'Η μπάντα ξερνάει Rock & Roll κεραυνούς. Ατόφιο υλικό, σπουδαίος ήχος. Οι Endless Boogie στο 'Long Island' είναι στα καλύτερα τους, με ένα άλμπουμ που είναι από τώρα, στα καλύτερα της χρονιάς με άνεση. Ο λόγος στους ίδιους…
Δημήτρης Αντωνόπουλος: Πρώτα από όλα, είναι ένας εκπληκτικός δίσκος! Μιλάω για το 'Long Island' φυσικά... Πες μου λίγα λόγια για τη διαδικασία δημιουργίας αυτού του φοβερού δίσκου...
Jesper Eklow: Τον ηχογραφήσαμε όπως και τους άλλους δίσκους μας... Κάποια νέα jams που ηχογραφήσαμε στη στιγμή, εξ’ ολοκλήρου μέσω αυτοσχεδιασμού και κάποια ‘τραγούδια’ που ήταν σχεδόν ολοκληρωμένα. Ηχογραφούμε τα πάντα στο στούντιο και μετά αποφασίζουμε τι θα κρατήσουμε και δουλεύουμε πάνω σε νέα. Λίγα gtr overdubs πάνω από αυτά, μια μικρή επεξεργασία, φωνητικά και μετά το mixing.
Δ.Α.: Υπάρχει περίπτωση για μια συναυλία στην Αθήνα;
J.E.: Θα το ήθελα πολύ, αλλά δεν έχουμε σχεδιάσει κάτι τέτοιο μέχρι στιγμής...
Δ.Α.: Μπορείς να μου πεις μια ωραία Rock & Roll ιστορία; Αναφέρομαι στα πρώτα σας χρόνια σαν μπάντα...
J.E.: Τίποτα ακραίο, αλλά κάποια χρόνια πριν έπρεπε να ακυρώσουμε μερικές συναυλίες στο Λονδίνο γιατί ο Paul και ο Harry απαγορευόταν να περάσουν στη χώρα για κάποιο λόγο. Ο μπασίστας και εγώ δεν είχαμε ιδέα. Ήμασταν σε ένα τρένο από Βρυξέλλες προς Αγγλία, στο οποίο ο ο Paul και ο Harry δεν μπήκαν ποτέ. Καθόμασταν στο Λονδίνο και τους περιμέναμε για πολύυυυ ώρα. Καταλήξαμε να αράζουμε στην Αγγλία χωρίς να έχουμε τίποτα να κάνουμε. Κρατάω τις ακατάλληλες ιστορίες για όταν συναντηθούμε.
Δ.Α.: 'General Admission', τι τραγούδι! Κάτι μεταξύ Stooges, MC 5 & ZZ Top... Απλά φοβερό! Πως νιώθεις για αυτό το κομμάτι;
J.E.: Είναι ήδη από τα αγαπημένα μου! Ήταν ένα τυχαίο τζαμάρισμα που απλά έκατσε. Η πρώτη φορά που το παίξαμε ήταν σε μια συναυλία στο Glasslands στο Brooklyn τρία χρόνια πριν. Απλά είπα στον ντράμερ να ξεκινήσει και ξαφνικά σκάει αυτό το riff από το πουθενά και συνεχίστηκε για δέκα λεπτά γεμάτα. Πολύ διασκεδαστικό να το παίζεις. Αργότερα το ξέχασα, μέχρι που βρεθήκαμε στο στούντιο φέτος. Μια μικρή αλλαγή στην ενορχήστρωση χρειάστηκε και ήταν μια χαρά. Εμένα μου φαίνεται πως είναι μια ωδή στους The Faces, τουλάχιστον με τον τρόπο που μας βγήκε.
Δ.Α.: Εδώ και πολλά χρόνια παίζω τη μουσική σας στη ραδιοφωνική μου εκπομπή (Ροκ Ζώνη/ Κανάλι 1) και πάντα αναρωτιέμαι για τη μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης. Υπάρχει αλήθεια τέτοια σκηνή; Τόσοι πολλοί και διαφορετικοί καλλιτέχνες....
