[Του Δημήτρη Όρλη]
Ήδη από την πρώτη μέρα του Plissken εξαφανίστηκε οποιαδήποτε αμφιβολία - από όσους είχαν - για το ποιο είναι το καλύτερο ελληνικό φεστιβάλ για το 2015. Παραμένοντας στα περί μουσικής της Παρασκευής, ήταν μια συναρπαστική μέρα. Τα περισσότερα σχήματα εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στη χώρα μας και λίγα δεν κάνανε πολύ καλή εντύπωση. Το περισσότερο και πιο αφοσιωμένο κοινό το είχαν οι Mudhoney, κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των οποίων επικρατούσε πανζουρλισμός, αλλά η πρακτική αποκάλυψη ήταν οι πολύ νεότεροι Metz και Coathangers. Οι πρόσφατοι δίσκοι τους είναι πλήρως ικανοποιητικοί και οι συναυλίες τους ξεπερνάνε αυτόν τον χαρακτηρισμό. Η εμφάνιση της βραδιάς ήταν, όμως, χωρίς αμφιβολία, αυτή των Savages. Τι κι αν μικρό μέρος του κόσμου είχε ακούσει πάνω από δύο τραγούδια τους, τι κι αν παίξανε αρκετά καινούρια; Η Jenny και οι φίλες της ήταν καθηλωτικές. Η βραδιά συνεχίστηκε μέχρι το πρωί, αλλά ούτε οι Horrors, ούτε οι ... Trail Of Dead, ούτε οι διάφοροι dj κατάφεραν να πλησιάσουν τις κορυφαίες στιγμές των προηγούμενων ωρών.
[Της Ελένης Σουλιώτη]
Αν και ο καιρός μάς τρόμαξε λίγο την Παρασκευή το μεσημέρι, τελικά η βροχή σταμάτησε και βγήκε ο ήλιος. Και κάπως έτσι έφτασα στο χώρο του φεστιβάλ, όπου συναντήθηκα με την υπόλοιπη παρέα του MixGrill.
Η πρόσβαση στο χώρο ήταν εύκολη, ήταν και σχετικά νωρίς βέβαια κι έπειτα από τον έλεγχο των εισιτηρίων, μου φόρεσαν το βραχιολάκι μου και μπήκα. Ακόμα δεν είχε πολύ κόσμο, αλλά άρχισε να γεμίζει σιγά σιγά. Το μόνο που θύμιζε πως είχε βρέξει ήταν κάποιες λακκούβες με νερό, κυρίως δίπλα στη Republic Stage, οι οποίες σκεπάστηκαν άμεσα με άχυρο. Τέσσερις σκηνές μάς περίμεναν, δύο ανοιχτές και δύο κλειστές. Η απόσταση μεταξύ τους ήταν μικρή και παντού υπήρχαν κιόσκια για φαγητό, καφέ, ποτό, γλυκό, ακόμα και φρούτα και μάλιστα σε λογικές τιμές. Οι ουρές ήταν φυσιολογικές, όπως αυτές που βρίσκουμε σε κάθε κατάστημα και η εξυπηρέτηση άψογη. Το ίδιο και με τις τουαλέτες. Εκεί για να πω την αλήθεια δεν είδα καν ουρές. Ο χώρος παρέμεινε καθαρός για πολλές ώρες (δε το περίμενα!) και τα μόνα σκουπίδια από ένα σημείο και μετά ήταν κυρίως τα άδεια ποτήρια μπύρας στη μέση των σκηνών. Για όσους ήθελαν να κάνουν διάλειμμα, υπήρχαν διαμορφωμένοι χώροι για να ξαποστάσουν: τραπεζάκια στο χώρο με τις καντίνες δίπλα στη Main Stage, φουσκωτά πουφ και φυσικά... τα πεζούλια, αν και αρκετοί προτίμησαν το "κατάχαμα".
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, το οδοιπορικό!
Strand of Oaks (Main Stage)
Όταν έφτασα έπαιζαν ήδη τέλειωναν οι Strand of Oaks στη Main Stage. Ο ήλιος ήταν ψηλά κι ακόμα ήμασταν λίγοι. Δεν είδα και πολλά, αλλά τέλειωσαν με το "JM". Δυνατός ο Timothy Showalter! Μακάρι να είχα φτάσει νωρίτερα.
