Η ανασκόπηση του mixgrill ξεκίνησε πριν από λίγες μέρες με τις καλύτερες ραδιοφωνικές εκπομπές και τις καλύτερες ταινίες του 2013 που επέλεξαν οι συντάκτες μας.
Μετά από εξαντλητική (!) έρευνα, ακρόαση και ψηφοφορία, 23 συντάκτες μας ψήφισαν συνολικά 235 δίσκους και αυτή την εβδομάδα θα μετρήσουμε αντίστροφα μέχρι το νούμερο 1. Θα σας παρουσιάζουμε δέκα δίσκους την ημέρα ξεκινώντας σήμερα με αυτούς που βρίσκονται στις θέσεις 31-40 μαζί με ένα μικρό σχολιασμό από τους συντάκτες μας. Μπορείτε να δείτε εδώ ποιοι δίσκοι δεν κατάφεραν να φτάσουν στους 40 πρώτους.
-. ZAZ - Recto verso
Η νεαρή Γαλλίδα που ξεκίνησε την καριέρα της από τη Μονμάρτη του Παρισιού επέστρεψε μετά από τρία χρόνια δισκογραφικής απουσίας με το δίσκο ‘Recto Verso’. Ένας δίσκος που περιέχει πια αποκλειστικά δικά της τραγούδια και που διαφέρει αρκετά από αυτόν που τη γνωρίσαμε με πιο ποπ διάθεση αλλά διατηρώντας σε πολλά τραγούδια της τα χρώματα και τις μουσικές της Μονμάρτης. Ξεχωρίζουν το ‘Comme çi Comme ça’, ‘J'ai tant escamoté’ και το ‘Si je perds’, που καταφέρνουν να σου δώσουν λίγο από το κλίμα της καλλιτεχνικής Μονμάρτης με τους «υπαίθριους» μουσικούς της. – [micha.gia]
32. GHOST – INFESTISSUMAM
Το ντεμπούτο των Ghost με τίτλο ‘Opus Eponymous’ το 2010 είχε αναφορές στο rock των 60s και 70s και κέρδισε πολύ καλές κριτικές από το metal κοινό. Από τότε, οι προσδοκίες των φίλων του Σουηδικού συγκροτήματος ήταν αρκετά ψηλές. Το ‘Infestissumam’ κυκλοφόρησε την Άνοιξη του 2013 και σε μεγάλο βαθμό ικανοποίησε τους fans τους. Ο χαλαρωτικός ήχος που είχαν οι Ghost στο ντεμπούτο τους ‘Opus Eponymous’ εξακολουθεί να υπάρχει στο ‘Infestissumam’ και αυτό είναι ακριβώς αυτό που κάνει τους Ghost ένα τόσο μαγευτικό συγκρότημα: η σύντηξη αυτών των ήρεμων μελωδιών με αποκρυφισμό και οι ιδιαίτερα γοητευτικοί στίχοι.
