1. Τι θα ακούσεις;
Indie-electronic pop από τους Belle and Sebastian
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
The Party Line, The Everlasting Muse, Perfect Couples, Nobody’s Empire
3. Βαθμολογία;
7,5/10
Αν θα έπρεπε με μια έκφραση, δυο λέξεις, να χαρακτηρίσει κάποιος την πρόσφατη, μετά από 5 χρόνια απουσίας, δισκογραφική δουλειά των αγαπημένων indie pop παιδιών από τη Σκωτία, τότε θα ήταν αρκετά αυτά:
Καλά τραγούδια, ολοκληρωμένες συνθέσεις, pop μελωδικότητα.
Αυτό ήταν ανέκαθεν το μεγάλου ατού των Belle and Sebastian, η δύναμη της μελωδίας. Κι αυτό δεν είναι εύκολο, όσο τα άλμπουμ για ένα συγκρότημα περνούν. Και μάλιστα για κάποια συγκροτήματα δεν υπάρχει ποτέ, οπότε καταφεύγουν σε ηχητικά στρώματα πάνω σε άλλα στρώματα ήχων κι επίπεδα πάνω σε επίπεδα, δυσνόητους στίχους, ηχητικούς βομβαρδισμούς και θορύβους, μπλέξιμο διαφορετικών οργάνων και παιξιμάτων, ανατολή-δύση, βορράς-νότος, χαρακτηρίζουν τη μουσική τους πρωτοποριακή και για λίγους κι αρκετές φορές λαμβάνουν και διθυραμβικές κριτικές.
Οι Belle and Sebastian γνωρίζουν πώς να κάνουν τραγούδια. Τραγούδια γεμάτα, μεστά, με αρχή, μέση και τέλος. Οπότε το ηχητικό τοπίο πάνω στο οποίο δουλεύουν κάθε φορά, δεν έχει και πολύ σημασία. Όπως δεν έχει κι η διάθεση τους. Το γεγονός πως στο “Girls in Peacetime Want to Dance” ακούγονται περισσότερο εξωστρεφείς κι upbeat, γιατί θα πρέπει να μας ενοχλεί; Μήπως δεν έχουμε τις προηγούμενες δουλειές τους, αν θέλουμε και κάτι από τη μελαγχολία τους; Ή δεν υπάρχουν κι εδώ στιγμές που θυμίζουν το ένδοξο παρελθόν τους, τέτοιες που όσοι τους αγαπήσαμε να μπορούμε να καταφύγουμε όποτε χρειαστεί (Nobody’s Empire, Allie, The cat with the cream, Today (this army’s for peace)); Tι κι αν 3 τραγούδια που θα ακούσουμε εδώ (The Party Line, Enter Sylvia Plath, Play for today), ίσως να τα ακούγαμε σε άλμπουμ των Pet Shop Boys, Erasure ή της Kylie Minogue; Δεν είναι πολύ καλοφτιαγμένα κι ίσως όλοι οι παραπάνω να σκότωναν για να τα έχουν στα άλμπουμ τους; Κι αν θέλεις και ποικιλία, μπορείς να στηριχτείς στο αιθέριο “The power of three”, στο «αφρικάνικο» “Perfect Couples”, ή στο πανηγυρικό “The everlasting muse”.
Για κάποιους θα ακουστεί βέβηλο, αλλά αυτή η δουλειά των αγαπημένων Belle and Sebastian, αξίζει να τοποθετηθεί πολύ ψηλά στη δισκογραφία τους, αφού είναι φρέσκια, καλογυαλισμένη (από πότε είναι κακό αυτό), ανέμελη, παιχνιδιάρικη, πολυδιάστατη, με διάθεση για νέα πράγματα κι ήχους, που ενώ προχωράει μπροστά, στηρίζεται και σε ότι έχουν κάνει στο παρελθόν. Δεν είναι δα και κάνα άλμπουμ που θα φέρει τα πάνω-κάτω, αλλά αλήθεια είναι πολλά τα άλμπουμ που πετυχαίνουν κάτι τέτοιο πια, ή μήπως είναι πολλά εκείνα που είναι τόσο «ολόκληρα», όπως το “Girls in Peacetime Want to Dance”;
Indie-electronic pop από τους Belle and Sebastian
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
The Party Line, The Everlasting Muse, Perfect Couples, Nobody’s Empire
3. Βαθμολογία;
7,5/10
Αν θα έπρεπε με μια έκφραση, δυο λέξεις, να χαρακτηρίσει κάποιος την πρόσφατη, μετά από 5 χρόνια απουσίας, δισκογραφική δουλειά των αγαπημένων indie pop παιδιών από τη Σκωτία, τότε θα ήταν αρκετά αυτά:
Καλά τραγούδια, ολοκληρωμένες συνθέσεις, pop μελωδικότητα.
