Η θεατρική ομάδα «εν εξάλλω» παρουσιάζει αυτή την περίοδο (και μία ακόμα βδομάδα) το κοινωνικό έργο «Εγώ, γιατρέ μου», σε σενάριο της Νατάσσας Αναγνώστου και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Κωνσταντοπούλου στο θέατρο «Διάχρονο» της Μαίρης Βιδάλη. Βρεθήκαμε εκεί την Τρίτη με τον φίλο και συνεργάτη Αντώνη Κατσαμά και παρακολουθήσαμε την παράσταση, η οποία είναι βασισμένη στο θέμα «ψυχολογία», όπου πέντε άνθρωποι -πέντε ασθενείς ξετυλίγουν τη δική τους προσωπική ιστορία στη γιατρό τους.
Λένε πως «η παραδοχή του προβλήματος είναι το πρώτο βήμα» και μέσα απ’ το έργο γίνεται κατανοητή η σπουδαιότητα της φράσης αυτής. Οι ήρωες της ιστορίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά απλοί καθημερινοί άνθρωποι, κοινοί θνητοί που κυκλοφορούν ανάμεσά μας ή ακόμα και εμείς οι ίδιοι. Ο καθένας περικυκλωμένος από αυταπάτες και «εγκλωβισμένος» στο μικρόκοσμό του, καταπιέζοντας όμως τις ανάγκες και τα θέλω του. Οι πέντε ασθενείς συνδέονται με κάποιο τρόπο μεταξύ τους : η αυταρχική μάνα, η κόρη με τον άντρα της, η ανιψιά και η…νυχού της γειτονιάς! Οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν πολύ καλές . Η Νατάσσα Αναγνώστου, η Μαρία Βασιλοπούλου, ο Ορέστης Ζακυνθινός, η Μαρία Κολοβού, η Μάγδα Κατσιπάνου και η Βέρα Μακρομαρίδου σκιαγράφησαν τον χαρακτήρα που κλήθηκαν να «παίξουν» με ιδιαίτερο τρόπο, αναδεικνύοντας τα γνωρίσματα της κάθε προσωπικότητας - που όλοι μας λίγο ή πολύ έχουμε συναντήσει. Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε η μάνα και ο σύντροφος Θανάσης - «κλασικά» πρόσωπα της ελληνικής κοινωνίας. Η παράσταση συνδύαζε το γέλιο με τη συγκίνηση και μέσα από την διαδοχή αυτή παρουσιαζόταν η αλήθεια.
Η σκηνοθεσία πιστεύω ότι θα μπορούσε να είναι κάπως διαφορετική. Δεδομένου ότι το έργο διαδραματίζεται σε ένα ιατρείο, είναι – όντως- περιορισμένες οι κινήσεις που θα μπορούσαν να υπάρξουν. Παρόλα αυτά η στασιμότητα της σκηνοθεσίας, αφαιρούσε λίγη από τη μαγεία της δράσης και της ζωντάνιας, με αποτέλεσμα να υπάρχει μια μονοτονία απ’ τη στιγμή που η παράσταση είχε και μια σχεδόν μεγάλη διάρκεια. Το κείμενο της Νατάσσας Αναγνώστου ήταν αρκετά καλό με μερικά εύστοχα σημεία, όπως για παράδειγμα το θέμα της αγάπης που γίνεται φυλακή. Ενδιαφέρον υπήρχε στην έξυπνη τεχνική των μαντηλιών, που σηματοδοτούσε την εναλλαγή των ασθενών και την προσαρμογή της ψυχολόγου στην περίπτωση του κάθε ασθενή. Το video που υπήρχε σαν φόντο με σκηνές από την αναταραγμένη Αθήνα μας προβλημάτισε στην αρχή. Αλλά αν το σκεφτούμε καλύτερα, οι εικόνες των εξεγέρσεων και των αναταράξεων είναι μια συμβολική αποτύπωση των εσωτερικών συγκρούσεων του κάθε ασθενούς και του χάους που επικρατεί μέσα μας.
Κοινωνικές συμπεριφορές, συμπλέγματα και χαρακτήρες επηρεασμένοι από απωθημένα και βιώματα των γονιών. Όλα αυτά είναι ευδιάκριτα μέσα από τους μονολόγους των πέντε ηρώων, που ο καθένας τους καθισμένος στην πολυθρόνα της ψυχολόγου ξεδιπλώνει το μέσα του, διανύοντας παράλληλα μια πορεία με τελικό προορισμό την κάθαρση. Και εν τέλει την επιλογή για την ανατροπή των δεδομένων και την αναζήτηση της ζωής. Το θέμα της παράστασης ήταν καίριο και ενδείκνυται για προβληματισμό από όλους μας.