Xylouris White (Main Stage 17:30-18:20)
Οι Xylouris White άρχισαν στην ώρα τους. Για να πω την αλήθεια, περίμενα να μας μιλήσουν και λίγο. Δεν έγινε. Εντάξει στην πατρίδα σου είσαι, πες κάτι παραπάνω. Δε θυμάμαι καν αν μας χαιρέτησαν. Ήταν πολύ καλοί πάντως. Μοναδικός ο Γιώργος Ξυλούρης με το λαούτο και ο Jim White εξαιρετικός στα drums. Πραγματικός performer. Έπαιζαν "αντικριστά" κοιτώντας ο ένας τον άλλο συνέχεια, μιλώντας με τα μάτια. Το κοινό, σα μαγεμένο, τους παρακολουθούσε και στο τέλος χειροκροτούσε θερμά. Κάποιοι μάλιστα φώναζαν στον Jim White "Έλα, ρε Μήτσο!!". Έπαιξαν ασταμάτητα για 50'. Η άλλη διάσταση της παραδοσιακής μουσικής!
Προσέξτε πώς παίζει ντραμς ο White. Σα να σου λέει: "Εγώ, παίζω ντραμς και με κλειστά μάτια, άμα λάχει". Τόση άνεση! Πουκαμισάκι ανοιχτό, μαλλί να το φυσάει ο άνεμος. Ο μοιραίος drummer.
ΜΕΤΖ (Main Stage 18:40)
Οι Metz μάς ξύπνησαν στην κεντρική σκηνή, μπαίνοντας δυνατά στην ώρα τους. Επικοινωνιακός ο Alex Edkins, γεμάτος ενέργεια ξεσήκωσε το κοινό με τα "Wasted" και "Wet Blanket" και εισέπραξε τα ανάλογα χειροκροτήματα. Δεν έχανε ευκαιρία να μας μιλήσει, άνοιξε και μια μπύρα επί σκηνής και μας είπε "Cheers!". Στο τέλος της εμφάνισης κατέβηκε και μιλήσαμε λίγο. Ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα, λογικό! Δυνατή εμφάνιση και καλή επικοινωνία με το κοινό που είχε ήδη γεμίσει το χώρο.
The Twilight Sad (Republic Stage 19:00)
Έτρεξα λίγο στους Σκωτσέζους The Twilight Sad και τους πέτυχα προς το τέλος. Ο James Graham μιλούσε στο κοινό λέγοντας "χαιρόμαστε που είμαστε εδώ σήμερα! τι υπέροχη ηλιόλουστη μέρα και να μας συγχωρήσετε που τη χαλάμε με τα sad τραγούδια μας". Η σκηνή Republic ήταν γεμάτη. Χώθηκα μπροστά και παρόλο που πρόλαβα μόνο το τελευταίο κομμάτι του post-punk indie γκρουπ φεύγοντας πήρα και το κωδικοποιημένο setlist για να δω τι έχασα. Μεταξύ άλλων δεν παρέλειψαν τα "Last January" και "Nil", ενώ τέλειωσαν με το "And She Would Darken The Memory", ή όπως λέει το setlist... Rabbit.
Tony Allen (Main Stage 19:30)
Και πίσω στη Main Stage. Ο master drummer του Afrobeat Tony Allen με την υπόλοιπη μπάντα του στη σκηνή έκαναν το κοινό του Main Stage να λικνίζεται σε afrofunk ρυθμούς. Δε μας μίλαγε στην αρχή. Κάποια στιγμή ανάμεσα στα τραγούδια ξεκαθάρισε τη θέση του όμως. "Όχι πολλά πολλά λόγια. Έχουμε λίγη ώρα να παίξουμε. Let's groove!". Ακούστε τον στο βίντεο:
Αξιαγάπητος! Πριν το τελευταίο κομμάτι και πριν κλείσει μια ώρα στη σκηνή, μας προειδοποίησε "Let's get crazy" και "Make some noise" και αυτό κάναμε. Ωραία εμφάνιση!
Beardyman (Main Stage 20:30)
Παρέμεινα στη Main Stage για να δω τον Beardyman, κατά κόσμον Darren Foreman, γνωστό για τις ζωντανές beatboxing εμφανίσεις του. Γνωστός και ως κωμικός, ξεκίνησε με αστειάκια. Παραμορφώνοντας τη φωνή του και επαναλαμβάνοντας τη φράση "Can you hear me?" με φωνή Tweety. Και μετά άρχισε το πάρτυ! Τα ηχεία ήταν τόσο δυνατά που τα πάντα έτριζαν μπροστά στη σκηνή. Μια μετατόπιση σωθικών πρέπει να την έπαθα τη 1 ώρα που έμεινα εκεί. Ο κόσμος διασκέδαζε με τη δυνατή beat μουσική και τον χειροκροτούσε. Γεμάτη η σκηνή. Έφυγα λιιίγο πριν το τέλος για να πάω στους Austra.
