Η συγκομιδή του πρώτου εξαμήνου του 2013 στην ελληνική μουσική υπήρξε ανέλπιστα υψηλή ποιοτικά. Αν εξαιρέσουμε τις πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες του Παυλίδη και του Αγγελάκα, οι υπόλοιποι δίσκοι προέρχονται από καλλιτέχνες με χαμηλό προφίλ που έχουν παρόλα αυτά γεννήσει αρκετές προσδοκίες. Από τους συνολικά 34 δίσκους που άκουσαν οι συντάκτες μας αυτό το εξάμηνο, οι 21 βρήκαν το δρόμο τους στις δεκάδες μας. Οριακά εκτός από την τελικά δεκάδα έμειναν η Κύρβα του Νίκου Μαστοράκη, το Mets των No Clear Mind, το Little Things Buried In Concrete του LogOut και το Collective Guilt των Zebra Tracks.
Στην ανασκόπηση συμμετείχαν οι συντάκτες του Mixgrill: Emmanuel, orestis, indiego, gbal, Pe Pe, LEONIDAS FROM CARAVEL, housiadakos, Felicia
Επιμέλεια άρθρου: orestis
10. ΕΣΤΟΥΔΙΑΝΤΙΝΑ & ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΤΣΙΓΙΑΝΝΗΣ - Εικόνα Αχειροποίητη
Πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά που στηρίζεται στο πλούσιο συνθετικό ταλέντο του Ανδρέα Κατσιγιάννη, στους πολύ σπουδαίους μουσικούς που συμμετέχουν στο δίσκο, από το Βασίλη Σαλέα έως τους σολίστες της Εστουδιαντίνας, αλλά και τους σημαντικούς ερμηνευτές από τον Γιώργο Νταλάρα έως την Αρετή Κετιμέ. Ένας από τους πιο καλούς δίσκους που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια.
9. GAD - End in Tears
Οι GAD, δικαίως έχουν γίνει τόσο αγαπητοί στο ελληνικό κοινό, αφού πατώντας πολύ γερά σε ήχους που έχουν αγαπήσει, προσφέρουν εμπνευσμένες κι άρτια δουλεμένες δουλειές, που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από αντίστοιχες του εξωτερικού. Ο ήχος τους παραμένει γνώριμος, αλλά οι συνθέσεις του End in tears είναι από τις καλύτερες που έχουν γράψει, με τις κιθάρες μπροστά και ηλεκτρονικά παιχνίδια, από εκείνα που παίζουν στα δάχτυλα.
Η παρουσίαση του δίσκου από τον Pe Pe.
8. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΡΓΑΡΗΣ - Rock my soul
Εξαιρετική η νέα μουσική πρόταση του Παναγιώτη Μάργαρη. Ο δεξιοτέχνης κιθαρίστας διασκευάζει μοναδικά, κλασσικά rock κομμάτια και μας προσφέρει ένα δίσκο υψηλής αισθητικής.
7. ΕΛΕΩΝΟΡΑ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗ - Μετακόμιση τώρα
Καινούργιοι μουσικοί δρόμοι για την Ελεωνόρα Ζουγανέλη, απόλυτα ταιριαστοί με την σπουδαία φωνή της. Μεστές και ώριμες ερμηνείες, πολύ καλά τραγούδια και από μουσική και από στιχουργική άποψη, συνθέτουν την πιο άρτια και σημαντική δουλειά, ως τώρα, της ερμηνεύτριας.
6. LUMIERE BROTHER - Twenty one
Ο Θανάσης Χριστοδούλου δεν είναι απλώς «ο αδερφός της Monika». Στη δεύτερη προσωπική του δισκογραφική προπάθεια στέκεται αντάξια ανάμεσα στο σκληρό ανταγωνισμό της καινούργιας εταιρείας του, της Inner Ear, και ξεδιπλώνει απλά μελωδικά μοτίβα με νοσταλγική διάθεση και κινηματογραφική πληρότητα. Το Twenty one είναι ταξιδιάρικο και ακούγεται απνευστί από την αρχή ως το τέλος.
