρκικής παραδοσιακής μουσικής. Μαζί τους σε τακτά χρονικά διαστήματα βρίσκεται και μια χορεύτρια οριεντάλ. Οι θεατές χορεύουν ασταμάτητα στο ψυχεδελικό ήχο του συγκροτήματος. Στις ιδιαίτερες στιγμές της συναυλίας ανήκουν οι «βόλτες» του τραγουδιστή μέσα στο κοινό παίζοντας το κύριο όργανο που συνθέτουν τα τραγούδια τους, που είναι κάτι σαν τούρκικο μπουζούκι.
Στις 2:00 το συγκρότημα αποχώρησε από τη σκηνή αλλά ο κόσμος δεν έφευγε και ζητούσε και άλλα τραγούδια από το αγαπημένο του συγκρότημα για να «λικνιστεί» κάτω από αυτόν τον περίεργο ήχο εξ ανατολής.
Πριν από τη συναυλία δεν είχα ακούσει ξανά τους Baba Zoula. Εκεί, όμως, η μουσική τους με ταξίδεψε στις γειτονιές της Κωνσταντινούπολης, στους μαχαλάδες της Σμύρνης, στις γειτονιές των βαλκανίων... Ένιωσα ότι βρίσκομαι έστω και για λίγο σε κάποια από αυτές τις γειτονιές και χόρευα μαζί με άλλους ανθρώπους, Τούρκους, Βούλγαρους, Σέρβους, χωρίς ταυτότητα αλλά όντας ένα με όλους. Έτσι ακριβώς όπως μας προέτρεψε και ο τραγουδιστής του συγκροτήματος : "Είναι καλό οι άνθρωποι από όλες τις θρησκείες και από όλα τα έθνη να ζουν μαζί και να μοιράζονται τον πολιτισμό τους.."