Εκεί που ίσως να σκέφτηκες ότι οι «Κορεσμένοι Υδρογονάνθρακες» έχουν αρχίσει να εξατμίζονται στον αέρα του χρόνου, ξάφνου η μεγάλη είδηση για το νέο δίσκο τους «Απλές ασκήσεις στον Υπαρξισμό» και έπειτα η ανακοίνωση της συναυλίας τους στις 18 Μαϊου 2013, στο Gagarin 205 στην Αθήνα, μετά από τρία ολόκληρα χρόνια απουσίας! Αναζωπύρωση, σπινθήρες και εκλάμψεις. Τρία χρόνια είναι πολλά. Είναι, όμως, στ’ αλήθεια, τόσα πολλά για ένα συγκρότημα όπως είναι οι «Κόρε.Ύδρο.» ή μήπως αυτό τους προσδίδει και μια ελκυστικότητα; Και αν η παρουσία τους ήταν συχνότερη στα διψασμένα μάτια μας, θα τους αγαπούσαμε άραγε το ίδιο; Θα κατείχαν στην καρδιά μας αυτή τη ρομαντική-ιδιαίτερη θέση; Θα τους αναζητούσαμε με λαχτάρα; Το συγκρότημα με το αινιγματικό όνομα, τα ευφάνταστα εξώφυλλα, τους γλυκόπικρους στίχους. «Χάιδεψαν» τα αφτιά μου πριν από λίγα χρόνια και κέρδισαν την αγάπη μου εξ αρχής. Με τις αραιές τους εμφανίσεις δεν είχα, βέβαια, την ευκαιρία να τους απολαύσω από κοντά. Θα ήταν η πρώτη, με όλες τις αισθήσεις μου παρούσες, επαφή μαζί τους. Ανυπομονησία και πόθος για το «μεγάλο γεγονός». Και κάπως έτσι ο φετινός Μαϊος απέκτησε άλλο νόημα στο μυαλό μου, πριν και κυρίως μετά τη συναυλία: δεν ήταν ο τρίτος μήνας της άνοιξης, ούτε και το προμήνυμα του καλοκαιριού. Ήταν ένας προάγγελος του Έρωτα και ο γητευτής του Πόνου, ένας δάσκαλος του Υπαρξισμού και ο φέροντας της Λύτρωσης.
Ο χώρος γεμάτος από ένα κοινό πιστό, οπαδικό και καθόλου τυχαίο στη σύστασή του. Οι «Κόρε.Ύδρο.» έχουν μια δική τους μυστήρια και περίεργη ιδιομορφία, δεν μοιάζουν με καμία άλλη μπάντα. Όσο κι αν προσπαθήσεις να τους κατατάξεις σε κάποιο μουσικό είδος, δεν θα τα καταφέρεις γιατί είναι μοναδικοί και με ένα παράξενο τρόπο ιδιαίτεροι και ιδιόρρυθμοι. Όπως αποτελούν μια ξεχωριστή κατηγορία από μόνοι τους, έτσι και το κοινό τους είναι συγκεκριμένο: τους γνωρίζει, τους καταλαβαίνει, τους αγαπά και τους λατρεύει. Λίγα λεπτά πριν από τις 23:00 και όπως «Έρχονται οι Τέκτονες» από το νέο δίσκο, ήρθε και ο Παντελής Δημητριάδης στη σκηνή εναρμονίζοντας την ατμόσφαιρα με τα καινούρια κομμάτια: «Χωριστός βίος», «Ο δρόμος μου για σένα», «Ποτέ δεν ήμουν μόνος τελικά» (εύχομαι να το διαπίστωσε και μέσα από την υποστήριξη του κόσμου!), «Πένθος για το τέλος του καλοκαιριού» και τα περίφημα «Βράδια της Κρίσης» που, αν και κυκλοφόρησαν πρόσφατα, έρρεαν αβίαστα από τα στόματα όλων μας. Χρειάστηκαν λίγα λεπτά για να σταθεροποιηθεί λίγο ο ήχος κι αν σε κάποιες στιγμές χάσαμε μερικές νότες, ήταν άνευ σημασίας. Θερμή υποδοχή και ξέσπασμα χειροκροτημάτων από το διψασμένο κοινό, που φαινόταν να έχει μεγάλη ανάγκη αυτό το live.
