Εισαγωγή || Πριν το 1960 || Δεκαετία του 1960 || Δεκαετία του 1970 || Δεκαετία του 1980
|| Δεκαετία του 1990 || Δεκαετία του 2000 || Δεκαετία του 2010
Το αφιέρωμα αυτό που «τρέχει» εδώ και πάνω από μία εβδομάδα στο Mix Grill δε θα μπορούσε να είναι πλήρες αν αγνοούνταν η τρέχουσα δεκαετία και τα καινούρια ονόματα που εμφανίστηκαν σ’ αυτή. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια απ’ το 2010, ενώ το 2013 μοιάζει σαν χθες, οπότε δεν υπάρχει η «βοήθεια» του πιο σωστού κριτή· του χρόνου. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως είναι δύσκολο να βρεθούν μερικά πρώτα άλμπουμ και τραγούδια που ξεχώρισαν τα τελευταία χρόνια από συγκροτήματα ή καλλιτέχνες απ’ τους οποίους περιμένουμε πολλά στο εγγύς μέλλον. Το αντίθετο μάλιστα, είναι τόσα πολλά ώστε η δημιουργία μιας μικρής λίστας να δημιουργεί ερωτήματα για τις επιλογές και να θυμίζουν πως κυκλοφορούν ακόμα καινούρια αξιόλογα πράματα σε όσους επιμένουν στο αντίθετο.
Τα τελευταία χρόνια, ήδη από τα μισά περίπου της προηγούμενης δεκαετίας, πραγματοποιείται μια επάνοδος της folk μουσικής με συγκροτήματα όπως Fleet Foxes, Edward Sharpe & The Magnetic Zeros και Mumford & Sons. Τα δύο πρώτα συγκροτήματα ξεκίνησαν δισκογραφικά την καριέρα τους το 2008 και το 2009 αντίστοιχα και γνώρισαν μεγαλύτερη επιτυχία στη δεκαετία που διανύουμε. Το ίδιο, περίπου, ισχύει και για τους Mumford & Sons που κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο ‘Sigh No More’ το 2009 στη Βρετανία, αλλά το 2010 στις Η.Π.Α. και το πολύ καλό πρώτο τραγούδι τους με τον ίδιο τίτλο σε συνδυασμό με την εκπληκτική πορεία που έχουν ακολουθήσει από τότε τους δίνει «μισή θέση» στη δεκάδα που επιλέχθηκε για το πρώτο μισό της δεκαετίας που διανύουμε. Σε παρόμοιο ύφος, αλλά χωρίς να γεμίζουν αρένες ή να κλείνουν το Glastonbury Festival την Κυριακή το βράδυ, είναι οι νεαρές Σουηδέζες γνωστές ως First Aid Kit. Οι αδερφές Johanna και Klara Soderberg έγιναν γνωστές το 2008 ανεβάζοντας στο YouTube μια διασκευή τους στο ‘Tiger Mountain Peasant Song’ των Fleet Foxes και στις αρχές του 2010 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο ‘The Big Black And The Blue’. Τότε ήταν μόλις 20 και 17 χρονών αντίστοιχα και ξεκίνησαν το πρώτο τραγούδι ‘In The Morning’ με ένα λεπτό a cappella ερμηνείας, δείγμα των φωνητικών ικανοτήτων τους.
Πέρα απ’ τη folk σκηνή ενδιαφέρον παρουσιάζεται και στην ηλεκτρονική/πειραματική μουσική, μιας και πολλοί νέοι δοκιμάζουν τις ικανότητές τους με τη βοήθεια της τεχνολογίας και εξοπλισμού που πλέον είναι πολύ πιο εύκολα προσιτός στο ευρύ κοινό. Μία απ’ τις πιο αξιόλογες περιπτώσεις του είδους είναι ο Άγγλος μουσικός James Blake. Το πρώτο του, ομώνυμο άλμπουμ του κυκλοφόρησε το 2011, ξεκινάει με το ‘Unluck’ και ήταν υποψήφιο για το Mercury Prize. Το βραβείο αυτό τελικά το κέρδισε το 2013 με το πολύ καλό ‘Overgrown’ απέναντι σε πολύ μεγάλο ανταγωνισμό, με την τελική λίστα να περιλαμβάνει άλμπουμ των Arctic Monkeys, David Bowie, αλλά και του Jon Hopkins που είναι πολύ πιο κοντά στο είδος του. Πέρα απ’ τα παραπάνω, υποψήφιοι επίσης ήταν τρεις ακόμα δίσκοι που θα αναφερθούν στη συνέχεια. Ένας απ’ αυτούς είναι το ‘Home’ των Rudimental που κυκλοφόρησε το 2013 και ξεκινάει με το ομότιτλο τραγούδι. Το συγκρότημα απ’ το Λονδίνο έχει ως βάση την ηλεκτρονική μουσική με περισσότερες soul επιρροές απ’ τους Disclosure, ένα νεανικό ντουέτο απ’ την Αγγλία που ήταν επίσης υποψήφιο εκείνο τη χρονιά. Το άλμπουμ των τελευταίων είναι πολλά υποσχόμενο για τους λάτρεις της ηλεκτρονικής μουσικής, αλλά επειδή ξεκινάει με ένα όχι και τόσο ενδιαφέρον τραγούδι με τίτλο ‘Intro’, επιλέχθηκαν οι πολύ κοντινοί τους Rudimental.