J.E.: Σίγουρα υπάρχουν πολλές μπάντες στη Νέα Υόρκη, αλλά ίσως όχι τόσο μια ‘σκηνή’... Μάλλον, μπορεί να υπάρχει αλλά όχι μια στην οποίας είμαστε εμείς μέλη. Είμαστε μάλλον πολύ γέροι! Κάνουμε παρέα με κάποιες μπάντες, Degreaser, Call Of The Wild και άλλους αλλά δεν έχουμε τόσα πολλά κοινά με αυτά που συμβαίνουν στο Bushwick ή στο Williamsburg. Άλλωστε κινούμαστε περισσότερο στην Lower East Side του Manhattan.
Δ.Α.: Και τώρα η κλασική μου ερώτηση. Ας κάνουμε ένα ταξίδι με μια χρονομηχανή για 24 ώρες! Που θα θέλατε να πάτε για μια ολόκληρη μέρα και γιατί; Παρελθόν ή μέλλον;
J.E.: Δεν ξέρω, πολύ λίγος χρόνος για να δεις τόσες ιστορικές δολοφονίες... Αλλά σχετικά με τη μουσική... μμμ, θα ζούσα στο σπίτι Sun Ra, ή θα έβλεπα τους Coloured Balls να παίζουν το 1973. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που θα μπορούσες να κάνεις με μια χρονομηχανή.. Ο Ayler να παίζει στην κηδεία του Coltrane; O Skip James να παίζει σε κάποιο σαλούν στα 30s; Οι The Canned Heat και το Troyka show στην Alberta το 1971 κτλ κτλ
Δ.Α.: 5 από τους πιο αγαπημένους σου δίσκους;
J.E.: The Saints - I'm Stranded
Morgen - Morgen.
Cpt Beefheart & the Magic Band - Strictly Personal
Hairy Chapter - Can't Get Through
Lobby Loyde - plays George Guitar
Δ.Α.: Τι είναι το Rock & Roll το 2013...;
J.E.: Σχεδόν 60 χρονών.
Δ.Α.: Και για το τέλος, Ramones ή Television;
J.E.: Ramones. Η ροκ μουσική συνήθως δεν χρειάζεται την ιντελεκτουάλ παράμετρο. Εννοώ ότι είναι πάντα καλύτερο να μην υπάρχει απολυτήριο πανεπιστημίου.
Δημήτρης Αντωνόπουλος: Πρώτα από όλα, είναι ένας εκπληκτικός δίσκος! Μιλάω για το 'Long Island' φυσικά... Πες μου λίγα λόγια για τη διαδικασία δημιουργίας αυτού του φοβερού δίσκου...
Jesper Eklow: Τον ηχογραφήσαμε όπως και τους άλλους δίσκους μας... Κάποια νέα jams που ηχογραφήσαμε στη στιγμή, εξ’ ολοκλήρου μέσω αυτοσχεδιασμού και κάποια ‘τραγούδια’ που ήταν σχεδόν ολοκληρωμένα. Ηχογραφούμε τα πάντα στο στούντιο και μετά αποφασίζουμε τι θα κρατήσουμε και δουλεύουμε πάνω σε νέα. Λίγα gtr overdubs πάνω από αυτά, μια μικρή επεξεργασία, φωνητικά και μετά το mixing.
Δ.Α.: Υπάρχει περίπτωση για μια συναυλία στην Αθήνα;
J.E.: Θα το ήθελα πολύ, αλλά δεν έχουμε σχεδιάσει κάτι τέτοιο μέχρι στιγμής...
Δ.Α.: Μπορείς να μου πεις μια ωραία Rock & Roll ιστορία; Αναφέρομαι στα πρώτα σας χρόνια σαν μπάντα...
J.E.: Τίποτα ακραίο, αλλά κάποια χρόνια πριν έπρεπε να ακυρώσουμε μερικές συναυλίες στο Λονδίνο γιατί ο Paul και ο Harry απαγορευόταν να περάσουν στη χώρα για κάποιο λόγο. Ο μπασίστας και εγώ δεν είχαμε ιδέα. Ήμασταν σε ένα τρένο από Βρυξέλλες προς Αγγλία, στο οποίο ο ο Paul και ο Harry δεν μπήκαν ποτέ. Καθόμασταν στο Λονδίνο και τους περιμέναμε για πολύυυυ ώρα. Καταλήξαμε να αράζουμε στην Αγγλία χωρίς να έχουμε τίποτα να κάνουμε. Κρατάω τις ακατάλληλες ιστορίες για όταν συναντηθούμε.
