Θεωρούσε την Κυριακή πάντα την ωραιότερη μέρα της εβδομάδας. Απογυμνωμένη από τον ορυμαγδό της νυχτερινής διασκέδασης, από την κούραση της δουλειάς και το θόρυβο των ανοιχτών καταστημάτων. Σηκωνόταν νωρίς το πρωί για να ανοίξει στον φρέσκο αέρα που χτυπούσε επίμονα το παράθυρό του. Μα εκείνο που ολοκλήρωνε το ιδανικό σκηνικό ήταν τα αγουροξυπνημένα τιτιβίσματα των πουλιών, που με την επιμονή τους ξεσήκωναν τον τόπο. Κατέβαινε γρήγορα-γρήγορα στο απέναντι περίπτερο να αγοράσει το καθιερωμένο κυριακάτικο φύλλο για να επιστρέψει και να το απολαύσει με τον αχνιστό καφέ του.
Κάθε Κυριακή η ίδια ιεροτελεστία με χαρακτηριστική ευλάβεια. Σήμερα όμως ήταν διαφορετικά. Το χθεσινοβραδινό τηλεφώνημα από τον εκδοτικό οίκο του τού έφερε τα πάνω κάτω. "Η νουβέλα πρέπει να βρίσκεται ολοκληρωμένη στο γραφείο μας μέχρι το τέλος της εβδομάδας". Η φράση γυρνούσε ξανά και ξανά στο μυαλό του, κάνοντας ακόμη πιο δύσκολο το σκοπό του. Το τελευταίο κεφάλαιο είχε μόνο απομείνει, μα δεν είχε ιδέα ποιο θα μπορούσε να είναι το περιεχόμενό του. Πήρε λοιπόν μολύβι και χαρτί και κάθισε στο μπαλκόνι. Της παλιάς σχολής, βλέπεις, απολάμβανε τη δημιουργία του σαν το ζωγράφο. Την έβλεπε να ξετυλίγεται μπροστά του σα σκίτσο: με τις μουτζούρες του, τα διπλοπατημένα γράμματα και τις ζωγραφιές στις γωνίτσες τις στιγμές της απόλυτης αδρανούς έμπνευσης. Έτσι, κουβαλούσε πάντα μαζί του ένα σημειωματάριο κι ένα μολύβι, τα είδη πρώτης ανάγκης, όπως τα χαρακτήριζε γελώντας.
Σε όσα λεξικά κι αν έψαξα, πάντα για τον όρο συνάντησα την ίδια ετυμολογία και προέλευση. Δεν αμφισβητώ την ορθότητα των επιστημόνων, αλλά δε με καλύπτει. Υπάρχει πάντα η x ποσοστιαία πιθανότητα τυχαιότητας στη νοηματοδότηση των λέξεων και κατά συνέπεια στην αναγωγή της ετυμολογικής ρίζας τους. Από την άλλη, ανέκαθεν με μπέρδευε το πώς φτάσαμε να θεωρούμε σήμερα κατά πολύ την τύχη, δηλαδή τη γραμματική ονοματοποίηση του ρήματος τυγχάνω, συνώνυμο της ευ-τυχίας, δηλαδή της θετικής έκβασης μίας κατάστασης.
Ένας φίλος κάποτε σε κατάσταση ευδαιμονικής κρασοκατάνυξης μού φώναξε από τα μύχια της λογικής του "έχεις τύχη, ρε φίλε! Μακάρι να μπορούσα να τα καταφέρω κι εγώ σαν εσένα...". Από εκείνη τη στιγμή η φράση αυτή με στιγμάτισε, με στοίχειωσε κι αναζητώ αενάως, τι άραγε να εννοούσε με αυτήν του τη φράση. Δεν τόλμησα ποτέ να τον ρωτήσω. Για ποιον λόγο; Δεν ξέρω να απαντήσω με ακρίβεια. Ίσως γιατί με ιντριγκάρει να διαβάζω τις σκέψεις των ανθρώπων ή, για να το θέσω ακόμη καλύτερα, να νομίζω ότι τις διαβάζω, να φαντασιώνομαι τα ένοχα μυστικά τους και να γελώ συνωμοτικά τις ώρες που απομένω μονάχος μου.
