Οι συντάκτες μας σκαλίζουν τα ράφια του βίντεο κλαμπ της γειτονιάς τους ή το σκληρό τους δίσκο, ξεδιαλέγουν μια ταινία που μπορεί να προέρχεται από το μακρινό ή πρόσφατο παρελθόν, τη βλέπουν παρέα και τη συζητούν. Η στήλη προσπαθεί να συμπυκνώσει όσα νιώσαμε και σκεφτήκαμε κατά τη διάρκεια της προβολής και άλλα τόσα που πήραμε μαζί μας "φεύγοντας από την αίθουσα".
Αυτή τη φορά επελέγη για συζήτηση μία πρόσφατη ταινία που άρεσε στο κοινό παγκοσμίως και έχει ήδη αγαπηθεί. Πρόκειται για το θρίλερ μυστηρίου "Prisoners", με πρωταγωνιστές δύο από τους πολύ ταλαντούχους ηθοποιούς του Hollywood.
Prisoners
Έτος παραγωγής: 2013
Διάρκεια: 153'
Σκηνοθεσία: Dennis Villeneuve
Πρωταγωνιστούν: Hugh Jackman, Jake Gyllenhaal, Viola Davis, Paul Dano, Terrence Howard, Melissa Leo
Βαθμολογία imdb: 8,1/10
Βαθμολογία mixgrill: 8,4/10
Η ιστορία αφορά τη μυστηριώδη εξαφάνιση δύο μικρών κοριτσιών ένα βράδυ λίγο πριν τα Χριστούγεννα και την απεγνωσμένη προσπάθεια των οικογενειών τους να τις βρουν. Οι μητέρες είναι συντετριμμένες και αδύναμες και γι' αυτό οι δύο πατεράδες πρέπει να σταθούν πιο δυνατοί. Το μοναδικό στοιχείο που έχει η αστυνομία είναι ένα φορτηγάκι που βρισκόταν παρκαρισμένο έξω από το σπίτι εκείνο το βράδυ. Ο πατέρας του ενός κοριτσιού είναι αποφασισμένος να κάνει τα πάντα για να βρει το παιδί του και στην προσπάθειά του αυτή θα έρθει σε σύγκρουση με τον ντετέκτιβ Loki που έχει αναλάβει την υπόθεση. Θα είναι αυτή η πρώτη υπόθεση που δεν θα καταφέρει να λύσει ο Loki; Ποιος κρύβεται τελικά πίσω από την εξαφάνιση;
Στη συζήτηση συμμετείχαν οι: Ραφαήλ Αντωνιάδης, Ορέστης Καζασίδης, Δημήτρης Καμπούρης και Ηρώ Μαούνη.
Δεν είναι τυχαίο που το "Prisoners" άρεσε τόσο πολύ σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Πρόκειται για μια ταινία που διαρκεί 2,5 ώρες και καταφέρνει να μην κουράσει τον θεατή. Δεν είναι αργή, όπως θα περίμενε κανείς. Αντιθέτως, η αγωνία, η δράση και τα στοιχεία που ανακαλύπτονται προάγουν την εξέλιξη της ιστορίας γραμμικά και μας κάνουν να αναθεωρήσουμε κάθε φορά το συμπέρασμα στο οποίο είχαμε καταλήξει ως εκείνο το σημείο. Είναι μια ταινία πλήρης, ήσυχη και πολύ όμορφα σκηνοθετημένη από τον Dennis Villeneuve. Η εξαφάνιση των δύο κοριτσιών πραγματοποιείται την περίοδο των Χριστουγέννων και το χειμωνιάτικο τοπίο, σκοτεινό και ψυχρό, πολύ συχνά με καταρρακτώδεις βροχές και ομίχλη, σε συνδυασμό με τη νύχτα όπου λαμβάνουν χώρα τα περισσότερα γεγονότα δημιουργούν ένα χωροχρονικό πλαίσιο απόλυτα ατμοσφαιρικό. Αυτό, σε συνδυασμό πάντα και με την υποβλητικά μυστηριακή μουσική του Johann Johannsson, ταιριάζει απόλυτα στην υπόθεση.
Πέραν της σκηνοθεσίας και των τεχνικών χαρακτηριστικών που είναι άρτια, μια ταινία για να είναι καλή χρειάζεται ενδιαφέρουσα πλοκή και αξιόλογο καστ ηθοποιών. Το "Prisoners" δεν στερείται τίποτα από τα δύο. Ο Hugh Jackman (Kellen Dover) είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής της ταινίας στον ρόλο του πατέρα που είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα, να τα βάλει με τον ίδιο τον νόμο, για την ακρίβεια, να πάρει τον νόμο στα χέρια του, να αψηφήσει τις αξίες του, αρκεί να βρει τη μικρή του κόρη. Για πολλούς θεωρείται ένας από τους καλύτερους ρόλους στην καριέρα του, αν και υπάρχει πάντα ο αντίλογος. Στην ταινία, ο Kellen Dover φέρεται σκληρά φυλακίζοντας τον Alex, όταν αφήνεται ελεύθερος λόγω έλλειψης ενοχοποιητικών στοιχείων από την αστυνομία και υποβάλλοντάς τον σε απάνθρωπα βασανιστήρια. Οι ενέργειές του είναι βέβαια από κάθε άποψη κατακριτέες, ωστόσο, αυτό συμβαίνει επειδή πιστεύει ακράδαντα ότι ο Alex γνωρίζει πού βρίσκονται τα κορίτσια και θέλει να τον κάνει πάση θυσία να μιλήσει, πριν να είναι πολύ αργά... Ο Keller Dover δεν είναι κακός άνθρωπος˙ είναι οξύθυμος και παρορμητικός, αλλά αγαπάει πολύ την οικογένειά του και πιστεύει πως είναι ο μόνος που μπορεί να την προστατέψει. Για την ακρίβεια, δεν εμπιστεύεται ούτε τον ντετέκτιβ Loki που έχει αναλάβει την υπόθεση. Νιώθει πως είναι ανεπαρκής, αδιάφορος και έχει προσανατολιστεί λάθος ως προς την επίλυσή της. Όσο άδικο κι αν έχει, δεν είναι παρά ένας πατέρας που έχει χάσει το παιδί του και θέλει να το βρει υγιές το συντομότερο δυνατό. Νιώθει πως μόνο εκείνος είναι κατάλληλος να ξέρει πώς, ενστικτωδώς.
