Τι θα ακούσεις;
Τραγούδια μελωδικά, φωτεινά, πλούσια ενορχηστρωμένα
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
"Καλώς Ήρθες", "Ρόδι", "Πλοία Της Γόνιμης Γραμμής", "Μέρες Από Ατσάλι"
Βαθμολογία: 7.5/10
Θα σου αρέσει αν σου αρέσουν:
Bruce Springsteen, Arcade Fire, Βαγγέλης Γερμανός
Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια από την κυκλοφορία του Ορχήστρα Στο Βυθό, του ντεμπούτο άλμπουμ της δεκαμελούς ορχήστρας που ακούει στο όνομα Μητέρα Φάλαινα Τυφλή. Εκείνος ο δίσκος, παρότι περιείχε μερικά πολύ καλά τραγούδια (ο «Ανθρώπινος Πυρσός» έρχεται αμέσως στο μυαλό), παρουσίαζε μια μάλλον ανολοκλήρωτη εικόνα αυτών που ήταν ικανή να επιτύχει η συγκεκριμένη παρέα, τουλάχιστον με βάση τα όσα όμορφα σκάρωνε παικτικά και ενορχηστρωτικά.
Από τα πρώτα λεπτά της ακρόασης του φετινού δεύτερου βήματος της ομάδας γίνεται ξεκάθαρο ότι η απόδοσή της έχει ανέβει αρκετά σκαλοπάτια. Και νιώθω, χωρίς να ξέρω λεπτομέρειες σχετικά με το πώς λειτουργεί εσωτερικά η Μητέρα Φάλαινα Τυφλή, ότι η πολλή δουλειά και η μεγάλη βελτίωση έρχεται κυρίως από τη μεριά του Διαμαντή Διαμαντίδη. Εκείνος είναι άλλωστε που υπογράφει και τούτη τη φορά τους στίχους και την επιμέλεια παραγωγής ενώ συνυπογράφει τη μουσική και τις ενορχηστρώσεις από κοινού με τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ. Αλλά και στις ερμηνείες του, ένα από τα αδύναμα σημεία του Ορχήστρα Στο Βυθό, παρουσιάζεται πιο εύστοχος και σίγουρος.
Η πιο σημαντική βελτίωση παρατηρείται αναντίρρητα στον τομέα των συνθέσεων. Τούτη τη φορά, ο Διαμαντίδης καταφέρνει να δαμάσει πολύ καλύτερα τις λέξεις και να τις ταιριάξει πιο ολοκληρωμένα στις μελωδίες του. Σε τραγούδια όπως τα «Καλώς Ήρθες», «Ρόδι» και «Πλοία Της Γόνιμης Γραμμής», μάλιστα, η τραγουδοποιία του αγγίζει μαεστρικά επίπεδα, κινούμενη μεν στα χωράφια που ξέραμε από την προηγούμενη φορά αλλά πλέον με μια συμπύκνωση και δύναμη που κάνει τη διαφορά. Βέβαια, δεν είναι και τα 10 τραγούδια (12 αν αποκτήσετε την ψηφιακή έκδοση) στο ίδιο επίπεδο. Στη «Γωνιά», για παράδειγμα, κάνει την εμφάνισή του το υπερβολικά γλυκερό πρόσωπο που εμφάνισε η μπάντα σε σημεία του προηγούμενου δίσκου της. Ακόμα και σε τέτοιες περιπτώσεις, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με κομμάτια χωρίς λόγο ύπαρξης.
Αλλά και σε όλους τους υπόλοιπους τομείς είναι εύκολο να παρατηρήσει κανείς ανοδική πορεία. Οι ενορχηστρώσεις είναι ακόμα πιο λεπτοδουλεμένες, τα παιξίματα πιο δεμένα ενώ ο ήχος (με τη συμμετοχή του Chris Eckman των Walkabouts στις μίξεις) φέρνει τα πάντα μπροστά στα αφτιά του ακροατή με τρόπο που τα αναδεικνύει. Έτσι, τα έγχορδα και τα πνευστά, το πιάνο, οι κιθάρες και τα κρουστά, οι επιρροές από την αμερικάνικη ροκ τραγουδοποιία αλλά και την εγχώρια φουρνιά δημιουργών, όλα ζωντανεύουν στο ακουστικό φάσμα του ακροατή, προσφέροντας τελικά ένα είδος τραγουδιού που στα μέρη μας δε βλέπουμε συχνά: φωτεινό, αισιόδοξο, αγαπησιάρικο και ευθύβολο.
Ο Θεός κι η ψυχή της Μητέρας Φάλαινας Τυφλής μόνο ξέρουν τι κόπος και έξοδα χρειάζονται για να συντηρείται και να δημιουργεί μια ομάδα δέκα μουσικών, υπό τις σημερινές συνθήκες, οικονομικές και άλλες. Σε κάθε περίπτωση, με το Ναυάγια Στη Στεριά γίνεται για πρώτη φορά καθαρό και ξάστερο ότι η όλη προσπάθεια όχι μόνο αποφέρει καρπούς, αλλά (ενίοτε) και μικρά θαύματα.