φωτισμοί: Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη – ήχος – φως: Έλενα Γιαννακάκη
Επιμέλεια παράστασης - τεχνική υποστήριξη – video: Δημήτρης Δουζίνας
Φωτογραφίες: Κλεοπάτρα Σάρλη
Ο Αντώνης Κατσαμάς έκανε δυο ερωτήσεις στη δημιουργό και πρωταγωνίστρια του έργου Νατάσσα Αναγνώστου, σχετικά με το έργο και τη θεατρική ομάδα που το υλοποίησε. Την ευχαριστούμε πολύ.
1. Ποιο είναι το μήνυμα σχετικά με την ψυχοθεραπεία/ψυχανάλυση που θέλετε να περάσετε μέσα από το έργο ''Εγώ, γιατρέ μου...'' ; Θεωρείτε πως είναι απαραίτητη στις μέρες μας;
Η ψυχοθεραπεία στην ουσία είναι η αναζήτηση του εαυτού, η ανιχνευση των αναγκών κι επιθυμιών μας, η επίλυση εξωτερικών και εσωτερικών συγκρούσεων.. Για μένα πάντα ήταν και θα είναι επίκαιρη και απαραίτητη, τώρα ίσως περισσότερο από ποτέ. Επίσης, επειδή ο ρόλος ενός γονιού έχει μεγάλη ευθύνη , θα θεωρούσα απαραίτητη διαδρομή την ψυχοθεραπεία για την ανάληψη του ρόλου αυτού. Το μήνυμα που διαπερνάει το έργο ειναι η δύναμη της επιλογής, η αναγνώριση των ορίων μας και η δύναμη που έχει ο καθένας από μας την οποία ίσως ανακαλύπτουμε κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες.
2. Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια της ομάδας '' εν εξάλλω'' ;
Το '' Εγώ, γιατρέ μου... '' έχει μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό και αυτό είναι κάτι που μας χαροποιεί ιδιαίτερα. Η αρχική σκέψη ήταν και παραμένει, το έργο να συνεχιστεί και του χρόνου. Εμείς , σαν ομάδα έχουμε ως στόχο και επιθυμία τη συνεχή δημιουργία. Δεν θέλουμε να μένουμε ανενεργοί , ούτε να εφησυχαζόμαστε. Οι ''εν εξάλλω'' έχουν πολλά, λοιπόν, να πουν ακόμα!
Λένε πως «η παραδοχή του προβλήματος είναι το πρώτο βήμα» και μέσα απ’ το έργο γίνεται κατανοητή η σπουδαιότητα της φράσης αυτής. Οι ήρωες της ιστορίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά απλοί καθημερινοί άνθρωποι, κοινοί θνητοί που κυκλοφορούν ανάμεσά μας ή ακόμα και εμείς οι ίδιοι. Ο καθένας περικυκλωμένος από αυταπάτες και «εγκλωβισμένος» στο μικρόκοσμό του, καταπιέζοντας όμως τις ανάγκες και τα θέλω του. Οι πέντε ασθενείς συνδέονται με κάποιο τρόπο μεταξύ τους : η αυταρχική μάνα, η κόρη με τον άντρα της, η ανιψιά και η…νυχού της γειτονιάς! Οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν πολύ καλές . Η Νατάσσα Αναγνώστου, η Μαρία Βασιλοπούλου, ο Ορέστης Ζακυνθινός, η Μαρία Κολοβού, η Μάγδα Κατσιπάνου και η Βέρα Μακρομαρίδου σκιαγράφησαν τον χαρακτήρα που κλήθηκαν να «παίξουν» με ιδιαίτερο τρόπο, αναδεικνύοντας τα γνωρίσματα της κάθε προσωπικότητας - που όλοι μας λίγο ή πολύ έχουμε συναντήσει. Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε η μάνα και ο σύντροφος Θανάσης - «κλασικά» πρόσωπα της ελληνικής κοινωνίας. Η παράσταση συνδύαζε το γέλιο με τη συγκίνηση και μέσα από την διαδοχή αυτή παρουσιαζόταν η αλήθεια.
