Η πρώτη δισκογραφική μας γνωριμία με την εντυπωσιακή φωνή και την μουσική του David Eugene Edwards έγινε το μακρινό 1996 με το Sackcloth 'n' Ashes, τον πρώτο δίσκο των 16 Horsepower. Κομμάτια όπως το Black Soul Choir δεν άφηναν αμφιβολίες για το ταλέντο του ενώ τόσο η χροιά της φωνής του όσο και η παθιασμένη ερμηνεία του έφερναν στο μυαλό τον αδικοχαμένο Jeffrey Lee Pierce που κατά περίεργη σύμπτωση μας είχε αποχαιρετήσει στις αρχές της ίδια χρονιάς. Δύο χρόνια μετά είχαμε την ευκαιρία να δούμε και από κοντά τους 16 Horsepower στο Ρόδον και να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι την ένταση και το πάθος των ζωντανών εμφανίσεων του Edwards και της μπάντας του.
Έντεκα χρόνια και άλλες δύο ζωντανές εμφανίσεις μετά (2001 με τους 16 Horsepower στο Ρόδον και 2007 με τους Woven Hand στο Αν) είχαμε λοιπόν την χαρά να ξαναδούμε από κοντά τον γιο του περιπλανώμενου ιεροκήρυκα από το Colorado, που αυτή τη φορά ήρθε έχοντας στις αποσκευές του κυρίως ηλεκτρικές κιθάρες και τη διάθεση (όπως μπορείτε να διαβάσετε και στη συνέντευξή του εδώ) να δώσει το πιο heavy show που έχει κάνει ποτέ. Και πραγματικά, εξαιρώντας ένα μόνο κομμάτι, τη διασκευή στο As I Went Out One Morning του Dylan, όπου έπαιξε κάτι σαν μπάντζο (και αυτό μάλλον για να δοθεί χρόνος να αλλάξει μια σπασμένη χορδή) η εμφάνιση αυτή πρέπει να ήταν η πιο ηλεκτρική από τις τέσσερις που έχουμε δει ως τώρα. Όχι δηλαδή ότι παλιά έπαιζε μόνο ακουστική folk και country και ξαφνικά, όπως ο Dylan στο Newport Folk Festival, έβαλε την κιθάρα στην πρίζα, αλλά ήταν φανερό ότι αυτή τη φορά δεν σκόπευε να αφήσει τους τόνους να χαμηλώσουν ούτε για λίγο και ότι ο στόχος και των τριών Woven Hand ήταν να ροκάρουν στη διαπασών από την αρχή ως το τέλος.
Και αυτό ακριβώς έκαναν επί μιάμιση περίπου ώρα, μέχρι να έρθει η στιγμή να μας ευχαριστήσουν που πήγαμε να τους δούμε (ασφυκτικά γεμάτο το Αν Club) και να μας αποχαιρετήσουν, παίζοντας για encore το Heart & Soul των Joy Division, κομμάτι που πρέπει να είναι από τα πιο αγαπημένα του Edwards αφού το έπαιζε και την εποχή των 16 Horsepower (και το οποίο μπορείτε να δείτε παρακάτω στο βίντεο που τράβηξε η Felicia, υπεύθυνη επίσης και για τις φωτογραφίες). Άλλα κομμάτια που ακούστηκαν στο σετ ήταν τα Kicking Bird, Deerskin Doll, Beautiful Axe, Tin Finger, Your Russia, Kingdom Of Ice, Speaking Hands, Whistling Girl, Winter Shaker.
Έντεκα χρόνια και άλλες δύο ζωντανές εμφανίσεις μετά (2001 με τους 16 Horsepower στο Ρόδον και 2007 με τους Woven Hand στο Αν) είχαμε λοιπόν την χαρά να ξαναδούμε από κοντά τον γιο του περιπλανώμενου ιεροκήρυκα από το Colorado, που αυτή τη φορά ήρθε έχοντας στις αποσκευές του κυρίως ηλεκτρικές κιθάρες και τη διάθεση (όπως μπορείτε να διαβάσετε και στη συνέντευξή του εδώ) να δώσει το πιο heavy show που έχει κάνει ποτέ. Και πραγματικά, εξαιρώντας ένα μόνο κομμάτι, τη διασκευή στο As I Went Out One Morning του Dylan, όπου έπαιξε κάτι σαν μπάντζο (και αυτό μάλλον για να δοθεί χρόνος να αλλάξει μια σπασμένη χορδή) η εμφάνιση αυτή πρέπει να ήταν η πιο ηλεκτρική από τις τέσσερις που έχουμε δει ως τώρα. Όχι δηλαδή ότι παλιά έπαιζε μόνο ακουστική folk και country και ξαφνικά, όπως ο Dylan στο Newport Folk Festival, έβαλε την κιθάρα στην πρίζα, αλλά ήταν φανερό ότι αυτή τη φορά δεν σκόπευε να αφήσει τους τόνους να χαμηλώσουν ούτε για λίγο και ότι ο στόχος και των τριών Woven Hand ήταν να ροκάρουν στη διαπασών από την αρχή ως το τέλος.Και αυτό ακριβώς έκαναν επί μιάμιση περίπου ώρα, μέχρι να έρθει η στιγμή να μας ευχαριστήσουν που πήγαμε να τους δούμε (ασφυκτικά γεμάτο το Αν Club) και να μας αποχαιρετήσουν, παίζοντας για encore το Heart & Soul των Joy Division, κομμάτι που πρέπει να είναι από τα πιο αγαπημένα του Edwards αφού το έπαιζε και την εποχή των 16 Horsepower (και το οποίο μπορείτε να δείτε παρακάτω στο βίντεο που τράβηξε η Felicia, υπεύθυνη επίσης και για τις φωτογραφίες). Άλλα κομμάτια που ακούστηκαν στο σετ ήταν τα Kicking Bird, Deerskin Doll, Beautiful Axe, Tin Finger, Your Russia, Kingdom Of Ice, Speaking Hands, Whistling Girl, Winter Shaker.Κανονικά θα έπρεπε να σας πω και δύο λόγια για τους Empty Frame που άνοιξαν τη βραδιά, αλλά το πρόβλημα είναι ότι κατά τις δέκα παρά που φτάσαμε στο Αν Club και ενώ το συγκρότημα είχε ήδη ξεκινήσει, δεν έπεφτε καρφίτσα στο χώρο. Έτσι, ενώ δίναμε τη μάχη για να βρεθούμε κάπου που να φαίνεται και λίγο η σκηνή, δεν καταφέραμε να δούμε και πολλά πράγματα για να σας περιγράψουμε. Από τη μία μεριά είναι καλό που ήρθε κόσμος και έγινε επιτέλους μια ροκ συναυλία sold out, από την άλλη όμως πραγματικά δεν καταλαβαίνω πώς έχει υπολογιστεί η χωρητικότητα του Αν. Μετράει ακόμα και ο χώρος στη σκάλα και στο πεζοδρόμιο απ’ έξω; Αν λάβουμε υπόψη και την έλλειψη επαρκούς εξαερισμού και ότι η απαγόρευση του τσιγάρου στους κλειστούς χώρους είναι για τους κουτόφραγκους, μπορείτε εύκολα να καταλάβετε γιατί δεν είναι λίγοι αυτοί που λέγανε ότι ωραίοι ήταν οι Woven Hand αλλά θα το ξανασκεφτούν αν θα πάνε να ξαναδούν συναυλία κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Woven Hand - "Heart and Soul" live@An Club
