Να πούμε μια αλήθεια. Οι συνεντεύξεις (εξαιρούνται οι ραδιοφωνικές) είναι μια κάπως λίγο - πολύ τυπική υπόθεση. Εξαρτάται βέβαια πάντα, ποτέ τίποτα δεν είναι σίγουρο, άλλα από την άλλη η αλήθεια είναι αυτή. Μια συνέντευξη, είναι μία συνέντευξη (συχνά) ανάμεσα σε δεκάδες. Θέλω δηλαδή με δυο λόγια να πω, ότι απολαμβάνω κι εγώ μαζί σας ιδιαίτερες στιγμές σαν την σημερινή, σαν ένα όμορφο δώρο. Θα ήμουν άλλωστε αχάριστος..
Ο θρυλικός James Williamson των STOOGES λοιπόν, γράφει αυτή την Τρίτη αποκλειστικά για το MIXGRILL και την στήλη! Θέλω να πω ακόμα κάτι όμως με την ευκαιρία, καθώς τον είχα φιλοξενήσει πριν κάποια χρόνια και στην ραδιοφωνική εκπομπή μου… Ο James Williamson, δεν είναι μόνο ένας μουσικός που έχει χαράξει το όνομα του στην καρδιά του Rock & Roll για πάντα με το αριστουργηματικό 'Raw Power'… αυτό είναι γνωστό… Είναι μαζί, κι ένας αληθινός gentleman.Τα λέγαμε σχεδόν δύο μήνες για αυτό το άρθρο, ανάμεσα σε live εμφανίσεις των Stooges, σταθερά σε επαφή για να βρεθεί ο κατάλληλος χρόνος!
Και να που σήμερα γράφει για το 'Ready To Die' και μας μιλάει με τις δικές του λέξεις για την επιστροφή της μπάντας με νέα δουλειά...Ο λόγος σε αυτόν...Thank you James!
Όταν όλα τελείωσαν το “Ready to Die” μας φάνηκε σαν να έχουμε κάνει έναν κύκλο από τις ημέρες του Raw Power στο σήμερα. Ναι, η ψηφιακή τεχνολογία που χρησιμοποιήσαμε σήμερα έκανε τη δουλειά της επεξεργασίας πιο εύκολη (δόξα το Θεό), αλλά προσπάθησα να κρατήσω πολλές από τις δραστηριότητες μέσα στο στούντιο αρκετά παραδοσιακές - old school. Χρησιμοποιήσαμε αρκετά την κασέτα και αναλογικό εξοπλισμό… έτσι ώστε η μοναδική μεταβλητή να είμαστε εμείς και ένιωθα συνεχώς καλύτερα που θα μπορούσαμε να ξαναδώσουμε αυτή την αίσθηση με το νέο δίσκο. Μας κάθισε καλά και είμαστε πολύ ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα. Ακούγεται σαν εμάς και αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Βέβαια, επειδή αυτή είναι η 40η επέτειος από την κυκλοφορία του Raw Power, είμαστε συνειδητοποιημένοι ότι αυτός ο δίσκος θα συγκριθεί με την προηγούμενη δουλειά μας. Ωστόσο, είμαστε, επίσης, συνειδητοποιημένοι ότι άλλο το τότε και άλλο το τώρα. Δεν μπορείς να πας πίσω, δεν μπορείς να γράφεις στον πίσω καθρέφτη και να υποκρίνεσαι ότι είσαι ο,τιδήποτε άλλο από αυτό που είσαι τώρα. Αυτό είναι μια υποκριτική παγίδα στην οποία δεν θέλαμε να πέσουμε.
Έτσι, πήραμε μια συνειδητή απόφαση να γράψουμε απλά ότι θέλαμε, να δούμε τι θα βγει, τι μας αρέσει και τι όχι. Στο τέλος, δουλέψαμε στο στούντιο 15 τραγούδια και κρατήσαμε 10 για το δίσκο με κανα δυο bonus εκδόσεις. Ό,τι δεν ταίριαζε με το περιεχόμενο του δίσκου μπορεί να χρησιμοποιηθεί αργότερα.
Το θέμα είναι ότι ο δίσκος είναι φρέσκος και αναφέρεται σε τρέχοντα ζητήματα όπως η οπλοκατοχή, η μετανάστευση, το σεξ, το χρήμα… τέτοια πράγματα. Επίσης, ακούγεται σαν εμάς, σας τους Stooges και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Οι The Stooges με κάποιες επιρροές που δεν υπήρχαν στις προηγούμενες δουλειές μας.
Κάναμε 3 μπαλάντες, “Unfriendly World”, “Beat that Guy” και “The Departed”, και ναι, νομίζω ότι είναι όμορφα κομμάτια που θα μπορούσαν να προέλθουν από οποιονδήποτε σε οποιαδήποτε στιγμή… αλλά ειδικά για τους Stooges αποτελούν κινητήριο δύναμη καθώς δεν είναι γνωστοί για πολλές μπαλάντες (εκτός από κάποιες στο Kill City... που είναι ημι-stooges). Επίσης, υπάρχουν πολλά κομμάτια σε αυτό το δίσκο που όχι μόνο δείχνουν δεξιοτεχνία στη μουσική, αλλά στιχουργικά καλύπτουν πολλά ζητήματα, όπως ανέφερα προηγουμένως… αυτός ο δίσκος τα έχει όλα!
Ήμουν πολύ περήφανος για το πώς ανταποκρίθηκε ο Iggy, όχι μόνο έγραψε όλους τους στίχους αλλά τραγούδησε εκπληκτικά. Από πού ήρθε αυτό; Από κάπου βαθιά μέσα του. Τον έπεισα να χρησιμοποιήσει το καλύτερο μικρόφωνο όλων των εποχών για μένα, το Bauner VM1! Έπιασε μια καθαρή εικόνα της φωνής του… ακούγεται υπέροχα. Αλλά, βασικά, εκείνος τα κατάφερε…
Αν και δεν μπορώ να πω ότι ανακάλυψα τον “Guitar Rock Sound”, σίγουρα ανακάλυψα τον δικό μου Guitar Rock ήχο και πολλοί πολλοί άλλοι τον έχουν μιμηθεί μέσα στα προηγούμενα 40 χρόνια… Κατά μια έννοια, έπρεπε να ανταποκριθώ σε μεγάλες προσδοκίες. Αλλά , ειλικρινά, δεν ξέρω άλλο τρόπο να παίζω… Πάντα έγραφα ο ίδιος τη μουσική και έπαιζα με το δικό μου στυλ. Αν έπρεπε να παίξω σε μια άλλη μπάντα, μια άλλη μουσική, το πιο πιθανό είναι να μην τα κατάφερνα τόσο αποτελεσματικά. Αρέσει σε πολλούς ανθρώπους, οπότε κάνω κάτι καλά. Και αυτό το στυλ παιξίματος είναι σε όλο το δίσκο.
Έτσι, θα έλεγα ότι η κληρονομιά των Stooges είναι… ότι διαρκέσαμε για πολύ καιρό, κάναμε πολύ μουσική, αλλάξαμε πολλές ζωές και πάντα το κάναμε με τους δικούς μας όρους χωρίς καμιά πραγματική βοήθεια από τη μουσική βιομηχανία....we’re out beyond the law, baby.
Τελοσπάντων, όπως μπορείτε να καταλάβετε, είμαι πολύ χαρούμενος με αυτόν το δίσκο και ελπίζω να αρέσει και σε εσάς.
Σχετικό θέμα