Τόσο το 2013, όσο και το 2012 ήταν χρονιές γεμάτες με καλές κυκλοφορίες καινούριων ονομάτων, σε αντίθεση με τη φετινή χρονιά, τουλάχιστον στη μέχρι τώρα εξέλιξή της. Μία απ’ τις πιο πολυσυζητημένες νέες εμφανίσεις του 2012 ήταν ο νεαρός Jake Bugg, το πρώτο άλμπουμ του οποίου φέρει το όνομά του και είναι το δεύτερο απ’ τα τρία υποψήφια για το Mercury Prize που αναφέρθηκαν παραπάνω. Το άλμπουμ ξεκινάει με το ‘Lightning Bolt’ και ακολουθούν αρκετές ακόμα μεγάλες επιτυχίες όπως τα ‘Seen It All’ ή το ‘Trouble Town’. Επίσης την ίδια χρονιά μια απ’ τις πιο επιτυχημένες πρωτοεμφανιζόμενες τραγουδίστριες είναι η Σκωτσέζα Emeli Sande. Απ’ το πρώτο άλμπουμ της, με τίτλο ‘Our Version Of Events’ και με βάσεις στην r&b και στη soul, ξεχώρισαν αρκετά τραγούδια όπως τα ‘Next To Me’, ‘My Kind Of Love’, αλλά και το ‘Heaven’ που ανοίγει αυτόν το δίσκο. Κλείνοντας το 2012, δε θα αναφερθεί το πολύ καλό άλμπουμ το Jack White, ο οποίος μας ήταν γνωστός ήδη απ’ το 1999 με τους White Stripes, αλλά η εξίσου πολύ καλή πρώτη κυκλοφορία ενός συγκροτήματος απ’ τη Σουηδία με το όνομα Goat. Το πρώτο τους άλμπουμ δε λέγεται τυχαία ‘World Music’, καθώς παίζουν μία περίεργη διασταύρωση ethnic και rock μουσικής που έχει περιγραφεί με πλήθος ευφάνταστων εκφράσεων. Ξεκινάει μ’ ένα απ’ τα καλύτερα τραγούδια απ’ τα εννιά που υπάρχουν στο σύνολο, το ‘Diarabi’. Οι Goat εμφανίζονται στη σκηνή με μάσκες και διάφορα κοστούμια και ο ιδιαίτερος αυτός ήχος που δημιουργούν τους ακολουθεί και στο πολύ πρόσφατό τους άλμπουμ, ‘Commune’.
Το 2013 κυκλοφόρησαν οι πρώτες δουλειές πολλών καινούριων συγκροτημάτων και τραγουδιστών που σημείωσαν επιτυχία και αναμένεται να σημειώσουν περισσότερη στο εγγύς μέλλον. Bastille, John Newman και το ντουέτο AlunaGeorge είναι μερικοί απ’ τους παραπάνω, αλλά στα πλαίσια του αφιερώματος αυτού η προσοχή στρέφεται σε τρία άλλα συγκροτήματα, με τη συντριπτική πλειοψηφία των μελών να είναι γυναίκες. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται αύξηση των τραγουδιστριών, αλλά κυρίως των γυναικείων συγκροτημάτων, που συχνά τραβούν την προσοχή μόνο απ’ το φύλο τους, αν και δε θα έπρεπε. «Είναι ντροπή μία γυναίκα μ’ ένα μουσικό όργανο να θεωρείται καινοτομία» είχε δηλώσει πρόσφατα ο Jack White. Πιο κοντινές στο ύφος του, με κιθάρες στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά περισσότερο θυμό στον ήχο τους είναι οι Savages, με το τραγούδι ‘Shut Up’ να ανοίγει το μοναδικό μέχρι τώρα άλμπουμ τους με τίτλο ‘Silence Yourself’.