Φιλολογικά, λοιπόν, η απάντηση βρίσκεται στα λεξικά, μαθηματικά στις πιθανότητες, φυσικά στις εξισώσεις και μεταφυσικά στο θεό. Πραγματικά, όμως, πού υπάρχει; Πόσο τυχαίες είναι οι καταστάσεις που βιώνουμε καθημερινά; Οι άνθρωποι που γνωρίζουμε, που δεν γνωρίζουμε, που ερωτευόμαστε, που αποφεύγουμε, που προσπερνάμε; Ποια είναι η βαθμίδα της τυχαιότητας με την οποία εγώ έγινα συγγραφέας και η Αμαλία γιατρός; Πόσες πιθανότητες συνωμότησαν για να τη γνωρίσω και να την αγαπήσω; Ήταν οι ίδιες που με έκαναν να την κρατήσω μακριά μου, παρόλο το χείμαρρο συναισθημάτων που έπνιγε τη λογική μου; Με ποιο κριτήριο μπορώ να αξιολογήσω όλη τη ζωή μου που από το ξεκίνημά της κιόλας, μέσα στη μήτρα της μάνας μου, ήταν το αποτέλεσμα μιας τυχαίας σμίξης και επιβίωσης κατά φυσική επιλογή;
Στη τελευταία μας συνάντηση με την Αμαλία δε μιλούσα πολύ, καθόλου θα έλεγα. Την άφησα να ελαφρώσει την ψυχή της για να μην κουβαλάει το βάρος μου στην επόμενη τυχαία συνάντηση της ζωής της. Γνώριζα ότι δε θα την ξαναέβλεπα κι ενσυνείδητα πλέον άκουγα για τελευταία φορά τη φωνή της κι έβλεπα την ένσαρκη εικόνα της. Αυτό δεν ήταν τυχαίο. Το είχα επιλέξει. Την αγαπούσα περισσότερο από όσο μπορούσε να αντέξει και γι' αυτό έπρεπε να την αφήσω να φύγει. Ακόμα θυμάμαι το πολύβουο καφέ που συναντηθήκαμε. Δεν πήγα ποτέ ξανά. Η στιγμή που σηκώθηκε κι απομακρύνθηκε μια για πάντα από εμένα έχει τυπωθεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Ενσυνείδητα, όχι τυχαία. Από επιλογή, όχι από τύχη, για να μπορώ να θυμάμαι τις στιγμές που έχω ανάγκη, τον αέρα που ανέμιζε το κόκκινό της φόρεμα. Ήταν η μοναδική στιγμή στη ζωή μου που πάτησα παύση στην τυχαία αναπαραγωγή γεγονότων.
Όταν πια είχε χαθεί από τα μάτια μου, άναψα ένα τσιγάρο, φόρεσα τα ακουστικά μου και πάτησα για πρώτη και μοναδική φορά το shuffle. Έπρεπε με κάποιον τρόπο να επαναφέρω τη φυσική τάξη των πραγμάτων. ΤΕΛΟΣ
Η σημερινή λίστα αποτελεί την πρώτη τυχαία αναπαραγωγή της μουσικής μου οντότητας. Από τα 1113 τραγούδια κατέληξα τυχαία στα 20. Όλα προέρχονται από αγαπημένους δίσκους του διαστήματος 2010-2015. Τη συγκεκριμένη λίστα δε θα την έφτιαχνα ποτέ με αυτή τη μορφή. Καμιά φορά, όμως, και η τυχαιότητα έχει το ενδιαφέρον της!
Καλημέρα!
Τα τραγούδια
01. Florence + the Machine - Breaking Down
02. Feist - A Commotion
03. Foo Fighters - Bridge Burning
04. St. Vincent - Bring Me Your Loves
05. Linda Perhacs - Daybreak
06. Queens of the Stone Age - ...Like Clockwork
07. Rhye - Open
08. The Black Keys - I'm Not The One
09. Bon Iver - Perth
10. Modest Mouse - Be Brave
11. David Bowie - Where Are We Now?
12. Jessie Ware - You & I (Forever)
13. Brett Anderson - Possession
14. Paul Buchanan - A Movie Magazine
15. Sharon Van Etten - Every Time the Sun Comes Up
16. Woodkid - Boat Song
17. Gruff Rhys - The Swamp
18. R.E.M. - ÜBerlin
19. Radiohead - Lotus Flower
20. Bonobo - Know You
* Η εικόνα του άρθρου είναι πίνακας του Jackson Pollock. Όσο κι αν σε μερικούς μπορεί να φαίνονται τυχαίες μουτζούρες, μάλλον για τον ίδιο δεν ήταν. Περισσότερες πληροφορίες για το έργο μπορείτε να βρείτε εδώ.
