"Οι γυναίκες των αντιπάλων παρατάξεων (Αθηναίοι, Σπαρτιάτες και οι σύμμαχοί τους) αποφασίζουν να κατέβουν σε ερωτική απεργία, μην επιτρέποντας στους άντρες να τις αγγίξουν. Οι Αθηναίες με πονηριά καταλαμβάνουν την Ακρόπολη όπου φυλάγεται ο θησαυρός της πόλης και αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση."
Άλλη μία παράσταση βασισμένη σε αρχαία τραγωδία που υπό το πρίσμα της σύγχρονης προσέγγισης παραμορφώνεται σε σημείο απογοήτευσης.
Η Λυσιστράτη, η επαναστάτρια της εποχής της, η ειρηνοποιός και μητέρα της συμφιλίωσης ενσαρκώνεται από την Μαρία Καβογιάννη σε μια αρκετά συμπαθητική (και συμπονετική, θα έλεγα) ερμηνεία. Στο πλάι της ένας αξιόλογος θίασος που πλαισιωνόταν από τον Αντώνη Λουδάρο, την Καίτη Κωνσταντίνου, τον Θανάση Τσαλταμπάση (που έκλεψε την παράσταση), τη Νάντια Κοντογεώργη, τη Μαργαρίτα Βαρλάμου καθώς και άλλους ηθοποιούς.
Οι ερμηνείες υπήρξαν καλές μέχρι το σημείο που τους επέτρεπε το σενάριο. Σίγουρα όταν βλέπεις Αριστοφάνη την αναμένεις την αθυροστομία, αλλά η επιμονή στα σημεία ήταν ανούσια καθώς δεν εξυπηρετούσε ούτε την πλοκή του έργου, ούτε προκαλούσε το γέλιο του κοινού. Επίσης, ο μονόλογος της Λυσιστράτης ήταν πολύ συγκινητικός μέχρι το σημείο που ακούστηκε η φράση "Λεφτά υπάρχουν" και το κοινό ξέσπασε σε χειροκροτήματα προσπερνώντας το λαϊκιστικό ύφος του κειμένου.
Στα συν της βραδιάς συγκαταλέγω τα μινιμάλ σκηνικά, τους φωτισμούς καθώς και την εφευρετική αναπαράσταση του Παρθενώνα στο βάθος της σκηνής. Ακόμα, η κινησιολογία (που με μεγάλο σκέρτσο απογείωσε η Νάντια Κοντογεώργη) ήταν πολύ επιτυχημένη.
Γυναίκες και άντρες σε μια αιώνια μάχη για την επικράτηση του εκάστοτε φύλου έρχονται αντιμέτωποι με έναν ανώτερο κοινό εχθρό -τον πόλεμο. Ποιος έχει τη δύναμη ψυχής να τον αποκρούσει; Ίσως αυτό που αξίζει να μας μείνει από αυτή την παράσταση είναι το πώς ο άνθρωπος μετακυλά από την ακμή στην παρακμή και πάλι πίσω.
Άλλη μία παράσταση βασισμένη σε αρχαία τραγωδία που υπό το πρίσμα της σύγχρονης προσέγγισης παραμορφώνεται σε σημείο απογοήτευσης.
Η Λυσιστράτη, η επαναστάτρια της εποχής της, η ειρηνοποιός και μητέρα της συμφιλίωσης ενσαρκώνεται από την Μαρία Καβογιάννη σε μια αρκετά συμπαθητική (και συμπονετική, θα έλεγα) ερμηνεία. Στο πλάι της ένας αξιόλογος θίασος που πλαισιωνόταν από τον Αντώνη Λουδάρο, την Καίτη Κωνσταντίνου, τον Θανάση Τσαλταμπάση (που έκλεψε την παράσταση), τη Νάντια Κοντογεώργη, τη Μαργαρίτα Βαρλάμου καθώς και άλλους ηθοποιούς.
Οι ερμηνείες υπήρξαν καλές μέχρι το σημείο που τους επέτρεπε το σενάριο. Σίγουρα όταν βλέπεις Αριστοφάνη την αναμένεις την αθυροστομία, αλλά η επιμονή στα σημεία ήταν ανούσια καθώς δεν εξυπηρετούσε ούτε την πλοκή του έργου, ούτε προκαλούσε το γέλιο του κοινού. Επίσης, ο μονόλογος της Λυσιστράτης ήταν πολύ συγκινητικός μέχρι το σημείο που ακούστηκε η φράση "Λεφτά υπάρχουν" και το κοινό ξέσπασε σε χειροκροτήματα προσπερνώντας το λαϊκιστικό ύφος του κειμένου.
Στα συν της βραδιάς συγκαταλέγω τα μινιμάλ σκηνικά, τους φωτισμούς καθώς και την εφευρετική αναπαράσταση του Παρθενώνα στο βάθος της σκηνής. Ακόμα, η κινησιολογία (που με μεγάλο σκέρτσο απογείωσε η Νάντια Κοντογεώργη) ήταν πολύ επιτυχημένη.
Γυναίκες και άντρες σε μια αιώνια μάχη για την επικράτηση του εκάστοτε φύλου έρχονται αντιμέτωποι με έναν ανώτερο κοινό εχθρό -τον πόλεμο. Ποιος έχει τη δύναμη ψυχής να τον αποκρούσει; Ίσως αυτό που αξίζει να μας μείνει από αυτή την παράσταση είναι το πώς ο άνθρωπος μετακυλά από την ακμή στην παρακμή και πάλι πίσω.