Austra (Republic Stage 21:20)
Η Republic Stage ήταν γεμάτη! Οι Austra είχαν το δικό τους κοινό στο Plisskën που τους περίμενε από νωρίς. Δυστυχώς, η αγωνία τους πήρε παράταση, καθώς ένα τεχνικό θέμα με το μόνιτορ τούς καθυστέρησε για 15'-20'. Η Katie Stelmanis βγήκε στη σκηνή και μας χαιρέτησε στα ελληνικά "Ya sas" κι έπειτα ξανά "Efxaristo" για την υπομονή μας. Ήταν πολύ ευγενική και κέρδισε το κοινό, όχι μόνο με τη σκηνική της παρουσία, αλλά και με τους τρόπους της. Φάνηκε πως την ενδιέφερε το κοινό που είχε μπροστά της. Με είδε που προσπαθούσα να τη βγάλω φωτογραφία και γονάτισε μπροστά μου στη σκηνή τραγουδώντας, κοιτάζοντας το φακό. Αλλά έτσι είναι η Katie, φαινόταν πως τραγουδούσε για εμάς, μας κοίταζε και μας "έβλεπε". Και φυσικά το κοινό τη χειροκροτούσε σε κάθε τραγούδι, σε κάθε κουβέντα της. Θα έδινα το βραβείο της πιο αυθεντικής επικοινωνίας της βραδιάς στους Austra.
Ο Dorian Wolf μας έδωσε και το setlist στο τέλος. "Painful Like", "Home", "What We Done", "Spellwork" και τελευταίο στη λίστα το "Habitat". Κι ο κόσμος ζητάει encore. Σε καμιά άλλη εμφάνιση δεν είδα τον κόσμο να ζητάει κι άλλο. Η Katie κοντοστάθηκε και μας είπε "Δε νομίζω να πειράζει να πούμε άλλο ένα, ε;" Και τα έδωσε όλα στο "Hurt Me Now", έπειτα από 50' γεμάτα λεπτά. Εξαιρετική εμφάνιση!
Mudhoney (Main Stage 21:30)
Γύρισα στη Main Stage, όπου γινόταν πανικός με τους Mudhoney. Έκανα διάλειμμα μέχρι να ξεκινήσουν οι Savages. Πρόλαβα λίγο πριν το τέλος. Πρέπει να ήταν δυνατή εμφάνιση αν κρίνω από τις αντιδράσεις του κόσμου!
Savages (Main Stage 23:20-00:15)
Οι Savages καθυστέρησαν να βγούν. Μάλλον υπήρχαν καθυστερήσεις από πριν με τους Mudhoney. Εντάξει, άγρια κορίτσια! Η post-punk rock μπάντα δεν αστειεύεται! Μπήκαν δυνατά με το "City's Full" και συνέχισαν με το "Shut Up". Πολυ chique ντύσιμο η Jehnny για τόσο punk rock! Μας είπαν και δυο νέα κομμάτια τα "Sad Person" και "Adore". Ο μεγάλος χαμός έγινε μετά το "I Am Here"... Ξαφνικά είδαμε τη Jehnny να πλησιάζει το διαχωριστικό και να σκαρφαλώνει βουτώντας στον κόσμο! Είναι η στιγμή που σκέφτεσαι... τόσοι ροκάδες άντρες και κανένας δε σκέφτηκε να κάνει stage diving; Τους έβαλε η γαλλιδούλα τα γυαλιά. Οι άντρες της ασφάλειας την πήραν πίσω γρήγορα. Αλλά μάλλον η Jehnny δεν είχε χορτάσει, αφού συνέχισε να τραγουδάει ακριβώς μπροστά στο διαχωριστικό με τον κόσμο και ενώ οι άντρες της ασφάλειας την κράταγαν, εκείνη τους ξέφυγε για λίγο ακόμη crowd surfing, αφού μας ρώτησε. "Are you gonna catch me if I fall?" Χαρά μας!
Στο παρακάτω βίντεο δείτε το crowd surfing της Jehnny!!
