Αλλιώς είχα σκεφτεί το δεύτερο αυτό άρθρο στη στήλη - αφιέρωμα στην Denovali Records. Όταν συζητούσαμε με το Φίλιππο για να ξεκινήσουμε την περιήγηση στον κόσμο της γνώριζα βαθιά μέσα μου ότι δεν θα ήταν εύκολος ο δρόμος. Οι μουσικές προτάσεις της εταιρείας είναι κατά κανόνα «δύσκολες», απαιτούν χρόνο και εκ-παίδευση. Δε σημαίνει όμως a priori ότι θα επιτευχθεί η μύηση στον κόσμο όλων των καλλιτεχνών.
Η εισαγωγή είναι απαραίτητη για αυτό το live. Και ενδεχομένως, όταν θα φτάσω στο τέλος αυτού του άρθρου και κοιτάξω πίσω, να διαπιστώσω ότι η εισαγωγή αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος του, υπερτερώντας της ίδιας της παρουσίασης.
Η επαφή μου με τη Denovali Records έγινε μια Κυριακή πριν από δύο χρόνια, όταν παραβρέθηκα στη συναυλία των Carlos Cipa και Poppy Ackroyd. Άγνωστα ονόματα που μας χάρισαν ένα υπέροχο φθινοπωρινό απόγευμα και έγιναν έκτοτε “συναυλιακά στανταράκια μου”. Από εκεί άρχισε να ξετυλίγεται ο μίτος της εταιρείας που κρυβόταν πίσω από αυτά που έβλεπα και άκουγα. Κι επειδή ο καθρέφτης της μουσικής είναι το live προτιμούσα -και προτιμώ ακόμα- να ανακαλύπτω ζωντανά νέους μουσικούς και συγκροτήματα, σε μια σκοτεινή ή ημιφωτισμένη αίθουσα, παρέα με φίλους αγαπημένους. Αυτός είναι ο λόγος που βρέθηκα το σαββατόβραδο της 1ης Νοεμβρίου στο μόνιμο στέκι του Münster, το Gleis- πλατφόρμα- 22, για την εμφάνιση των Dale Cooper Quartet & the Dictaphones και του Witxes. Ελάχιστα είχα ακούσει τη μουσική τους. Φαινόταν από την πρώτη επαφή βουτηγμένη στον πειραματισμό, με μια post-rock κατεύθυνση για το κουαρτέτο με το όνομα εμπνευσμένο από το Twin Peaks και πολύ ηλεκτρονικό ήχο για τον Γάλλο μάγο. Ωστόσο, τα ονόματα δεν ήταν άγνωστα καθώς είχαν ήδη αναφερθεί στις συζητήσεις που αφορούσαν τη Denovali Records. Κάπως έτσι, όταν ολόκληρη η πόλη ανάρρωνε από το Halloween- ή απλώς το συνέχιζε- εγώ ξεκινούσα να παραβρεθώ σε μία ακόμα τελετή μύησης.
Αυτή τη φορά, όμως, τίποτα δεν πήγε καλά. Ο αναμενόμενα λιγοστός κόσμος αποδείχθηκε τελικά ελάχιστος (ο Witxes ξεκίνησε να παίζει στις 21:00 μπροστά σε 20 άτομα και οι Dale Cooper Quartet βγήκαν γύρω στις 22:00 μπροστά σε όχι περισσότερους από 80 νοματαίους). Είπαμε, αντιεμπορική και δύσκολη η μουσική τους. Και φάνηκε και στη συνέχεια. Ο Witxes μόνος επί σκηνής μπροστά στο Mac και τις κονσόλες του προσπάθησε να μας σπάσει τα τύμπανα με κάτι που μόνο με μελωδία δεν έμοιαζε. Βιομηχανικοί και απίστευτα οξείς ήχοι με εμβόλιμα διαλείμματα από ηλεκτρονικό μπιτ που για λίγα δευτερόλεπτα ακουγόταν σχεδόν σαν ευλογία. Για ωτασπίδες δεν είχα προνοήσει, αλλά ακόμα και να είχα μάλλον η κατάσταση θα παρέμενε αφόρητη.
