Το Hail, Caesar! είναι η δέκατη έβδομη ταινία των αδερφών Coen και ήρθε στους ελληνικούς κινηματογράφους σχεδόν δύο χρόνια μετά το ξεχωριστό Inside Llewyn Davis, το οποίο αγαπήθηκε από ένα σημαντικό κομμάτι των θαυμαστών των δύο σκηνοθετών. Με την ταινία αυτή οι Coen επιστρέφουν στις κωμωδίες, μετά το Burn After Reading του 2008. Όπως ήταν αναμενόμενο, το Hail, Caesar! είναι ικανό να διχάσει τόσο το κοινό όσο και τους κριτικούς. Ξεκάθαρη θέση υπέρ ή κατά δεν μπορώ να λάβω, αλλά καλύτερα να ξεκινήσουμε από την αρχή.
Η υπόθεση εν τάχει
Παρακολουθούμε μια συνηθισμένη μέρα στη ζωή του Eddie Mannix (Josh Brolin), παραγωγού του Χόλιγουντ και ειδικού στις... επικίνδυνες αποστολές. Ο Mannix φροντίζει να προλάβει όλα τα εν δυνάμει σκάνδαλα με κάθε δυνατό τρόπο και να καλύψει αστοχίες και αβλεψίες. Ανάμεσα σε άλλα, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του, συναντιέται με εκπροσώπους θρησκευτικών δογμάτων για να διασφαλίσει την υποστήριξή τους –ή έστω τη μη εναντίωσή τους– για το σενάριο της νέας τους ταινίας που αφορά τη ζωή του Χριστού, αναζητεί λύση για μια από τις πρωταγωνίστριές τους η οποία διάγει ελαφρώς άστατη ζωή και έμεινε έγκυος εκτός γάμου (Scarlett Johansson), προσπαθεί να πείσει το σκηνοθέτη μιας κοινωνικής ταινίας (Ralph Fiennes) να δεχθεί ως πρωταγωνιστή έναν σταρ των western (Alden Ehrenreich), ο οποίος καλύτερα να μασάει παρά να μιλάει. Ως αποκορύφωμα όλων, έχει να αντιμετωπίσει την εξαφάνιση του πρωταγωνιστή της πιο ακριβής παραγωγής των στούντιο (George Clooney), που η πιθανή καθυστέρησή της θα κοστίσει πολύ ακριβά. Μέσα σε όλα αυτά, αναδύεται και μια νέα επαγγελματική ευκαιρία, η οποία μπορεί να κάνει τον Mannix να αναθεωρήσει τον τρόπο ζωής του. Οι αποφάσεις πρέπει να είναι ταχείες και πρωτίστως επιτυχημένες.
Τους τελευταίους μήνες έχει ξεπροβάλει μια νέα κομμουνιστοφοβία στο πολιτικό σκηνικό. Το Χόλιγουντ δε μένει ανεπηρέαστο, προσεγγίζοντας βέβαια με αρκετή ευαισθησία το παρελθόν του Ψυχρού Πολέμου και ευτυχώς με αξιόλογα καλλιτεχνικά αποτελέσματα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το συγγενικό θεματικά Trumbo, που όμως επέλεξε μια διαφορετική προσέγγιση, καθώς και το κατασκοπευτικό δράμα Bridge of Spies, στο σενάριο του οποίου μάλιστα συνεργάστηκαν και οι αδερφοί Coen. Το Hail, Caesar! εμπνέεται από πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις και καταλήγει να κάνει πλάκα με όλους και με όλα. Από τη μία βρίσκεται ο αστραφτερός χώρος της showbiz, και από την άλλη η βιομηχανία του κινηματογράφου ως θέαμα, ο καπιταλισμός και η σημαντική ευθύνη των δημιουργών. Η συζήτηση μπορεί φαινομενικά να εξαντλείται στην οθόνη με ορισμένες καυστικές ατάκες εν είδει αποφθέγματος, αλλά το σινεμά των Coen είχε πάντα βάθος και προεκτάσεις που χρήζουν αρκετών θεάσεων και στοχασμού.
Μη σας τρομάζουν όμως όλα αυτά! Όταν οι Coen κάνουν κωμωδία, ξέρουν πολύ καλά πώς να τη διανθίσουν με έξυπνα και εύστοχα αστεία και ξεκαρδιστικές καταστάσεις. Και φανταστείτε πως στην ταινία αυτή πέτυχαν τη σύμπραξη σύγχρονων αστέρων και αναδυόμενων πρωταγωνιστών, οι οποίοι αφήνουν το στίγμα τους, είτε περνάνε για μια σκηνή (π.χ. Frances McDormand, Jonah Hill) είτε έχουν περισσότερο χρόνο στην οθόνη (π.χ. Scarlett Johansson, Ralph Fiennes, Channing Tatum, Tilda Swinton). Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια από αυτές τις «δεύτερες» ερμηνείες θα ήταν εκείνη του Ralph Fiennes. Δυστυχώς, οι περισσότερες δεν ήταν πειστικές. Χαρακτηριστικά, η Tilda Swinton έχασε σχεδόν αμαχητί στη σύγκριση με την Helen Mirren με έναν αντίστοιχο ρόλο στο Trumbo, ενώ η Scarlett Johansson κατέβαλε μεν φιλότιμες προσπάθειες, οι οποίες όμως γκρεμίστηκαν πίσω από πλαστικά χαμόγελα.