Δεν έλειψαν τα ελληνικά κι εδώ. Επειδή, όπως μας είπε, η ίδια δε μιλάει ελληνικά, έβαλε μια Ελληνίδα να μας διαβάσει μεταφρασμένο το "Don't let the fuckers get you down". Αν θέλετε και τη μετάφραση "Μην αφήνετε τους γαμ****δες να σας ρίξουν", αναφερόμενη στην πολιτική κατάσταση της χώρας. Ιδιαίτερα ξεσηκωτική, έκανε το κοινό να βγάζει άναρθρες κραυγές (Savages, βλέπετε). Όχι πως και οι υπόλοιπες Savages πήγαιναν πίσω. Ζηλευτή η drummer της παρέας. Με τα "She Will", "Fuckers" και "Husbands" οι Savages μάς αποτελείωσαν κι άφησαν απίστευτες εντυπώσεις πίσω τους μετά την πρώτη εμφάνισή τους σε ελληνικό έδαφος. Κι εντελώς απρόσμενα για να συμπληρωθεί το καρέ, φύσηξε λίγο παραπάνω κι ένα από τα setlist προσγειώθηκε στα χέρια μου. (What are the chances!?)
The Horrors (Main Stage 00:55-01:40)
Οι The Horrors καθυστέρησαν περίπου μία ώρα από την προγραμματισμένη. Γύρω στις 00:55 άκουσα μια κραυγή και πλησίασα στη Main Stage. Δυνατή εμφάνιση, ο κόσμος είχε αραιώσει λίγο και οι υπόλοιποι πλέον με μπουφάν έμεναν στη μεγάλη σκηνή. Φύσαγε αισθητά. Ωραία σολαρίσματα και φωτισμός στο "Moving Further Away", με το οποίο και μας αποχαιρέτησαν έπειτα από 1 ώρα και 5 μποφόρ.
Squarepusher (Main Stage 02:00)
Με 40' καθυστέρηση εμφανίστηκε και ο εκκεντρικός Squarepusher στη Main Stage. Πρέπει να είναι ο μοναδικός του οποίου τη φωνή δεν ακούσαμε, αλλά ήταν μια χαρα επικοινωνιακός στη νοηματική. Ο Tom Jenkinson δε νομίζω να κρύωνε με τη στολή του και μας ταρακούνησε με τις συνθέσεις του. Ηλεκτρονικός ήχος με στοιχεία από drum and bass, acid house, jazz σε συνδυασμό με γραφικά στο πάνελ κι εφέ στο φωτισμό. Νομίζω πως κάποιοι απλά μέθυσαν με την εμφάνισή του.
Πολύ καλή εμφάνιση για τους λάτρεις του είδους. (και η άχρηστη πληροφορία της ημέρας, έχουμε την ίδια μέρα γενέθλια!) Δεν έμεινα ως το τέλος γιατί κρύωνα κι έκανα μια βόλτα στις κλειστές σκηνές.
Livid & Roby (Tunnel 01:30)
Είχε κόσμο στο Tunnel και σχεδόν καθόλου φως, αλλά με έπιασε κλειστοφοβία και δεν έκατσα.
Brodinski (Aquarium 02:00)
Το Aquarium ήταν μισογεμάτο και αρκετοί χόρευαν. Βρήκα το Δημήτρη Όρλη να κάνει τις φιγούρες του (νιάτα!). Δεν έκατσα πολύ, όσος κόσμος είχε μείνει όμως το διασκέδαζε με τον τρόπο του.
Το Plisskën με άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις. Τόσα συγκροτήματα μαζεμένα, τόσο κοντά στο σπίτι, χωρίς περιττή ταλαιπωρία και με τόσο καλό ήχο. Τα άξιζε τα λεφτά του! Κάποιες καθυστερήσεις υπήρξαν στις σκηνές προς το βράδυ. Την πρώτη ημέρα στο φεστιβάλ πρέπει να μαζευτήκαμε περίπου 5.000-6.000 άτομα, αν και είναι δύσκολο να υπολογίσω σωστά με τόση κινητικότητα μεταξύ των σκηνών.
Διαβάστε τη "Λεπτό-προς-Λεπτό" ανταπόκριση μας από την πρώτη ημέρα του Plisskën Festival 2015!
