Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου έχει κάτι το μαγικό. Δεν ξέρω αν φταίει η όμορφη Θεσσαλονίκη, η αύρα του Θερμαϊκού ή η χαλαρότητα των ανθρώπων που το υποστηρίζουν. Φαντάζομαι ότι πολλά συμβάλλουν σε αυτό. Οι μικρές αποστάσεις μεταξύ των κινηματογραφικών χώρων, το επιβλητικό Ολύμπιον στην πλατεία Αριστοτέλους και οι Αποθήκες στο λιμάνι, αλλά και η ατμόσφαιρα στην Αποθήκη Γ’ συντελούν στο να νιώσει συμμέτοχος ακόμα και ο απλός φίλος του σινεμά.
Στην Αποθήκη Γ’ στο λιμάνι, το αγαπημένο μου στέκι, χτυπά η καρδιά του Φεστιβάλ. Εκεί γίνονται οι συνεντεύξεις τύπου, εκεί βρίσκεται η Αgora, το πωλητήριο προγραμμάτων και εκδόσεων του φεστιβάλ, το γραφείο Διεθνών Σχέσεων και η βάση των εθελοντών. Ο χώρος σφύζει από ζωή και ό,τι ώρα και να πας θα δεις δημοσιογράφους να περιφέρονται, ανθρώπους του κινηματογράφου να συνομιλούν, εθελοντές να γελάνε με την ψυχή τους, ηθοποιούς, ακόμα και live ανταποκρίσεις στο κρατικό κανάλι (όπως πετύχαμε εμείς εκεί που πίναμε ανέμελοι το καφεδάκι μας). Για την περίοδο του φεστιβάλ είχε στηθεί και ένα υπέροχο μπαρ όπου μπορείς να πιεις από καφέ μέχρι κοκτέηλ, ενώ στους τοίχους του χώρου προβάλλονται φωτογραφίες από τα social media του φεστιβάλ.
Για 56η χρονιά, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου κατάφερε και πάλι να ζωντανέψει ακόμα περισσότερο την πόλη, να συγκεντρώσει φίλους του σινεμά και επαγγελματίες του χώρου σε ένα κοινό τόπο, να χαρίσει διασκέδαση και -γιατί όχι;- να μας ανοίξει λίγο περισσότερο τους ορίζοντες.
Όσο για τις ταινίες, δε θα πούμε τα χιλιοειπωμένα αυτές τις μέρες. Δε θα μιλήσουμε με διθυραμβικά λόγια για τα ελληνικά φαβορί, τα πολυβραβευμένα Interruption του Γιώργου Ζώη και Chevalier της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, που αναμφισβήτητα με τις διακρίσεις τους μας κάνουν περήφανους. Ούτε για το πολυσυζητημένο Son of Saul του Ούγγρου László Nemes, ήδη κάτοχο του Μεγάλου Βραβείου Επιτροπής στις Κάννες. Θα μιλήσουμε λίγο για τα outsider, τις ταινίες που ασχοληθήκαμε εμείς. Άλλες αποτέλεσαν έκπληξη, άλλες απογοήτευσαν.
Είδαμε το Very Big Shot (πρωτότυπος τίτλος: Film Kteer Kbeer), μία συμπαραγωγή Λιβάνου και Κατάρ, μία ιστορία λαθρεμπορίου ναρκωτικών που καταλήγει μέσα από τη διασκεδαστική της πορεία σε ένα ηθικό δίδαγμα που δείχνει τη διαφθορά και την ισχύ που έχουν τα μέσα ενημέρωσης στις σημερινές κοινωνίες. Είναι μία ευχάριστη μαύρη κωμωδία με γρήγορο ρυθμό, η οποία παράλληλα ασκεί κοινωνική κριτική και περνάει στο θεατή ένα πολύ ισχυρό μήνυμα.