33. DEVENDRA BANHART – Mala
Ο Devendra είναι ένας θεός των Βουδιστών - ή των Ινδουιστών, δε το θυμάμαι με ακρίβεια. Το σίγουρο είναι ότι σε αυτό το δίσκο ο συνονόματός του, Banhart, παίρνει λίγη "θεία φώτιση" και παρουσιάζει ένα πραγματικό κομψοτέχνημα. Ο όγδοος (!) δίσκος του δεν είναι αριστουργηματικός. Ενδεχομένως όμως σε κάποια χρόνια να μνημονεύεται ως το έναυσμά του, ως το σημείο πραγματικής εκκίνησής του για να γίνει μια μεγάλη μουσική προσωπικότητα. Όσο δύσκολα θα ξεχωρίσεις κάποιο τραγούδι, άλλο τόσο δύσκολα θα σταματήσεις το δίσκο. Κι αν δεν έβαλες να τον ακούσεις ακόμα, ίσως να έχασες κάτι σημαντικό από τη μουσική του 2013. - [orestis]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική του Ορέστη για το δίσκο
34. OLAFUR ARNALDS - For now I am winter
Ο δίσκος ‘For Now I Am Winter’ αποτελεί την τρίτη δισκογραφική δουλειά του Ισλανδού Olafur Arnalds. Ένας δίσκος καθολικά ατμοσφαιρικός, νοσταλγικός, με την υφή κινηματογραφικού soundtrack και με στοιχεία από μια πληθώρα μουσικών ειδών. Κλασσική, jazz, ηλεκτρονική, pop, ambient... Tα όρια του κάθε είδους τείνουν να μοιάζουν ανούσια καθώς σβήνουν, περιπλέκονται, βυθίζονται το ένα μέσα στο άλλο και γεννούν ονειρικές μελωδικές συνθέσεις. Από την ηρεμία στην ένταση, από την παύση στην έξαρση, κάθε κομμάτι δημιουργείται και εξελίσσεται μέσα σε βαθιά, τρωτά σημεία και συναισθηματικές μεταπτώσεις. - [D-way]
35. CHVRCHES - The Bones Of What You Believe
Το ‘The Bones Of What You Believe’ αποκαλύπτει πόσα μαγικά πράγματα μπορεί να πετύχει ένα γκρουπ νέων παιδιών όταν συνδυάσουν σωστά τις μουσικές τους γνώσεις, την αγάπη τους για τη μουσική και το θάρρος, την τόλμη να κολυμπήσουν στα άγρια νερά της μουσικής βιομηχανίας. Στο σύνολό του το album περιέχει electro pop μουσική με σοβαρή παραγωγή, ενδιαφέρουσες συνθέσεις, προσωπικούς στίχους από βιώματα και νεανικές ανησυχίες και μια υπέροχη, μελωδική φωνή από την τραγουδίστριά τους Lauren Mayberry. Τραγούδια όπως το ‘The Mother We Share’, ‘Recover’, ‘Night Sky’, ‘Science/Visions’, ‘By The Throat’ είναι γεμάτα ενέργεια, ρυθμό και ρεφρέν που κολλάνε στο νου. – [Κώστας Χουσιάδας]
Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκρτιτική του Κώστα εδώ.
36. CHARLES BRADLEY - Victim of love
O 65χρονος Bradley στον προσωπικό του δρόμο για τον (μόλις) δεύτερο δίσκο του, δεν βρήκε τόσα εμπόδια όσο πριν από 3 χρόνια, όταν κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του ‘No time for dreaming’. Φαίνεται πως η ηρεμία στη ζωή του πέρασε και στη μουσική του, χωρίς όμως να έχει χάσει την πρωτοτυπία και την ιδιαιτερότητα της φωνής και της ερμηνείας που τον καθιέρωσαν στο ‘No time for dreaming’. Αληθινή soul ερμηνεία σε τραγούδια που δεν κάνουν τη διαφορά στον κόσμο της soul αλλά είναι αρκετά για να σε κάνουν να τα ακούς ξανά και ξανά, όπως το ‘Victim of Love’ και το ‘You Put the Flame on It’. - [Lne]
37. JULIA HOLTER - Loud City Song
Η πόλη του τίτλου είναι το Λος Άντζελες. Όχι, όμως, αυτό του σήμερα, πιθανότατα ούτε εκείνο του χθες. Μάλλον για τη μεγαλούπολη όπως την έχει στο μυαλό της η Julia Holter πρέπει να μιλάμε. Μετά τα Tragedy και Ekstasis, η Αμερικανίδα καλλιτέχνις παραδίδει ένα ακόμα μαγευτικό άλμπουμ, αργόσυρτο, αρτίστικο, μυστηριώδες, ικανό να σε ρουφήξει στον κόσμο του. Αν μόνο του αφεθείς... - [Μιχάλης Τσαντίλας]