Ξεφυλλίστε τα φωτογραφικά μας άλμπουμ:
- Savages, The Horrors
- Austra, ...And You Will Know Us by the Trail of Dead, Mudhoney, The Twilight Sad
- Strand Of Oaks, Xylouris White, Metz, Tony Allen, Squarepusher
- Iceage, Pharmakon, The Coathangers, Afformance
Ήδη από την πρώτη μέρα του Plissken εξαφανίστηκε οποιαδήποτε αμφιβολία - από όσους είχαν - για το ποιο είναι το καλύτερο ελληνικό φεστιβάλ για το 2015. Παραμένοντας στα περί μουσικής της Παρασκευής, ήταν μια συναρπαστική μέρα. Τα περισσότερα σχήματα εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στη χώρα μας και λίγα δεν κάνανε πολύ καλή εντύπωση. Το περισσότερο και πιο αφοσιωμένο κοινό το είχαν οι Mudhoney, κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των οποίων επικρατούσε πανζουρλισμός, αλλά η πρακτική αποκάλυψη ήταν οι πολύ νεότεροι Metz και Coathangers. Οι πρόσφατοι δίσκοι τους είναι πλήρως ικανοποιητικοί και οι συναυλίες τους ξεπερνάνε αυτόν τον χαρακτηρισμό. Η εμφάνιση της βραδιάς ήταν, όμως, χωρίς αμφιβολία, αυτή των Savages. Τι κι αν μικρό μέρος του κόσμου είχε ακούσει πάνω από δύο τραγούδια τους, τι κι αν παίξανε αρκετά καινούρια; Η Jenny και οι φίλες της ήταν καθηλωτικές. Η βραδιά συνεχίστηκε μέχρι το πρωί, αλλά ούτε οι Horrors, ούτε οι ... Trail Of Dead, ούτε οι διάφοροι dj κατάφεραν να πλησιάσουν τις κορυφαίες στιγμές των προηγούμενων ωρών.
[Της Ελένης Σουλιώτη]
Αν και ο καιρός μάς τρόμαξε λίγο την Παρασκευή το μεσημέρι, τελικά η βροχή σταμάτησε και βγήκε ο ήλιος. Και κάπως έτσι έφτασα στο χώρο του φεστιβάλ, όπου συναντήθηκα με την υπόλοιπη παρέα του MixGrill.
Η πρόσβαση στο χώρο ήταν εύκολη, ήταν και σχετικά νωρίς βέβαια κι έπειτα από τον έλεγχο των εισιτηρίων, μου φόρεσαν το βραχιολάκι μου και μπήκα. Ακόμα δεν είχε πολύ κόσμο, αλλά άρχισε να γεμίζει σιγά σιγά. Το μόνο που θύμιζε πως είχε βρέξει ήταν κάποιες λακκούβες με νερό, κυρίως δίπλα στη Republic Stage, οι οποίες σκεπάστηκαν άμεσα με άχυρο. Τέσσερις σκηνές μάς περίμεναν, δύο ανοιχτές και δύο κλειστές. Η απόσταση μεταξύ τους ήταν μικρή και παντού υπήρχαν κιόσκια για φαγητό, καφέ, ποτό, γλυκό, ακόμα και φρούτα και μάλιστα σε λογικές τιμές. Οι ουρές ήταν φυσιολογικές, όπως αυτές που βρίσκουμε σε κάθε κατάστημα και η εξυπηρέτηση άψογη. Το ίδιο και με τις τουαλέτες. Εκεί για να πω την αλήθεια δεν είδα καν ουρές. Ο χώρος παρέμεινε καθαρός για πολλές ώρες (δε το περίμενα!) και τα μόνα σκουπίδια από ένα σημείο και μετά ήταν κυρίως τα άδεια ποτήρια μπύρας στη μέση των σκηνών. Για όσους ήθελαν να κάνουν διάλειμμα, υπήρχαν διαμορφωμένοι χώροι για να ξαποστάσουν: τραπεζάκια στο χώρο με τις καντίνες δίπλα στη Main Stage, φουσκωτά πουφ και φυσικά... τα πεζούλια, αν και αρκετοί προτίμησαν το "κατάχαμα".
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, το οδοιπορικό!
Strand of Oaks (Main Stage)
Όταν έφτασα έπαιζαν ήδη τέλειωναν οι Strand of Oaks στη Main Stage. Ο ήλιος ήταν ψηλά κι ακόμα ήμασταν λίγοι. Δεν είδα και πολλά, αλλά τέλειωσαν με το "JM". Δυνατός ο Timothy Showalter! Μακάρι να είχα φτάσει νωρίτερα.
