Ποιοί: Ο Πάνος Μουζουράκης και η Μάρω Μαρκέλλου
Πού: Στο "Οξυγόνο Live" στο Νέο Κόσμο (Βούρβαχη & Κορυζή)
Πότε: Το Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009
Ο ήχος: Με προβλήματα σε αρκετά σημεία του προγράμματος
Η σκηνή: Καλή ιδέα το παγκάκι πάνω στη σκηνή. Τονίζει την αυθόρμητη, νεολαιίστικη και αντισυμβατική διάθεση των καλλιτεχνών. Μέτριο το σκηνικό με τις στενόμακρες λωρίδες (σαν περσίδες σκέψου) που κρέμονταν κατακόρυφα πίσω από τους μουσικούς και ήταν όλες σε καταθλιπτικές αποχρώσεις του γκρι.
Ξεκίνησαν: Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, στα πρόχειρα (διάβασε παρακάτω)
Μας αποχαιρέτισαν: Στις 3.00 περίπου
Οι καλύτερες στιγμές: Μια βουτιά, Η χαρά, Η ομορφιά του θέλω, Scrooge Mc Duck, Summer wine, Ο Πασατέμπος, Αργεί να ξημερώσει, Δύο (από τα πολλά) χιουμοριστικά μέρη (ή stand up ή πρόζα) του Πάνου Μουζουράκη
Στις 5 επόμενες παραγράφους ακολουθεί (δικαιολογημένη) γκρίνια:
Το περασμένο Σάββατο ήταν για την Αθήνα το βράδυ της βροχής και του φόβου για επεισόδια στο Κέντρο, λόγω της συμπλήρωσης ενός έτους από το τραγικό συμβάν της δολοφονίας του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια από αστυνομικό. Αυτό το περίεργο βράδυ διάλεξα λοιπόν για να πάω να δω ένα πρόγραμμα που είναι στην ατζέντα μου από τις αρχές Οκτωβρίου.
Λες από μέσα σου: ξέρω ότι το "Οξυγόνο" είναι σχετικά μικρός χώρος. Ξέρω ότι ο Μουζουράκης έχει πλέον μεγάλο αριθμό "φαν". Ξέρω ότι όλοι βγαίνουν το Σάββατο. Άρα; Άρα, το περασμένο Σαββατόβραδο με την ενοχλητική συνεχή βροχή ήταν ό,τι πρέπει για να πας εκεί, αφού πολλής κόσμος θα καθόταν σπίτι και θα απέφευγες το στριμωξίδι.
Υπολόγισα όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Τι εννοώ; Σχετικά νωρίς φτάσαμε με την παρέα, συν σε αυτό και η αργοπορία στην έναρξη του προγράμματος επειδή ο Μουζουράκης ήταν στο θέατρο και θα καθυστερούσε, το αποτέλεσμα ήταν να μπούμε νωρίς στο μαγαζί και να υπάρχουν άφθονοι χώροι για τους όρθιους. Πλην όμως, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ο υπεύθυνος του μαγαζιού μάς είπε ότι έπρεπε υποχρεωτικά να πάμε στο "πατάρι"! Αυτό δεν το κατάλαβα και συνεχίζω να μην το καταλαβαίνω. Κάνεις τη θυσία να πας νωρίς, πληρώνεις κανονικά το εισιτήριό σου και δεν σ' αφήνουν να πας στο χώρο μπροστρά από τη σκηνή, παρά σε αναγκάζουν να πας στον πάνω όροφο απ' όπου η οπτική επαφή με τη σκηνή είναι πολύ δύσκολη και η ακουστική από κακή μέχρι κάκιστη.