Η τριπλέτα των πρωταγωνιστών, αντιθέτως, αποδείχτηκε ικανή να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον. Ο Josh Brolin μετρημένος απέδωσε τον άκρως απαιτητικό ρόλο του και φαίνεται ότι καθιερώνεται στο φιλμικό σύμπαν των Coen, με την τρίτη συνεργασία τους μετά τα No Country for Old Men (2007) και True Grit (2010). Ο αγαπημένος George Clooney, αν και εμφανώς γερασμένος, ξεχωρίζει με τον αυθορμητισμό και την εμπειρία του. Ειδικά στο πρώτο μισό της ταινίας θα έλεγε κανείς ότι έπαιζε μόνο με τα μάτια του. Τέλος, ο νεαρός Alden Ehrenreich παραδίδει δείγματα πηγαίου ταλέντου. Πιστεύω ότι σύντομα θα πάρει στις πλάτες του μεγαλύτερες ευθύνες και θα τις φέρει με επιτυχία εις πέρας.
Το Hail, Caesar! αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Νιώθεις ότι οι σπουδαίες προοπτικές του δε δικαιώθηκαν και σπαταλήθηκαν σε στιγμιαία ευφυολογήματα. Ξεκίνησε ως σάτιρα, κατέληξε ως φάρσα. Βέβαια οι Coen έχουν κάθε δικαίωμα να κάνουν πλάκα με το σινεμά και το Χόλιγουντ. Έστω κι αν τα μόνα που μένουν στο τέλος είναι ένα υποβρύχιο, μια (ακόμα) χαμένη βαλίτσα με χρήματα (την οποία, τώρα που το καλοσκέφτομαι, μπορεί κάλλιστα να ξαναδούμε στην επόμενη σεζόν του τηλεοπτικού Fargo) και ο καθηγητής Μαρκούζε.
“Hail, Caesar!“ (ελληνικός τίτλος: «Χαίρε, Καίσαρ!»)
Διάρκεια: 106'
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 18 Φεβρουαρίου 2016
Σκηνοθεσία: Ethan και Joel Coen
Σενάριο: Ethan και Joel Coen
Πρωταγωνιστούν: Josh Brolin, George Clooney, Alden Ehrenreich, Ralph Fiennes, Channing Tatum, Scarlett Johansson
Η υπόθεση εν τάχει
Παρακολουθούμε μια συνηθισμένη μέρα στη ζωή του Eddie Mannix (Josh Brolin), παραγωγού του Χόλιγουντ και ειδικού στις... επικίνδυνες αποστολές. Ο Mannix φροντίζει να προλάβει όλα τα εν δυνάμει σκάνδαλα με κάθε δυνατό τρόπο και να καλύψει αστοχίες και αβλεψίες. Ανάμεσα σε άλλα, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του, συναντιέται με εκπροσώπους θρησκευτικών δογμάτων για να διασφαλίσει την υποστήριξή τους –ή έστω τη μη εναντίωσή τους– για το σενάριο της νέας τους ταινίας που αφορά τη ζωή του Χριστού, αναζητεί λύση για μια από τις πρωταγωνίστριές τους η οποία διάγει ελαφρώς άστατη ζωή και έμεινε έγκυος εκτός γάμου (Scarlett Johansson), προσπαθεί να πείσει το σκηνοθέτη μιας κοινωνικής ταινίας (Ralph Fiennes) να δεχθεί ως πρωταγωνιστή έναν σταρ των western (Alden Ehrenreich), ο οποίος καλύτερα να μασάει παρά να μιλάει. Ως αποκορύφωμα όλων, έχει να αντιμετωπίσει την εξαφάνιση του πρωταγωνιστή της πιο ακριβής παραγωγής των στούντιο (George Clooney), που η πιθανή καθυστέρησή της θα κοστίσει πολύ ακριβά. Μέσα σε όλα αυτά, αναδύεται και μια νέα επαγγελματική ευκαιρία, η οποία μπορεί να κάνει τον Mannix να αναθεωρήσει τον τρόπο ζωής του. Οι αποφάσεις πρέπει να είναι ταχείες και πρωτίστως επιτυχημένες.