5. TANGO WITH LIONS - A Long Walk
Το ντεμπούτο του σχήματος της Κατερίνας Παπαχρήστου το 2010 άφησε μια μοναδική απορία˙ ποια θα ήταν η εξέλιξή του. Τρία χρόνια μετά οι Tango with Lions αποδεικνύουν ότι άξιζαν και με το παραπάνω την προσοχή που έλαβαν και δε διαψεύδουν τις προσδοκίες που οι ίδιοι δημιούργησαν. Αντίστοιχο του In a Bar δεν υπάρχει (αν και το Slippery Roads διεκδικεί εξαρχής το ρόλο αυτό), ωστόσο αυτό διόλου στεναχωρεί, γιατί σε αφήνει απερίσπαστο να απολαύσεις το σύνολο.
4. ΚΟΡΕ.ΎΔΡΟ - Απλές Ασκήσεις Στον Υπαρξισμό
Ανοίχθηκαν στο ευρύ κοινό με τη Φτηνή ποπ για την ελίτ, έκαναν βουτιά στο κενό με την Αλήθεια για τα παιδιά του 78 και ήρθε πλέον η ώρα να επαν- αυτοπροσδιοριστούν. Η εσωστρέφεια παραμένει κινητήριος δύναμη και οι στίχοι σε κάθε περίπτωση το δυνατό σημείο των Κόρε Ύδρο. Το αγαπημένο πιάνο του Παντελή Δημητριάδη ισσοροπεί επιδέξια ανάμεσα στη ροκ και την ποπ και οι εναλλαγές στα φωνητικά δίνουν μια ποικιλία που έλειπε από τις προηγούμενές τους δουλειές. Το απόλυτο must-see ελληνικό συγκρότημα!
3. ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ - Η Γελαστή Ανηφόρα
Αν αναρωτιόσουν πώς θα ακούγονταν οι Τρύπες το 2013, αυτή είναι η απάντηση. Αν πίστευες ότι οι Τρύπες θα ακούγονταν ξεπερασμένες το 2013, κάνεις με-γά-λο λάθος. Ο Γιάννης Αγγελάκας με όχημα την Alltogethernow μετά τη διάλυση της μπάντας των Επισκεπτών εκδίδει την ποιητική συλλογή-δίσκο Γελαστή Ανηφόρα. Εκεί που ξεφυλλίζεις τα ποιήματα πέφτεις σε κάποια που μελωποιήθηκαν και στέκεις προσεκτικά σε ορισμένα που δε βρήκαν (ακόμα;) τη μουσική που τους αρμόζει, μα μαγνητίζουν με τη δυναμική τους. Τα τραγούδια δεν ακούγονται πια προφητικά, πολύ απλά γιατί τα τελευταία χρόνια επιβεβαιώθηκαν οι χειρότεροι εφιάλτες των πλέον απαισιόδοξων...
Ζούγκλα δε γνώρισα / Σαν αδέσποτος ρινόκερος / Αλητεύω στο τρελάδικο της επικράτειας
2. ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ - Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί
Αυτός είναι ο πιο φωτεινός και ο πιο μελωδικός δίσκος του Παύλου Παυλίδη! Τόσο οι 15 ιστορίες που μας διηγείται ο τραγουδοποιός, όσο και οι μελωδίες που έχει επιλέξει να τις ντύσει, βγάζουν μία αισιοδοξία και αποτελούν ιδανικό soundtrack για τις λιακάδες της ζωής μας και ιδανικό παυσίπονο για τις μουντάδες μας. Αυτός ο δίσκος καταφέρνει να σε κάνει να τον πίνεις μονορούφι και να τον απολαμβάνεις από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, χωρίς να θες να πάρεις ούτε ανάσα.
1. PLAYGROUND NOISE - 8 Songs
Καθηλωτικός δίσκος! Τα μηνύματα από το περσινό 7ιντσό τους υπήρξαν περισσότερο από ενθαρρυντικά, αλλά κάτι τέτοιο δύσκολα το περιμέναμε. Οι επιρροές των Playground Noise είχαν γίνει ήδη εμφανείς από το ντεμπούτο τους το 2010 και κάπου εδώ τελειοποιούνται και βγαίνουν αβίαστα ως βιώματα. Καθένα από τα οχτώ τραγούδια που χώρεσαν στις δυο μεριές του βινυλίου επιτελεί στιχουργικά μια πολύ ξεχωριστή λειτουργία, ενταγμένη ωστόσο σε ένα σφιχτοδεμένο σύνολο. Οι ενορχηστρώσεις εμπλουτίζονται με βιολί και τρομπέτα και απογειώνονται σε επίπεδα ασυνήθιστα για ελληνική μπάντα.
