Μια ανάσα πριν την εκπνοή του Αυγούστου, ο Φοίβος Δεληβοριάς «άναψε» το «Τελευταίο Καλοκαιριφέρ» του στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηνών, τον τελευταίο σταθμό της καλοκαιρινής του περιοδείας. Μπορεί το καλοκαίρι να μην είναι η κατάλληλη περίοδος για καλοριφέρ, η «παγωνιά» όμως της εποχής μας το επιβάλλει οπωσδήποτε, πόσο μάλλον με μια τόσο γλυκιά και ευαίσθητη παρουσία σαν αυτή του Φοίβου. Και κάπως έτσι, το βράδυ της 29ης Αυγούστου αφεθήκαμε στη ζεστασιά της φωνής του και στη θέρμη των μουσικών του!
Την ένταξή μας στο κλίμα της συναυλίας ανέλαβε ένα νέο, ταλαντούχο και πολλά υποσχόμενο πρόσωπο, η Μαρίζα Ρίζου. Καλλιεργώντας ένα ιδιαίτερο είδος στο χώρο της μουσικής, αυτό της big band jazz, μας εξέπληξε ευχάριστα με την ιδιαίτερη χροιά της, την καθάρια φωνή της και το χαμόγελο που εκπέμπει! Φανατική θαυμάστρια (και αυτή!) του Δεληβοριά, μας παρέσυρε στο χορό μιας διαφορετικής «Μπόσα Νόβα του Ησαϊα» διασκευασμένης και εμπλουτισμένης με big band jazz και swing στοιχεία, ενώ μεταξύ άλλων ακούσαμε και το δικό της πολύ όμορφο κομμάτι «Μια άλλη ευτυχία».
Το ρολόι έδειχνε 22:00 ακριβώς και ο Φοίβος ξεπρόβαλε γεμάτος φως, ένα καλοκαίρι ο ίδιος, ξεκινώντας με τον πιστό του σκύλο Βαγγέλη από το Κολωνάκι και συνεχίζοντας το ταξίδι του μεχρι την «Πέρα χώρα». Ο «σκύλος» περπατώντας σε διαφορετικούς ρυθμούς από ότι τον έχουμε συνηθίσει, δεν μας ξένισε καθόλου, αφού όχι μόνο τον είχαμε ξανακούσει στις χειμερινές συναυλίες με αυτή τη μορφή αλλά κι επειδή πρόκειται για μια απόλυτα ταιριαστή εκτέλεση.
Έχοντας άριστη επικοινωνία με το κοινό, ο Φοίβος μοιράστηκε μαζί μας μια όμορφη ανάμνηση με τη γιαγιά του, που αποκαλούσε τα καλοριφέρ «ακορντεόν», αιτιολογώντας έτσι και τον «τίτλο» που φέρουν οι εμφανίσεις του τελευταίου χρόνου. Προηγήθηκε η «Μπόσα Νόβα του Ησαϊα» σε ροκ τόνους και μεταφέροντας τον χρόνο στο 1995, μας διηγήθηκε την ιστορία της σερβιτόρας Λήδας και τραγούδησε το άμεσα σχετιζόμενο «Χάλια». Ρομαντικός και τρυφερός, με ένα τρόπο τόσο ξεχωριστά δικό του που δεν καταντάει «μελό», αλλά αντιθέτως σε παρασύρει στον ερωτισμό ενός αιώνιου έφηβου. Ακολούθησε το νοσταλγικό «Bolero», ένα πολύ όμορφο και αξιόλογο κατά τη γνώμη μου κομμάτι, με την ερμηνεία του Φοίβου να εμπλέκεται στο παιχνίδι της αγάπης με τον χρόνο-ψεύτη.