Δ.Α.: 'General Admission', τι τραγούδι! Κάτι μεταξύ Stooges, MC 5 & ZZ Top... Απλά φοβερό! Πως νιώθεις για αυτό το κομμάτι;
J.E.: Είναι ήδη από τα αγαπημένα μου! Ήταν ένα τυχαίο τζαμάρισμα που απλά έκατσε. Η πρώτη φορά που το παίξαμε ήταν σε μια συναυλία στο Glasslands στο Brooklyn τρία χρόνια πριν. Απλά είπα στον ντράμερ να ξεκινήσει και ξαφνικά σκάει αυτό το riff από το πουθενά και συνεχίστηκε για δέκα λεπτά γεμάτα. Πολύ διασκεδαστικό να το παίζεις. Αργότερα το ξέχασα, μέχρι που βρεθήκαμε στο στούντιο φέτος. Μια μικρή αλλαγή στην ενορχήστρωση χρειάστηκε και ήταν μια χαρά. Εμένα μου φαίνεται πως είναι μια ωδή στους The Faces, τουλάχιστον με τον τρόπο που μας βγήκε.
Δ.Α.: Εδώ και πολλά χρόνια παίζω τη μουσική σας στη ραδιοφωνική μου εκπομπή (Ροκ Ζώνη/ Κανάλι 1) και πάντα αναρωτιέμαι για τη μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης. Υπάρχει αλήθεια τέτοια σκηνή; Τόσοι πολλοί και διαφορετικοί καλλιτέχνες....
J.E.: Σίγουρα υπάρχουν πολλές μπάντες στη Νέα Υόρκη, αλλά ίσως όχι τόσο μια ‘σκηνή’... Μάλλον, μπορεί να υπάρχει αλλά όχι μια στην οποίας είμαστε εμείς μέλη. Είμαστε μάλλον πολύ γέροι! Κάνουμε παρέα με κάποιες μπάντες, Degreaser, Call Of The Wild και άλλους αλλά δεν έχουμε τόσα πολλά κοινά με αυτά που συμβαίνουν στο Bushwick ή στο Williamsburg. Άλλωστε κινούμαστε περισσότερο στην Lower East Side του Manhattan.
Δ.Α.: Και τώρα η κλασική μου ερώτηση. Ας κάνουμε ένα ταξίδι με μια χρονομηχανή για 24 ώρες! Που θα θέλατε να πάτε για μια ολόκληρη μέρα και γιατί; Παρελθόν ή μέλλον;
J.E.: Δεν ξέρω, πολύ λίγος χρόνος για να δεις τόσες ιστορικές δολοφονίες... Αλλά σχετικά με τη μουσική... μμμ, θα ζούσα στο σπίτι Sun Ra, ή θα έβλεπα τους Coloured Balls να παίζουν το 1973. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που θα μπορούσες να κάνεις με μια χρονομηχανή.. Ο Ayler να παίζει στην κηδεία του Coltrane; O Skip James να παίζει σε κάποιο σαλούν στα 30s; Οι The Canned Heat και το Troyka show στην Alberta το 1971 κτλ κτλ
Δ.Α.: 5 από τους πιο αγαπημένους σου δίσκους;
J.E.: The Saints - I'm Stranded
Morgen - Morgen.
Cpt Beefheart & the Magic Band - Strictly Personal
Hairy Chapter - Can't Get Through
Lobby Loyde - plays George Guitar
Δ.Α.: Τι είναι το Rock & Roll το 2013...;
J.E.: Σχεδόν 60 χρονών.
Δ.Α.: Και για το τέλος, Ramones ή Television;
J.E.: Ramones. Η ροκ μουσική συνήθως δεν χρειάζεται την ιντελεκτουάλ παράμετρο. Εννοώ ότι είναι πάντα καλύτερο να μην υπάρχει απολυτήριο πανεπιστημίου.