Όσο για την ταινία που στέλνει η Πορτογαλία στο δρόμο των Όσκαρ, το δεύτερο κομμάτι της τριλογίας Arabian Nights του Miguel Gomes, το παρακολουθήσαμε πιο πολύ από ενδιαφέρον για την πασίγνωστη ιστορία με τα παραμύθια της Χαλιμάς. Η ταινία, πιστή στο concept του παραμυθιού, χωρίζεται σε ιστορίες που περιγράφουν άλλοτε με περίεργο και άλλοτε με σουρεαλιστικό τρόπο την οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις που έχει στην Πορτογαλία. Μία περίεργη μίξη ρεαλισμού και σουρεαλισμού με υποβόσκοντα μηνύματα σε κάθε ιστορία. Αποδείχτηκε, ωστόσο, αρκετά κουραστική για το θεατή.
Η πολυαναμενόμενη αμερικάνικη ταινία The Diary of a Teenage Girl της Marielle Heller βασίζεται στην ομώνυμη νουβέλα της Phoebe Gloeckner. Βρισκόμαστε στο Σαν Φρανσίσκο της δεκαετίας του ’70 και η κοινωνία είναι επιρρεπής στα ναρκωτικά, στο σεξ και ανοιχτή σε κάθε είδους απολαύσεις. Παρακολουθούμε την ενηλικίωση μίας έφηβης η οποία, παρότι αδέξια, σαγηνεύει τον γνωστό μας από το True Blood Αlexander Haarsgard - σε ένα ρόλο κόντρα σε αυτό που τον έχουμε συνηθίσει- και τον κάνει να σέρνεται στα πόδια της χωρίς ίχνος ανδρισμού. Ερωτικό τρίγωνο μάνας και κόρης με τον ίδιο άντρα σε μία εποχή που όλα επιτρέπονται, σε μία πόλη ελευθέρων ηθών. Διασκεδαστικό, αλλά μέχρι εκεί, καθώς δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί στο σινεμά ή που δεν πρόκειται να ξαναδούμε.
Ό,τι και αν είδαμε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης αποτέλεσε σίγουρα ξεχωριστή εμπειρία, καθώς συνδυάστηκε με πλήθος άλλων εκδηλώσεων: ερωταπαντήσεις με τους δημιουργούς, πάρτυ μετά τις προβολές, αλληλεπίδραση με τους υπόλοιπους θεατές-λάτρεις του κινηματογράφου και πολλά ακόμα. Το Φεστιβαλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης είμαι μία εμπειρία από μόνο του. Until next year, λοιπόν!
Στην Αποθήκη Γ’ στο λιμάνι, το αγαπημένο μου στέκι, χτυπά η καρδιά του Φεστιβάλ. Εκεί γίνονται οι συνεντεύξεις τύπου, εκεί βρίσκεται η Αgora, το πωλητήριο προγραμμάτων και εκδόσεων του φεστιβάλ, το γραφείο Διεθνών Σχέσεων και η βάση των εθελοντών. Ο χώρος σφύζει από ζωή και ό,τι ώρα και να πας θα δεις δημοσιογράφους να περιφέρονται, ανθρώπους του κινηματογράφου να συνομιλούν, εθελοντές να γελάνε με την ψυχή τους, ηθοποιούς, ακόμα και live ανταποκρίσεις στο κρατικό κανάλι (όπως πετύχαμε εμείς εκεί που πίναμε ανέμελοι το καφεδάκι μας). Για την περίοδο του φεστιβάλ είχε στηθεί και ένα υπέροχο μπαρ όπου μπορείς να πιεις από καφέ μέχρι κοκτέηλ, ενώ στους τοίχους του χώρου προβάλλονται φωτογραφίες από τα social media του φεστιβάλ.
Για 56η χρονιά, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου κατάφερε και πάλι να ζωντανέψει ακόμα περισσότερο την πόλη, να συγκεντρώσει φίλους του σινεμά και επαγγελματίες του χώρου σε ένα κοινό τόπο, να χαρίσει διασκέδαση και -γιατί όχι;- να μας ανοίξει λίγο περισσότερο τους ορίζοντες.