Και αυτός ο δίσκος, όπως και ολόκληρη η τέχνη για την οποία έγραφε ο Ουάιλντ, είναι συγχρόνως επιφάνεια και σύμβολο. Εκείνοι που προχωρούν πέρα από την επιφάνεια, το κάνουν με δικό τους κίνδυνο. Εκείνοι που διαβάζουν το σύμβολο, το κάνουν με δικό τους κίνδυνο...
Στην ανασκόπηση συμμετείχαν οι συντάκτες του Mixgrill: Emmanuel, orestis, indiego, gbal, Pe Pe, LEONIDAS FROM CARAVEL, housiadakos, Felicia
Επιμέλεια άρθρου: orestis
10. ΕΣΤΟΥΔΙΑΝΤΙΝΑ & ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΤΣΙΓΙΑΝΝΗΣ - Εικόνα Αχειροποίητη
Πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά που στηρίζεται στο πλούσιο συνθετικό ταλέντο του Ανδρέα Κατσιγιάννη, στους πολύ σπουδαίους μουσικούς που συμμετέχουν στο δίσκο, από το Βασίλη Σαλέα έως τους σολίστες της Εστουδιαντίνας, αλλά και τους σημαντικούς ερμηνευτές από τον Γιώργο Νταλάρα έως την Αρετή Κετιμέ. Ένας από τους πιο καλούς δίσκους που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια.
9. GAD - End in Tears
Οι GAD, δικαίως έχουν γίνει τόσο αγαπητοί στο ελληνικό κοινό, αφού πατώντας πολύ γερά σε ήχους που έχουν αγαπήσει, προσφέρουν εμπνευσμένες κι άρτια δουλεμένες δουλειές, που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από αντίστοιχες του εξωτερικού. Ο ήχος τους παραμένει γνώριμος, αλλά οι συνθέσεις του End in tears είναι από τις καλύτερες που έχουν γράψει, με τις κιθάρες μπροστά και ηλεκτρονικά παιχνίδια, από εκείνα που παίζουν στα δάχτυλα.
Η παρουσίαση του δίσκου από τον Pe Pe.
8. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΡΓΑΡΗΣ - Rock my soul
Εξαιρετική η νέα μουσική πρόταση του Παναγιώτη Μάργαρη. Ο δεξιοτέχνης κιθαρίστας διασκευάζει μοναδικά, κλασσικά rock κομμάτια και μας προσφέρει ένα δίσκο υψηλής αισθητικής.
7. ΕΛΕΩΝΟΡΑ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗ - Μετακόμιση τώρα
Καινούργιοι μουσικοί δρόμοι για την Ελεωνόρα Ζουγανέλη, απόλυτα ταιριαστοί με την σπουδαία φωνή της. Μεστές και ώριμες ερμηνείες, πολύ καλά τραγούδια και από μουσική και από στιχουργική άποψη, συνθέτουν την πιο άρτια και σημαντική δουλειά, ως τώρα, της ερμηνεύτριας.
6. LUMIERE BROTHER - Twenty one
Ο Θανάσης Χριστοδούλου δεν είναι απλώς «ο αδερφός της Monika». Στη δεύτερη προσωπική του δισκογραφική προπάθεια στέκεται αντάξια ανάμεσα στο σκληρό ανταγωνισμό της καινούργιας εταιρείας του, της Inner Ear, και ξεδιπλώνει απλά μελωδικά μοτίβα με νοσταλγική διάθεση και κινηματογραφική πληρότητα. Το Twenty one είναι ταξιδιάρικο και ακούγεται απνευστί από την αρχή ως το τέλος.
5. TANGO WITH LIONS - A Long Walk
Το ντεμπούτο του σχήματος της Κατερίνας Παπαχρήστου το 2010 άφησε μια μοναδική απορία˙ ποια θα ήταν η εξέλιξή του. Τρία χρόνια μετά οι Tango with Lions αποδεικνύουν ότι άξιζαν και με το παραπάνω την προσοχή που έλαβαν και δε διαψεύδουν τις προσδοκίες που οι ίδιοι δημιούργησαν. Αντίστοιχο του In a Bar δεν υπάρχει (αν και το Slippery Roads διεκδικεί εξαρχής το ρόλο αυτό), ωστόσο αυτό διόλου στεναχωρεί, γιατί σε αφήνει απερίσπαστο να απολαύσεις το σύνολο.