-. WASHED OUT – Paracosm
Ο Ernest Greene ξεδιπλώνει για άλλη μια φορά το ταλέντο του όχι μόνο φτιάχνοντας εξαίσια chillwave μουσική (‘Don't Give Up’) αλλά και μετουσιώνοντάς τη σε μια πραγματεία εσωτερικών σκέψεων, αναμνήσεων και προσδοκιών (‘Weightless’). Εκεί κρύβεται η μαγεία του Paracosm. – [Κώστας Χουσιάδας]
39. LONDON GRAMMAR - If you wait
Οι πρωτοεμφανιζόμενοι London Grammar με το δίσκο τους “If you wait” καταφέρνουν να σε καθηλώσουν. Η μουσική τους σε συνδυασμό με την εκπληκτική φωνή της τραγουδίστριας του συγκροτήματος, Hannah Reid, σου δίνουν να καταλάβεις με τον καλυτερο τρόπο τι θα πει αγγλική μουσική. Ο δίσκος τους κατέκτησε τη δεύτερη θέση των charts του Ηνωμένου Βασιλείου και της Αυστραλίας, ενώ γνώρισε μεγάλη απήχηση στη Γαλλία και στην Ιρλανδία. Από το album ξεχωρίζουν τo “Strong” , το “Nightcall” και το “Metal Dust” που σε μαγεύουν με το πρώτο άκουσμα με την εσταντική μελωδία τους. – [micha.gia]
40. FORREST SWORDS – Engravings
Το Engravings πορεύεται και πάλι νυσταγμένα, με τα επαναληπτικά του μοτίβα, τα αρχέγονα άσματα, τα φαντάσματα του Morricone και (ξανά) παράγει αυτούς ακριβώς τους δυσοίωνους ήχους που μας σέρβιρε για πρώτη φορά ο Matthew Barnes ακριβώς πριν από τρία χρόνια με το αριστουργηματικό Dagger Paths. Με την ίδια ακριβώς ικανότητα να να μετατρέπει τα μηχανικά και μινιμαλιστικά τοπία σε υποβλητικές εικόνες. Με ένα από τα συγκλονιστικά τραγούδια της χρονιάς, The Weight Of Gold. - [littlefluffyclouds]
Μετά από εξαντλητική (!) έρευνα, ακρόαση και ψηφοφορία, 23 συντάκτες μας ψήφισαν συνολικά 235 δίσκους και αυτή την εβδομάδα θα μετρήσουμε αντίστροφα μέχρι το νούμερο 1. Θα σας παρουσιάζουμε δέκα δίσκους την ημέρα ξεκινώντας σήμερα με αυτούς που βρίσκονται στις θέσεις 31-40 μαζί με ένα μικρό σχολιασμό από τους συντάκτες μας. Μπορείτε να δείτε εδώ ποιοι δίσκοι δεν κατάφεραν να φτάσουν στους 40 πρώτους.
-. ZAZ - Recto versoΗ νεαρή Γαλλίδα που ξεκίνησε την καριέρα της από τη Μονμάρτη του Παρισιού επέστρεψε μετά από τρία χρόνια δισκογραφικής απουσίας με το δίσκο ‘Recto Verso’. Ένας δίσκος που περιέχει πια αποκλειστικά δικά της τραγούδια και που διαφέρει αρκετά από αυτόν που τη γνωρίσαμε με πιο ποπ διάθεση αλλά διατηρώντας σε πολλά τραγούδια της τα χρώματα και τις μουσικές της Μονμάρτης. Ξεχωρίζουν το ‘Comme çi Comme ça’, ‘J'ai tant escamoté’ και το ‘Si je perds’, που καταφέρνουν να σου δώσουν λίγο από το κλίμα της καλλιτεχνικής Μονμάρτης με τους «υπαίθριους» μουσικούς της. – [micha.gia]
32. GHOST – INFESTISSUMAM
Το ντεμπούτο των Ghost με τίτλο ‘Opus Eponymous’ το 2010 είχε αναφορές στο rock των 60s και 70s και κέρδισε πολύ καλές κριτικές από το metal κοινό. Από τότε, οι προσδοκίες των φίλων του Σουηδικού συγκροτήματος ήταν αρκετά ψηλές. Το ‘Infestissumam’ κυκλοφόρησε την Άνοιξη του 2013 και σε μεγάλο βαθμό ικανοποίησε τους fans τους. Ο χαλαρωτικός ήχος που είχαν οι Ghost στο ντεμπούτο τους ‘Opus Eponymous’ εξακολουθεί να υπάρχει στο ‘Infestissumam’ και αυτό είναι ακριβώς αυτό που κάνει τους Ghost ένα τόσο μαγευτικό συγκρότημα: η σύντηξη αυτών των ήρεμων μελωδιών με αποκρυφισμό και οι ιδιαίτερα γοητευτικοί στίχοι.