Το μοναδικό απ’ τα τρία συγκροτήματα που έχει μόνο μία γυναίκα στη σύνθεσή του είναι οι πολλά υποσχόμενοι London Grammar που έγιναν γνωστοί με τραγούδια όπως ‘Wasting My Young Years’, ‘Strong’, αλλά κυρίως χάρη στη διασκευή τους στο ‘Nightcall’ του Kavinsky και το δικό τους ‘Hey Now’ που ξεκινάει το δίσκο τους ‘If You Wait’. Όλα τα παραπάνω τραγούδια περιέχονται στο άλμπουμ αυτό, το οποίο αρχικά και για αρκετό καιρό ήταν το απόλυτο φαβορί για το Mercury Prize, αλλά τελικά δε βρέθηκε καν στην τελική λίστα. Το τελευταίο γυναικείο συγκρότημα έρχεται απ’ το Λος Άντζελες και, όπως οι First Aid Kit, είναι μία οικογενειακή «επιχείρηση» έχοντας ως όνομα το επίθετο των αδερφών Alana, Danielle και Este Haim, μαζί με τον ντράμερ Dash Hutton σε «μικρότερο ρόλο». Έχουν ένα πολύ χαρακτηριστικό ήχο, γεμάτο φρεσκάδα για πολλούς, που φαίνεται σε πολλά απ’ τραγούδια που έχουν ξεχωρίσει απ’ το πρώτο τους άλμπουμ ‘Days Are Gone’. Μερικά απ’ αυτά είναι το ‘Forever’, το ‘The Wire’, αλλά και το ‘Falling’ που ξεκινάει το δίσκο αυτό.
Πριν το κλείσιμο, πρέπει να συμπληρωθεί εκείνη η «μισή θέση» στη δεκάδα που άφησαν οι Mumford & Sons, κάτι που θα κάνει ένα συγκρότημα του οποίου το άλμπουμ κυκλοφόρησε μόλις πριν μερικούς μήνες. Πρόκειται για τους Royal Blood και η μέχρι τώρα εντυπωσιακή υποδοχή του πρώτου, ομώνυμου, πολύ καλού δίσκου τους, αν και ακόμα είναι πολύ νωρίς τους δίνει αυτή τη «μισή θέση». Ο δίσκος αυτός ξεκινάει με το ‘Out Of The Black’, το πρώτο τους single που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2013.
Τα παραπάνω ονόματα είναι οι κύριοι πρωταγωνιστές στη μουσική του σήμερα, μαζί με κάποιους άλλους που δεν αναφέρθηκαν, όπως η Lana Del Rey, ο Ed Sheeran, οι Foster The People, η νεαρή Lorde, οι Tame Impala και πολλοί ακόμα. Η ποικιλία και το πλήθος νέων ονομάτων είναι μια απάντηση σε όσους απορρίπτουν τη σύγχρονη μουσική, εμμένοντας στην παρελθοντολαγνεία. Σίγουρα η πρωτοπορία και οι νέοι ήχοι δεν είναι το χαρακτηριστικό των ημερών μας, ούτε είναι και κάτι εύκολο πλέον, αλλά σίγουρα υπάρχουν αξιόλογες περιπτώσεις. Εκεί περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 1980, ο Don Letts σε μια συζήτηση με μέλη των Clash –που δε μπορούν να συγκριθούν με κανένα συγκρότημα της εποχής μας– είχε πει για το ότι τα τραγούδια τους δεν είναι τόσο μεγάλες επιτυχίες και το ότι οι ίδιοι δε θεωρούνται πολύ σημαντικοί για τη μουσική «…μάλλον φταίει το ότι δεν είναι αρκετά παλιά ακόμα…».
Κάπου εδώ ολοκληρώθηκε το αφιέρωμά μας. Ανανεώνουμε το ραντεβού μας για το 2020, όταν θα μπορούμε να κρίνουμε με μεγαλύτερη αντικειμενικότητα (αν είναι αυτή το ζητούμενο) τους νέους καλλιτέχνες που παρουσιάστηκαν στην τρέχουσα δεκαετία.
