1. Ενοχές – Μπλε (1996)Το ντεμπούτο των Θεσσαλονικέων Μπλε αποτέλεσε, εν έτει 1996, αναπάντεχη εμπορική επιτυχία για την Virgin Greece του Γιάννη Πετρίδη, ξεπουλώντας πολύ γρήγορα τα αντίτυπα της πρώτης έκδοσής του. Ακούγοντάς το σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τους λόγους για τους οποίους συνέβη αυτό. Οι Γιώργος Παπαποστόλου και Γιώργος Παρώδης, τα ιδρυτικά στελέχη του γκρουπ δηλαδή, παρουσιάζουν εδώ ένα σφιχτοδεμένο σύνολο τραγουδιών (8 δικά τους, ένα οργανικό των Νίκου Φουντουκίδη, Τόλη Δεληγιάννη και Στέλιου Λέκκα, συν μία διασκευή του κλασικού Fever) που παντρεύουν στοιχεία από το rock, την pop, τη funk, τη soul αλλά και την ελληνική παράδοση. Μπορεί να μην πετυχαίνουν στόχο σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά όταν το κάνουν, τα αποτελέσματα είναι παραπάνω από συμπαθητικά (Νοιώθω Ενοχές, Φοβάμαι, Χωρίς Τίτλο, Εσύ Δε Ζεις Πουθενά). Οι ενορχηστρώσεις είναι πολύ προσεγμένες, με προεξάρχον το βιολί της Νατάσας Αλεξίου, και αναδεικνύουν με μέτρο τα κομμάτια. Ίσως όμως το μεγαλύτερο ατού της πρώτης εκείνης σύνθεσης των Μπλε να ήταν η παρουσία στις τάξεις τους της Θεοδοσίας Τσάτσου, μιας χαρισματικής ερμηνεύτριας που με την πολύ ιδιαίτερη χροιά και το ταμπεραμέντο της – αλλά και τις υπερβολές της κάποιες στιγμές – πρόσθετε πολλά στο σύνολο. Μετά την έκδοση του δίσκου, εκείνη αποχώρησε για μια σόλο καριέρα που μέχρι στιγμής μάλλον δεν την δικαιώνει. Οι Μπλε βέβαια συνέχισαν. Αλλά ήταν πια μια άλλη μπάντα...
2. Lathos Pathos – Βασίλης Σαλταγιάννης (2009), Στίχοι: Πηγή Καφετζοπούλου, Έμυ Μύγια, Αργύρης Ολοκτσίδης, Μαρία Πλουμή, Μαργαρίτα Θανόγλου, Ερμηνεία: Έφη Καραγιάννη, Ελένη ΝόνηΠήρε ρίσκα με το ντεμπούτο του ο Βασίλης Σαλταγιάννης, αλλά βγήκε τελικά δικαιωμένος. Δεν είναι και λίγο να επιχειρείς, από το ντεμπούτο σου κιόλας, να συγκεράσεις ελληνικά μουσικά στοιχεία (παραδοσιακά και «έντεχνα») με ρεύματα της Δύσης (jazz, blues, reggae) και να βγαίνεις αλώβητος. Τα 11 τραγούδια που περιέχονται στο Lathos Pathos, όλα σε μουσική, ενορχήστρωση και παραγωγή του ίδιου, είναι μάρτυρες ταλέντου αλλά και δουλειάς. Κάποια είναι πραγματικά εξαιρετικά (Παγώνω Το Χρόνο, Μικρή Χαρά, Μονεμβασιά, το ομώνυμο), άλλα βρίσκονται σε κάπως χαμηλότερο επίπεδο. Τα περισσότερα ερμηνεύονται από τον ίδιο τον Σαλταγιάννη, ο οποίος ενώ δεν διαθέτει ιδιαίτερα φωνητικά προσόντα, παρόλα αυτά τα καταφέρνει μια χαρά ενώ οι ενορχηστρώσεις του είναι ακομπλεξάριστες, τολμώντας να βάλουν τον τζουρά δίπλα στην ηλεκτρική κιθάρα και το λαούτο πλάι στις congas. Το ζητούμενο για την συνέχεια της πορείας του τραγουδοποιού θα είναι, νομίζω, αν θα τολμήσει να «ξεστρατίσει» από τις νόρμες του λεγόμενου «έντεχνου» τραγουδιού, προς το οποίο είναι σαφές ότι κλίνει, και να κινηθεί ακόμα πιο ελεύθερα. Σε αυτή την περίπτωση, θα έχει – και εκείνος αλλά και εμείς – πολλά να κερδίσει.