33. DEVENDRA BANHART – MalaΟ Devendra είναι ένας θεός των Βουδιστών - ή των Ινδουιστών, δε το θυμάμαι με ακρίβεια. Το σίγουρο είναι ότι σε αυτό το δίσκο ο συνονόματός του, Banhart, παίρνει λίγη "θεία φώτιση" και παρουσιάζει ένα πραγματικό κομψοτέχνημα. Ο όγδοος (!) δίσκος του δεν είναι αριστουργηματικός. Ενδεχομένως όμως σε κάποια χρόνια να μνημονεύεται ως το έναυσμά του, ως το σημείο πραγματικής εκκίνησής του για να γίνει μια μεγάλη μουσική προσωπικότητα. Όσο δύσκολα θα ξεχωρίσεις κάποιο τραγούδι, άλλο τόσο δύσκολα θα σταματήσεις το δίσκο. Κι αν δεν έβαλες να τον ακούσεις ακόμα, ίσως να έχασες κάτι σημαντικό από τη μουσική του 2013. - [orestis]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική του Ορέστη για το δίσκο
34. OLAFUR ARNALDS - For now I am winter
Ο δίσκος ‘For Now I Am Winter’ αποτελεί την τρίτη δισκογραφική δουλειά του Ισλανδού Olafur Arnalds. Ένας δίσκος καθολικά ατμοσφαιρικός, νοσταλγικός, με την υφή κινηματογραφικού soundtrack και με στοιχεία από μια πληθώρα μουσικών ειδών. Κλασσική, jazz, ηλεκτρονική, pop, ambient... Tα όρια του κάθε είδους τείνουν να μοιάζουν ανούσια καθώς σβήνουν, περιπλέκονται, βυθίζονται το ένα μέσα στο άλλο και γεννούν ονειρικές μελωδικές συνθέσεις. Από την ηρεμία στην ένταση, από την παύση στην έξαρση, κάθε κομμάτι δημιουργείται και εξελίσσεται μέσα σε βαθιά, τρωτά σημεία και συναισθηματικές μεταπτώσεις. - [D-way]
35. CHVRCHES - The Bones Of What You BelieveΤο ‘The Bones Of What You Believe’ αποκαλύπτει πόσα μαγικά πράγματα μπορεί να πετύχει ένα γκρουπ νέων παιδιών όταν συνδυάσουν σωστά τις μουσικές τους γνώσεις, την αγάπη τους για τη μουσική και το θάρρος, την τόλμη να κολυμπήσουν στα άγρια νερά της μουσικής βιομηχανίας. Στο σύνολό του το album περιέχει electro pop μουσική με σοβαρή παραγωγή, ενδιαφέρουσες συνθέσεις, προσωπικούς στίχους από βιώματα και νεανικές ανησυχίες και μια υπέροχη, μελωδική φωνή από την τραγουδίστριά τους Lauren Mayberry. Τραγούδια όπως το ‘The Mother We Share’, ‘Recover’, ‘Night Sky’, ‘Science/Visions’, ‘By The Throat’ είναι γεμάτα ενέργεια, ρυθμό και ρεφρέν που κολλάνε στο νου. – [Κώστας Χουσιάδας]
Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκρτιτική του Κώστα εδώ.