Τις άλλες 3 φορές που έχω πάει στο "Οξυγόνο" έχω κάτσει δύο φορές στις σκάλες (όπου είναι μεν άβολα αλλά τουλάχιστον είσαι στο επίπεδο της σκηνής και βλέπεις σαν άνθρωπος) και μία κανονικά στο χώρο των ορθίων στο κάτω μπαρ. Αν λοιπόν για να δεις το πρόγραμμα στο Οξυγόνο από φυσιολογική θέση και όχι από το "πατάρι" που είναι σαν να βλέπεις κάτοψη ή να ψάχνεις ποιός από τους συντελεστές του live έχει προδιάθεση για φαλάκρα, πρέπει να κλείσεις τραπέζι (δηλ. να δώσεις καμια 35άρα ευρώ τουλάχιστον), τότε τι να πω... Με αυτόν τον τρόπο το μαγαζί χάνει όλη τη ζεστή, νεανική ατμόσφαιρα music club που έχει χτίσει με τα προγράμματα που φιλοξενεί όλα αυτά τα χρόνια.
Το θέμα είναι ότι στο "πατάρι", πέρα από τις προαναφερθείσες και αυτονόητες δυσκολίες, έχεις και κάτι τεράστια ηχεία δίπλα στο αυτί σου, ειδικά αν κάθεσαι προς τα πλάγια. Περιττό λοιπόν να πω ότι το δεξί μου αυτί βούιζε όλη την επόμενη μέρα εφιαλτικά! Να τα λέμε αυτά, γιατί πληρώνουμε όλοι κανονικότατα τα εισιτηριάκια μας, αλλά τελικά σπανίως ευχαριστιόμαστε σαν ανθρωποι αυτό που γουστάρουμε. Δίνεις 15 ευρώ (μήπως νομίζουν ότι "βγαίνουν" εύκολα;) και αντί να έχεις απαιτήσεις σαν πελάτης, νιώθεις σχεδόν ότι ενοχλείς... Τελοσπάντων...
Στα του προγράμματος τώρα. Υπό τις συνθήκες που περιέγραψα παραπάνω δεν μπορώ να πω ότι είμαι ο καταλληλότερος για να κρίνω το πρόγραμμα, αλλά γι' αυτό δεν φταίω εγώ. Ας πρόσεχαν! Το πρόγραμμα ξεκίνησε με καθυστέρηση εξαιτίας έκτακτων υποχρεώσεων του Μουζουράκη στο θέατρο. Έτσι, η Μάρω Μαρκέλλου βγήκε μόνη της στη σκηνή και με ανεπιτήδευτη παιδικότητα (που την χαρακτηρίζει γενικά) μάς έπαιξε 3-4 τραγούδια με την κιθάρα της. Αν και ο κόσμος ήταν ψιλοπαγωμένος απέναντι στη νεαρή τραγουδοποιό, μπορώ να πω ότι κέρδισε τις εντυπώσεις, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια και αυτιά. Ομορφότατη φωνή, πολύ καλή ερμηνεύτρια, ειδικά σε κάθε λατινογενές και μεσογειακό τραγούδι που της ταιριάζουν γάντι και τους έχει και η ίδια αδυναμία, και επιπλέον απλή και ελαφρώς συνεσταλμένη πάνω στη σκηνή. Έκπληξη προκάλεσε η ερμηνεία της στον πειραγμένο "Πασατέμπο" του Χιώτη.
Σιγά-σιγά άρχισαν να ανεβαίνουν οι μουσικοί στη σκηνή και να συνοδεύουν τη Μαρκέλλου, ενώ λίγα λεπτά αργότερα ήρθε και ο Πάνος Μουζουράκης ζητώντας συγγνώμη για την καθυστέρηση. Μπορώ να πω ότι ήρθε με "κεκτημένη ταχύτητα" από το θέατρο καθώς είχε τρομερή ενέργεια μέχρι το διάλειμμα. Πάντα αεικίνητος επί σκηνής, με δυνατό του σημείο την "παντομίμα", όταν μιλά ή και όταν τραγουδά, και τις "μούτες". Φοβερά εκφραστικός, με αμεσότητα και επικοινωνία με το κοινό το οποίο και "πειράζει" συνεχώς με διάφορες αφορμές (να φανταστείτε πήρε το κινητό μιας κοπέλας και μίλησε με τον φίλο της!). Προσθέστε σε όλα αυτά και ότι είναι πολύ καλός ερμηνευτής και έχει και κάποια συμπαθητικά δικά του τραγούδια.
