Γράφει η Ανθή Χρήστου
«Οι δύσκολες αλήθειες λέγονται με τον πιο ελκυστικό τρόπο».
Οι πιστοί το γνωρίζουν καλά… συναυλία από τις Ρόδες United σημαίνει χορός, ιδρώτας, πανικός! Ξέρεις ότι θα περάσεις καλά, χωρίς όμως να ξέρεις τι να περιμένεις. Ο Νικήτας Κλιντ και η ομάδα των νέων, ταλαντούχων μουσικών που έχει συσπειρωθεί γύρω του εδώ και ένα χρόνο, ταράζουν και πάλι τα νερά. Και το κάνουν με ειλικρίνεια και σεβασμό απέναντι στο κοινό που τους ακολουθεί στις μουσικές περιπλανήσεις τους όλα αυτά τα χρόνια.
Το βράδυ της Παρασκευής, λοιπόν, βρεθήκαμε στο Passport για να παρακολουθήσουμε έναν ακόμα μαραθώνιο μελωδιών και ρίμας από το ξεχωριστό αυτό συγκρότημα. Μετά από εξαιρετικά live στην Αθήνα και την κυκλοφορία νέων τραγουδιών, ο Νικήτας και η παρέα του κατέβηκαν στον Πειραιά. Στο Passport, είδαμε όντως το αποτέλεσμα του ενός χρόνου που έχει περάσει από πάνω τους και φύγαμε πάλι με ένα τεράστιο χαμόγελο.
Η βραδιά ξεκίνησε γύρω στις 23:00 με την Esterina να αναλαμβάνει το δύσκολο ρόλο του «ζεστάματος» του κοινού. Ομολογουμένως, μια ευχάριστη έκπληξη, καθώς η funky/soul τραγουδίστρια και οι μουσικοί της, με ενίοτε τη συμμετοχή κάποιων μελών από τις Ρόδες United, επί μία ώρα μας χάρισαν ένα act με ρυθμό, διασκευές γνωστών κομματιών και ανεβαστικά beats. Παρά τα μικρολαθάκια και κάποια προβλήματα στον ήχο, το τρίο ήταν φιλικό, ζεστό και έκανε φιλότιμες προσπάθειες να ανεβάσει το κοινό του Passport. Στα θετικά, η διασκευή στην Αmy Winehouse και η αμεσότητα της στην επαφή με τον κόσμο, παρά την διστακτικότητα του κοινού. Σίγουρα, ένα όνομα που θα κρατήσουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας και θα θέλαμε να ακούσουμε ξανά σύντομα.
Το πιο συναρπαστικό στοιχείο στα live των παιδιών είναι η αστραπιαία αλλαγή στη διάθεση του κοινού με το που εμφανίζονται στη σκηνή. 12 και κάτι, οι μουσικοί αρχίζουν να βγαίνουν, να παίρνουν θέσεις, να στήνουν όργανα. Αμέσως, όσοι ήταν στο χώρο άρχισαν να κινούνται προς τη σκηνή και η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε. Από εκεί και πέρα, επί τρεις ώρες χορέψαμε ασταμάτητα, ακούσαμε ακυκλοφόρητα κομμάτια και εντυπωσιαστήκαμε με το εύρος της μουσικής και το ταλέντο των παιδιών που απαρτίζουν αυτό το «υπερσχήμα».Οι Ρόδες United έχουν δουλέψει και μάλιστα πολύ. Και αυτό φαίνεται σε κάθε live. Κάθε εμφάνιση είναι καλύτερη από την προηγούμενη, κάθε φορά δίνουν και κάτι παραπάνω. Αλλά, στη σκηνή του Passport είδαμε πολλά περισσότερα. Είδαμε ένα σχήμα οργανωμένο, στιβαρό και δεμένο. Γύρω από την ποιητική ευφυΐα και την πληθωρική προσωπικότητα του Νικήτα Κλιντ έχουν συγκεντρωθεί μια σειρά από νέα παιδιά που το καθένα από αυτά διαθέτει ταλέντο και απίστευτο πάθος για αυτό που κάνει. Και αυτή τη φορά, το κάνανε πολύ σωστά με τις ισορροπίες να τηρούνται, τα μικρόφωνα να εναλλάσσονται και τις ρίμες να ρέουν ασταμάτητα. Solo, beatboxing και η απρόσμενη εμφάνιση του Εισβολέα στο κοινό, το ομολογουμένως συγκινητικό «Δεν είναι αργά» και το ρυθμικό «Cognitive love», είναι μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία της βραδιάς.
