Το Σάββατο, ολοκληρώθηκε το 4ο Let Me Know Festival που πραγματοποιήθηκε στο θέατρο Χυτήριο, στο Γκάζι.
Η δεύτερη ημέρα είχε πολύ ελκυστικό line up με 6 προγραμματισμένες εμφανίσεις, έναντι των τεσσάρων της πρώτης ημέρας: Baby Guru, The Noise Figures, Echo Train, Empty Frame, Dusk και Pop Eye. Δυστυχώς, οι Pop Eye λόγω έκτακτου περιστατικού δεν εμφανίστηκαν και πραγματικά είναι κρίμα γιατί μας έχουν συνηθίσει σε πολύ κεφάτες ζωντανές εμφανίσεις. Την επόμενη φορά!
Η δεύτερη μέρα, Σάββατο, μας βρήκε πιο ξεκούραστους και χαλαρούς. Παρ' όλα αυτά, ο κόσμος που επισκέφθηκε το Φεστιβάλ ήταν αισθητά λιγότερος και με πρόχειρους υπολογισμούς δεν πιστεύω πως ξεπέρασε τα 200-250 άτομα. Όλοι όμως ήταν ετοιμοπόλεμοι και παρόντες από το πρώτο λεπτό ως το τελευταίο. Το κοινό ήταν ενεργό από την πρώτη εμφάνιση ως την τελευταία και πραγματικά η δεύτερη ημέρα μας χάρισε πολύ όμορφες στιγμές.
Τη βραδιά άνοιξε η Dusk, με σχετική καθυστέρηση, λίγο πριν τις 10. Τελευταία φορά που την είδα ζωντανά ήταν πριν το καλοκαίρι. Επέστρεψε πιο ανανεωμένη και κεφάτη από ποτέ και φυσικά δεν παρέλειψε να μας πει το αγαπημένο "What Are The Chances" αλλά και κομμάτια από τη νέα της δουλειά. Αυτή τη φορά, άφησε την κιθάρα από τα χέρια της λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο και την απολαύσαμε σε πιο ζωντανούς ρυθμούς, που της πηγαίνουν πολύ, για περίπου 45 λεπτά, όσο εμφανίστηκαν όλα τα συγκροτήματα δηλαδή. Μοιράστηκε τη σκηνή με τους Echo Train στο "Dolphin" κι ανέβασε τη διάθεση στην αίθουσα με τους indie rock ρυθμούς της από το πρώτο κιόλας τραγούδι.
Setlist: In the Sun, What are the Chances, Dolphin, Questions Of Existence, Fear of Trouble, OMD, Stripped, Never Ending Story
Η σκυτάλη πέρασε στους Empty Frame. 'Ο,τι και να πω θα είναι πολύ λίγο για αυτή την εμφάνιση. Είχα καιρό ν' ανατριχιάσω σε live. Βιολί, τσέλο και πλήκτρα σε rock συνθέσεις με μπόλικα desert-americana, gypsy, neofolk στοιχεία και μάλιστα όχι ως απλό "αλατοπίπερο" αλλά σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Μουσική γεμάτη εξάρσεις και αναπάντεχες ανατροπές. Εναλλαγές στο μικρόφωνο και μια εξαιρετική παρουσία μιας μπάντας που φαίνεται αμέσως πόσο δεμένη είναι. Μας άφησαν όλους με το στόμα ανοιχτό, κυρίως όμως τους πιο μικρούς θεατές τους μπροστά στη σκηνή και τους χειροκροτήσαμε όλοι όσο πιο δυνατά γινόταν. Ακόμα ακούω το A Velvet Dream και Welcome to the Dollhouse...
Setlist: Heroines, Like Kids in Paradise, Helicopter, Legacy, No Borders, Looking Up, Welcome to the Dollhouse, Down by the River, Caravan, Velvet Dream
Υποδεχτήκαμε τους Echo Train λίγο αργότερα, αφού πήραμε όλοι μια ανάσα μέχρι να ετοιμαστεί η σκηνή. Για όσους δεν τους έχουν δει ζωντανά, αυτά που κλέβουν την παράσταση είναι η καταπληκτική φωνή και παρουσία της Ειρήνης Δούκα αλλά και ο Greg ο οποίος πραγματικά "χάνεται" όταν παίζει κιθάρα. Μας ταξίδεψαν στο δικό τους κόσμο σ' ένα σύννεφο καθηλωτικής ψυχεδέλειας με τραγούδια από το επερχόμενο album τους, χωρίς ν' αφήσουν από τη λίστα το αγαπημένο "Things you cannot see" και κερδίζοντας επάξια το χειροκρότημα όλων.