Αυτό που μου άρεσε πάντα στον Φοίβο είναι η ειλικρινής αλήθεια του, που λάμπει στα τραγούδια του χωρίς να χάνεται μέσα σε φανταχτερές εκφράσεις και μεγαλεπήβολες έννοιες. Προσαρμόζει τα έντονα συναισθήματα σε μικρά και καθημερινά στιγμιότυπα, ανάμεσα σε ροζ κοκαλάκια, ζώδια και βόλτες από τη Σταδίου μέχρι τη Λιμνούπολη. Κάτι σαν αυτό που λέμε «Η ευτυχία βρίσκεται στα απλά πράγματα»…
Με στραμμένο το βλέμμα συνεχώς στη σκηνή, έβλεπα ένα Φοίβο γεμάτο αυθεντικότητα και ειλικρίνεια. Η αθωότητα που κρύβουν οι λέξεις του, βρισκόταν εκεί, αποτυπωμένη στο ευγενικό πρόσωπό του , στο εφηβικό ύφος και στο ντροπαλό χαμόγελό του. Όταν , δε, στη «Γυναίκα του Πατώκου» (φιλόλογος φίλος όπως είπε!) κατέβηκε στο κοινό και περιπλανιόταν ανάμεσά μας, ένιωσα να μου λύνονται τα γόνατα βλέποντάς τον να πλησιάζει προς το μέρος μου και να μου χαρίζει ένα χάδι στα μαλλιά, με την ίδια απαλότητα που τα τραγούδια του «χαϊδεύουν» τις αισθήσεις και τη σκέψη μας. Στη συνέχεια, «ραπάραμε» με το «Je suis Bossu» από τα Ημισκούμπρια (…κόντρα στον Δεληβοριά!) και η ένταση ανέβηκε με το «Ένα γουρούνι λιγότερο» του Λουκιανού Κηλαηδόνη. Μετά το γλυκό παράπονο του «Αφού δεν μ’αγαπάς», μας ξεδίπλωσε μία ακόμη αστεία ιστορία του με πρωταγωνιστή το Θανάση Βέγγο, που είχε πρόβλημα με το μη σφουγγαρισμένο πάτωμα όταν ο πρώτος του παρουσίαζε το κομμάτι «Το ‘πα-το ‘κανα» που θα τραγουδούσαν μαζί! Η συνοχή και το αδιάσπαστο του χρόνου «ντύθηκαν» με το κομμάτι «Το μέλλον απ’ το παρελθόν», κι έπειτα ο Φοίβος με την αυτοσαρκαστική του διάθεση έκανε λόγο για την τριλογία των τελευταίων τραγουδιών παραλληλίζοντάς την με την τριλογία του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών»!
Ο Φοίβος δεν δίστασε να μας τραγουδήσει το παραδοσιακό «Κλέφτικη ζωή», ενώ συνέχισε με το «Τρένο στην κορυφογραμμή» και το «Αδιάκοπα». Οι αλλαγές και οι πειραματισμοί στο ρυθμό και τη μουσική των τραγουδιών του αναδεικνύουν ένα καλλιτέχνη διαρκώς εξελισσόμενο που δεν παραδίδεται «αμαχητί» στον εφησυχασμό, κάτι το οποίο σε κάνει να εκτιμάς ακόμη περισσότερο τον ίδιο και το έργο του. Κάνοντας πρώτα αναφορά στην «Πειραϊκή Τετράδα», η πατρική τρυφερότητα του Φοίβου χρωματίστηκε με το «Τα ματόκλαδα σου λάμπουν», κομμάτι με το οποίο νανουρίζει την μόλις 8,5 μηνών κορούλα του Ιόλη. Συνέχεια με την «Κική» από την Καλλιθέα και στο «Και του χρόνου», όπου το κοινό βρισκόταν σε τέτοια έξαρση, λες και γιόρταζε στ’ αλήθεια την έλευση του νέου χρόνου κι έπειτα σειρά πήρε η «Υβρεοπομπή» (μια παρέα, πρώην ή νυν, φαντάρων που στέκονταν ακριβώς πίσω μου, χάρηκαν για τα καλά το κομμάτι πάντως!). Ευρηματικός, με χιούμορ και πάντα επίκαιρος, ο Φοίβος , μας παρουσίασε τους συντελεστές της μπάντας μέσα από μια παραλλαγή της «επιτυχίας» «Το πουλάκι τσίου» ή όπως ίδιος το προτιμά «Το στικάκι τσίου» ! Έπειτα ακούσαμε το «MP3» και «Αυτή που περνάει», να πλησιάζει με ροκ «βήματα»! Η μεγάλη έκπληξη ήρθε με το «Εκείνη» αλα reggae, εκτέλεση που έδωσε άλλη γεύση στο κομμάτι και το απογείωσε, ενώ έκλεισε (φαινομενικά!) με το «Θέλω να σε ξεπεράσω».
