Η εμφάνιση των Triffids στην Αθήνα την περασμένη Παρασκευή ήταν μία γλυκόπικρη υπόθεση για όσους την παρακολούθησαν. Από την μία είναι πολύ όμορφο να ξανακούς ζωντανά, μετά από μία 20ετία, πολυαγαπημένα κομμάτια, από την άλλη, η φωνή και κινητήρια δύναμη του συγκροτήματος, ο David McComb δεν ήταν παρών, όπως πριν από 23 χρόνια, για να μας τα ερμηνεύσει.
Εξάλλου αυτός είναι ο λόγος που κάνει το συγκρότημα αυτές τις λίγες εμφανίσεις, στα πλαίσια του show “A Secret In The Shape Of A Song / The Triffids and Friends play the songs of David McComb”, για να τιμήσουν τον φίλο τους που έφυγε από την ζωή πολύ νωρίς.
Σε νοσταλγικό κλίμα αλλά και σε μεγάλα 
κέφια, την βραδιά άνοιξαν τα δύο ελληνικά γκρουπ που ήταν support των Triffids στο Ρόδον, στις δύο εμφανίσεις τους στην χώρα μας το 1987 και ενώ το set των Jaywalkers δυστυχώς δεν το πρόλαβα όλο, με χαρά ξανάκουσα ένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια εκείνης της εποχής, το "You can’t be happy all the time", με το οποίο έκλεισαν το set τους. Το 40λεπτο set των Yeah! απαρτιζόταν σε μεγάλο βαθμό από διασκευές, ξεκινώντας με το "Over the Edge" των Wipers και κλείνοντας με το "Days of Wine and Roses" των Dream Syndicate.
Στις 11 ξεκίνησε η εμφάνιση των Triffids και μέσα στις επόμενες 2 ώρες και 50 λεπτά ακούσαμε πάνω από 30 τραγούδια που είχε γράψει και ερμηνεύσει ο McComb με τους Triffids, τους Blackeyed Susans και από τον μοναδικό solo δίσκο που πρόλαβε να κυκλοφορήσει. Οι φίλοι του γκρουπ εναλλάσσονταν πίσω από το μικρόφωνο, αλλά και σε αρκετά όργανα, ερμηνεύοντας τα κομμάτια ο καθένας με τον δικό του τρόπο, με τον Rob Snarski και τον Mick Harvey να μας δίνουν πολύ καλές ερμηνείες σε όλα τα τραγούδια, με πιο χαρακτηριστικά το "Red Pony" από τον Snarski, που όπως μας είπε είναι το αγαπημένο του τραγούδι του David McComb, και το "Bury Me Deep In Love" από τον Harvey, παρόλο που το ερμήνευε για πρώτη φορά (μιας και ο Mark Snarski δεν κατάφερε να φτάσει στην Αθήνα λόγω της γνωστής ιστορίας με το Ισλανδικό ηφαίστειο). Πολύ καλές ερμηνείες ακούσαμε και από τον J. P. Shilo στο "Bright Light Big City", που επίσης ήταν η πρώτη του απόπειρα, και την Melanie Oxley στο "I Want To Conquer You". Μόνο η φωνή του Stef Kamil Carlens ίσως να μην ταίριαζε στα κομμάτια και το στυλ των Triffids και η καλύτερη στιγμή του ήταν το "Lonely Stretch", κυρίως λόγω της έντασης με το οποίο το έπαιξαν οι υπόλοιποι μουσικοί.
Πλήρες set list και ποιος τραγουδούσε τι, είναι δύσκολο να θυμηθεί κανείς αλλά κάποια από τα κομμάτια που ακούσαμε ήταν επίσης τα: "Hell Of A Summer", "In The Pines", "Save what you can" (Rob Snarski), "The Seabirds", "Wide Open Road" (Mick Harvey), "Personal Things", "Trick Of The Light", "Hometown Farewell Kiss" (Stef Kamil Carlens), "Raining Pleasure", "Goodbye Little Boy", "Tarrilup Bridge" (από την Jil Birt βέβαια), "Embedded " (Melanie Oxley), "Jerdacuttup Man", "Fairytale Love" (Graham Lee).
Πέρα από την μουσική, μια συγκινητική στιγμή της βραδιάς ήταν όταν ο αδερφός του David McComb, ο Robert McComb, μας έδειξε σειρά από slides από την παιδική τους ηλικία και από τις μέρες των Triffids (αν και στο μαύρο φόντο του Gagarin πίσω από το γκρουπ, δεν τις βλέπαμε και πολύ καλά).
Η εμφάνιση των Triffids και των φίλων τους έκλεισε γύρω στις 2 παρά 10, με το γκρουπ να δέχεται θερμό χειροκρότημα από το κοινό αφού κατάφεραν για ακόμα μια φορά (και ίσως για τελευταία) να μας συγκινήσουν και να μας αφήσουν με τις καλύτερες αναμνήσεις.
The Triffids - Red Pony, Bury Me Deep In Love, Hell of a Summer (live in Athens)
The Jaywalkers - You can’t be happy all the time