Setlist: Intro, Lucy, White Rabbit, Fire, Things you cannot see, You're gonna miss me, Who΄s Out There, Let There Be More Light
Περασμένα μεσάνυχτα, είχαμε μείνει περίπου οι μισοί, με πολύ καλή διάθεση και κέφι. Ήταν έκδηλη η ανυπομονησία στο χώρο και το διαπιστώσαμε αμέσως μόλις ακούστηκαν οι πρώτες νότες από τους Baby Guru. Όσοι βρίσκονταν στην αίθουσα δε σταμάτησαν να χορεύουν από την αρχή ως το τέλος, να χειροκροτούν και να διασκεδάζουν. Λίγο Psychedelic, λίγο Pop, πολύ Electronica με πιστούς- όπως φάνηκε - ακόλουθους της μουσικής τους. Έχουν πράγματι το δικό τους στυλ κι αρέσουν. Στα ελληνικά τους κομμάτια μου θύμισαν παλιές καλές εποχές Olympians ή ίσως μ' επηρέασε η ψυχεδέλειά τους. Όταν τελείωσαν την εμφάνισή τους, ο κόσμος ζήταγε encore (πρώτη φορά στο Φεστιβάλ) αλλά δε πραγματοποιήθηκε η ευχή τους. Ίσως γιατί δε θα τους άφηναν ν' αποχωρήσουν ποτέ...; Ισως κι επειδή ακολουθούσαν οι The Noise Figures..
Setlist: Motel Rwanda, White Africa, Exegesis, Sinatra/Reprise, 'Ηθελα να σου πω, Especialy When, Στο Νησί της Αφροδίτης
Το πάρτι συνεχίστηκε κανονικά με τους The Noise Figures. Ο κόσμος συνέχισε να χορεύει ασταμάτητα, να χειροκροτάει και να περνάει καλά. Δεν τους αδικώ καθόλου. Το δίδυμο έχει εξαιρετική σκηνική παρουσία και το γεγονός πως είναι μόνο δύο άτομα, (ντραμς-κιθάρα) κι ακούγονται σαν πολυμελής μπάντα σημαίνει πολλά. Τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια προς τους ντράμερς που κάνουν φωνητικά, πόσο μάλλον όταν τραγουδούν ολόκληρα τραγούδια παίζοντας ταυτόχρονα. Πολλά μπράβο στους The Noise Figures που κράτησαν το ρυθμό της αίθουσας αμείωτο και ήταν το μοναδικό συγκρότημα που μας χάρισε encore!
Setlist: Shoot The Moon, Don't Throw Your Hand, In The Boneyard, Black Caravan, We Look Better in the Sun, Out of Your Mind, No Use, Run, Bones, Feathers, Rollin', Turn Off The Lights, Holy One, Blood
Συνοψίζοντας την εμπειρία μου τις δύο ημέρες του φετινού Let Me Know! Festival, οφείλω να πω πως οποιαδήποτε πρωτοβουλία για μουσική και φεστιβάλ μέσα στην πόλη είναι κίνηση που αξίζει να υποστηρίζουμε για πολλούς λόγους. Το ΧΥΤΗΡΙΟ είναι ένας χώρος που σε κερδίζει, ζεστός και φιλόξενος, ωστόσο, και χωρίς να θέλω να γκρινιάξω ξανά, είναι δύσκολος όσον αφορά στον ήχο και χρειάζεται βελτιώσεις. Ακόμα κι αν η δεύτερη ημέρα ηχητικά ήταν κάπως καλύτερη, διαπίστωσα αρκετές αδυναμίες. Κι επειδή ο ήχος είναι το σημαντικότερο κομμάτι σε μια συναυλία θα το χρεώσω στις αδυναμίες. Το line up της δεύτερης ημέρας ήταν πολύ δυνατό, αν και δεν κατάλαβα γιατί η πρώτη ημέρα είχε 4 προγραμματισμένες εμφανίσεις και η δεύτερη 6. Πάντως, συνολικά έμεινα με θετικές εντυπώσεις και σίγουρα θα το παρακολουθήσω και του χρόνου.