Αφού νιώσαμε το κενό με την ολιγόλεπτη απουσία του Φοίβου απ’τη σκηνή, αυτός επέστρεψε με την διακριτική του σαγήνη να αντακλάται στον «Καθρέφτη» και την ευγενική του φωνή να μας ζητάει να τραγουδήσουμε μαζί του τον «Γλάρο» της Βουγιουκλάκη και να κουνάμε (οι κοπέλες) πέρα-δώθε τα μαλλιά μας! Συνεχίζοντας με το «Γυφτάκι» του Πανούση και το «Σ’αγαπάω», μια δική του εκδοχή από το «Something Stupid» του Frank Sinatra, ακούσαμε το «Βαλσάκι της Δάφνης» ή αλλιώς «Super Ferry» με τη συνοδεία της ανάλογης ιστορίας, φυσικά! Ακολούθησε, το ντουέτο του Φοίβου με τη Μαρίζα Ρίζου στο «Καταφύγιο», δύο όμορφες φωνές που έγιναν ένα, και το τέλος στολίστηκε με την εναλλαγή των εποχών, με το πέρας και την επανάληψη του χρόνου. Πρώτα «Το καλοκαίρι θα ‘ρθει» και μετά «Κάθε Σεπτέμβρη», σηματοδοτώντας την έλευση του Φθινοπώρου και δίνοντας ραντεβού τον χειμώνα στο Passport στον Πειραιά!
(Οι φωτογραφίες είναι από το foidel.gr)
Την ένταξή μας στο κλίμα της συναυλίας ανέλαβε ένα νέο, ταλαντούχο και πολλά υποσχόμενο πρόσωπο, η Μαρίζα Ρίζου. Καλλιεργώντας ένα ιδιαίτερο είδος στο χώρο της μουσικής, αυτό της big band jazz, μας εξέπληξε ευχάριστα με την ιδιαίτερη χροιά της, την καθάρια φωνή της και το χαμόγελο που εκπέμπει! Φανατική θαυμάστρια (και αυτή!) του Δεληβοριά, μας παρέσυρε στο χορό μιας διαφορετικής «Μπόσα Νόβα του Ησαϊα» διασκευασμένης και εμπλουτισμένης με big band jazz και swing στοιχεία, ενώ μεταξύ άλλων ακούσαμε και το δικό της πολύ όμορφο κομμάτι «Μια άλλη ευτυχία».
Το ρολόι έδειχνε 22:00 ακριβώς και ο Φοίβος ξεπρόβαλε γεμάτος φως, ένα καλοκαίρι ο ίδιος, ξεκινώντας με τον πιστό του σκύλο Βαγγέλη από το Κολωνάκι και συνεχίζοντας το ταξίδι του μεχρι την «Πέρα χώρα». Ο «σκύλος» περπατώντας σε διαφορετικούς ρυθμούς από ότι τον έχουμε συνηθίσει, δεν μας ξένισε καθόλου, αφού όχι μόνο τον είχαμε ξανακούσει στις χειμερινές συναυλίες με αυτή τη μορφή αλλά κι επειδή πρόκειται για μια απόλυτα ταιριαστή εκτέλεση.