Το αφιέρωμα αυτό που «τρέχει» εδώ και πάνω από μία εβδομάδα στο Mix Grill δε θα μπορούσε να είναι πλήρες αν αγνοούνταν η τρέχουσα δεκαετία και τα καινούρια ονόματα που εμφανίστηκαν σ’ αυτή. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια απ’ το 2010, ενώ το 2013 μοιάζει σαν χθες, οπότε δεν υπάρχει η «βοήθεια» του πιο σωστού κριτή· του χρόνου. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως είναι δύσκολο να βρεθούν μερικά πρώτα άλμπουμ και τραγούδια που ξεχώρισαν τα τελευταία χρόνια από συγκροτήματα ή καλλιτέχνες απ’ τους οποίους περιμένουμε πολλά στο εγγύς μέλλον. Το αντίθετο μάλιστα, είναι τόσα πολλά ώστε η δημιουργία μιας μικρής λίστας να δημιουργεί ερωτήματα για τις επιλογές και να θυμίζουν πως κυκλοφορούν ακόμα καινούρια αξιόλογα πράματα σε όσους επιμένουν στο αντίθετο.
Τα τελευταία χρόνια, ήδη από τα μισά περίπου της προηγούμενης δεκαετίας, πραγματοποιείται μια επάνοδος της folk μουσικής με συγκροτήματα όπως Fleet Foxes, Edward Sharpe & The Magnetic Zeros και Mumford & Sons. Τα δύο πρώτα συγκροτήματα ξεκίνησαν δισκογραφικά την καριέρα τους το 2008 και το 2009 αντίστοιχα και γνώρισαν μεγαλύτερη επιτυχία στη δεκαετία που διανύουμε. Το ίδιο, περίπου, ισχύει και για τους Mumford & Sons που κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο ‘Sigh No More’ το 2009 στη Βρετανία, αλλά το 2010 στις Η.Π.Α. και το πολύ καλό πρώτο τραγούδι τους με τον ίδιο τίτλο σε συνδυασμό με την εκπληκτική πορεία που έχουν ακολουθήσει από τότε τους δίνει «μισή θέση» στη δεκάδα που επιλέχθηκε για το πρώτο μισό της δεκαετίας που διανύουμε. Σε παρόμοιο ύφος, αλλά χωρίς να γεμίζουν αρένες ή να κλείνουν το Glastonbury Festival την Κυριακή το βράδυ, είναι οι νεαρές Σουηδέζες γνωστές ως First Aid Kit. Οι αδερφές Johanna και Klara Soderberg έγιναν γνωστές το 2008 ανεβάζοντας στο YouTube μια διασκευή τους στο ‘Tiger Mountain Peasant Song’ των Fleet Foxes και στις αρχές του 2010 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο ‘The Big Black And The Blue’. Τότε ήταν μόλις 20 και 17 χρονών αντίστοιχα και ξεκίνησαν το πρώτο τραγούδι ‘In The Morning’ με ένα λεπτό a cappella ερμηνείας, δείγμα των φωνητικών ικανοτήτων τους.
Πέρα απ’ τη folk σκηνή ενδιαφέρον παρουσιάζεται και στην ηλεκτρονική/πειραματική μουσική, μιας και πολλοί νέοι δοκιμάζουν τις ικανότητές τους με τη βοήθεια της τεχνολογίας και εξοπλισμού που πλέον είναι πολύ πιο εύκολα προσιτός στο ευρύ κοινό. Μία απ’ τις πιο αξιόλογες περιπτώσεις του είδους είναι ο Άγγλος μουσικός James Blake. Το πρώτο του, ομώνυμο άλμπουμ του κυκλοφόρησε το 2011, ξεκινάει με το ‘Unluck’ και ήταν υποψήφιο για το Mercury Prize. Το βραβείο αυτό τελικά το κέρδισε το 2013 με το πολύ καλό ‘Overgrown’ απέναντι σε πολύ μεγάλο ανταγωνισμό, με την τελική λίστα να περιλαμβάνει άλμπουμ των Arctic Monkeys, David Bowie, αλλά και του Jon Hopkins που είναι πολύ πιο κοντά στο είδος του. Πέρα απ’ τα παραπάνω, υποψήφιοι επίσης ήταν τρεις ακόμα δίσκοι που θα αναφερθούν στη συνέχεια. Ένας απ’ αυτούς είναι το ‘Home’ των Rudimental που κυκλοφόρησε το 2013 και ξεκινάει με το ομότιτλο τραγούδι. Το συγκρότημα απ’ το Λονδίνο έχει ως βάση την ηλεκτρονική μουσική με περισσότερες soul επιρροές απ’ τους Disclosure, ένα νεανικό ντουέτο απ’ την Αγγλία που ήταν επίσης υποψήφιο εκείνο τη χρονιά. Το άλμπουμ των τελευταίων είναι πολλά υποσχόμενο για τους λάτρεις της ηλεκτρονικής μουσικής, αλλά επειδή ξεκινάει με ένα όχι και τόσο ενδιαφέρον τραγούδι με τίτλο ‘Intro’, επιλέχθηκαν οι πολύ κοντινοί τους Rudimental.