Κάθε Κυριακή η ίδια ιεροτελεστία με χαρακτηριστική ευλάβεια. Σήμερα όμως ήταν διαφορετικά. Το χθεσινοβραδινό τηλεφώνημα από τον εκδοτικό οίκο του τού έφερε τα πάνω κάτω. "Η νουβέλα πρέπει να βρίσκεται ολοκληρωμένη στο γραφείο μας μέχρι το τέλος της εβδομάδας". Η φράση γυρνούσε ξανά και ξανά στο μυαλό του, κάνοντας ακόμη πιο δύσκολο το σκοπό του. Το τελευταίο κεφάλαιο είχε μόνο απομείνει, μα δεν είχε ιδέα ποιο θα μπορούσε να είναι το περιεχόμενό του. Πήρε λοιπόν μολύβι και χαρτί και κάθισε στο μπαλκόνι. Της παλιάς σχολής, βλέπεις, απολάμβανε τη δημιουργία του σαν το ζωγράφο. Την έβλεπε να ξετυλίγεται μπροστά του σα σκίτσο: με τις μουτζούρες του, τα διπλοπατημένα γράμματα και τις ζωγραφιές στις γωνίτσες τις στιγμές της απόλυτης αδρανούς έμπνευσης. Έτσι, κουβαλούσε πάντα μαζί του ένα σημειωματάριο κι ένα μολύβι, τα είδη πρώτης ανάγκης, όπως τα χαρακτήριζε γελώντας.
Τυχαιότητα
Σε όσα λεξικά κι αν έψαξα, πάντα για τον όρο συνάντησα την ίδια ετυμολογία και προέλευση. Δεν αμφισβητώ την ορθότητα των επιστημόνων, αλλά δε με καλύπτει. Υπάρχει πάντα η x ποσοστιαία πιθανότητα τυχαιότητας στη νοηματοδότηση των λέξεων και κατά συνέπεια στην αναγωγή της ετυμολογικής ρίζας τους. Από την άλλη, ανέκαθεν με μπέρδευε το πώς φτάσαμε να θεωρούμε σήμερα κατά πολύ την τύχη, δηλαδή τη γραμματική ονοματοποίηση του ρήματος τυγχάνω, συνώνυμο της ευ-τυχίας, δηλαδή της θετικής έκβασης μίας κατάστασης.
Ένας φίλος κάποτε σε κατάσταση ευδαιμονικής κρασοκατάνυξης μού φώναξε από τα μύχια της λογικής του "έχεις τύχη, ρε φίλε! Μακάρι να μπορούσα να τα καταφέρω κι εγώ σαν εσένα...". Από εκείνη τη στιγμή η φράση αυτή με στιγμάτισε, με στοίχειωσε κι αναζητώ αενάως, τι άραγε να εννοούσε με αυτήν του τη φράση. Δεν τόλμησα ποτέ να τον ρωτήσω. Για ποιον λόγο; Δεν ξέρω να απαντήσω με ακρίβεια. Ίσως γιατί με ιντριγκάρει να διαβάζω τις σκέψεις των ανθρώπων ή, για να το θέσω ακόμη καλύτερα, να νομίζω ότι τις διαβάζω, να φαντασιώνομαι τα ένοχα μυστικά τους και να γελώ συνωμοτικά τις ώρες που απομένω μονάχος μου.