36. CHARLES BRADLEY - Victim of love
O 65χρονος Bradley στον προσωπικό του δρόμο για τον (μόλις) δεύτερο δίσκο του, δεν βρήκε τόσα εμπόδια όσο πριν από 3 χρόνια, όταν κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του ‘No time for dreaming’. Φαίνεται πως η ηρεμία στη ζωή του πέρασε και στη μουσική του, χωρίς όμως να έχει χάσει την πρωτοτυπία και την ιδιαιτερότητα της φωνής και της ερμηνείας που τον καθιέρωσαν στο ‘No time for dreaming’. Αληθινή soul ερμηνεία σε τραγούδια που δεν κάνουν τη διαφορά στον κόσμο της soul αλλά είναι αρκετά για να σε κάνουν να τα ακούς ξανά και ξανά, όπως το ‘Victim of Love’ και το ‘You Put the Flame on It’. - [Lne]
37. JULIA HOLTER - Loud City Song
Η πόλη του τίτλου είναι το Λος Άντζελες. Όχι, όμως, αυτό του σήμερα, πιθανότατα ούτε εκείνο του χθες. Μάλλον για τη μεγαλούπολη όπως την έχει στο μυαλό της η Julia Holter πρέπει να μιλάμε. Μετά τα Tragedy και Ekstasis, η Αμερικανίδα καλλιτέχνις παραδίδει ένα ακόμα μαγευτικό άλμπουμ, αργόσυρτο, αρτίστικο, μυστηριώδες, ικανό να σε ρουφήξει στον κόσμο του. Αν μόνο του αφεθείς... - [Μιχάλης Τσαντίλας]
-. WASHED OUT – Paracosm
Ο Ernest Greene ξεδιπλώνει για άλλη μια φορά το ταλέντο του όχι μόνο φτιάχνοντας εξαίσια chillwave μουσική (‘Don't Give Up’) αλλά και μετουσιώνοντάς τη σε μια πραγματεία εσωτερικών σκέψεων, αναμνήσεων και προσδοκιών (‘Weightless’). Εκεί κρύβεται η μαγεία του Paracosm. – [Κώστας Χουσιάδας]
39. LONDON GRAMMAR - If you waitΟι πρωτοεμφανιζόμενοι London Grammar με το δίσκο τους “If you wait” καταφέρνουν να σε καθηλώσουν. Η μουσική τους σε συνδυασμό με την εκπληκτική φωνή της τραγουδίστριας του συγκροτήματος, Hannah Reid, σου δίνουν να καταλάβεις με τον καλυτερο τρόπο τι θα πει αγγλική μουσική. Ο δίσκος τους κατέκτησε τη δεύτερη θέση των charts του Ηνωμένου Βασιλείου και της Αυστραλίας, ενώ γνώρισε μεγάλη απήχηση στη Γαλλία και στην Ιρλανδία. Από το album ξεχωρίζουν τo “Strong” , το “Nightcall” και το “Metal Dust” που σε μαγεύουν με το πρώτο άκουσμα με την εσταντική μελωδία τους. – [micha.gia]
40. FORREST SWORDS – Engravings
Το Engravings πορεύεται και πάλι νυσταγμένα, με τα επαναληπτικά του μοτίβα, τα αρχέγονα άσματα, τα φαντάσματα του Morricone και (ξανά) παράγει αυτούς ακριβώς τους δυσοίωνους ήχους που μας σέρβιρε για πρώτη φορά ο Matthew Barnes ακριβώς πριν από τρία χρόνια με το αριστουργηματικό Dagger Paths. Με την ίδια ακριβώς ικανότητα να να μετατρέπει τα μηχανικά και μινιμαλιστικά τοπία σε υποβλητικές εικόνες. Με ένα από τα συγκλονιστικά τραγούδια της χρονιάς, The Weight Of Gold. - [littlefluffyclouds]