Το πρώτο μέρος του προγράμματος λοιπόν κύλησε πολύ όμορφα και σου κράταγε το ενδιαφέρον αμείωτο. Σε αυτό θα ακούσεις πολλά από τα τραγούδια των δύο καλλιτεχνών, από τους πρώτους τους δίσκους ("Μάντεψε ποιός" και "Κορίτσι για σπίτι" αντίστοιχα) καθώς και κάποιες επιλογές από άλλους καλλιτέχνες (το "Χάλια" του Δεληβοριά, η "Σερενάτα" της Αρλέτας κ.ά.). Ο Μουζουράκης και η Μαρκέλλου στέκονται σχεδόν καθόλη τη διάρκεια μαζί πάνω στη σκηνή. Η πρώτη ώρα μοιάζει με θεματική ενότητα, αφού τα τραγούδια που έχουν επιλεγεί "δένουν" απόλυτα το ένα με το άλλο με κεντρικό θέμα τη σχέση ανάμεσα στα δύο φύλα, το χωρισμό, την απιστία κ.ά. τέτοια. Οι δύο καλλιτέχνες τραγουδούν πότε ο ένας, πότε ο άλλος και πότε και οι δυο μαζί. Γενικά είναι πολύ παρεϊστικη και ζεστή η ατμόσφαιρα και σε διασκεδάζει το όλο κλίμα.
Ανάμεσα στα τραγούδια (σε όλα σχεδόν) ο Μουζουράκης αναλάμβανε το ρόλο του entertainer και του stand-up comedian. Φοβερός performer (δεν μ' αρέσει η λέξη, αλλά πρέπει να συνεννοηθούμε), γνωστό αυτό σε εμάς που τον βλέπουμε από παλιά, κατάφερε ουκ ολίγες φορές να μας κάνει να γελάσουμε. Πιάνεται από θέματα της καθημερινότητας ή της επικαιρότητας, αλλά και αυτοσχεδιάζει με πράγματα που συμβαίνουν εκείνη τη στιγμή στο live. Ο υπερθεματισμός περί σχέσεων ίσως σας κουράσει λίγο κάποια στιγμή, αλλά το θέμα αυτό πάντα "πουλάει" και ιντριγκάρει αφού είναι κοινό για όλους. Από εκεί και πέρα βρήκα εξαιρετικό το χιούμορ του Μουζουράκη στο κομμάτι που σατίριζε τα των αντικαπνιστικών μέτρων και τα περί "έντεχνου" και μουσικής βιομηχανίας, υπερβάλλοντας αρκετά (χωρίς υπέρβολή σάτιρα δεν υπάρχει) αλλά και αυτοσαρκαζόμενος με πολύ ωραίο τρόπο.
Το γέλιο είναι δύσκολο πράγμα, γνωστό αυτό. Ο Μουζουράκης λοιπόν - για να πούμε και τα αρνητικά του - έπεσε σε μια κλασική παγίδα για κάθε κωμικό ή σατιρικό ηθοποιό. Καταχράστηκε τις βωμολοχίες χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος. Άσκοπος υπερτονισμός κάποιων "βρώμικων" λέξεων χωρίς νόημα, απλά για να προκαλέσει το χαχανητό του κοινού. Να του δώσω όμως ένα "συν" και ένα μεγάλο "μπράβο" που, παρότι είναι ένας εμφανίσιμος νέος άνθρωπος, τσαλακώνει επίμονα την εικόνα του επιλέγοντας να μοιάζει με γελοτοποιό παρά με γοητευτικό σταρ, παρότι τα μαγαζιά στα οποία εμφανίζεται γεμίζουν από 16χρονες που "κόβουν φλέβα" και χαχανίζουν σε ό,τι και να πει, σε ό,τι κι αν κάνει.
