Μια νωχελική Πέμπτη, φορτωμένη με το βάρος ολόκληρης της εβδομάδας μας βρήκε στο Fuzz για να δούμε ζωντανά δυο υπέροχες φωνές, τη Σοφία Σαρρή και την Nika Roza Danilova (aka Zola Jesus).
Το Fuzz ήταν διαφορετικό από άλλες φορές, με χαμηλωμένα φώτα και ζεστή ατμόσφαιρα, χαλαρούς ρυθμούς στα δύο μπαρ κι αρχικά με λίγο κόσμο που σιγά σιγά άρχισε να μαζεύεται. Βολευτήκαμε στο μπαρ από νωρίς όπου κυριαρχούσαν οι χαλαρές συζητήσεις σε εύθυμο κλίμα. Αποσυμπιεστήκαμε ως τις 21:30 όταν στη σκηνή ανέβηκε η Σοφία Σαρρή με την μπάντα της, γνωστή από τη συμμετοχή της στους Night on Earth και από τις συνεργασίες της με γνωστούς καλλιτέχνες όπως τους Χαίνηδες, το Θανάση Παπακωνσταντίνου και το Νίκο Πορτοκάλογλου. Αυτή τη φορά ξεδίπλωσε το δικό της στυλ και μας τραγούδησε κυρίως κομμάτια από τον προσωπικό της δίσκο.
Ντυμένη στα κόκκινα, με επιβλητική παρουσία, το ίδιο επιβλητική με τη φωνή της, μας μύησε στο δικό της κόσμο σε ατμόσφαιρα που θύμισε αρκετά Bjork με τα φωνητικά σε πρώτο πλάνο πλαισιωμένα από έγχορδες μελωδίες, "σπασμένα" dancefloor grooves και αέρινα sidechained ambient ηχοτόπια.
Ευχαρίστησε την Zola Jesus που την επέλεξε ν' ανοίξει τη συναυλία κι έμεινε στη σκηνή ως τις 2230. Από τα κομμάτια που ακούσαμε, ξεχώρισαν τα Cuckoo, Kira Kitana και η διασκευή του Song of the Siren (Tim Buckley).
Έπειτα από μια μικρή παύση για τις απαραίτητες αλλαγές υποδεχτήκαμε την 26χρονη Zola Jesus κι ο κόσμος συσπειρώθηκε όσο πιο κοντά στη σκηνή μπορούσε. Είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις πως ο καλλιτέχνης έχει το δικό του κοινό που ανυπομονεί να τον δει στη σκηνή. Η Zola Jesus, ξυπόλητη, ντυμένη στα μαύρα, διάλεξε ν' άνοίξει το πρόγραμμά της με το "Τaiga" κρατώντας τα στολισμένα χέρια της σε διάταση.
Κι εκεί που μας είχε ξεγελάσει με την υπνωτική παρουσία της ξαφνικά μετατράπηκε σε αγρίμι. Ανήσυχη πάνω στη σκηνή, αεικίνητη, δυσκόλεψε τους φωτογράφους όσο δεν πάει άλλο. Μάλωνε με το καλώδιο του μικροφώνου της καθ' όλη τη διάρκεια της εμφάνισής της, το έβγαζε από τη θέση του, το τύλιγε επάνω της χωρίς να την προλαβαίνουμε. Όσο μπόι της λείπει, τόση ενέργεια βγάζει... κι ακόμη παραπάνω. Αδιαμφισβήτητα, τη μουσική της τη νιώθει κι αυτό αποτυπώνεται όχι μόνο στην ερμηνεία αλλά και στις εκρηκτικές κίνήσεις της.
Στη μια ώρα που κράτησε η εμφάνισή της, έκανε τα πάντα για να "ξυπνήσει" το κοινό που σε γενικές γραμμές παρακολουθούσε μα δε συμμετείχε. Κατέβηκε από τη σκηνή απροειδοποίητα 1-2 φορές αλλά χωρίς να προκαλέσει κάποια δυνατή αντίδραση. Θεωρώ πως ήταν λίγο άδικο γιατί πραγματικά της άξιζε πιο ενθουσιώδες κοινό.
Επικεντρώθηκε κυρίως σε κομμάτια από τον τελευταίο της δίσκο και μεταξύ αυτών δεν παρέλειψε τα Dangerous days, Hunger, Night, Set me Free, Nail (χωρίς μικρόφωνο) ενώ το Vessel το κράτησε για τα encore. Εκεί, στο τέλος, πρέπει να είδα κάποιους να ακολουθούν το ρυθμό, μη φανταστείτε και τίποτα συνταρακτικό.
Σε γενικές γραμμές, ήταν μια ήσυχη, ατμοσφαιρική βραδιά. Είχαμε την ευκαιρία ν' απολαύσουμε δυο εξαιρετικές φωνές σ' ένα ισόποσα μοιρασμένο δίωρο, άρτια οργανωμένο από άποψη ήχου, φωτισμού κι εξυπηρέτησης. Η προσέλευση ήταν σχετικά ικανοποιητική, αλλά σίγουρα η συμμετοχή του κόσμου θα μπορούσε να είναι πολύ πιο θερμή. Πάντως είχα πολύ καιρό να παρακολουθήσω live και να είμαι πίσω στο σπίτι λίγα λεπτά μετά τις 12. Λίγα και καλά! Σίγουρα θα ήθελα να τις ξαναδώ και τις δύο για το προσωπικό μου encore.
