1. Τι θα ακούσεις;
Κάτι καινούριο και παλιό ταυτόχρονα, κάτι μοναδικό σίγουρα.
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Όλα βέβαια, αλλά ξεκίνα με τα Adios, London, Then I heard bachelor’s cry, Condolence, Nemesis.
3. Βαθμολογία;
8,5/10
Το “At least for now” είναι σίγουρα το πιο ενδιαφέρον άλμπουμ της χρονιάς. Δε μπορώ να γνωρίζω αν είναι το καλύτερο από όλα αυτά που έχω ακούσει μέχρι τώρα (και με ποιους όρους άραγε ή συγκρίνοντας με τι), σίγουρα όμως αποτελεί μια ανάσα, έπειτα από το βαρετό κι ανούσιο μουσικά 2014 κι είμαι αρκετά σίγουρος πως πρόκειται για ένα άλμπουμ αναφοράς για το 2015.
Οι μέχρι τώρα πληροφορίες για τον Benjamin Clementine, έχουν να κάνουν περισσότερο με την ιδιαίτερη ζωή και πορεία του, παρά με την ίδια τη μουσική του. Επειδή έχει το ενδιαφέρον της, όμως ας αναφέρουμε επιγραμματικά κάποια πράγματα, όπως τουλάχιστον μαθαίνουμε κι εμείς από τα ξένα μέσα: Γεννημένος στη Γκάνα το 1988, μετακόμισε πολύ μικρός με την οικογένεια του στο Edmonton, μία βιομηχανική περιοχή του Νοτιοανατολικού Λονδίνου με υψηλή εγκληματικότητα. Είναι αυτοδίδακτος μουσικός κι εξαιτίας ενός τσακωμού κι ερωτικού πάθους, βρέθηκε άστεγος στο Παρίσι, παίζοντας μουσική στο μετρό για να επιβιώσει. Κάποιος, κάπου τον άκουσε και φτάσαμε στο φετινό άλμπουμ.
Είναι πολλά τα στοιχεία που κάνουν ξεχωριστό το “At least for now” και το δημιουργό του. Αν έπρεπε να επιλέξουμε ένα, τότε αυτό είναι η φωνή του Benjamin, που είναι γεμάτη πάθος και δύναμη. Κάποιες φορές μάλιστα είναι πιο δυνατή από όσο πρέπει, επιβάλλεται με τραχύ τρόπο πάνω στα τραγούδια. Ο Benjamin «παίζει» συνεχώς με τη φωνή του και τις ερμηνείες του, άλλοτε ρομαντικός κι ευαίσθητος κι άλλοτε επιθετικός κι άγριος, κάποιες φορές μελωδικός (μελοδραματικός καλύτερα) κι άλλες μιλώντας (μέσα) σου με σχεδόν θεατρικές ατάκες, σε κρατάει συνεχώς σε εγρήγορση. Οι αναφορές σε Nina Simone & Antony Hegarty, δίνουν και παίρνουν στο διαδίκτυο και καθόλου τυχαίες δεν είναι, αν και τελικά νομίζω πως ο τρόπος που τα τραγούδια ερμηνεύονται είναι μοναδικός.
Τις ερμηνείες αυτές τις καθορίζουν όμως οι βιωματικοί και ποιητικοί του στίχοι, που ουσιαστικά είναι ιστορίες ολόκληρες που μιλούν για πολλά από αυτά που έχει περάσει στην περιπετειώδη ζωή του ο νεαρός. Στίχους που δε συναντάς συχνά στη σύγχρονη μουσική και σίγουρα κεντρίζουν τον ακροατή να θέλει να τους προσέξει. Ένα μικρό δείγμα:
“Adios to your afternoon
Tonight i will be forever
Chasing the colosseum moon
Into a certain room
Adios...adios
I am sorry for quickly
Jumping into the train
I waited but no one came
You just a little bit too late”
Κι όλα αυτά φυσικά δε θα είχαν σημασία, αν δεν υπήρχαν κι οι μουσικές που ο Benjamin Clementine μας προσφέρει στο “At least for now”. Τα πάντα ακουμπούν στο πιάνο και στον τρόπο που παίζει ο δημιουργός του, που ακόμη κι αν δεν είσαι ειδικός, καταλαβαίνεις τη διαφορά, νοιώθεις πως εδώ έχεις να κάνεις με κάτι ξεχωριστό. Τραγούδια που είναι συγκεντρωμένα σε βασικούς κανόνες που ανά πάσα στιγμή τους σπάνε κι εκεί που ταξιδεύεις σε γνωστά pop ιδιώματα, πετάγεσαι σε μια όπερα, σε ένα jazz καπνισμένο υπόγειο, σε ένα απλό πιάνο σε ένα δωμάτιο.
Προτείνεται ανεπιφύλακτα το ντεμπούτο του Benjamin Clementine, μάλιστα για πολλαπλές ακροάσεις. Είναι ένα άλμπουμ που έχει και τη δύναμη του 1ου ακούσματος, αλλά και την αρετή του να γίνεται καλύτερο όσο περισσότερο το ακούς. Κι αν ο τίτλος του είναι ενδεικτικός, μακάρι να έχουμε να περιμένουμε πολλά σημαντικότερα από το δημιουργό του και στη συνέχεια.