Το δεύτερο μέρος του προγράμματος ήταν κατά πολύ χειρότερο, πράγμα ασυνήθιστο. Ο Μουζουράκης φάνηκε πολύ κουρασμένος. Η ενέργεια και η φόρα με την οποία ανέβηκε στη σκηνή στο ξεκίνημα ερχόμενος κατευθείαν από το θέατρο κάπου χάθηκε. Όσο περνούσε η ώρα η επικοινωνία με το κοινό εξέλειπε. Το πρόγραμμα έκανε "κοιλιά" με κάποια ξένα τραγούδια στη σειρά, αν και τα 16χρονα χόρευαν στους ρυθμούς (και καλά έκαναν). Πάντως γενικά στο β' μέρος βαρέθηκα αρκετά και νομίζω ότι την παρτίδα έσωσε σε πολλές περιπτώσεις η Μαρκέλλου που μου άρεσε γενικά πάρα πολύ.
Συμπερασματικά, νομίζω ότι αξίζει να δείτε αυτά τα δύο παιδιά. Θα περάσετε καλά, θα γελάσετε, θα ακούσετε ωραία τραγούδια, θα ανακαλύψετε είτε τον πολυτάλαντο Πάνο Μουζουράκη, είτε την ταλαντούχα Μαρκέλλου, είτε και τους δύο (ανάλογα με το αν τους έχετε ξαναδεί ή όχι) και σίγουρα θα ακούσετε μία πάρα πολύ καλή μπάντα μουσικών με κορυφαίο κατ' εμέ τον Οικονομίδη στα πνευστά και τα φωνητικά. Το ότι εγώ έπεσα μάλλον σε μια βραδιά με προβλήματα, είναι σίγουρα συμπτωματικό.
Πού: Στο "Οξυγόνο Live" στο Νέο Κόσμο (Βούρβαχη & Κορυζή)
Πότε: Το Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009
Ο ήχος: Με προβλήματα σε αρκετά σημεία του προγράμματος
Η σκηνή: Καλή ιδέα το παγκάκι πάνω στη σκηνή. Τονίζει την αυθόρμητη, νεολαιίστικη και αντισυμβατική διάθεση των καλλιτεχνών. Μέτριο το σκηνικό με τις στενόμακρες λωρίδες (σαν περσίδες σκέψου) που κρέμονταν κατακόρυφα πίσω από τους μουσικούς και ήταν όλες σε καταθλιπτικές αποχρώσεις του γκρι.
Ξεκίνησαν: Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, στα πρόχειρα (διάβασε παρακάτω)
Μας αποχαιρέτισαν: Στις 3.00 περίπου
Οι καλύτερες στιγμές: Μια βουτιά, Η χαρά, Η ομορφιά του θέλω, Scrooge Mc Duck, Summer wine, Ο Πασατέμπος, Αργεί να ξημερώσει, Δύο (από τα πολλά) χιουμοριστικά μέρη (ή stand up ή πρόζα) του Πάνου Μουζουράκη
Στις 5 επόμενες παραγράφους ακολουθεί (δικαιολογημένη) γκρίνια:
Το περασμένο Σάββατο ήταν για την Αθήνα το βράδυ της βροχής και του φόβου για επεισόδια στο Κέντρο, λόγω της συμπλήρωσης ενός έτους από το τραγικό συμβάν της δολοφονίας του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια από αστυνομικό. Αυτό το περίεργο βράδυ διάλεξα λοιπόν για να πάω να δω ένα πρόγραμμα που είναι στην ατζέντα μου από τις αρχές Οκτωβρίου.