Xylouris White (Main Stage 17:30-18:20)
Οι Xylouris White άρχισαν στην ώρα τους. Για να πω την αλήθεια, περίμενα να μας μιλήσουν και λίγο. Δεν έγινε. Εντάξει στην πατρίδα σου είσαι, πες κάτι παραπάνω. Δε θυμάμαι καν αν μας χαιρέτησαν. Ήταν πολύ καλοί πάντως. Μοναδικός ο Γιώργος Ξυλούρης με το λαούτο και ο Jim White εξαιρετικός στα drums. Πραγματικός performer. Έπαιζαν "αντικριστά" κοιτώντας ο ένας τον άλλο συνέχεια, μιλώντας με τα μάτια. Το κοινό, σα μαγεμένο, τους παρακολουθούσε και στο τέλος χειροκροτούσε θερμά. Κάποιοι μάλιστα φώναζαν στον Jim White "Έλα, ρε Μήτσο!!". Έπαιξαν ασταμάτητα για 50'. Η άλλη διάσταση της παραδοσιακής μουσικής!
Προσέξτε πώς παίζει ντραμς ο White. Σα να σου λέει: "Εγώ, παίζω ντραμς και με κλειστά μάτια, άμα λάχει". Τόση άνεση! Πουκαμισάκι ανοιχτό, μαλλί να το φυσάει ο άνεμος. Ο μοιραίος drummer.
ΜΕΤΖ (Main Stage 18:40)
Οι Metz μάς ξύπνησαν στην κεντρική σκηνή, μπαίνοντας δυνατά στην ώρα τους. Επικοινωνιακός ο Alex Edkins, γεμάτος ενέργεια ξεσήκωσε το κοινό με τα "Wasted" και "Wet Blanket" και εισέπραξε τα ανάλογα χειροκροτήματα. Δεν έχανε ευκαιρία να μας μιλήσει, άνοιξε και μια μπύρα επί σκηνής και μας είπε "Cheers!". Στο τέλος της εμφάνισης κατέβηκε και μιλήσαμε λίγο. Ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα, λογικό! Δυνατή εμφάνιση και καλή επικοινωνία με το κοινό που είχε ήδη γεμίσει το χώρο.
The Twilight Sad (Republic Stage 19:00)
Έτρεξα λίγο στους Σκωτσέζους The Twilight Sad και τους πέτυχα προς το τέλος. Ο James Graham μιλούσε στο κοινό λέγοντας "χαιρόμαστε που είμαστε εδώ σήμερα! τι υπέροχη ηλιόλουστη μέρα και να μας συγχωρήσετε που τη χαλάμε με τα sad τραγούδια μας". Η σκηνή Republic ήταν γεμάτη. Χώθηκα μπροστά και παρόλο που πρόλαβα μόνο το τελευταίο κομμάτι του post-punk indie γκρουπ φεύγοντας πήρα και το κωδικοποιημένο setlist για να δω τι έχασα. Μεταξύ άλλων δεν παρέλειψαν τα "Last January" και "Nil", ενώ τέλειωσαν με το "And She Would Darken The Memory", ή όπως λέει το setlist... Rabbit.
Tony Allen (Main Stage 19:30)
Και πίσω στη Main Stage. Ο master drummer του Afrobeat Tony Allen με την υπόλοιπη μπάντα του στη σκηνή έκαναν το κοινό του Main Stage να λικνίζεται σε afrofunk ρυθμούς. Δε μας μίλαγε στην αρχή. Κάποια στιγμή ανάμεσα στα τραγούδια ξεκαθάρισε τη θέση του όμως. "Όχι πολλά πολλά λόγια. Έχουμε λίγη ώρα να παίξουμε. Let's groove!". Ακούστε τον στο βίντεο:
Αξιαγάπητος! Πριν το τελευταίο κομμάτι και πριν κλείσει μια ώρα στη σκηνή, μας προειδοποίησε "Let's get crazy" και "Make some noise" και αυτό κάναμε. Ωραία εμφάνιση!
Beardyman (Main Stage 20:30)
Παρέμεινα στη Main Stage για να δω τον Beardyman, κατά κόσμον Darren Foreman, γνωστό για τις ζωντανές beatboxing εμφανίσεις του. Γνωστός και ως κωμικός, ξεκίνησε με αστειάκια. Παραμορφώνοντας τη φωνή του και επαναλαμβάνοντας τη φράση "Can you hear me?" με φωνή Tweety. Και μετά άρχισε το πάρτυ! Τα ηχεία ήταν τόσο δυνατά που τα πάντα έτριζαν μπροστά στη σκηνή. Μια μετατόπιση σωθικών πρέπει να την έπαθα τη 1 ώρα που έμεινα εκεί. Ο κόσμος διασκέδαζε με τη δυνατή beat μουσική και τον χειροκροτούσε. Γεμάτη η σκηνή. Έφυγα λιιίγο πριν το τέλος για να πάω στους Austra.
