Λένε πως ο δεύτερος δίσκος για μια μπάντα είναι καθοριστικός για την πορεία της διότι πιστοποιεί την επιτυχία του πρώτου. Αυτό ισχύει και για τους Αμερικανούς Neighbourhood οι οποίοι σχηματίστηκαν το 2011 σε ένα προάστιο της Καλιφόρνια και δύο χρόνια αργότερα κυκλοφόρησαν το debut album τους “I Love You” σκαρφαλώνοντας αυτομάτως στην πρώτη δεκάδα των αμερικανικών rock charts. Ακολουθούν περιοδείες και εμφανίσεις σε φεστιβάλ, όπως το Coachella, και το αποτέλεσμα ήταν τραγούδια σαν το “Sweater Weather” να παίζουν φανατικά μέχρι και σήμερα. Φέτος το φθινόπωρο έφτασε η ώρα να κυκλοφορήσει η δεύτερη δισκογραφική δουλειά του πενταμελούς συγκροτήματος έχοντας ήδη τις περγαμηνές για κάτι πολύ καλό.
Ο δίσκος φέρει το όνομα “Wiped Out” και συμβαίνει το εξής. Μετά την πρώτη ακρόαση, πιάνεις κάποιες καλές στιγμές αλλά το σημαντικό είναι ότι καταλαβαίνεις εξ αρχής πως αυτό που ακούς είναι The Neighbourhood. Μετά την δεύτερη ακρόαση, συνειδητοποιείς ότι ο συγκεκριμένος δίσκος θα βγάλει αρκετά singles. Μετά την τρίτη ακρόαση, έχεις αγαπήσει σχεδόν όλα τα κομμάτια. Το album ανοίγει με μια μισόλεπτη σιγή για να ξεκινήσει στη συνέχεια ο χορός των τραγουδιών με το “Prey”. Οι NBHD καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια ευφορία μέσα από τη νοσταλγία και τη μελαγχολική μελωδία. Στον πρώτο δίσκο είχαν εντυπωσιάσει με το εξαιρετικό πάντρεμα hip-hop με indie rock. Τώρα απλώς αποδεικνύουν ότι γνωρίζουν αρκετά καλά το συγκεκριμένο άθλημα. Το ομώνυμο τραγούδι του album σου μένει αμέσως για τις διακυμάνσεις στις μελωδίες και για το άρτιο μπλέξιμο ηλεκτρονικών στοιχείων και παραμορφωμένης κιθάρας.
Ήδη έχουν ξεπηδήσει τρία singles, εκ των οποίων το ένα είναι το “The Beach”, μια μπαλάντα της οποίας το beat είναι ικανό να ηχεί στα αυτιά σου για πολλή ώρα. Υπάρχουν, βέβαια, τραγούδια – fillers, όπως το “Ferrari” και το «άνοστο» “Single”, αλλά αυτό διόλου μας χαλάει την συνολική εικόνα του δίσκου. Και σε αυτό, παίζει ρόλο ίσως πως το ωραιότερο τραγούδι είναι τελευταίο στην λίστα.
Υπάρχει ο αστικός μύθος πως οι Jimi Jendrix και Kurt Cobain βρέθηκαν νεκροί έχοντας ένα λευκό αναπτήρα στην τσέπη τους. Στο “R.I.P. 2 My Youth”, ο 23χρονος Jesse Rutherford εξομολογείται ότι του έχουν μείνει λίγα χρόνια ζωής και πως θα μπει και εκείνος στο club των 27χρονων καλλιτεχνών που «έφυγαν» και ο λόγος θα είναι ένας λευκός αναπτήρας. Μακράν ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του φθινοπώρου.
Το “Wiped Out!” δείχνει το δρόμο για το πώς το μίνιμαλ hip-hop μπορεί να βρεθεί σε απόλυτη αρμονία με το indie pop-rock. Οι Νeighbourhood έκαναν απλώς αυτό που περίμεναν όλοι οι fans τους. Να κυκλοφορήσουν ένα δίσκο γεμάτο συναισθήματα, εμπνευσμένες μουσικές και τραγούδια που θα αντέξουν στο χρόνο.
Ο δίσκος φέρει το όνομα “Wiped Out” και συμβαίνει το εξής. Μετά την πρώτη ακρόαση, πιάνεις κάποιες καλές στιγμές αλλά το σημαντικό είναι ότι καταλαβαίνεις εξ αρχής πως αυτό που ακούς είναι The Neighbourhood. Μετά την δεύτερη ακρόαση, συνειδητοποιείς ότι ο συγκεκριμένος δίσκος θα βγάλει αρκετά singles. Μετά την τρίτη ακρόαση, έχεις αγαπήσει σχεδόν όλα τα κομμάτια. Το album ανοίγει με μια μισόλεπτη σιγή για να ξεκινήσει στη συνέχεια ο χορός των τραγουδιών με το “Prey”. Οι NBHD καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια ευφορία μέσα από τη νοσταλγία και τη μελαγχολική μελωδία. Στον πρώτο δίσκο είχαν εντυπωσιάσει με το εξαιρετικό πάντρεμα hip-hop με indie rock. Τώρα απλώς αποδεικνύουν ότι γνωρίζουν αρκετά καλά το συγκεκριμένο άθλημα. Το ομώνυμο τραγούδι του album σου μένει αμέσως για τις διακυμάνσεις στις μελωδίες και για το άρτιο μπλέξιμο ηλεκτρονικών στοιχείων και παραμορφωμένης κιθάρας.
Ήδη έχουν ξεπηδήσει τρία singles, εκ των οποίων το ένα είναι το “The Beach”, μια μπαλάντα της οποίας το beat είναι ικανό να ηχεί στα αυτιά σου για πολλή ώρα. Υπάρχουν, βέβαια, τραγούδια – fillers, όπως το “Ferrari” και το «άνοστο» “Single”, αλλά αυτό διόλου μας χαλάει την συνολική εικόνα του δίσκου. Και σε αυτό, παίζει ρόλο ίσως πως το ωραιότερο τραγούδι είναι τελευταίο στην λίστα.
Υπάρχει ο αστικός μύθος πως οι Jimi Jendrix και Kurt Cobain βρέθηκαν νεκροί έχοντας ένα λευκό αναπτήρα στην τσέπη τους. Στο “R.I.P. 2 My Youth”, ο 23χρονος Jesse Rutherford εξομολογείται ότι του έχουν μείνει λίγα χρόνια ζωής και πως θα μπει και εκείνος στο club των 27χρονων καλλιτεχνών που «έφυγαν» και ο λόγος θα είναι ένας λευκός αναπτήρας. Μακράν ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του φθινοπώρου.
Το “Wiped Out!” δείχνει το δρόμο για το πώς το μίνιμαλ hip-hop μπορεί να βρεθεί σε απόλυτη αρμονία με το indie pop-rock. Οι Νeighbourhood έκαναν απλώς αυτό που περίμεναν όλοι οι fans τους. Να κυκλοφορήσουν ένα δίσκο γεμάτο συναισθήματα, εμπνευσμένες μουσικές και τραγούδια που θα αντέξουν στο χρόνο.
Σχετικό θέμα