Τους τελευταίους μήνες έχει ξεπροβάλει μια νέα κομμουνιστοφοβία στο πολιτικό σκηνικό. Το Χόλιγουντ δε μένει ανεπηρέαστο, προσεγγίζοντας βέβαια με αρκετή ευαισθησία το παρελθόν του Ψυχρού Πολέμου και ευτυχώς με αξιόλογα καλλιτεχνικά αποτελέσματα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το συγγενικό θεματικά Trumbo, που όμως επέλεξε μια διαφορετική προσέγγιση, καθώς και το κατασκοπευτικό δράμα Bridge of Spies, στο σενάριο του οποίου μάλιστα συνεργάστηκαν και οι αδερφοί Coen. Το Hail, Caesar! εμπνέεται από πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις και καταλήγει να κάνει πλάκα με όλους και με όλα. Από τη μία βρίσκεται ο αστραφτερός χώρος της showbiz, και από την άλλη η βιομηχανία του κινηματογράφου ως θέαμα, ο καπιταλισμός και η σημαντική ευθύνη των δημιουργών. Η συζήτηση μπορεί φαινομενικά να εξαντλείται στην οθόνη με ορισμένες καυστικές ατάκες εν είδει αποφθέγματος, αλλά το σινεμά των Coen είχε πάντα βάθος και προεκτάσεις που χρήζουν αρκετών θεάσεων και στοχασμού.
Μη σας τρομάζουν όμως όλα αυτά! Όταν οι Coen κάνουν κωμωδία, ξέρουν πολύ καλά πώς να τη διανθίσουν με έξυπνα και εύστοχα αστεία και ξεκαρδιστικές καταστάσεις. Και φανταστείτε πως στην ταινία αυτή πέτυχαν τη σύμπραξη σύγχρονων αστέρων και αναδυόμενων πρωταγωνιστών, οι οποίοι αφήνουν το στίγμα τους, είτε περνάνε για μια σκηνή (π.χ. Frances McDormand, Jonah Hill) είτε έχουν περισσότερο χρόνο στην οθόνη (π.χ. Scarlett Johansson, Ralph Fiennes, Channing Tatum, Tilda Swinton). Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια από αυτές τις «δεύτερες» ερμηνείες θα ήταν εκείνη του Ralph Fiennes. Δυστυχώς, οι περισσότερες δεν ήταν πειστικές. Χαρακτηριστικά, η Tilda Swinton έχασε σχεδόν αμαχητί στη σύγκριση με την Helen Mirren με έναν αντίστοιχο ρόλο στο Trumbo, ενώ η Scarlett Johansson κατέβαλε μεν φιλότιμες προσπάθειες, οι οποίες όμως γκρεμίστηκαν πίσω από πλαστικά χαμόγελα.
Η τριπλέτα των πρωταγωνιστών, αντιθέτως, αποδείχτηκε ικανή να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον. Ο Josh Brolin μετρημένος απέδωσε τον άκρως απαιτητικό ρόλο του και φαίνεται ότι καθιερώνεται στο φιλμικό σύμπαν των Coen, με την τρίτη συνεργασία τους μετά τα No Country for Old Men (2007) και True Grit (2010). Ο αγαπημένος George Clooney, αν και εμφανώς γερασμένος, ξεχωρίζει με τον αυθορμητισμό και την εμπειρία του. Ειδικά στο πρώτο μισό της ταινίας θα έλεγε κανείς ότι έπαιζε μόνο με τα μάτια του. Τέλος, ο νεαρός Alden Ehrenreich παραδίδει δείγματα πηγαίου ταλέντου. Πιστεύω ότι σύντομα θα πάρει στις πλάτες του μεγαλύτερες ευθύνες και θα τις φέρει με επιτυχία εις πέρας.
Το Hail, Caesar! αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Νιώθεις ότι οι σπουδαίες προοπτικές του δε δικαιώθηκαν και σπαταλήθηκαν σε στιγμιαία ευφυολογήματα. Ξεκίνησε ως σάτιρα, κατέληξε ως φάρσα. Βέβαια οι Coen έχουν κάθε δικαίωμα να κάνουν πλάκα με το σινεμά και το Χόλιγουντ. Έστω κι αν τα μόνα που μένουν στο τέλος είναι ένα υποβρύχιο, μια (ακόμα) χαμένη βαλίτσα με χρήματα (την οποία, τώρα που το καλοσκέφτομαι, μπορεί κάλλιστα να ξαναδούμε στην επόμενη σεζόν του τηλεοπτικού Fargo) και ο καθηγητής Μαρκούζε.
“Hail, Caesar!“ (ελληνικός τίτλος: «Χαίρε, Καίσαρ!»)
Διάρκεια: 106'
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 18 Φεβρουαρίου 2016
Σκηνοθεσία: Ethan και Joel Coen
Σενάριο: Ethan και Joel Coen
Πρωταγωνιστούν: Josh Brolin, George Clooney, Alden Ehrenreich, Ralph Fiennes, Channing Tatum, Scarlett Johansson