Austra (Republic Stage 21:20)
Η Republic Stage ήταν γεμάτη! Οι Austra είχαν το δικό τους κοινό στο Plisskën που τους περίμενε από νωρίς. Δυστυχώς, η αγωνία τους πήρε παράταση, καθώς ένα τεχνικό θέμα με το μόνιτορ τούς καθυστέρησε για 15'-20'. Η Katie Stelmanis βγήκε στη σκηνή και μας χαιρέτησε στα ελληνικά "Ya sas" κι έπειτα ξανά "Efxaristo" για την υπομονή μας. Ήταν πολύ ευγενική και κέρδισε το κοινό, όχι μόνο με τη σκηνική της παρουσία, αλλά και με τους τρόπους της. Φάνηκε πως την ενδιέφερε το κοινό που είχε μπροστά της. Με είδε που προσπαθούσα να τη βγάλω φωτογραφία και γονάτισε μπροστά μου στη σκηνή τραγουδώντας, κοιτάζοντας το φακό. Αλλά έτσι είναι η Katie, φαινόταν πως τραγουδούσε για εμάς, μας κοίταζε και μας "έβλεπε". Και φυσικά το κοινό τη χειροκροτούσε σε κάθε τραγούδι, σε κάθε κουβέντα της. Θα έδινα το βραβείο της πιο αυθεντικής επικοινωνίας της βραδιάς στους Austra.
Ο Dorian Wolf μας έδωσε και το setlist στο τέλος. "Painful Like", "Home", "What We Done", "Spellwork" και τελευταίο στη λίστα το "Habitat". Κι ο κόσμος ζητάει encore. Σε καμιά άλλη εμφάνιση δεν είδα τον κόσμο να ζητάει κι άλλο. Η Katie κοντοστάθηκε και μας είπε "Δε νομίζω να πειράζει να πούμε άλλο ένα, ε;" Και τα έδωσε όλα στο "Hurt Me Now", έπειτα από 50' γεμάτα λεπτά. Εξαιρετική εμφάνιση!
Mudhoney (Main Stage 21:30)
Γύρισα στη Main Stage, όπου γινόταν πανικός με τους Mudhoney. Έκανα διάλειμμα μέχρι να ξεκινήσουν οι Savages. Πρόλαβα λίγο πριν το τέλος. Πρέπει να ήταν δυνατή εμφάνιση αν κρίνω από τις αντιδράσεις του κόσμου!
Savages (Main Stage 23:20-00:15)
Οι Savages καθυστέρησαν να βγούν. Μάλλον υπήρχαν καθυστερήσεις από πριν με τους Mudhoney. Εντάξει, άγρια κορίτσια! Η post-punk rock μπάντα δεν αστειεύεται! Μπήκαν δυνατά με το "City's Full" και συνέχισαν με το "Shut Up". Πολυ chique ντύσιμο η Jehnny για τόσο punk rock! Μας είπαν και δυο νέα κομμάτια τα "Sad Person" και "Adore". Ο μεγάλος χαμός έγινε μετά το "I Am Here"... Ξαφνικά είδαμε τη Jehnny να πλησιάζει το διαχωριστικό και να σκαρφαλώνει βουτώντας στον κόσμο! Είναι η στιγμή που σκέφτεσαι... τόσοι ροκάδες άντρες και κανένας δε σκέφτηκε να κάνει stage diving; Τους έβαλε η γαλλιδούλα τα γυαλιά. Οι άντρες της ασφάλειας την πήραν πίσω γρήγορα. Αλλά μάλλον η Jehnny δεν είχε χορτάσει, αφού συνέχισε να τραγουδάει ακριβώς μπροστά στο διαχωριστικό με τον κόσμο και ενώ οι άντρες της ασφάλειας την κράταγαν, εκείνη τους ξέφυγε για λίγο ακόμη crowd surfing, αφού μας ρώτησε. "Are you gonna catch me if I fall?" Χαρά μας!
Στο παρακάτω βίντεο δείτε το crowd surfing της Jehnny!!