Όσο για τις ταινίες, δε θα πούμε τα χιλιοειπωμένα αυτές τις μέρες. Δε θα μιλήσουμε με διθυραμβικά λόγια για τα ελληνικά φαβορί, τα πολυβραβευμένα Interruption του Γιώργου Ζώη και Chevalier της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, που αναμφισβήτητα με τις διακρίσεις τους μας κάνουν περήφανους. Ούτε για το πολυσυζητημένο Son of Saul του Ούγγρου László Nemes, ήδη κάτοχο του Μεγάλου Βραβείου Επιτροπής στις Κάννες. Θα μιλήσουμε λίγο για τα outsider, τις ταινίες που ασχοληθήκαμε εμείς. Άλλες αποτέλεσαν έκπληξη, άλλες απογοήτευσαν.
Είδαμε το Very Big Shot (πρωτότυπος τίτλος: Film Kteer Kbeer), μία συμπαραγωγή Λιβάνου και Κατάρ, μία ιστορία λαθρεμπορίου ναρκωτικών που καταλήγει μέσα από τη διασκεδαστική της πορεία σε ένα ηθικό δίδαγμα που δείχνει τη διαφθορά και την ισχύ που έχουν τα μέσα ενημέρωσης στις σημερινές κοινωνίες. Είναι μία ευχάριστη μαύρη κωμωδία με γρήγορο ρυθμό, η οποία παράλληλα ασκεί κοινωνική κριτική και περνάει στο θεατή ένα πολύ ισχυρό μήνυμα.
Όσο για την ταινία που στέλνει η Πορτογαλία στο δρόμο των Όσκαρ, το δεύτερο κομμάτι της τριλογίας Arabian Nights του Miguel Gomes, το παρακολουθήσαμε πιο πολύ από ενδιαφέρον για την πασίγνωστη ιστορία με τα παραμύθια της Χαλιμάς. Η ταινία, πιστή στο concept του παραμυθιού, χωρίζεται σε ιστορίες που περιγράφουν άλλοτε με περίεργο και άλλοτε με σουρεαλιστικό τρόπο την οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις που έχει στην Πορτογαλία. Μία περίεργη μίξη ρεαλισμού και σουρεαλισμού με υποβόσκοντα μηνύματα σε κάθε ιστορία. Αποδείχτηκε, ωστόσο, αρκετά κουραστική για το θεατή.
Η πολυαναμενόμενη αμερικάνικη ταινία The Diary of a Teenage Girl της Marielle Heller βασίζεται στην ομώνυμη νουβέλα της Phoebe Gloeckner. Βρισκόμαστε στο Σαν Φρανσίσκο της δεκαετίας του ’70 και η κοινωνία είναι επιρρεπής στα ναρκωτικά, στο σεξ και ανοιχτή σε κάθε είδους απολαύσεις. Παρακολουθούμε την ενηλικίωση μίας έφηβης η οποία, παρότι αδέξια, σαγηνεύει τον γνωστό μας από το True Blood Αlexander Haarsgard - σε ένα ρόλο κόντρα σε αυτό που τον έχουμε συνηθίσει- και τον κάνει να σέρνεται στα πόδια της χωρίς ίχνος ανδρισμού. Ερωτικό τρίγωνο μάνας και κόρης με τον ίδιο άντρα σε μία εποχή που όλα επιτρέπονται, σε μία πόλη ελευθέρων ηθών. Διασκεδαστικό, αλλά μέχρι εκεί, καθώς δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί στο σινεμά ή που δεν πρόκειται να ξαναδούμε.
Ό,τι και αν είδαμε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης αποτέλεσε σίγουρα ξεχωριστή εμπειρία, καθώς συνδυάστηκε με πλήθος άλλων εκδηλώσεων: ερωταπαντήσεις με τους δημιουργούς, πάρτυ μετά τις προβολές, αλληλεπίδραση με τους υπόλοιπους θεατές-λάτρεις του κινηματογράφου και πολλά ακόμα. Το Φεστιβαλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης είμαι μία εμπειρία από μόνο του. Until next year, λοιπόν!