3. Ζωντανή Ηχογράφηση Από Το Θέατρο Του Λυκαβηττού-Σεπτέμβριος 2006 – Χάρις Αλεξίου/Σωκράτης Μάλαμας/Αλκίνοος Ιωαννίδης (2007)Ήταν κάποιο χειμωνιάτικο βράδυ του Γενάρη του 2006 όταν ο Οδυσσέας Ιωάννου, στιχουργός και διευθυντής του ραδιοσταθμού Μελωδία, σκόνταψε στο συλλογικό ασυνείδητο μεγάλου μέρους των Ελλήνων μουσικόφιλων, συλλαμβάνοντας αυτή τη συνάντηση κορυφής για τον εορτασμό των 15 χρόνων του σταθμού. Για καλή του τύχη, δεν χρειάστηκε να προσπαθήσει πολύ για να πείσει την κατά πολλούς κορυφαία Ελληνίδα ερμηνεύτρια και τους δύο σημαντικούς τραγουδοποιούς να συμπράξουν επί σκηνής. Το αποτέλεσμα δικαιώνει όλες τις πλευρές. Χωρίς να συμβαίνει εδώ κάτι πρωτάκουστο, τα 2 cd και το dvd που περιέχονται σε αυτό το πακέτο, προσφέρουν μια χορταστική ματιά σε εκείνες τις βραδιές, με τους τρεις καλλιτέχνες να κάνουν από κοινού μια αναδρομή στις πορείες τους, ανταλλάσσοντας τραγούδια και συνοδευόμενοι από μια ομάδα εξαιρετικών μουσικών. Το γεγονός ότι αυτή η συνεργασία έγινε από καρδιάς, «περνάει» με άνεση στον ακροατή (αλλά και στον θεατή) και συμβάλλει στο να είναι η ζωντανή αυτή ηχογράφηση μία από τις καλύτερες της ελληνικής δισκογραφίας.
Και ο κούκος...
4. Unplugged – Eric Clapton (1992) Έχοντας δει από τα εικοσιδύο του χρόνια το σύνθημα “Clapton Is God” να γράφεται σε τοίχους του Λονδίνου, έχοντας γράψει ιστορία με τους Yardbirds, τους Bluesbreakers του John Mayall, τους Cream, τους Blind Faith, τους Derek And The Dominos και έχοντας ακολουθήσει μια αρκετά επιτυχημένη σόλο καριέρα στη συνέχεια, ο Eric Clapton δεν είχε κανένα δικαίωμα, στα 47 του, να κυκλοφορήσει τον καλύτερο ίσως δίσκο της καριέρας του. Κι όμως, με το Unplugged, έκανε ακριβώς αυτό. Πετώντας στα σκουπίδια τις καλογυαλισμένες παραγωγές των προηγούμενων άλμπουμ του και στήνοντας ένα πρόγραμμα που στηριζόταν σε παλιά blues αλλά και σε δικά του κομμάτια, «ανάγκασε» περισσότερα από εφτά εκατομμύρια ανθρώπους να αγοράσουν το άλμπουμ και πήρε σπίτι του, με το «έτσι θέλω», έξι βραβεία Grammy. Εδώ θα βρείτε μια αγνώριστη Layla αλλά και πολλούς από τους λόγους για τους οποίους αυτός ο τύπος είναι ένας από τους μεγαλύτερους κιθαριστές του πλανήτη. Υποκλιθείτε.