Το Fuzz ήταν διαφορετικό από άλλες φορές, με χαμηλωμένα φώτα και ζεστή ατμόσφαιρα, χαλαρούς ρυθμούς στα δύο μπαρ κι αρχικά με λίγο κόσμο που σιγά σιγά άρχισε να μαζεύεται. Βολευτήκαμε στο μπαρ από νωρίς όπου κυριαρχούσαν οι χαλαρές συζητήσεις σε εύθυμο κλίμα. Αποσυμπιεστήκαμε ως τις 21:30 όταν στη σκηνή ανέβηκε η Σοφία Σαρρή με την μπάντα της, γνωστή από τη συμμετοχή της στους Night on Earth και από τις συνεργασίες της με γνωστούς καλλιτέχνες όπως τους Χαίνηδες, το Θανάση Παπακωνσταντίνου και το Νίκο Πορτοκάλογλου. Αυτή τη φορά ξεδίπλωσε το δικό της στυλ και μας τραγούδησε κυρίως κομμάτια από τον προσωπικό της δίσκο.
Ντυμένη στα κόκκινα, με επιβλητική παρουσία, το ίδιο επιβλητική με τη φωνή της, μας μύησε στο δικό της κόσμο σε ατμόσφαιρα που θύμισε αρκετά Bjork με τα φωνητικά σε πρώτο πλάνο πλαισιωμένα από έγχορδες μελωδίες, "σπασμένα" dancefloor grooves και αέρινα sidechained ambient ηχοτόπια.
Ευχαρίστησε την Zola Jesus που την επέλεξε ν' ανοίξει τη συναυλία κι έμεινε στη σκηνή ως τις 2230. Από τα κομμάτια που ακούσαμε, ξεχώρισαν τα Cuckoo, Kira Kitana και η διασκευή του Song of the Siren (Tim Buckley).
Έπειτα από μια μικρή παύση για τις απαραίτητες αλλαγές υποδεχτήκαμε την 26χρονη Zola Jesus κι ο κόσμος συσπειρώθηκε όσο πιο κοντά στη σκηνή μπορούσε. Είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις πως ο καλλιτέχνης έχει το δικό του κοινό που ανυπομονεί να τον δει στη σκηνή. Η Zola Jesus, ξυπόλητη, ντυμένη στα μαύρα, διάλεξε ν' άνοίξει το πρόγραμμά της με το "Τaiga" κρατώντας τα στολισμένα χέρια της σε διάταση.
Κι εκεί που μας είχε ξεγελάσει με την υπνωτική παρουσία της ξαφνικά μετατράπηκε σε αγρίμι. Ανήσυχη πάνω στη σκηνή, αεικίνητη, δυσκόλεψε τους φωτογράφους όσο δεν πάει άλλο. Μάλωνε με το καλώδιο του μικροφώνου της καθ' όλη τη διάρκεια της εμφάνισής της, το έβγαζε από τη θέση του, το τύλιγε επάνω της χωρίς να την προλαβαίνουμε. Όσο μπόι της λείπει, τόση ενέργεια βγάζει... κι ακόμη παραπάνω. Αδιαμφισβήτητα, τη μουσική της τη νιώθει κι αυτό αποτυπώνεται όχι μόνο στην ερμηνεία αλλά και στις εκρηκτικές κίνήσεις της.
Στη μια ώρα που κράτησε η εμφάνισή της, έκανε τα πάντα για να "ξυπνήσει" το κοινό που σε γενικές γραμμές παρακολουθούσε μα δε συμμετείχε. Κατέβηκε από τη σκηνή απροειδοποίητα 1-2 φορές αλλά χωρίς να προκαλέσει κάποια δυνατή αντίδραση. Θεωρώ πως ήταν λίγο άδικο γιατί πραγματικά της άξιζε πιο ενθουσιώδες κοινό.
Επικεντρώθηκε κυρίως σε κομμάτια από τον τελευταίο της δίσκο και μεταξύ αυτών δεν παρέλειψε τα Dangerous days, Hunger, Night, Set me Free, Nail (χωρίς μικρόφωνο) ενώ το Vessel το κράτησε για τα encore. Εκεί, στο τέλος, πρέπει να είδα κάποιους να ακολουθούν το ρυθμό, μη φανταστείτε και τίποτα συνταρακτικό.
Σε γενικές γραμμές, ήταν μια ήσυχη, ατμοσφαιρική βραδιά. Είχαμε την ευκαιρία ν' απολαύσουμε δυο εξαιρετικές φωνές σ' ένα ισόποσα μοιρασμένο δίωρο, άρτια οργανωμένο από άποψη ήχου, φωτισμού κι εξυπηρέτησης. Η προσέλευση ήταν σχετικά ικανοποιητική, αλλά σίγουρα η συμμετοχή του κόσμου θα μπορούσε να είναι πολύ πιο θερμή. Πάντως είχα πολύ καιρό να παρακολουθήσω live και να είμαι πίσω στο σπίτι λίγα λεπτά μετά τις 12. Λίγα και καλά! Σίγουρα θα ήθελα να τις ξαναδώ και τις δύο για το προσωπικό μου encore.