Λες από μέσα σου: ξέρω ότι το "Οξυγόνο" είναι σχετικά μικρός χώρος. Ξέρω ότι ο Μουζουράκης έχει πλέον μεγάλο αριθμό "φαν". Ξέρω ότι όλοι βγαίνουν το Σάββατο. Άρα; Άρα, το περασμένο Σαββατόβραδο με την ενοχλητική συνεχή βροχή ήταν ό,τι πρέπει για να πας εκεί, αφού πολλής κόσμος θα καθόταν σπίτι και θα απέφευγες το στριμωξίδι.
Υπολόγισα όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Τι εννοώ; Σχετικά νωρίς φτάσαμε με την παρέα, συν σε αυτό και η αργοπορία στην έναρξη του προγράμματος επειδή ο Μουζουράκης ήταν στο θέατρο και θα καθυστερούσε, το αποτέλεσμα ήταν να μπούμε νωρίς στο μαγαζί και να υπάρχουν άφθονοι χώροι για τους όρθιους. Πλην όμως, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ο υπεύθυνος του μαγαζιού μάς είπε ότι έπρεπε υποχρεωτικά να πάμε στο "πατάρι"! Αυτό δεν το κατάλαβα και συνεχίζω να μην το καταλαβαίνω. Κάνεις τη θυσία να πας νωρίς, πληρώνεις κανονικά το εισιτήριό σου και δεν σ' αφήνουν να πας στο χώρο μπροστρά από τη σκηνή, παρά σε αναγκάζουν να πας στον πάνω όροφο απ' όπου η οπτική επαφή με τη σκηνή είναι πολύ δύσκολη και η ακουστική από κακή μέχρι κάκιστη.Τις άλλες 3 φορές που έχω πάει στο "Οξυγόνο" έχω κάτσει δύο φορές στις σκάλες (όπου είναι μεν άβολα αλλά τουλάχιστον είσαι στο επίπεδο της σκηνής και βλέπεις σαν άνθρωπος) και μία κανονικά στο χώρο των ορθίων στο κάτω μπαρ. Αν λοιπόν για να δεις το πρόγραμμα στο Οξυγόνο από φυσιολογική θέση και όχι από το "πατάρι" που είναι σαν να βλέπεις κάτοψη ή να ψάχνεις ποιός από τους συντελεστές του live έχει προδιάθεση για φαλάκρα, πρέπει να κλείσεις τραπέζι (δηλ. να δώσεις καμια 35άρα ευρώ τουλάχιστον), τότε τι να πω... Με αυτόν τον τρόπο το μαγαζί χάνει όλη τη ζεστή, νεανική ατμόσφαιρα music club που έχει χτίσει με τα προγράμματα που φιλοξενεί όλα αυτά τα χρόνια.
Το θέμα είναι ότι στο "πατάρι", πέρα από τις προαναφερθείσες και αυτονόητες δυσκολίες, έχεις και κάτι τεράστια ηχεία δίπλα στο αυτί σου, ειδικά αν κάθεσαι προς τα πλάγια. Περιττό λοιπόν να πω ότι το δεξί μου αυτί βούιζε όλη την επόμενη μέρα εφιαλτικά! Να τα λέμε αυτά, γιατί πληρώνουμε όλοι κανονικότατα τα εισιτηριάκια μας, αλλά τελικά σπανίως ευχαριστιόμαστε σαν ανθρωποι αυτό που γουστάρουμε. Δίνεις 15 ευρώ (μήπως νομίζουν ότι "βγαίνουν" εύκολα;) και αντί να έχεις απαιτήσεις σαν πελάτης, νιώθεις σχεδόν ότι ενοχλείς... Τελοσπάντων...