Φιλολογικά, λοιπόν, η απάντηση βρίσκεται στα λεξικά, μαθηματικά στις πιθανότητες, φυσικά στις εξισώσεις και μεταφυσικά στο θεό. Πραγματικά, όμως, πού υπάρχει; Πόσο τυχαίες είναι οι καταστάσεις που βιώνουμε καθημερινά; Οι άνθρωποι που γνωρίζουμε, που δεν γνωρίζουμε, που ερωτευόμαστε, που αποφεύγουμε, που προσπερνάμε; Ποια είναι η βαθμίδα της τυχαιότητας με την οποία εγώ έγινα συγγραφέας και η Αμαλία γιατρός; Πόσες πιθανότητες συνωμότησαν για να τη γνωρίσω και να την αγαπήσω; Ήταν οι ίδιες που με έκαναν να την κρατήσω μακριά μου, παρόλο το χείμαρρο συναισθημάτων που έπνιγε τη λογική μου; Με ποιο κριτήριο μπορώ να αξιολογήσω όλη τη ζωή μου που από το ξεκίνημά της κιόλας, μέσα στη μήτρα της μάνας μου, ήταν το αποτέλεσμα μιας τυχαίας σμίξης και επιβίωσης κατά φυσική επιλογή;
Στη τελευταία μας συνάντηση με την Αμαλία δε μιλούσα πολύ, καθόλου θα έλεγα. Την άφησα να ελαφρώσει την ψυχή της για να μην κουβαλάει το βάρος μου στην επόμενη τυχαία συνάντηση της ζωής της. Γνώριζα ότι δε θα την ξαναέβλεπα κι ενσυνείδητα πλέον άκουγα για τελευταία φορά τη φωνή της κι έβλεπα την ένσαρκη εικόνα της. Αυτό δεν ήταν τυχαίο. Το είχα επιλέξει. Την αγαπούσα περισσότερο από όσο μπορούσε να αντέξει και γι' αυτό έπρεπε να την αφήσω να φύγει. Ακόμα θυμάμαι το πολύβουο καφέ που συναντηθήκαμε. Δεν πήγα ποτέ ξανά. Η στιγμή που σηκώθηκε κι απομακρύνθηκε μια για πάντα από εμένα έχει τυπωθεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Ενσυνείδητα, όχι τυχαία. Από επιλογή, όχι από τύχη, για να μπορώ να θυμάμαι τις στιγμές που έχω ανάγκη, τον αέρα που ανέμιζε το κόκκινό της φόρεμα. Ήταν η μοναδική στιγμή στη ζωή μου που πάτησα παύση στην τυχαία αναπαραγωγή γεγονότων.
Όταν πια είχε χαθεί από τα μάτια μου, άναψα ένα τσιγάρο, φόρεσα τα ακουστικά μου και πάτησα για πρώτη και μοναδική φορά το shuffle. Έπρεπε με κάποιον τρόπο να επαναφέρω τη φυσική τάξη των πραγμάτων. ΤΕΛΟΣ
Η σημερινή λίστα αποτελεί την πρώτη τυχαία αναπαραγωγή της μουσικής μου οντότητας. Από τα 1113 τραγούδια κατέληξα τυχαία στα 20. Όλα προέρχονται από αγαπημένους δίσκους του διαστήματος 2010-2015. Τη συγκεκριμένη λίστα δε θα την έφτιαχνα ποτέ με αυτή τη μορφή. Καμιά φορά, όμως, και η τυχαιότητα έχει το ενδιαφέρον της!
Καλημέρα!
Τα τραγούδια
01. Florence + the Machine - Breaking Down
02. Feist - A Commotion
03. Foo Fighters - Bridge Burning
04. St. Vincent - Bring Me Your Loves
05. Linda Perhacs - Daybreak
06. Queens of the Stone Age - ...Like Clockwork
07. Rhye - Open
08. The Black Keys - I'm Not The One
09. Bon Iver - Perth
10. Modest Mouse - Be Brave
11. David Bowie - Where Are We Now?
12. Jessie Ware - You & I (Forever)
13. Brett Anderson - Possession
14. Paul Buchanan - A Movie Magazine
15. Sharon Van Etten - Every Time the Sun Comes Up
16. Woodkid - Boat Song
17. Gruff Rhys - The Swamp
18. R.E.M. - ÜBerlin
19. Radiohead - Lotus Flower
20. Bonobo - Know You
* Η εικόνα του άρθρου είναι πίνακας του Jackson Pollock. Όσο κι αν σε μερικούς μπορεί να φαίνονται τυχαίες μουτζούρες, μάλλον για τον ίδιο δεν ήταν. Περισσότερες πληροφορίες για το έργο μπορείτε να βρείτε εδώ.