Στην πραγματικότητα, ο Loki κάθε άλλο παρά αδιάφορος είναι. Τον βλέπουμε να παίρνει την υπόθεση προσωπικά, ενώ ο Jake Gyllenhaal που τον ενσαρκώνει αποτελεί ένα από τα δυνατά χαρτιά της ταινίας, κάτι που την κάνει ξεχωριστή. Για τον ήρωά του ξέρουμε μόνο το όνομά του και το ότι είναι απόλυτα επιτυχημένος και παθιασμένος με τη δουλειά του - το μόνο πράγμα που έχει νόημα στη ζωή του. Χωρίς να γνωρίζουμε περισσότερα για το παρελθόν του και την τωρινή ζωή του, ο Gyllenhaal ερμηνεύει με τρόπο που μας κάνει να εξάγουμε έμμεσα στοιχεία γι' αυτόν. Το πέπλο μυστηρίου που καλύπτει τον χαρακτήρα του φτάνει ως το σημείο να θεωρηθεί ακόμη και ύποπτος! Τα τατουάζ του, το όνομα Loki που παραπέμπει στην σκανδιναβική παράδοση, το τικ που έχει στα μάτια του όταν φορτίζεται συναισθηματικά, το ότι τρώει μόνος του στην πρώτη σκηνή και προδίδει τη μοναχικότητά του σε συνδυασμό με τα όσα που λέει στην ταινία, φτιάχνουν το προφίλ ενός ατόμου που είναι πιθανό στο παρελθόν να είχε προβεί σε παραβατικές συμπεριφορές, ενώ ίσως πάσχει από κάποια ψύχωση. Τίποτα από αυτά δεν επιβεβαιώνεται, αλλά όλα μένουν να αιωρούνται. Ο Jake Gyllenhaal ήταν προσωπική επιλογή του σκηνοθέτη για τον ρόλο και δεν πέρασε καν από casting!
Οι ηθοποιοί που επιλέχθηκαν για να ενσαρκώσουν τους δύο βασικούς υπόπτους της ταινίας, Alex (Paul Dano) και Bοb (David Dastmalchian), είναι απλά ιδανικοί. Από τον τρόπο που μιλούν και τον ήχο της φωνής τους, μέχρι και το βλέμμα αλλά και την ίδια την όψη τους, δεν μοιάζουν τυχαία ύποπτοι (αν και σίγουρα η εικόνα δεν είναι αδιάψευστο επιχείρημα). Είναι δυο χαρακτήρες που φλερτάρουν ή μάλλον αγγίζουν την παράνοια και φαίνονται έως και τρομακτικοί, όπως παρατηρήσαμε ομόφωνα κατά τη συζήτησή μας. Τα κρυμμένα μυστικά που τους αφορούν αποκαλύπτονται σταδιακά, ενώ η ομοιότητά τους, -όχι αδίκως- δίνει την εντύπωση πως θα μπορούσαν να είναι και αδέλφια.
(Ακολουθούν spoilers!!)
Το τέλος της ταινίας παραμένει στο κλίμα που την χαρακτηρίζει από την αρχή. Είναι και αυτό έξυπνο και αγωνιώδες και μας αφήνει με ερωτηματικά. Όλοι θα θέλαμε ο πατέρας να βρεθεί από τον Loki ή να βρει ο ίδιος κάποια σύνδεση της καταπακτής με το σπίτι για να μπορέσει να δραπετεύσει μόνος του (Η ύπαρξη ή μη μιας τέτοιας σύνδεσης θα θέλαμε να ξέραμε αν όντως υπήρχε για να ήταν σαφές το πώς τελικά μετακινούνταν τα κορίτσια όσο ήταν αιχμάλωτα!). Παρόλ' αυτά δεν το μαθαίνουμε ποτέ. Ψάχνοντας λίγο στο ίντερνετ βέβαια, οι περισσότεροι υποστηρίζουν πως μάλλον η ταινία δεν έχει happy end...
Το "Prisoners" μπορεί να θεωρηθεί μια ολοκληρωμένη ταινία. Ακόμη και αν ορισμένοι ένιωσαν ένα σφίξιμο βλέποντάς την ή αν την βρήκαν απλά καλή, πετυχαίνει τον σκοπό της με ένα πολύ καλό πρωταγωνιστικό δίδυμο και έναν σκηνοθέτη με άποψη. Και αν θύμισε σε κάποιους λίγο από "Se7en" ή από ταινία των αδελφών Coen, φαίνεται πως τελικά έχει το δικό της χαρακτήρα. Κι αν τα μειονεκτήματα μιας ταινίας εντοπίζονται εντονότερα στη δεύτερη προβολή, εμάς μάλλον μας άρεσε ακόμη περισσότερο. Με σλόγκαν "κάθε στιγμή μετράει", κράτησε 2,5 ώρες και... μας κράτησε, και όντως, κάθε στιγμή είχε τη σημασία της.
Σχετικό θέμα