Τι θα ακούσεις: Το υψηλής ποιότητας demo για ένα δίσκο των Sonic Youth που θα αργήσει πολύ να έρθει (αν έρθει ποτέ).
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις: Burroughs, Alighted, Communist Eyes.
Βαθμολογία: 7,5/10
Χωρίς ορισμένους μουσικούς και συγκροτήματα η μουσική όπως τη γνωρίζουμε σήμερα δεν θα ήταν η ίδια. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για να εξηγήσω γιατί μια ξεχωριστή θέση στη συγκεκριμένη μουσική ελίτ ανήκει στους Sonic Youth και, φυσικά, στον Thurston Moore. Αρκεί να τονίσω ότι χωρίς την πρωτοποριακή δουλειά του συγκροτήματος στη δεκαετία του '80 που πάντρεψε με ιδανικό τρόπο τον διανοούμενο πειραματισμό με την ωμή δύναμη του punk, δεν θα ήταν ο ίδιος ούτε ο ήχος μιας σειράς εκλεκτών ονομάτων που ακολούθησαν τα βήματα των Sonic Youth, από τους My Bloody Valentine ως τους Nirvana, που με την σειρά τους επηρέασαν κόσμο και κοσμάκη.
Το γεγονός ότι τέσσερα χρόνια μετά το τελευταίο άλμπουμ των Sonic Youth και ενάμιση από την ανακοίνωση του διαζυγίου Moore - Gordon δεν έχουμε κανένα απολύτως νέο για το μέλλον του συγκροτήματος, μας φέρνει στη δυσάρεστη θέση να αποδεχτούμε ότι ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία του rock μπορεί να έχει κλείσει πλέον οριστικά. Και το νέο στοιχείο που προκύπτει τώρα, ότι δηλαδή η καινούργια δουλειά του Thurston Moore δεν είναι μια ακόμα σόλο προσπάθεια, αλλά το ντεμπούτο ενός νέου σχήματος που ακούει στο όνομα Chelsea Light Moving και έχει σαφή τα χαρακτηριστικά του Sonic Youth ήχου, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ενισχύει τις υποψίες αυτές.
Όπως και να έχουν όμως τα πράγματα σχετικά με το μέλλον των Sonic Youth, το συμπέρασμα από την ακρόαση του δίσκου των Chelsea Light Moving είναι ότι δεν αισθανόμαστε μόνο εμείς την έλλειψη τους. Αφού ο Thurston Moore έδωσε διέξοδο στη λύπη του χωρισμού με το ακουστικό "Demolished Thoughts", την τελευταία σόλο του δουλειά, με τους Chelsea Light Moving επιστρέφει στον περιπετειώδη κιθαριστικό ήχο που είναι το σήμα κατατεθέν του και δείχνει ενθουσιασμό εφήβου που μόλις ανακάλυψε τον αναρχικό θόρυβο του punk.Το ξεκίνημα του άλμπουμ γίνεται με το απατηλά μελωδικό "Heavenmetal", αλλά από το δεύτερο κιόλας κομμάτι, το "Sleeping Where I Fall", η κιθάρα του Moore παίρνει φωτιά και το σχεδόν οκτάλεπτο "Alighted" που ακολουθεί, θυμίζει εποχές "Bad Moon Rising".
Κομμάτια όπως τα "Lip" και "Communist Eyes" μας θυμίζουν την αγάπη του Moore για το ήχο του hardcore, ενώ ο θαυμασμός του για τη γενιά του Beat, άλλη μια σταθερή πηγή έμπνευσης για τους Sonic Youth, εκφράζεται τόσο με τη θεματολογία του εκρηκτικού "Burroughs" όσο και με τη spoken word ερμηνεία στο "Mohawk".
Διάφορες cult φιγούρες, rock stars και καλλιτεχνικοί ήρωες του Moore παρελαύνουν στους στίχους των κομματιών των Chelsea Light Moving (το δολοφονημένο ζευγάρι των χίπις Groovy και Linda, ο Jagger και ο Dylan, ο Frank O'Hara και βέβαια ο Burroughs, ενώ ακόμα και το όνομα του γκρουπ παραπέμπει στους συνθέτες Phillip Glass και Steve Reich, αφού έτσι ήταν το όνομα της μεταφορικής εταιρίας που ίδρυσε ο πρώτος και στην οποία είχε δουλέψει ο δεύτερος ), βάζοντας μας έτσι για τα καλά στον κόσμο του Thurston Moore, ένας κόσμος που σίγουρα αισθάνονται πολύ οικείο οι φίλοι των Sonic Youth.
Παρόλα βέβαια τα πολλά κοινά στοιχεία με τους Sonic Youth, δεν μπορούν οι Chelsea Light Moving να φτάσουν στο ίδιο επίπεδο με αυτούς. Σε αντίθεση, για παράδειγμα, με τον Mark E. Smith που μπορεί άνετα να δηλώνει ότι «αν είμαι εγώ και η γιαγιά σου στα bongos, τότε βρίσκεσαι σε μια συναυλία των Fall», ο ήχος των Sonic Youth ήταν αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης της συγκεκριμένης παρέας μουσικών, που ο ένας έσπρωχνε τον άλλο να ξεπεράσει τα όριά του.
Ακούγοντας τους Chelsea Light Moving κάποιες φορές μας δίνεται η εντύπωση ότι ακούμε ένα demo που έφτιαξε ο Moore για τους Sonic Youth. Όσο ικανοί και να είναι οι μουσικοί που τον πλαισιώνουν τώρα (ο Keith Wood στην κιθάρα, η Samara Lubelski στο μπάσο και ο John Moloney στα ντραμς), χωρίς αμφιβολία οι συνθέσεις αυτές θα άλλαζαν επίπεδο αν πέρναγαν μέσα από το ιδιαίτερο σύστημα της βασιλευόμενης δημοκρατίας των Sonic Youth (όλοι συμμετέχουν ίσα, αλλά ο λόγος του βασιλικού ζεύγους Moore και Gordon είχε την μεγαλύτερη βαρύτητα).
Με λίγα λόγια, ο δίσκος των Chelsea Light Moving είναι ένα χορταστικό γεύμα για τους φίλους της rock κιθάρας, αλλά δεν παύουμε να ονειρευόμαστε την πανδαισία που θα μπορούσε να είχε προκύψει με τα ίδια υλικά αν μαγείρευε μαζί όλη η ομάδα των εκλεκτών σεφ.
Burroughs