Η σκηνοθεσία πιστεύω ότι θα μπορούσε να είναι κάπως διαφορετική. Δεδομένου ότι το έργο διαδραματίζεται σε ένα ιατρείο, είναι – όντως- περιορισμένες οι κινήσεις που θα μπορούσαν να υπάρξουν. Παρόλα αυτά η στασιμότητα της σκηνοθεσίας, αφαιρούσε λίγη από τη μαγεία της δράσης και της ζωντάνιας, με αποτέλεσμα να υπάρχει μια μονοτονία απ’ τη στιγμή που η παράσταση είχε και μια σχεδόν μεγάλη διάρκεια. Το κείμενο της Νατάσσας Αναγνώστου ήταν αρκετά καλό με μερικά εύστοχα σημεία, όπως για παράδειγμα το θέμα της αγάπης που γίνεται φυλακή. Ενδιαφέρον υπήρχε στην έξυπνη τεχνική των μαντηλιών, που σηματοδοτούσε την εναλλαγή των ασθενών και την προσαρμογή της ψυχολόγου στην περίπτωση του κάθε ασθενή. Το video που υπήρχε σαν φόντο με σκηνές από την αναταραγμένη Αθήνα μας προβλημάτισε στην αρχή. Αλλά αν το σκεφτούμε καλύτερα, οι εικόνες των εξεγέρσεων και των αναταράξεων είναι μια συμβολική αποτύπωση των εσωτερικών συγκρούσεων του κάθε ασθενούς και του χάους που επικρατεί μέσα μας.Κοινωνικές συμπεριφορές, συμπλέγματα και χαρακτήρες επηρεασμένοι από απωθημένα και βιώματα των γονιών. Όλα αυτά είναι ευδιάκριτα μέσα από τους μονολόγους των πέντε ηρώων, που ο καθένας τους καθισμένος στην πολυθρόνα της ψυχολόγου ξεδιπλώνει το μέσα του, διανύοντας παράλληλα μια πορεία με τελικό προορισμό την κάθαρση. Και εν τέλει την επιλογή για την ανατροπή των δεδομένων και την αναζήτηση της ζωής. Το θέμα της παράστασης ήταν καίριο και ενδείκνυται για προβληματισμό από όλους μας.
φωτισμοί: Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη – ήχος – φως: Έλενα Γιαννακάκη
Επιμέλεια παράστασης - τεχνική υποστήριξη – video: Δημήτρης Δουζίνας
Φωτογραφίες: Κλεοπάτρα Σάρλη
Ο Αντώνης Κατσαμάς έκανε δυο ερωτήσεις στη δημιουργό και πρωταγωνίστρια του έργου Νατάσσα Αναγνώστου, σχετικά με το έργο και τη θεατρική ομάδα που το υλοποίησε. Την ευχαριστούμε πολύ.
1. Ποιο είναι το μήνυμα σχετικά με την ψυχοθεραπεία/ψυχανάλυση που θέλετε να περάσετε μέσα από το έργο ''Εγώ, γιατρέ μου...'' ; Θεωρείτε πως είναι απαραίτητη στις μέρες μας;
Η ψυχοθεραπεία στην ουσία είναι η αναζήτηση του εαυτού, η ανιχνευση των αναγκών κι επιθυμιών μας, η επίλυση εξωτερικών και εσωτερικών συγκρούσεων.. Για μένα πάντα ήταν και θα είναι επίκαιρη και απαραίτητη, τώρα ίσως περισσότερο από ποτέ. Επίσης, επειδή ο ρόλος ενός γονιού έχει μεγάλη ευθύνη , θα θεωρούσα απαραίτητη διαδρομή την ψυχοθεραπεία για την ανάληψη του ρόλου αυτού. Το μήνυμα που διαπερνάει το έργο ειναι η δύναμη της επιλογής, η αναγνώριση των ορίων μας και η δύναμη που έχει ο καθένας από μας την οποία ίσως ανακαλύπτουμε κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες.
2. Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια της ομάδας '' εν εξάλλω'' ;
Το '' Εγώ, γιατρέ μου... '' έχει μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό και αυτό είναι κάτι που μας χαροποιεί ιδιαίτερα. Η αρχική σκέψη ήταν και παραμένει, το έργο να συνεχιστεί και του χρόνου. Εμείς , σαν ομάδα έχουμε ως στόχο και επιθυμία τη συνεχή δημιουργία. Δεν θέλουμε να μένουμε ανενεργοί , ούτε να εφησυχαζόμαστε. Οι ''εν εξάλλω'' έχουν πολλά, λοιπόν, να πουν ακόμα!