Μια παύση περί το ένα τέταρτο έδωσε την ευκαιρία για μια μικρή συζήτηση και ένα ξεμούδιασμα. Οι Dale Cooper Quartet & the Dictaphones εμφανίστηκαν με τετραμελή σύνθεση (κονσόλα, δύο κιθάρες και σαξόφωνο), ενώ σε κάποια κομμάτια είχαν τη συνοδεία φωνής. Αυτά τα τραγούδια, λοιπόν, ήταν τα μοναδικά σημεία που κάπως διασώθηκαν από τη βραδιά. Κατά τα άλλα, το σαξόφωνο που δέσποζε στη σκηνή ακουγόταν ελάχιστα, όχι επειδή υπήρχε κάποιο πρόβλημα στον ήχο, αλλά γιατί πολύ απλά ο ρόλος του ήταν από συνοδευτικός ως διακοσμητικός. Όσο για τους κιθαρίστες, ο ένας έξυνε με μίσος την κιθάρα πότε με το δοξάρι και πότε με το κατσαβίδι και ο έτερος πέρασε την περισσότερη ώρα κοιτάζοντας το κενό. Από σκηνική παρουσία μηδέν εις το πηλίκον- και το υπόλοιπον. Σε σχέση με τον Witxes μπορείς να τους πεις μελωδικούς. Αλλά αυτό δεν είναι και κατόρθωμα.
Όταν τελείωσε η συναυλία ανακουφίστηκα. Σίγουρα δεν γίνεται όλες οι συναυλιακές αναζητήσεις να είναι επιτυχημένες. Για αρκετές ώρες αναρωτιόμουν τι να γράψω και πώς να το γράψω. Δύο μέρες μετά βγήκε αβίαστα. Δεν μετανιώνω για τη βραδιά, αλλά θα ήθελα να την ξεχάσω το συντομότερο.
Συνέχεια για τη στήλη-αφιέρωμα στην Denovali την Παρασκευή με τη συνέντευξη με τον Γερμανό πιανίστα Carlos Cipa.
Η εισαγωγή είναι απαραίτητη για αυτό το live. Και ενδεχομένως, όταν θα φτάσω στο τέλος αυτού του άρθρου και κοιτάξω πίσω, να διαπιστώσω ότι η εισαγωγή αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος του, υπερτερώντας της ίδιας της παρουσίασης.
Η επαφή μου με τη Denovali Records έγινε μια Κυριακή πριν από δύο χρόνια, όταν παραβρέθηκα στη συναυλία των Carlos Cipa και Poppy Ackroyd. Άγνωστα ονόματα που μας χάρισαν ένα υπέροχο φθινοπωρινό απόγευμα και έγιναν έκτοτε “συναυλιακά στανταράκια μου”. Από εκεί άρχισε να ξετυλίγεται ο μίτος της εταιρείας που κρυβόταν πίσω από αυτά που έβλεπα και άκουγα. Κι επειδή ο καθρέφτης της μουσικής είναι το live προτιμούσα -και προτιμώ ακόμα- να ανακαλύπτω ζωντανά νέους μουσικούς και συγκροτήματα, σε μια σκοτεινή ή ημιφωτισμένη αίθουσα, παρέα με φίλους αγαπημένους. Αυτός είναι ο λόγος που βρέθηκα το σαββατόβραδο της 1ης Νοεμβρίου στο μόνιμο στέκι του Münster, το Gleis- πλατφόρμα- 22, για την εμφάνιση των Dale Cooper Quartet & the Dictaphones και του Witxes. Ελάχιστα είχα ακούσει τη μουσική τους. Φαινόταν από την πρώτη επαφή βουτηγμένη στον πειραματισμό, με μια post-rock κατεύθυνση για το κουαρτέτο με το όνομα εμπνευσμένο από το Twin Peaks και πολύ ηλεκτρονικό ήχο για τον Γάλλο μάγο. Ωστόσο, τα ονόματα δεν ήταν άγνωστα καθώς είχαν ήδη αναφερθεί στις συζητήσεις που αφορούσαν τη Denovali Records. Κάπως έτσι, όταν ολόκληρη η πόλη ανάρρωνε από το Halloween- ή απλώς το συνέχιζε- εγώ ξεκινούσα να παραβρεθώ σε μία ακόμα τελετή μύησης.