4. ΚΟΡΕ.ΎΔΡΟ - Απλές Ασκήσεις Στον Υπαρξισμό
Ανοίχθηκαν στο ευρύ κοινό με τη Φτηνή ποπ για την ελίτ, έκαναν βουτιά στο κενό με την Αλήθεια για τα παιδιά του 78 και ήρθε πλέον η ώρα να επαν- αυτοπροσδιοριστούν. Η εσωστρέφεια παραμένει κινητήριος δύναμη και οι στίχοι σε κάθε περίπτωση το δυνατό σημείο των Κόρε Ύδρο. Το αγαπημένο πιάνο του Παντελή Δημητριάδη ισσοροπεί επιδέξια ανάμεσα στη ροκ και την ποπ και οι εναλλαγές στα φωνητικά δίνουν μια ποικιλία που έλειπε από τις προηγούμενές τους δουλειές. Το απόλυτο must-see ελληνικό συγκρότημα!
3. ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ - Η Γελαστή Ανηφόρα
Αν αναρωτιόσουν πώς θα ακούγονταν οι Τρύπες το 2013, αυτή είναι η απάντηση. Αν πίστευες ότι οι Τρύπες θα ακούγονταν ξεπερασμένες το 2013, κάνεις με-γά-λο λάθος. Ο Γιάννης Αγγελάκας με όχημα την Alltogethernow μετά τη διάλυση της μπάντας των Επισκεπτών εκδίδει την ποιητική συλλογή-δίσκο Γελαστή Ανηφόρα. Εκεί που ξεφυλλίζεις τα ποιήματα πέφτεις σε κάποια που μελωποιήθηκαν και στέκεις προσεκτικά σε ορισμένα που δε βρήκαν (ακόμα;) τη μουσική που τους αρμόζει, μα μαγνητίζουν με τη δυναμική τους. Τα τραγούδια δεν ακούγονται πια προφητικά, πολύ απλά γιατί τα τελευταία χρόνια επιβεβαιώθηκαν οι χειρότεροι εφιάλτες των πλέον απαισιόδοξων...
Ζούγκλα δε γνώρισα / Σαν αδέσποτος ρινόκερος / Αλητεύω στο τρελάδικο της επικράτειας
2. ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ - Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί
Αυτός είναι ο πιο φωτεινός και ο πιο μελωδικός δίσκος του Παύλου Παυλίδη! Τόσο οι 15 ιστορίες που μας διηγείται ο τραγουδοποιός, όσο και οι μελωδίες που έχει επιλέξει να τις ντύσει, βγάζουν μία αισιοδοξία και αποτελούν ιδανικό soundtrack για τις λιακάδες της ζωής μας και ιδανικό παυσίπονο για τις μουντάδες μας. Αυτός ο δίσκος καταφέρνει να σε κάνει να τον πίνεις μονορούφι και να τον απολαμβάνεις από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, χωρίς να θες να πάρεις ούτε ανάσα.
Η παρουσίαση του δίσκου από τον VanGal.
1. PLAYGROUND NOISE - 8 Songs
Καθηλωτικός δίσκος! Τα μηνύματα από το περσινό 7ιντσό τους υπήρξαν περισσότερο από ενθαρρυντικά, αλλά κάτι τέτοιο δύσκολα το περιμέναμε. Οι επιρροές των Playground Noise είχαν γίνει ήδη εμφανείς από το ντεμπούτο τους το 2010 και κάπου εδώ τελειοποιούνται και βγαίνουν αβίαστα ως βιώματα. Καθένα από τα οχτώ τραγούδια που χώρεσαν στις δυο μεριές του βινυλίου επιτελεί στιχουργικά μια πολύ ξεχωριστή λειτουργία, ενταγμένη ωστόσο σε ένα σφιχτοδεμένο σύνολο. Οι ενορχηστρώσεις εμπλουτίζονται με βιολί και τρομπέτα και απογειώνονται σε επίπεδα ασυνήθιστα για ελληνική μπάντα.
Και αυτός ο δίσκος, όπως και ολόκληρη η τέχνη για την οποία έγραφε ο Ουάιλντ, είναι συγχρόνως επιφάνεια και σύμβολο. Εκείνοι που προχωρούν πέρα από την επιφάνεια, το κάνουν με δικό τους κίνδυνο. Εκείνοι που διαβάζουν το σύμβολο, το κάνουν με δικό τους κίνδυνο...