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες από τη βραδιά εδώ.
*Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Ελένη Σουλιώτη και το MixGrill
Η δεύτερη ημέρα είχε πολύ ελκυστικό line up με 6 προγραμματισμένες εμφανίσεις, έναντι των τεσσάρων της πρώτης ημέρας: Baby Guru, The Noise Figures, Echo Train, Empty Frame, Dusk και Pop Eye. Δυστυχώς, οι Pop Eye λόγω έκτακτου περιστατικού δεν εμφανίστηκαν και πραγματικά είναι κρίμα γιατί μας έχουν συνηθίσει σε πολύ κεφάτες ζωντανές εμφανίσεις. Την επόμενη φορά!
Η δεύτερη μέρα, Σάββατο, μας βρήκε πιο ξεκούραστους και χαλαρούς. Παρ' όλα αυτά, ο κόσμος που επισκέφθηκε το Φεστιβάλ ήταν αισθητά λιγότερος και με πρόχειρους υπολογισμούς δεν πιστεύω πως ξεπέρασε τα 200-250 άτομα. Όλοι όμως ήταν ετοιμοπόλεμοι και παρόντες από το πρώτο λεπτό ως το τελευταίο. Το κοινό ήταν ενεργό από την πρώτη εμφάνιση ως την τελευταία και πραγματικά η δεύτερη ημέρα μας χάρισε πολύ όμορφες στιγμές.
Τη βραδιά άνοιξε η Dusk, με σχετική καθυστέρηση, λίγο πριν τις 10. Τελευταία φορά που την είδα ζωντανά ήταν πριν το καλοκαίρι. Επέστρεψε πιο ανανεωμένη και κεφάτη από ποτέ και φυσικά δεν παρέλειψε να μας πει το αγαπημένο "What Are The Chances" αλλά και κομμάτια από τη νέα της δουλειά. Αυτή τη φορά, άφησε την κιθάρα από τα χέρια της λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο και την απολαύσαμε σε πιο ζωντανούς ρυθμούς, που της πηγαίνουν πολύ, για περίπου 45 λεπτά, όσο εμφανίστηκαν όλα τα συγκροτήματα δηλαδή. Μοιράστηκε τη σκηνή με τους Echo Train στο "Dolphin" κι ανέβασε τη διάθεση στην αίθουσα με τους indie rock ρυθμούς της από το πρώτο κιόλας τραγούδι.
Setlist: In the Sun, What are the Chances, Dolphin, Questions Of Existence, Fear of Trouble, OMD, Stripped, Never Ending Story
Η σκυτάλη πέρασε στους Empty Frame. 'Ο,τι και να πω θα είναι πολύ λίγο για αυτή την εμφάνιση. Είχα καιρό ν' ανατριχιάσω σε live. Βιολί, τσέλο και πλήκτρα σε rock συνθέσεις με μπόλικα desert-americana, gypsy, neofolk στοιχεία και μάλιστα όχι ως απλό "αλατοπίπερο" αλλά σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Μουσική γεμάτη εξάρσεις και αναπάντεχες ανατροπές. Εναλλαγές στο μικρόφωνο και μια εξαιρετική παρουσία μιας μπάντας που φαίνεται αμέσως πόσο δεμένη είναι. Μας άφησαν όλους με το στόμα ανοιχτό, κυρίως όμως τους πιο μικρούς θεατές τους μπροστά στη σκηνή και τους χειροκροτήσαμε όλοι όσο πιο δυνατά γινόταν. Ακόμα ακούω το A Velvet Dream και Welcome to the Dollhouse...
Setlist: Heroines, Like Kids in Paradise, Helicopter, Legacy, No Borders, Looking Up, Welcome to the Dollhouse, Down by the River, Caravan, Velvet Dream
Υποδεχτήκαμε τους Echo Train λίγο αργότερα, αφού πήραμε όλοι μια ανάσα μέχρι να ετοιμαστεί η σκηνή. Για όσους δεν τους έχουν δει ζωντανά, αυτά που κλέβουν την παράσταση είναι η καταπληκτική φωνή και παρουσία της Ειρήνης Δούκα αλλά και ο Greg ο οποίος πραγματικά "χάνεται" όταν παίζει κιθάρα. Μας ταξίδεψαν στο δικό τους κόσμο σ' ένα σύννεφο καθηλωτικής ψυχεδέλειας με τραγούδια από το επερχόμενο album τους, χωρίς ν' αφήσουν από τη λίστα το αγαπημένο "Things you cannot see" και κερδίζοντας επάξια το χειροκρότημα όλων.