Έχοντας άριστη επικοινωνία με το κοινό, ο Φοίβος μοιράστηκε μαζί μας μια όμορφη ανάμνηση με τη γιαγιά του, που αποκαλούσε τα καλοριφέρ «ακορντεόν», αιτιολογώντας έτσι και τον «τίτλο» που φέρουν οι εμφανίσεις του τελευταίου χρόνου. Προηγήθηκε η «Μπόσα Νόβα του Ησαϊα» σε ροκ τόνους και μεταφέροντας τον χρόνο στο 1995, μας διηγήθηκε την ιστορία της σερβιτόρας Λήδας και τραγούδησε το άμεσα σχετιζόμενο «Χάλια». Ρομαντικός και τρυφερός, με ένα τρόπο τόσο ξεχωριστά δικό του που δεν καταντάει «μελό», αλλά αντιθέτως σε παρασύρει στον ερωτισμό ενός αιώνιου έφηβου. Ακολούθησε το νοσταλγικό «Bolero», ένα πολύ όμορφο και αξιόλογο κατά τη γνώμη μου κομμάτι, με την ερμηνεία του Φοίβου να εμπλέκεται στο παιχνίδι της αγάπης με τον χρόνο-ψεύτη.
Αυτό που μου άρεσε πάντα στον Φοίβο είναι η ειλικρινής αλήθεια του, που λάμπει στα τραγούδια του χωρίς να χάνεται μέσα σε φανταχτερές εκφράσεις και μεγαλεπήβολες έννοιες. Προσαρμόζει τα έντονα συναισθήματα σε μικρά και καθημερινά στιγμιότυπα, ανάμεσα σε ροζ κοκαλάκια, ζώδια και βόλτες από τη Σταδίου μέχρι τη Λιμνούπολη. Κάτι σαν αυτό που λέμε «Η ευτυχία βρίσκεται στα απλά πράγματα»…Με στραμμένο το βλέμμα συνεχώς στη σκηνή, έβλεπα ένα Φοίβο γεμάτο αυθεντικότητα και ειλικρίνεια. Η αθωότητα που κρύβουν οι λέξεις του, βρισκόταν εκεί, αποτυπωμένη στο ευγενικό πρόσωπό του , στο εφηβικό ύφος και στο ντροπαλό χαμόγελό του. Όταν , δε, στη «Γυναίκα του Πατώκου» (φιλόλογος φίλος όπως είπε!) κατέβηκε στο κοινό και περιπλανιόταν ανάμεσά μας, ένιωσα να μου λύνονται τα γόνατα βλέποντάς τον να πλησιάζει προς το μέρος μου και να μου χαρίζει ένα χάδι στα μαλλιά, με την ίδια απαλότητα που τα τραγούδια του «χαϊδεύουν» τις αισθήσεις και τη σκέψη μας. Στη συνέχεια, «ραπάραμε» με το «Je suis Bossu» από τα Ημισκούμπρια (…κόντρα στον Δεληβοριά!) και η ένταση ανέβηκε με το «Ένα γουρούνι λιγότερο» του Λουκιανού Κηλαηδόνη. Μετά το γλυκό παράπονο του «Αφού δεν μ’αγαπάς», μας ξεδίπλωσε μία ακόμη αστεία ιστορία του με πρωταγωνιστή το Θανάση Βέγγο, που είχε πρόβλημα με το μη σφουγγαρισμένο πάτωμα όταν ο πρώτος του παρουσίαζε το κομμάτι «Το ‘πα-το ‘κανα» που θα τραγουδούσαν μαζί! Η συνοχή και το αδιάσπαστο του χρόνου «ντύθηκαν» με το κομμάτι «Το μέλλον απ’ το παρελθόν», κι έπειτα ο Φοίβος με την αυτοσαρκαστική του διάθεση έκανε λόγο για την τριλογία των τελευταίων τραγουδιών παραλληλίζοντάς την με την τριλογία του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών»!