Μια βραδιά που ξεχείλιζε από αγάπη, ειλικρίνεια αλλά και ρεαλισμό. Γεμάτη από όλα αυτά που ακούμε τόσα χρόνια, που κρύβουν μια νοσταλγία για τα περασμένα και ταυτόχρονα την προσήλωση στο παρόν. Όπως για παράδειγμα, τα ρεμπέτικα που ακούστηκαν λίγο «πειραγμένα», με αποκορύφωμα την πρόσφατη διασκευή τους στο «Μια όμορφη μελαχρινή» του Μάρκου Βαμβακάρη. Επιβεβαίωσαν, για ακόμη μια φορά, το πολυδιάστατο ρεπερτόριο και τους δημιουργικούς ορίζοντες ενός συγκροτήματος, που εξαρχής επέβαλε την δική του μουσική ταυτότητα στο χώρο. Σε μια συναυλία των «Ρόδες United» θα ακούσεις από freestyle hip hop μέχρι βαριά λαϊκά. Και όλα αυτά παντρεμένα με ένα μοναδικό τρόπο και ιδωμένα υπό ένα διαφορετικό πρίσμα. Και εκεί, ο θαυμασμός σου για τη μπάντα αυξάνεται κατά πολύ.
Παρά τα προβλήματα στον ήχο, επί τρεις ώρες χορέψαμε, γελάσαμε, σκεφτήκαμε την πραγματικότητα μας, ενδεχομένως, λίγο διαφορετικά. Γίναμε μέλη μιας μεγάλης παρέας, που απαρτίζεται από ικανότατους μουσικούς, όπως ο Φελίπε Μανέβ, ο χαρισματικός «βιρτουόζος του beatbox», ο Βασίλης Νιτσάκης, ο εκρηκτικός μπασίστας και ο Νίκος Σολ, ένας εξαιρετικός βιολιστής. Μείναμε μέχρι τις 3:00, να κυλάμε με τις Ρόδες από τον Πειραιά σε όλη την Αθήνα. Ακούσαμε όλα τα αγαπημένα μας κομμάτια και ακόμα περισσότερα και απλά θέλαμε κι άλλο, με το κοινό να καλεί συνεχώς το Νικήτα πίσω στην σκηνή. Από το “Swan Lake”, το νέο κομμάτι «Δάκρυα» μέχρι το «Δύσκολο» και το «Police» και από τα διάφορα σόλο των μουσικών, ήταν μια νύχτα αξεπέραστη. Το μόνο που σου έμεινε στο τέλος ήταν η σαρωτική δύναμη της μουσικής και τις ρίμας όταν συνδυάζονται σωστά.
Γιατί, τελικά, σημασία έχει «το που είσαι και τι κάνεις».
Setlist
Swan Lake
Boom
Thakrya
Star wars
Munsters
Ξες Τι ‘Σαι Για Με
Campanella
Tatata
Καταθλιπτικιά
Περιστέρια
Δύσκολο
Making my name
Amy
Άμεση Δράση
Voodoo
Cognitive love
Το μουνί είναι trendy
Death Dance
Baracuda
Μagnetic
Waltz
Και τι έγινε
Δεν είναι αργά
Kioumprik
Μελαχροινή
Μπαγλαμαδάκι
Ρέκβιεμ
Police
Για την αγάπη αυτή
Βρώμικο