Στα του προγράμματος τώρα. Υπό τις συνθήκες που περιέγραψα παραπάνω δεν μπορώ να πω ότι είμαι ο καταλληλότερος για να κρίνω το πρόγραμμα, αλλά γι' αυτό δεν φταίω εγώ. Ας πρόσεχαν! Το πρόγραμμα ξεκίνησε με καθυστέρηση εξαιτίας έκτακτων υποχρεώσεων του Μουζουράκη στο θέατρο. Έτσι, η Μάρω Μαρκέλλου βγήκε μόνη της στη σκηνή και με ανεπιτήδευτη παιδικότητα (που την χαρακτηρίζει γενικά) μάς έπαιξε 3-4 τραγούδια με την κιθάρα της. Αν και ο κόσμος ήταν ψιλοπαγωμένος απέναντι στη νεαρή τραγουδοποιό, μπορώ να πω ότι κέρδισε τις εντυπώσεις, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια και αυτιά. Ομορφότατη φωνή, πολύ καλή ερμηνεύτρια, ειδικά σε κάθε λατινογενές και μεσογειακό τραγούδι που της ταιριάζουν γάντι και τους έχει και η ίδια αδυναμία, και επιπλέον απλή και ελαφρώς συνεσταλμένη πάνω στη σκηνή. Έκπληξη προκάλεσε η ερμηνεία της στον πειραγμένο "Πασατέμπο" του Χιώτη.
Σιγά-σιγά άρχισαν να ανεβαίνουν οι μουσικοί στη σκηνή και να συνοδεύουν τη Μαρκέλλου, ενώ λίγα λεπτά αργότερα ήρθε και ο Πάνος Μουζουράκης ζητώντας συγγνώμη για την καθυστέρηση. Μπορώ να πω ότι ήρθε με "κεκτημένη ταχύτητα" από το θέατρο καθώς είχε τρομερή ενέργεια μέχρι το διάλειμμα. Πάντα αεικίνητος επί σκηνής, με δυνατό του σημείο την "παντομίμα", όταν μιλά ή και όταν τραγουδά, και τις "μούτες". Φοβερά εκφραστικός, με αμεσότητα και επικοινωνία με το κοινό το οποίο και "πειράζει" συνεχώς με διάφορες αφορμές (να φανταστείτε πήρε το κινητό μιας κοπέλας και μίλησε με τον φίλο της!). Προσθέστε σε όλα αυτά και ότι είναι πολύ καλός ερμηνευτής και έχει και κάποια συμπαθητικά δικά του τραγούδια.Το πρώτο μέρος του προγράμματος λοιπόν κύλησε πολύ όμορφα και σου κράταγε το ενδιαφέρον αμείωτο. Σε αυτό θα ακούσεις πολλά από τα τραγούδια των δύο καλλιτεχνών, από τους πρώτους τους δίσκους ("Μάντεψε ποιός" και "Κορίτσι για σπίτι" αντίστοιχα) καθώς και κάποιες επιλογές από άλλους καλλιτέχνες (το "Χάλια" του Δεληβοριά, η "Σερενάτα" της Αρλέτας κ.ά.). Ο Μουζουράκης και η Μαρκέλλου στέκονται σχεδόν καθόλη τη διάρκεια μαζί πάνω στη σκηνή. Η πρώτη ώρα μοιάζει με θεματική ενότητα, αφού τα τραγούδια που έχουν επιλεγεί "δένουν" απόλυτα το ένα με το άλλο με κεντρικό θέμα τη σχέση ανάμεσα στα δύο φύλα, το χωρισμό, την απιστία κ.ά. τέτοια. Οι δύο καλλιτέχνες τραγουδούν πότε ο ένας, πότε ο άλλος και πότε και οι δυο μαζί. Γενικά είναι πολύ παρεϊστικη και ζεστή η ατμόσφαιρα και σε διασκεδάζει το όλο κλίμα.