Αυτό ήταν ανέκαθεν το μεγάλου ατού των Belle and Sebastian, η δύναμη της μελωδίας. Κι αυτό δεν είναι εύκολο, όσο τα άλμπουμ για ένα συγκρότημα περνούν. Και μάλιστα για κάποια συγκροτήματα δεν υπάρχει ποτέ, οπότε καταφεύγουν σε ηχητικά στρώματα πάνω σε άλλα στρώματα ήχων κι επίπεδα πάνω σε επίπεδα, δυσνόητους στίχους, ηχητικούς βομβαρδισμούς και θορύβους, μπλέξιμο διαφορετικών οργάνων και παιξιμάτων, ανατολή-δύση, βορράς-νότος, χαρακτηρίζουν τη μουσική τους πρωτοποριακή και για λίγους κι αρκετές φορές λαμβάνουν και διθυραμβικές κριτικές.
Οι Belle and Sebastian γνωρίζουν πώς να κάνουν τραγούδια. Τραγούδια γεμάτα, μεστά, με αρχή, μέση και τέλος. Οπότε το ηχητικό τοπίο πάνω στο οποίο δουλεύουν κάθε φορά, δεν έχει και πολύ σημασία. Όπως δεν έχει κι η διάθεση τους. Το γεγονός πως στο “Girls in Peacetime Want to Dance” ακούγονται περισσότερο εξωστρεφείς κι upbeat, γιατί θα πρέπει να μας ενοχλεί; Μήπως δεν έχουμε τις προηγούμενες δουλειές τους, αν θέλουμε και κάτι από τη μελαγχολία τους; Ή δεν υπάρχουν κι εδώ στιγμές που θυμίζουν το ένδοξο παρελθόν τους, τέτοιες που όσοι τους αγαπήσαμε να μπορούμε να καταφύγουμε όποτε χρειαστεί (Nobody’s Empire, Allie, The cat with the cream, Today (this army’s for peace)); Tι κι αν 3 τραγούδια που θα ακούσουμε εδώ (The Party Line, Enter Sylvia Plath, Play for today), ίσως να τα ακούγαμε σε άλμπουμ των Pet Shop Boys, Erasure ή της Kylie Minogue; Δεν είναι πολύ καλοφτιαγμένα κι ίσως όλοι οι παραπάνω να σκότωναν για να τα έχουν στα άλμπουμ τους; Κι αν θέλεις και ποικιλία, μπορείς να στηριχτείς στο αιθέριο “The power of three”, στο «αφρικάνικο» “Perfect Couples”, ή στο πανηγυρικό “The everlasting muse”.
Για κάποιους θα ακουστεί βέβηλο, αλλά αυτή η δουλειά των αγαπημένων Belle and Sebastian, αξίζει να τοποθετηθεί πολύ ψηλά στη δισκογραφία τους, αφού είναι φρέσκια, καλογυαλισμένη (από πότε είναι κακό αυτό), ανέμελη, παιχνιδιάρικη, πολυδιάστατη, με διάθεση για νέα πράγματα κι ήχους, που ενώ προχωράει μπροστά, στηρίζεται και σε ότι έχουν κάνει στο παρελθόν. Δεν είναι δα και κάνα άλμπουμ που θα φέρει τα πάνω-κάτω, αλλά αλήθεια είναι πολλά τα άλμπουμ που πετυχαίνουν κάτι τέτοιο πια, ή μήπως είναι πολλά εκείνα που είναι τόσο «ολόκληρα», όπως το “Girls in Peacetime Want to Dance”;