Setlist: Intro, Lucy, White Rabbit, Fire, Things you cannot see, You're gonna miss me, Who΄s Out There, Let There Be More Light
Περασμένα μεσάνυχτα, είχαμε μείνει περίπου οι μισοί, με πολύ καλή διάθεση και κέφι. Ήταν έκδηλη η ανυπομονησία στο χώρο και το διαπιστώσαμε αμέσως μόλις ακούστηκαν οι πρώτες νότες από τους Baby Guru. Όσοι βρίσκονταν στην αίθουσα δε σταμάτησαν να χορεύουν από την αρχή ως το τέλος, να χειροκροτούν και να διασκεδάζουν. Λίγο Psychedelic, λίγο Pop, πολύ Electronica με πιστούς- όπως φάνηκε - ακόλουθους της μουσικής τους. Έχουν πράγματι το δικό τους στυλ κι αρέσουν. Στα ελληνικά τους κομμάτια μου θύμισαν παλιές καλές εποχές Olympians ή ίσως μ' επηρέασε η ψυχεδέλειά τους. Όταν τελείωσαν την εμφάνισή τους, ο κόσμος ζήταγε encore (πρώτη φορά στο Φεστιβάλ) αλλά δε πραγματοποιήθηκε η ευχή τους. Ίσως γιατί δε θα τους άφηναν ν' αποχωρήσουν ποτέ...; Ισως κι επειδή ακολουθούσαν οι The Noise Figures..
Setlist: Motel Rwanda, White Africa, Exegesis, Sinatra/Reprise, 'Ηθελα να σου πω, Especialy When, Στο Νησί της Αφροδίτης
Το πάρτι συνεχίστηκε κανονικά με τους The Noise Figures. Ο κόσμος συνέχισε να χορεύει ασταμάτητα, να χειροκροτάει και να περνάει καλά. Δεν τους αδικώ καθόλου. Το δίδυμο έχει εξαιρετική σκηνική παρουσία και το γεγονός πως είναι μόνο δύο άτομα, (ντραμς-κιθάρα) κι ακούγονται σαν πολυμελής μπάντα σημαίνει πολλά. Τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια προς τους ντράμερς που κάνουν φωνητικά, πόσο μάλλον όταν τραγουδούν ολόκληρα τραγούδια παίζοντας ταυτόχρονα. Πολλά μπράβο στους The Noise Figures που κράτησαν το ρυθμό της αίθουσας αμείωτο και ήταν το μοναδικό συγκρότημα που μας χάρισε encore!
Setlist: Shoot The Moon, Don't Throw Your Hand, In The Boneyard, Black Caravan, We Look Better in the Sun, Out of Your Mind, No Use, Run, Bones, Feathers, Rollin', Turn Off The Lights, Holy One, Blood
Συνοψίζοντας την εμπειρία μου τις δύο ημέρες του φετινού Let Me Know! Festival, οφείλω να πω πως οποιαδήποτε πρωτοβουλία για μουσική και φεστιβάλ μέσα στην πόλη είναι κίνηση που αξίζει να υποστηρίζουμε για πολλούς λόγους. Το ΧΥΤΗΡΙΟ είναι ένας χώρος που σε κερδίζει, ζεστός και φιλόξενος, ωστόσο, και χωρίς να θέλω να γκρινιάξω ξανά, είναι δύσκολος όσον αφορά στον ήχο και χρειάζεται βελτιώσεις. Ακόμα κι αν η δεύτερη ημέρα ηχητικά ήταν κάπως καλύτερη, διαπίστωσα αρκετές αδυναμίες. Κι επειδή ο ήχος είναι το σημαντικότερο κομμάτι σε μια συναυλία θα το χρεώσω στις αδυναμίες. Το line up της δεύτερης ημέρας ήταν πολύ δυνατό, αν και δεν κατάλαβα γιατί η πρώτη ημέρα είχε 4 προγραμματισμένες εμφανίσεις και η δεύτερη 6. Πάντως, συνολικά έμεινα με θετικές εντυπώσεις και σίγουρα θα το παρακολουθήσω και του χρόνου.
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες από τη βραδιά εδώ.
*Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Ελένη Σουλιώτη και το MixGrill