Δεν είναι ένα άλμπουμ για όλους, αν και όλοι θα το 'αγαπήσουν' παράφορα και ξαφνικά. Ναι. Κάπως έτσι συμβαίνει πάντα με αυτά τα δισκάκια - σιλωάμ. Καθώς άλλωστε η μουσική βιομηχανία μοιάζει να βουλιάζει όλο και περισσότερο στα ίδια της τα σκατά εδώ και χρόνια, χειροποίητα και καλομαστορεμένα άλμπουμ όπως το 'DREAM RIVER' του Bill Callahan είναι πάντα μια καλή αφορμή για λίγο ακόμα φως. Δεν είναι ένα 'αλμπουμ για όλους, όπως έλεγα, γιατί στην εποχή της ξεπέτας και της μαλακίας ο Callahan σε καλεί να ακούσεις τον εσωτερικό του ρυθμό μέσα απο επικίνδυνα στιχάκια για την αγάπη και τη βόλτα που λέγεται ζωή. Η Kafka (Κατερίνα Καφετζή) έχει ξετρελαθεί με το δισκάκι ('πρέπει να το ακούσεις οπωσδήποτε...') και δεν έχει άδικο. Το πιθανότερο είναι στο τέλος της χρονιάς να το δούμε στην κορυφή περιοδικών όπως το UNCUT ή το MOJO...
Το 'πρόβλημα' με αυτά τα άλμπουμ είναι ότι δεν περιγράφονται (!) τελικά... Εννοώ, ΟΚ, μπορώ να αραδιάσω μερικούς τόνους βαθυστόχαστης αρλούμπας και αναλύσεων για το μέγεθος του καλλιτέχνη και όλα αυτά τα χαριτωμένα για να έχουμε να λέμε.ΔΕΝ.Το τελευταίο πράγμα που θα ενδιέφερε αυτόν εδώ τον μυστήριο τύπο είναι όλες αυτές οι γνωστές εξυπνάδες γύρω απο την ποιότητα της μουσικής του κτλ. Ε, κάπως έτσι και όλοι αυτοί που θα βρουν στη μουσική και στα λόγια του Callahan 'ενα μέρος,μια γωνιά απο την ψυχή τους, δεν ενδιαφέρονται στ' αλήθεια για όλα αυτά και βάζω στοίχημα πως ήδη έχουν πάρει μια γεύση για το ταξίδι του 'Dream River', χωρίς να νοιάζονται για... τις λίστες των μουσικών περιοδικών και τις ανασκοπήσεις.
Ήμουν στο FUZZ, στο live των Tropic Of Cancer (εξαιρετικό) πριν απο λίγες μέρες. Πήγα μόνος. Όπως πήγαινα πιτσιρικάς. Το είχα ανάγκη. Χωρίς το φίλο που θα σου λέει τα δικά του,ή το συνάδελφο που θα αναλύει τα δρώμενα και θα θέλεις να αυτοκτονήσεις από πλήξη. Πήγα με τον εαυτό μου τελικά. Πήγαμε παρέα. Και είχα χρόνια (δεκαετίες ίσως..) να απολαύσω έτσι μια συναυλία. Την έπεσα αριστερά μπροστά, χάθηκα στον κόσμο μου κι ήμουν εγώ κι η μουσική και τίποτα ανάμεσα μας. Και στην επόμενη συναυλία που θα πάω, σκέφτομαι να πάω πάλι μόνος. Ή τέλος πάντων να ξεχωρίζω τις συναυλίες που πάω για να δω τον τάδε (και να με δει κι αυτός..) από αυτές που αληθινά γουστάρω να δω.
Στο encore, ακούω δυο κορίτσια γύρω στα 25 να συζητούν για το άλμπουμ του Callahan...'ρε συ ένα τραγούδι άκουσα και ο τύπος είναι πολύ παράξενος, γαμώ τις φωνές λέμε'. Γύρισα απότομα (σχεδόν τρόμαξαν..) και τους είπα 'ο τύπος ΔΕ νοιάζεται κορίτσια...ΔΕ νοιάζεται... Σε μια εποχή που όλοι προσπαθούν να είναι και να κάνουν τα πάντα, αυτός δε νοιάζεται παρα μόνο για να πει τις δικές του ιστορίες και το κάνει μοναδικά. Δε νοιάζεται...για αυτό είναι υπέροχο το άλμπουμ. Να το ακούσετε ολόκληρο..'
Φεύγοντας,άναψα τσιγάρο και μουρμούρησα απο μέσα μου 'the true spring is in you...the true spring is in you..the true spring is in you...'
Θα τα πούμε την άλλη Τρίτη.
Σχετικό θέμα