Τόσο το 2013, όσο και το 2012 ήταν χρονιές γεμάτες με καλές κυκλοφορίες καινούριων ονομάτων, σε αντίθεση με τη φετινή χρονιά, τουλάχιστον στη μέχρι τώρα εξέλιξή της. Μία απ’ τις πιο πολυσυζητημένες νέες εμφανίσεις του 2012 ήταν ο νεαρός Jake Bugg, το πρώτο άλμπουμ του οποίου φέρει το όνομά του και είναι το δεύτερο απ’ τα τρία υποψήφια για το Mercury Prize που αναφέρθηκαν παραπάνω. Το άλμπουμ ξεκινάει με το ‘Lightning Bolt’ και ακολουθούν αρκετές ακόμα μεγάλες επιτυχίες όπως τα ‘Seen It All’ ή το ‘Trouble Town’. Επίσης την ίδια χρονιά μια απ’ τις πιο επιτυχημένες πρωτοεμφανιζόμενες τραγουδίστριες είναι η Σκωτσέζα Emeli Sande. Απ’ το πρώτο άλμπουμ της, με τίτλο ‘Our Version Of Events’ και με βάσεις στην r&b και στη soul, ξεχώρισαν αρκετά τραγούδια όπως τα ‘Next To Me’, ‘My Kind Of Love’, αλλά και το ‘Heaven’ που ανοίγει αυτόν το δίσκο. Κλείνοντας το 2012, δε θα αναφερθεί το πολύ καλό άλμπουμ το Jack White, ο οποίος μας ήταν γνωστός ήδη απ’ το 1999 με τους White Stripes, αλλά η εξίσου πολύ καλή πρώτη κυκλοφορία ενός συγκροτήματος απ’ τη Σουηδία με το όνομα Goat. Το πρώτο τους άλμπουμ δε λέγεται τυχαία ‘World Music’, καθώς παίζουν μία περίεργη διασταύρωση ethnic και rock μουσικής που έχει περιγραφεί με πλήθος ευφάνταστων εκφράσεων. Ξεκινάει μ’ ένα απ’ τα καλύτερα τραγούδια απ’ τα εννιά που υπάρχουν στο σύνολο, το ‘Diarabi’. Οι Goat εμφανίζονται στη σκηνή με μάσκες και διάφορα κοστούμια και ο ιδιαίτερος αυτός ήχος που δημιουργούν τους ακολουθεί και στο πολύ πρόσφατό τους άλμπουμ, ‘Commune’.Το 2013 κυκλοφόρησαν οι πρώτες δουλειές πολλών καινούριων συγκροτημάτων και τραγουδιστών που σημείωσαν επιτυχία και αναμένεται να σημειώσουν περισσότερη στο εγγύς μέλλον. Bastille, John Newman και το ντουέτο AlunaGeorge είναι μερικοί απ’ τους παραπάνω, αλλά στα πλαίσια του αφιερώματος αυτού η προσοχή στρέφεται σε τρία άλλα συγκροτήματα, με τη συντριπτική πλειοψηφία των μελών να είναι γυναίκες. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται αύξηση των τραγουδιστριών, αλλά κυρίως των γυναικείων συγκροτημάτων, που συχνά τραβούν την προσοχή μόνο απ’ το φύλο τους, αν και δε θα έπρεπε. «Είναι ντροπή μία γυναίκα μ’ ένα μουσικό όργανο να θεωρείται καινοτομία» είχε δηλώσει πρόσφατα ο Jack White. Πιο κοντινές στο ύφος του, με κιθάρες στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά περισσότερο θυμό στον ήχο τους είναι οι Savages, με το τραγούδι ‘Shut Up’ να ανοίγει το μοναδικό μέχρι τώρα άλμπουμ τους με τίτλο ‘Silence Yourself’.
