Τα κομμάτια των Πυξ Λαξ όλοι μας τα αγαπήσαμε και τα σιγοτραγουδήσαμε, αν και ομολογώ ότι δεν είμαι ιδιαίτερη φαν του Φίλιππου Πλιάτσικα. Παρόλα αυτά, η μουσική πρόταση που έφερε τον τίτλο «The Other Side of Greece» στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού ήταν αρκετά δελεαστική, αφού θα είχε ως συνταξιδιώτες τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Πράγας, τον Μπάμπη Στόκα, τη φωνή των Nouvelle Vague Λιζέτ Αλέα και τους ηθοποιούς Αιμίλιο Χειλάκη και Νάντια Σπηλιωτοπούλου.
Η συναυλία άνοιξε με την ηχογραφημένη φωνή ενός μικρού παιδιού να ζωντανεύει με ιδιαίτερη θεατρικότητα το ποίημα του Ιωάννη Πολέμη «Τι είναι η πατρίδα μας», δίνοντας τη σκυτάλη στη μουσική έναρξη με το «Μοναξιά μου όλα». Η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Πράγας, αποτελούμενη από 60 άτομα και με μαέστρο τον Friedemann Riehle, συνόδευε με το βελούδινο ήχο της τα κομμάτια. Αρμονικά συγχρονισμένη και μελωδικά πανέμορφη, έδωσε άλλη πνοή στα τραγούδια και τα πήγε ένα βήμα παραπέρα.
Ακολούθησε η διασκευή ενός, σχετικά, νέου τραγουδιού του Φίλιππου Πλιάτσικα με τίτλο «Απ’ την ελπίδα χτυπημένος» κι έπειτα ο Αιμίλιος Χειλάκης και η Νάντια Σπηλιωτοπούλου εισήλθαν στη σκηνή από τις δυο εισόδους απαγγέλοντας το ποίημα «Η Πόλις» του Κωνσταντίνου Καβάφη και αργότερα αποσπάσματα από την ποιητική συλλογή «Κίχλη» του Γιώργου Σεφέρη. Αυτές οι λογοτεχνικές πινελιές ανάμεσα στα τραγούδια ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες, εμπλουτίζοντας και διανθίζοντας τη συναυλία. Τα ποιήματα που επέλεξαν ήταν συνυφασμένα με την Ελλάδα και ταίριαξαν με το όλο εγχείρημα.
Ο Φίλιππος Πλιάτσικας , καλώντας στο πλευρό του τον Μπάμπη Στόκα, συνέχισε με μερικά από τα πιο γνωστά τραγούδια των Πυξ-Λαξ: «Πούλα με», «Μια συνουσία μυστική» και «Όλο μ’αφήνεις να σ’αφήσω», το οποίο πιστεύω ότι με τη συνοδεία της Ορχήστρας έφτασε σε μια τελειοποιημένη μορφή. Προσωπικά, ήταν από τις πιο όμορφες ενορχηστρώσεις της βραδιάς. Τα δύο πρώην μέλη των Πυξ Λαξ μάς τραγούδησαν το πολύ ωραίο και πρόσφατο κομμάτι τους «Ειν’ η αγάπη πόλεμος», που κυκλοφορεί εδώ και λίγους μήνες.
Ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς αποτέλεσε το - εξ αποστάσεως!- ντουέτο του Φίλιππου με τον Rudolf Schenker, κιθαρίστα και ιδρυτικό μέλος των Scorpions. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας, ο Rudolf βρέθηκε στο Ηρώδειο μέσω ενός βίντεο, χαρίζοντάς μας το «Love is the answer». Τα ντουέτα του Φίλιππου συνεχίστηκαν, με τη Liset Alea αυτή τη φορά στο άσμα του Ορφέα Περίδη «Για πού το ‘βαλες καρδιά μου». Ακολούθησαν κομμάτια από την προσωπική του δισκογραφία («Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα», «Ποιος έχει λόγο στην αγάπη», «Πού να πάμε»), από την πορεία των Πυξ Λαξ («Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο», «Δεν θα δακρύσω πια για σένα», «Έπαψες αγάπη να θυμίζεις»), αλλά και οι διασκευές «One» των U2 και «Comfortably Numb» των Pink Floyd. Θεωρώ ότι οι διασκευές αυτές θα μπορούσαν να αποφευχθούν και τη θέση τους να έπαιρναν είτε επανεκτελέσεις σε κομμάτια άλλων Ελλήνων καλλιτεχνών, είτε δικά του τραγούδια.