Τραγούδια μελωδικά, φωτεινά, πλούσια ενορχηστρωμένα
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
"Καλώς Ήρθες", "Ρόδι", "Πλοία Της Γόνιμης Γραμμής", "Μέρες Από Ατσάλι"
Βαθμολογία: 7.5/10
Θα σου αρέσει αν σου αρέσουν:
Bruce Springsteen, Arcade Fire, Βαγγέλης Γερμανός
Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια από την κυκλοφορία του Ορχήστρα Στο Βυθό, του ντεμπούτο άλμπουμ της δεκαμελούς ορχήστρας που ακούει στο όνομα Μητέρα Φάλαινα Τυφλή. Εκείνος ο δίσκος, παρότι περιείχε μερικά πολύ καλά τραγούδια (ο «Ανθρώπινος Πυρσός» έρχεται αμέσως στο μυαλό), παρουσίαζε μια μάλλον ανολοκλήρωτη εικόνα αυτών που ήταν ικανή να επιτύχει η συγκεκριμένη παρέα, τουλάχιστον με βάση τα όσα όμορφα σκάρωνε παικτικά και ενορχηστρωτικά.
Από τα πρώτα λεπτά της ακρόασης του φετινού δεύτερου βήματος της ομάδας γίνεται ξεκάθαρο ότι η απόδοσή της έχει ανέβει αρκετά σκαλοπάτια. Και νιώθω, χωρίς να ξέρω λεπτομέρειες σχετικά με το πώς λειτουργεί εσωτερικά η Μητέρα Φάλαινα Τυφλή, ότι η πολλή δουλειά και η μεγάλη βελτίωση έρχεται κυρίως από τη μεριά του Διαμαντή Διαμαντίδη. Εκείνος είναι άλλωστε που υπογράφει και τούτη τη φορά τους στίχους και την επιμέλεια παραγωγής ενώ συνυπογράφει τη μουσική και τις ενορχηστρώσεις από κοινού με τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ. Αλλά και στις ερμηνείες του, ένα από τα αδύναμα σημεία του Ορχήστρα Στο Βυθό, παρουσιάζεται πιο εύστοχος και σίγουρος.
Η πιο σημαντική βελτίωση παρατηρείται αναντίρρητα στον τομέα των συνθέσεων. Τούτη τη φορά, ο Διαμαντίδης καταφέρνει να δαμάσει πολύ καλύτερα τις λέξεις και να τις ταιριάξει πιο ολοκληρωμένα στις μελωδίες του. Σε τραγούδια όπως τα «Καλώς Ήρθες», «Ρόδι» και «Πλοία Της Γόνιμης Γραμμής», μάλιστα, η τραγουδοποιία του αγγίζει μαεστρικά επίπεδα, κινούμενη μεν στα χωράφια που ξέραμε από την προηγούμενη φορά αλλά πλέον με μια συμπύκνωση και δύναμη που κάνει τη διαφορά. Βέβαια, δεν είναι και τα 10 τραγούδια (12 αν αποκτήσετε την ψηφιακή έκδοση) στο ίδιο επίπεδο. Στη «Γωνιά», για παράδειγμα, κάνει την εμφάνισή του το υπερβολικά γλυκερό πρόσωπο που εμφάνισε η μπάντα σε σημεία του προηγούμενου δίσκου της. Ακόμα και σε τέτοιες περιπτώσεις, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με κομμάτια χωρίς λόγο ύπαρξης.
Αλλά και σε όλους τους υπόλοιπους τομείς είναι εύκολο να παρατηρήσει κανείς ανοδική πορεία. Οι ενορχηστρώσεις είναι ακόμα πιο λεπτοδουλεμένες, τα παιξίματα πιο δεμένα ενώ ο ήχος (με τη συμμετοχή του Chris Eckman των Walkabouts στις μίξεις) φέρνει τα πάντα μπροστά στα αφτιά του ακροατή με τρόπο που τα αναδεικνύει. Έτσι, τα έγχορδα και τα πνευστά, το πιάνο, οι κιθάρες και τα κρουστά, οι επιρροές από την αμερικάνικη ροκ τραγουδοποιία αλλά και την εγχώρια φουρνιά δημιουργών, όλα ζωντανεύουν στο ακουστικό φάσμα του ακροατή, προσφέροντας τελικά ένα είδος τραγουδιού που στα μέρη μας δε βλέπουμε συχνά: φωτεινό, αισιόδοξο, αγαπησιάρικο και ευθύβολο.
Ο Θεός κι η ψυχή της Μητέρας Φάλαινας Τυφλής μόνο ξέρουν τι κόπος και έξοδα χρειάζονται για να συντηρείται και να δημιουργεί μια ομάδα δέκα μουσικών, υπό τις σημερινές συνθήκες, οικονομικές και άλλες. Σε κάθε περίπτωση, με το Ναυάγια Στη Στεριά γίνεται για πρώτη φορά καθαρό και ξάστερο ότι η όλη προσπάθεια όχι μόνο αποφέρει καρπούς, αλλά (ενίοτε) και μικρά θαύματα.