Το μοναδικό απ’ τα τρία συγκροτήματα που έχει μόνο μία γυναίκα στη σύνθεσή του είναι οι πολλά υποσχόμενοι London Grammar που έγιναν γνωστοί με τραγούδια όπως ‘Wasting My Young Years’, ‘Strong’, αλλά κυρίως χάρη στη διασκευή τους στο ‘Nightcall’ του Kavinsky και το δικό τους ‘Hey Now’ που ξεκινάει το δίσκο τους ‘If You Wait’. Όλα τα παραπάνω τραγούδια περιέχονται στο άλμπουμ αυτό, το οποίο αρχικά και για αρκετό καιρό ήταν το απόλυτο φαβορί για το Mercury Prize, αλλά τελικά δε βρέθηκε καν στην τελική λίστα. Το τελευταίο γυναικείο συγκρότημα έρχεται απ’ το Λος Άντζελες και, όπως οι First Aid Kit, είναι μία οικογενειακή «επιχείρηση» έχοντας ως όνομα το επίθετο των αδερφών Alana, Danielle και Este Haim, μαζί με τον ντράμερ Dash Hutton σε «μικρότερο ρόλο». Έχουν ένα πολύ χαρακτηριστικό ήχο, γεμάτο φρεσκάδα για πολλούς, που φαίνεται σε πολλά απ’ τραγούδια που έχουν ξεχωρίσει απ’ το πρώτο τους άλμπουμ ‘Days Are Gone’. Μερικά απ’ αυτά είναι το ‘Forever’, το ‘The Wire’, αλλά και το ‘Falling’ που ξεκινάει το δίσκο αυτό.Πριν το κλείσιμο, πρέπει να συμπληρωθεί εκείνη η «μισή θέση» στη δεκάδα που άφησαν οι Mumford & Sons, κάτι που θα κάνει ένα συγκρότημα του οποίου το άλμπουμ κυκλοφόρησε μόλις πριν μερικούς μήνες. Πρόκειται για τους Royal Blood και η μέχρι τώρα εντυπωσιακή υποδοχή του πρώτου, ομώνυμου, πολύ καλού δίσκου τους, αν και ακόμα είναι πολύ νωρίς τους δίνει αυτή τη «μισή θέση». Ο δίσκος αυτός ξεκινάει με το ‘Out Of The Black’, το πρώτο τους single που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2013.
Τα παραπάνω ονόματα είναι οι κύριοι πρωταγωνιστές στη μουσική του σήμερα, μαζί με κάποιους άλλους που δεν αναφέρθηκαν, όπως η Lana Del Rey, ο Ed Sheeran, οι Foster The People, η νεαρή Lorde, οι Tame Impala και πολλοί ακόμα. Η ποικιλία και το πλήθος νέων ονομάτων είναι μια απάντηση σε όσους απορρίπτουν τη σύγχρονη μουσική, εμμένοντας στην παρελθοντολαγνεία. Σίγουρα η πρωτοπορία και οι νέοι ήχοι δεν είναι το χαρακτηριστικό των ημερών μας, ούτε είναι και κάτι εύκολο πλέον, αλλά σίγουρα υπάρχουν αξιόλογες περιπτώσεις. Εκεί περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 1980, ο Don Letts σε μια συζήτηση με μέλη των Clash –που δε μπορούν να συγκριθούν με κανένα συγκρότημα της εποχής μας– είχε πει για το ότι τα τραγούδια τους δεν είναι τόσο μεγάλες επιτυχίες και το ότι οι ίδιοι δε θεωρούνται πολύ σημαντικοί για τη μουσική «…μάλλον φταίει το ότι δεν είναι αρκετά παλιά ακόμα…».
Κάπου εδώ ολοκληρώθηκε το αφιέρωμά μας. Ανανεώνουμε το ραντεβού μας για το 2020, όταν θα μπορούμε να κρίνουμε με μεγαλύτερη αντικειμενικότητα (αν είναι αυτή το ζητούμενο) τους νέους καλλιτέχνες που παρουσιάστηκαν στην τρέχουσα δεκαετία.