Αυτή τη φορά, όμως, τίποτα δεν πήγε καλά. Ο αναμενόμενα λιγοστός κόσμος αποδείχθηκε τελικά ελάχιστος (ο Witxes ξεκίνησε να παίζει στις 21:00 μπροστά σε 20 άτομα και οι Dale Cooper Quartet βγήκαν γύρω στις 22:00 μπροστά σε όχι περισσότερους από 80 νοματαίους). Είπαμε, αντιεμπορική και δύσκολη η μουσική τους. Και φάνηκε και στη συνέχεια. Ο Witxes μόνος επί σκηνής μπροστά στο Mac και τις κονσόλες του προσπάθησε να μας σπάσει τα τύμπανα με κάτι που μόνο με μελωδία δεν έμοιαζε. Βιομηχανικοί και απίστευτα οξείς ήχοι με εμβόλιμα διαλείμματα από ηλεκτρονικό μπιτ που για λίγα δευτερόλεπτα ακουγόταν σχεδόν σαν ευλογία. Για ωτασπίδες δεν είχα προνοήσει, αλλά ακόμα και να είχα μάλλον η κατάσταση θα παρέμενε αφόρητη.
Μια παύση περί το ένα τέταρτο έδωσε την ευκαιρία για μια μικρή συζήτηση και ένα ξεμούδιασμα. Οι Dale Cooper Quartet & the Dictaphones εμφανίστηκαν με τετραμελή σύνθεση (κονσόλα, δύο κιθάρες και σαξόφωνο), ενώ σε κάποια κομμάτια είχαν τη συνοδεία φωνής. Αυτά τα τραγούδια, λοιπόν, ήταν τα μοναδικά σημεία που κάπως διασώθηκαν από τη βραδιά. Κατά τα άλλα, το σαξόφωνο που δέσποζε στη σκηνή ακουγόταν ελάχιστα, όχι επειδή υπήρχε κάποιο πρόβλημα στον ήχο, αλλά γιατί πολύ απλά ο ρόλος του ήταν από συνοδευτικός ως διακοσμητικός. Όσο για τους κιθαρίστες, ο ένας έξυνε με μίσος την κιθάρα πότε με το δοξάρι και πότε με το κατσαβίδι και ο έτερος πέρασε την περισσότερη ώρα κοιτάζοντας το κενό. Από σκηνική παρουσία μηδέν εις το πηλίκον- και το υπόλοιπον. Σε σχέση με τον Witxes μπορείς να τους πεις μελωδικούς. Αλλά αυτό δεν είναι και κατόρθωμα.
Όταν τελείωσε η συναυλία ανακουφίστηκα. Σίγουρα δεν γίνεται όλες οι συναυλιακές αναζητήσεις να είναι επιτυχημένες. Για αρκετές ώρες αναρωτιόμουν τι να γράψω και πώς να το γράψω. Δύο μέρες μετά βγήκε αβίαστα. Δεν μετανιώνω για τη βραδιά, αλλά θα ήθελα να την ξεχάσω το συντομότερο.
Συνέχεια για τη στήλη-αφιέρωμα στην Denovali την Παρασκευή με τη συνέντευξη με τον Γερμανό πιανίστα Carlos Cipa.