Δεν έλειψαν τα ελληνικά κι εδώ. Επειδή, όπως μας είπε, η ίδια δε μιλάει ελληνικά, έβαλε μια Ελληνίδα να μας διαβάσει μεταφρασμένο το "Don't let the fuckers get you down". Αν θέλετε και τη μετάφραση "Μην αφήνετε τους γαμ****δες να σας ρίξουν", αναφερόμενη στην πολιτική κατάσταση της χώρας. Ιδιαίτερα ξεσηκωτική, έκανε το κοινό να βγάζει άναρθρες κραυγές (Savages, βλέπετε). Όχι πως και οι υπόλοιπες Savages πήγαιναν πίσω. Ζηλευτή η drummer της παρέας. Με τα "She Will", "Fuckers" και "Husbands" οι Savages μάς αποτελείωσαν κι άφησαν απίστευτες εντυπώσεις πίσω τους μετά την πρώτη εμφάνισή τους σε ελληνικό έδαφος. Κι εντελώς απρόσμενα για να συμπληρωθεί το καρέ, φύσηξε λίγο παραπάνω κι ένα από τα setlist προσγειώθηκε στα χέρια μου. (What are the chances!?)
The Horrors (Main Stage 00:55-01:40)
Οι The Horrors καθυστέρησαν περίπου μία ώρα από την προγραμματισμένη. Γύρω στις 00:55 άκουσα μια κραυγή και πλησίασα στη Main Stage. Δυνατή εμφάνιση, ο κόσμος είχε αραιώσει λίγο και οι υπόλοιποι πλέον με μπουφάν έμεναν στη μεγάλη σκηνή. Φύσαγε αισθητά. Ωραία σολαρίσματα και φωτισμός στο "Moving Further Away", με το οποίο και μας αποχαιρέτησαν έπειτα από 1 ώρα και 5 μποφόρ.
Squarepusher (Main Stage 02:00)
Με 40' καθυστέρηση εμφανίστηκε και ο εκκεντρικός Squarepusher στη Main Stage. Πρέπει να είναι ο μοναδικός του οποίου τη φωνή δεν ακούσαμε, αλλά ήταν μια χαρα επικοινωνιακός στη νοηματική. Ο Tom Jenkinson δε νομίζω να κρύωνε με τη στολή του και μας ταρακούνησε με τις συνθέσεις του. Ηλεκτρονικός ήχος με στοιχεία από drum and bass, acid house, jazz σε συνδυασμό με γραφικά στο πάνελ κι εφέ στο φωτισμό. Νομίζω πως κάποιοι απλά μέθυσαν με την εμφάνισή του.
Πολύ καλή εμφάνιση για τους λάτρεις του είδους. (και η άχρηστη πληροφορία της ημέρας, έχουμε την ίδια μέρα γενέθλια!) Δεν έμεινα ως το τέλος γιατί κρύωνα κι έκανα μια βόλτα στις κλειστές σκηνές.
Livid & Roby (Tunnel 01:30)
Είχε κόσμο στο Tunnel και σχεδόν καθόλου φως, αλλά με έπιασε κλειστοφοβία και δεν έκατσα.
Brodinski (Aquarium 02:00)
Το Aquarium ήταν μισογεμάτο και αρκετοί χόρευαν. Βρήκα το Δημήτρη Όρλη να κάνει τις φιγούρες του (νιάτα!). Δεν έκατσα πολύ, όσος κόσμος είχε μείνει όμως το διασκέδαζε με τον τρόπο του.
Το Plisskën με άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις. Τόσα συγκροτήματα μαζεμένα, τόσο κοντά στο σπίτι, χωρίς περιττή ταλαιπωρία και με τόσο καλό ήχο. Τα άξιζε τα λεφτά του! Κάποιες καθυστερήσεις υπήρξαν στις σκηνές προς το βράδυ. Την πρώτη ημέρα στο φεστιβάλ πρέπει να μαζευτήκαμε περίπου 5.000-6.000 άτομα, αν και είναι δύσκολο να υπολογίσω σωστά με τόση κινητικότητα μεταξύ των σκηνών.
Διαβάστε τη "Λεπτό-προς-Λεπτό" ανταπόκριση μας από την πρώτη ημέρα του Plisskën Festival 2015!
Ξεφυλλίστε τα φωτογραφικά μας άλμπουμ:
- Savages, The Horrors
- Austra, ...And You Will Know Us by the Trail of Dead, Mudhoney, The Twilight Sad
- Strand Of Oaks, Xylouris White, Metz, Tony Allen, Squarepusher
- Iceage, Pharmakon, The Coathangers, Afformance