Θεωρώ τους «Κόρε.Ύδρο.» χαρισματικούς καλλιτέχνες και τον Π.Ε.Δημητριάδη άνθρωπο με τεράστια φαντασία και απέραντη ευαισθησία. Απαλλαγμένος από κάθε προσπάθεια καθωσπρεπισμού και χιλιόμετρα μακριά από κόμπλεξ και πόζες, έβγαλε το πολύχρωμό του πουκάμισο και πέταξε το «λάφυρο» στον κόσμο. Κι έπειτα, με το κορμί του ημίγυμνο και τις Αλήθειες του γυμνότερες, αφέθηκε στα χέρια του έμπιστου κοινού, σαν μικρός θεός, με τα επαναλαμβανόμενα stage-diving (έχασα και το μέτρημα!). Απρόβλεπτος και παρορμητικός, μα κυρίως Ελεύθερος. Οι «Κόρε.Ύδρο.» κινούνται στα όρια ενός (αυτο)σαρκασμού, με ειλικρίνεια και χωρίς φόβο, εκθειάζουν τον έρωτα και παράλληλα ερωτεύονται τον πόνο. Η συνειδητοποίηση της μοναξιάς με το «Τώρα που δεν έχω κανέναν», ο «Υπερνάνος», η «Πρωινή διερώτηση», ένας λόγος «Περί πάθους», το «Πάσχα στο Ψυχιατρείο», η «Χειραψία» , αυτή η «Άλλη μια νύχτα σύγχυσης και γέλιου» και «(Ένας) Εφιάλτης». Κορυφωθήκαμε μαζί τους σε ένα κλίμα «διονυσιασμού», ενώ στο άκουσμα του «Όχι πια έρωτες» επιδοθήκαμε σε ένα παραλήρημα συναισθημάτων , γιατί η ψυχή τρέμει και το κορμί λυγίζει μπροστά στην άρνηση του έρωτα και στην (θέλοντας ή μη) επιβεβλημένη παραδοχή του τέλους. Τι κι αν «Εδώ μιλάνε για λατρεία»; Είμεθα τελικά «Εραστές του απόλυτου τίποτα»…
Σε κάθε κομμάτι ερχόταν αναγκαίος , σχεδόν επιτακτικός, ο επαναπροσδιορισμός: της τέχνης, της κοινωνίας, του έρωτα, του θανάτου, της ίδιας της ζωής, του εαυτού μας. Η υπόλοιπη μπάντα έδινε παλμό και απογείωνε τον ηλεκτρισμό της ατμόσφαιρας, με τα ηχητικά και μουσικά της «κεντήματα». Είναι λες και οι «Κόρε.Ύδρο.» περιβάλλονται από ένα λάγνο μυστήριο που σε καλεί να το αγγίξεις και να το ανακαλύψεις. Η αίσθηση που προσφέρουν μέσα από το μουσικό τους έργο και πόσο μάλλον μέσα από τη σκηνική τους παρουσία στις συναυλίες, είναι παράξενα όμορφη και ανεξήγητα ξεχωριστή. Χαρακτηριστική και αποτελούμενη από ετερόκλητα στοιχεία, η ιδιοσυγκρασία τους: από την τρυφερότητα και την παιδική αθωότητα («Όταν ο διάδρομος ρουφήξει τα παιχνίδια μου», «…ένα στρουμφάκι που σου μοιάζει») στην πρόσμιξη ονομάτων γνωστών και μη («Καμιά Χριστίνα», «…το χρίσμα της Γαλάνη») και στην έκφραση του «καλού-κακού» («...ένας δεύτερος Χριστός», «Ο Σατανάς της γειτονιάς»). Αθεράπευτα ρομαντικοί, μα με μια υποβόσκουσα ειρωνεία να τους συνοδεύει. Γλυκά μελαγχολικοί , μα έχοντας παράλληλα οξεία σκέψη και ιδιαίτερες ανησυχίες κάθε είδους.
Η χημική ένωση που προβάλλει το όνομά τους («Κορεσμένοι Υδρογονάνθρακες»), ήταν στην ουσία μια μουσική ένωση που είχε ως αποτέλεσμα τη Λύτρωση. Και το ευτυχές είναι ότι, όσος χρόνος κι αν πέρασε, δεν επήλθε κορεσμός σε τίποτα. Ούτε στη δημιουργική τους δύναμη, ούτε στην αγάπη του κόσμου. Προς το τέλος, ένα μικρό παιδί πρόσφερε στα μέλη του συγκροτήματος από μία ανθοδέσμη. Ο Παντελής πήρε τα λουλούδια και τα μοίρασε ένα-ένα στο κοινό, όπως μας μοίρασαν τα αγκάθια της ψυχής τους οι «Κόρε.Ύδρο.» καθ’όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Μετά από περίπου 2,5 ώρες μας χάρισαν ένα μεγάλο σε διάρκεια «encore», μα αν γινόταν να συνεχίσουν είμαι σίγουρη ότι δεν θα έφευγε κανείς.
Και τι ήταν τελικά το βράδυ της 18ης Μαϊου; Ήταν ένα από εκείνα «Τα Βράδια της Κρίσης» που εξελίσσεται σε «Άλλη μια νύχτα σύγχυσης και γέλιου»… και οπωσδήποτε ένα καλό μάθημα στον Υπαρξισμό.
Σχετικό θέμα