Κάτι καινούριο και παλιό ταυτόχρονα, κάτι μοναδικό σίγουρα.
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Όλα βέβαια, αλλά ξεκίνα με τα Adios, London, Then I heard bachelor’s cry, Condolence, Nemesis.
3. Βαθμολογία;
8,5/10
Το “At least for now” είναι σίγουρα το πιο ενδιαφέρον άλμπουμ της χρονιάς. Δε μπορώ να γνωρίζω αν είναι το καλύτερο από όλα αυτά που έχω ακούσει μέχρι τώρα (και με ποιους όρους άραγε ή συγκρίνοντας με τι), σίγουρα όμως αποτελεί μια ανάσα, έπειτα από το βαρετό κι ανούσιο μουσικά 2014 κι είμαι αρκετά σίγουρος πως πρόκειται για ένα άλμπουμ αναφοράς για το 2015.
Οι μέχρι τώρα πληροφορίες για τον Benjamin Clementine, έχουν να κάνουν περισσότερο με την ιδιαίτερη ζωή και πορεία του, παρά με την ίδια τη μουσική του. Επειδή έχει το ενδιαφέρον της, όμως ας αναφέρουμε επιγραμματικά κάποια πράγματα, όπως τουλάχιστον μαθαίνουμε κι εμείς από τα ξένα μέσα: Γεννημένος στη Γκάνα το 1988, μετακόμισε πολύ μικρός με την οικογένεια του στο Edmonton, μία βιομηχανική περιοχή του Νοτιοανατολικού Λονδίνου με υψηλή εγκληματικότητα. Είναι αυτοδίδακτος μουσικός κι εξαιτίας ενός τσακωμού κι ερωτικού πάθους, βρέθηκε άστεγος στο Παρίσι, παίζοντας μουσική στο μετρό για να επιβιώσει. Κάποιος, κάπου τον άκουσε και φτάσαμε στο φετινό άλμπουμ.
Είναι πολλά τα στοιχεία που κάνουν ξεχωριστό το “At least for now” και το δημιουργό του. Αν έπρεπε να επιλέξουμε ένα, τότε αυτό είναι η φωνή του Benjamin, που είναι γεμάτη πάθος και δύναμη. Κάποιες φορές μάλιστα είναι πιο δυνατή από όσο πρέπει, επιβάλλεται με τραχύ τρόπο πάνω στα τραγούδια. Ο Benjamin «παίζει» συνεχώς με τη φωνή του και τις ερμηνείες του, άλλοτε ρομαντικός κι ευαίσθητος κι άλλοτε επιθετικός κι άγριος, κάποιες φορές μελωδικός (μελοδραματικός καλύτερα) κι άλλες μιλώντας (μέσα) σου με σχεδόν θεατρικές ατάκες, σε κρατάει συνεχώς σε εγρήγορση. Οι αναφορές σε Nina Simone & Antony Hegarty, δίνουν και παίρνουν στο διαδίκτυο και καθόλου τυχαίες δεν είναι, αν και τελικά νομίζω πως ο τρόπος που τα τραγούδια ερμηνεύονται είναι μοναδικός.
Τις ερμηνείες αυτές τις καθορίζουν όμως οι βιωματικοί και ποιητικοί του στίχοι, που ουσιαστικά είναι ιστορίες ολόκληρες που μιλούν για πολλά από αυτά που έχει περάσει στην περιπετειώδη ζωή του ο νεαρός. Στίχους που δε συναντάς συχνά στη σύγχρονη μουσική και σίγουρα κεντρίζουν τον ακροατή να θέλει να τους προσέξει. Ένα μικρό δείγμα:
“Adios to your afternoon
Tonight i will be forever
Chasing the colosseum moon
Into a certain room
Adios...adios
I am sorry for quickly
Jumping into the train
I waited but no one came
You just a little bit too late”
Κι όλα αυτά φυσικά δε θα είχαν σημασία, αν δεν υπήρχαν κι οι μουσικές που ο Benjamin Clementine μας προσφέρει στο “At least for now”. Τα πάντα ακουμπούν στο πιάνο και στον τρόπο που παίζει ο δημιουργός του, που ακόμη κι αν δεν είσαι ειδικός, καταλαβαίνεις τη διαφορά, νοιώθεις πως εδώ έχεις να κάνεις με κάτι ξεχωριστό. Τραγούδια που είναι συγκεντρωμένα σε βασικούς κανόνες που ανά πάσα στιγμή τους σπάνε κι εκεί που ταξιδεύεις σε γνωστά pop ιδιώματα, πετάγεσαι σε μια όπερα, σε ένα jazz καπνισμένο υπόγειο, σε ένα απλό πιάνο σε ένα δωμάτιο.
Προτείνεται ανεπιφύλακτα το ντεμπούτο του Benjamin Clementine, μάλιστα για πολλαπλές ακροάσεις. Είναι ένα άλμπουμ που έχει και τη δύναμη του 1ου ακούσματος, αλλά και την αρετή του να γίνεται καλύτερο όσο περισσότερο το ακούς. Κι αν ο τίτλος του είναι ενδεικτικός, μακάρι να έχουμε να περιμένουμε πολλά σημαντικότερα από το δημιουργό του και στη συνέχεια.