Ανάμεσα στα τραγούδια (σε όλα σχεδόν) ο Μουζουράκης αναλάμβανε το ρόλο του entertainer και του stand-up comedian. Φοβερός performer (δεν μ' αρέσει η λέξη, αλλά πρέπει να συνεννοηθούμε), γνωστό αυτό σε εμάς που τον βλέπουμε από παλιά, κατάφερε ουκ ολίγες φορές να μας κάνει να γελάσουμε. Πιάνεται από θέματα της καθημερινότητας ή της επικαιρότητας, αλλά και αυτοσχεδιάζει με πράγματα που συμβαίνουν εκείνη τη στιγμή στο live. Ο υπερθεματισμός περί σχέσεων ίσως σας κουράσει λίγο κάποια στιγμή, αλλά το θέμα αυτό πάντα "πουλάει" και ιντριγκάρει αφού είναι κοινό για όλους. Από εκεί και πέρα βρήκα εξαιρετικό το χιούμορ του Μουζουράκη στο κομμάτι που σατίριζε τα των αντικαπνιστικών μέτρων και τα περί "έντεχνου" και μουσικής βιομηχανίας, υπερβάλλοντας αρκετά (χωρίς υπέρβολή σάτιρα δεν υπάρχει) αλλά και αυτοσαρκαζόμενος με πολύ ωραίο τρόπο.
Το γέλιο είναι δύσκολο πράγμα, γνωστό αυτό. Ο Μουζουράκης λοιπόν - για να πούμε και τα αρνητικά του - έπεσε σε μια κλασική παγίδα για κάθε κωμικό ή σατιρικό ηθοποιό. Καταχράστηκε τις βωμολοχίες χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος. Άσκοπος υπερτονισμός κάποιων "βρώμικων" λέξεων χωρίς νόημα, απλά για να προκαλέσει το χαχανητό του κοινού. Να του δώσω όμως ένα "συν" και ένα μεγάλο "μπράβο" που, παρότι είναι ένας εμφανίσιμος νέος άνθρωπος, τσαλακώνει επίμονα την εικόνα του επιλέγοντας να μοιάζει με γελοτοποιό παρά με γοητευτικό σταρ, παρότι τα μαγαζιά στα οποία εμφανίζεται γεμίζουν από 16χρονες που "κόβουν φλέβα" και χαχανίζουν σε ό,τι και να πει, σε ό,τι κι αν κάνει.Το δεύτερο μέρος του προγράμματος ήταν κατά πολύ χειρότερο, πράγμα ασυνήθιστο. Ο Μουζουράκης φάνηκε πολύ κουρασμένος. Η ενέργεια και η φόρα με την οποία ανέβηκε στη σκηνή στο ξεκίνημα ερχόμενος κατευθείαν από το θέατρο κάπου χάθηκε. Όσο περνούσε η ώρα η επικοινωνία με το κοινό εξέλειπε. Το πρόγραμμα έκανε "κοιλιά" με κάποια ξένα τραγούδια στη σειρά, αν και τα 16χρονα χόρευαν στους ρυθμούς (και καλά έκαναν). Πάντως γενικά στο β' μέρος βαρέθηκα αρκετά και νομίζω ότι την παρτίδα έσωσε σε πολλές περιπτώσεις η Μαρκέλλου που μου άρεσε γενικά πάρα πολύ.
Συμπερασματικά, νομίζω ότι αξίζει να δείτε αυτά τα δύο παιδιά. Θα περάσετε καλά, θα γελάσετε, θα ακούσετε ωραία τραγούδια, θα ανακαλύψετε είτε τον πολυτάλαντο Πάνο Μουζουράκη, είτε την ταλαντούχα Μαρκέλλου, είτε και τους δύο (ανάλογα με το αν τους έχετε ξαναδεί ή όχι) και σίγουρα θα ακούσετε μία πάρα πολύ καλή μπάντα μουσικών με κορυφαίο κατ' εμέ τον Οικονομίδη στα πνευστά και τα φωνητικά. Το ότι εγώ έπεσα μάλλον σε μια βραδιά με προβλήματα, είναι σίγουρα συμπτωματικό.
Σχετικό θέμα