Ο Φοίβος δεν δίστασε να μας τραγουδήσει το παραδοσιακό «Κλέφτικη ζωή», ενώ συνέχισε με το «Τρένο στην κορυφογραμμή» και το «Αδιάκοπα». Οι αλλαγές και οι πειραματισμοί στο ρυθμό και τη μουσική των τραγουδιών του αναδεικνύουν ένα καλλιτέχνη διαρκώς εξελισσόμενο που δεν παραδίδεται «αμαχητί» στον εφησυχασμό, κάτι το οποίο σε κάνει να εκτιμάς ακόμη περισσότερο τον ίδιο και το έργο του. Κάνοντας πρώτα αναφορά στην «Πειραϊκή Τετράδα», η πατρική τρυφερότητα του Φοίβου χρωματίστηκε με το «Τα ματόκλαδα σου λάμπουν», κομμάτι με το οποίο νανουρίζει την μόλις 8,5 μηνών κορούλα του Ιόλη. Συνέχεια με την «Κική» από την Καλλιθέα και στο «Και του χρόνου», όπου το κοινό βρισκόταν σε τέτοια έξαρση, λες και γιόρταζε στ’ αλήθεια την έλευση του νέου χρόνου κι έπειτα σειρά πήρε η «Υβρεοπομπή» (μια παρέα, πρώην ή νυν, φαντάρων που στέκονταν ακριβώς πίσω μου, χάρηκαν για τα καλά το κομμάτι πάντως!). Ευρηματικός, με χιούμορ και πάντα επίκαιρος, ο Φοίβος , μας παρουσίασε τους συντελεστές της μπάντας μέσα από μια παραλλαγή της «επιτυχίας» «Το πουλάκι τσίου» ή όπως ίδιος το προτιμά «Το στικάκι τσίου» ! Έπειτα ακούσαμε το «MP3» και «Αυτή που περνάει», να πλησιάζει με ροκ «βήματα»! Η μεγάλη έκπληξη ήρθε με το «Εκείνη» αλα reggae, εκτέλεση που έδωσε άλλη γεύση στο κομμάτι και το απογείωσε, ενώ έκλεισε (φαινομενικά!) με το «Θέλω να σε ξεπεράσω».Αφού νιώσαμε το κενό με την ολιγόλεπτη απουσία του Φοίβου απ’τη σκηνή, αυτός επέστρεψε με την διακριτική του σαγήνη να αντακλάται στον «Καθρέφτη» και την ευγενική του φωνή να μας ζητάει να τραγουδήσουμε μαζί του τον «Γλάρο» της Βουγιουκλάκη και να κουνάμε (οι κοπέλες) πέρα-δώθε τα μαλλιά μας! Συνεχίζοντας με το «Γυφτάκι» του Πανούση και το «Σ’αγαπάω», μια δική του εκδοχή από το «Something Stupid» του Frank Sinatra, ακούσαμε το «Βαλσάκι της Δάφνης» ή αλλιώς «Super Ferry» με τη συνοδεία της ανάλογης ιστορίας, φυσικά! Ακολούθησε, το ντουέτο του Φοίβου με τη Μαρίζα Ρίζου στο «Καταφύγιο», δύο όμορφες φωνές που έγιναν ένα, και το τέλος στολίστηκε με την εναλλαγή των εποχών, με το πέρας και την επανάληψη του χρόνου. Πρώτα «Το καλοκαίρι θα ‘ρθει» και μετά «Κάθε Σεπτέμβρη», σηματοδοτώντας την έλευση του Φθινοπώρου και δίνοντας ραντεβού τον χειμώνα στο Passport στον Πειραιά!
(Οι φωτογραφίες είναι από το foidel.gr)