Ο κόσμος, πάντως, φάνηκε να το διασκέδασε και να πέρασε όμορφα. Χειροκροτούσε, τραγουδούσε, έδινε παλμό και προς το τέλος παρακολουθούσε τη συναυλία όρθιος! Πολύ μεγάλη εντύπωση μού έκανε η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Πράγας, το μουσικό ταίριασμα με τον Φίλιππο Πλιάτσικα, αλλά και το γεγονός ότι πολλά κομμάτια μπορούν να εξελιχθούν και να γίνουν ακόμα πιο όμορφα αν τα ντύσεις με «γεμάτο ήχο».
Η συναυλία άνοιξε με την ηχογραφημένη φωνή ενός μικρού παιδιού να ζωντανεύει με ιδιαίτερη θεατρικότητα το ποίημα του Ιωάννη Πολέμη «Τι είναι η πατρίδα μας», δίνοντας τη σκυτάλη στη μουσική έναρξη με το «Μοναξιά μου όλα». Η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Πράγας, αποτελούμενη από 60 άτομα και με μαέστρο τον Friedemann Riehle, συνόδευε με το βελούδινο ήχο της τα κομμάτια. Αρμονικά συγχρονισμένη και μελωδικά πανέμορφη, έδωσε άλλη πνοή στα τραγούδια και τα πήγε ένα βήμα παραπέρα.
Ακολούθησε η διασκευή ενός, σχετικά, νέου τραγουδιού του Φίλιππου Πλιάτσικα με τίτλο «Απ’ την ελπίδα χτυπημένος» κι έπειτα ο Αιμίλιος Χειλάκης και η Νάντια Σπηλιωτοπούλου εισήλθαν στη σκηνή από τις δυο εισόδους απαγγέλοντας το ποίημα «Η Πόλις» του Κωνσταντίνου Καβάφη και αργότερα αποσπάσματα από την ποιητική συλλογή «Κίχλη» του Γιώργου Σεφέρη. Αυτές οι λογοτεχνικές πινελιές ανάμεσα στα τραγούδια ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες, εμπλουτίζοντας και διανθίζοντας τη συναυλία. Τα ποιήματα που επέλεξαν ήταν συνυφασμένα με την Ελλάδα και ταίριαξαν με το όλο εγχείρημα.
Ο Φίλιππος Πλιάτσικας , καλώντας στο πλευρό του τον Μπάμπη Στόκα, συνέχισε με μερικά από τα πιο γνωστά τραγούδια των Πυξ-Λαξ: «Πούλα με», «Μια συνουσία μυστική» και «Όλο μ’αφήνεις να σ’αφήσω», το οποίο πιστεύω ότι με τη συνοδεία της Ορχήστρας έφτασε σε μια τελειοποιημένη μορφή. Προσωπικά, ήταν από τις πιο όμορφες ενορχηστρώσεις της βραδιάς. Τα δύο πρώην μέλη των Πυξ Λαξ μάς τραγούδησαν το πολύ ωραίο και πρόσφατο κομμάτι τους «Ειν’ η αγάπη πόλεμος», που κυκλοφορεί εδώ και λίγους μήνες.
Ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς αποτέλεσε το - εξ αποστάσεως!- ντουέτο του Φίλιππου με τον Rudolf Schenker, κιθαρίστα και ιδρυτικό μέλος των Scorpions. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας, ο Rudolf βρέθηκε στο Ηρώδειο μέσω ενός βίντεο, χαρίζοντάς μας το «Love is the answer». Τα ντουέτα του Φίλιππου συνεχίστηκαν, με τη Liset Alea αυτή τη φορά στο άσμα του Ορφέα Περίδη «Για πού το ‘βαλες καρδιά μου». Ακολούθησαν κομμάτια από την προσωπική του δισκογραφία («Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα», «Ποιος έχει λόγο στην αγάπη», «Πού να πάμε»), από την πορεία των Πυξ Λαξ («Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο», «Δεν θα δακρύσω πια για σένα», «Έπαψες αγάπη να θυμίζεις»), αλλά και οι διασκευές «One» των U2 και «Comfortably Numb» των Pink Floyd. Θεωρώ ότι οι διασκευές αυτές θα μπορούσαν να αποφευχθούν και τη θέση τους να έπαιρναν είτε επανεκτελέσεις σε κομμάτια άλλων Ελλήνων καλλιτεχνών, είτε δικά του τραγούδια.
Ο κόσμος, πάντως, φάνηκε να το διασκέδασε και να πέρασε όμορφα. Χειροκροτούσε, τραγουδούσε, έδινε παλμό και προς το τέλος παρακολουθούσε τη συναυλία όρθιος! Πολύ μεγάλη εντύπωση μού έκανε η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Πράγας, το μουσικό ταίριασμα με τον Φίλιππο Πλιάτσικα, αλλά και το γεγονός ότι πολλά κομμάτια μπορούν να εξελιχθούν και να γίνουν ακόμα πιο όμορφα αν τα ντύσεις με «γεμάτο ήχο».