Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Δημήτρη Δημόπουλο και το Mix Grill. Δείτε περισσότερες φωτογραφίες εδώ!
Το Release Athens Festival έκλεισε τις πόρτες για την πρώτη χρονιά ύπαρξης του με μια μαγική εμφάνιση των Sigur Ros και μάλιστα υπό βροχή! Νομίζω ότι ήταν ένα ιδανικό κλείσιμο για ένα νέο Φεστιβάλ, το οποίο πραγματικά προσπάθησε να κάνει πολλά πράγματα και θεωρώ ότι άφησε καλές εντυπώσεις στον κόσμο που το παρακολούθησε.
Τι είδαμε λοιπόν την τέταρτη ημέρα του Release Athens;
THEODORE
Το Release Athens Festival έκλεισε τις πόρτες για την πρώτη χρονιά ύπαρξης του με μια μαγική εμφάνιση των Sigur Ros και μάλιστα υπό βροχή! Νομίζω ότι ήταν ένα ιδανικό κλείσιμο για ένα νέο Φεστιβάλ, το οποίο πραγματικά προσπάθησε να κάνει πολλά πράγματα και θεωρώ ότι άφησε καλές εντυπώσεις στον κόσμο που το παρακολούθησε.
Τι είδαμε λοιπόν την τέταρτη ημέρα του Release Athens;
THEODORE
[Γράφει ο Χάρης Παπαευαγγέλου]
Την Δευτέρα έφτασα αργοπορημένα στην Πλατεία Νερού, με αποτέλεσμα να χάσω το opening των Afformance, όμως πρόλαβα σχεδόν όλη την εμφάνιση του Theodore και της πενταμελούς μπάντας του.
Ομολογώ ότι καταλαβαίνω γιατί αρέσει ο Theodore. Ο ήχος του αγγίζει με μια ευαισθησία, που λίγο θυμίζει Thom Yorke ως προς την προσέγγιση, τις πιο ηλεκτρονικές, post-rock, μελωδίες, που δεν συναντάς συχνά στο συγκεκριμένο χώρο. Σε αυτό βοηθάει και ο στίχος του καλλιτέχνη. Ωστόσο, έχω να πω ότι την Δευτέρα δεν μου άρεσε το αποτέλεσμα που παρακολούθησα, διότι φαινόταν ότι ήταν αρκετά επιτηδευμένο όλο αυτό που προσπαθούσε να μας περάσει ως "μυσταγωγικό". Σε αυτό συνετέλεσε και το ηχητικό αποτέλεσμα, που ήταν κάτω του μετρίου. Μονάχα προς το τέλος, με ένα πολύ δυνατό τζαμάρισμα κατάφεραν να μεταδώσουν κάτι στο κοινό, που πριν προλάβει να νιώσει κάτι, οι DIIV έστηναν ήδη τον εξοπλισμό τους.
DIIV
[Γράφει ο Χάρης Παπαευαγγέλου]
Ομολογώ ότι καταλαβαίνω γιατί αρέσει ο Theodore. Ο ήχος του αγγίζει με μια ευαισθησία, που λίγο θυμίζει Thom Yorke ως προς την προσέγγιση, τις πιο ηλεκτρονικές, post-rock, μελωδίες, που δεν συναντάς συχνά στο συγκεκριμένο χώρο. Σε αυτό βοηθάει και ο στίχος του καλλιτέχνη. Ωστόσο, έχω να πω ότι την Δευτέρα δεν μου άρεσε το αποτέλεσμα που παρακολούθησα, διότι φαινόταν ότι ήταν αρκετά επιτηδευμένο όλο αυτό που προσπαθούσε να μας περάσει ως "μυσταγωγικό". Σε αυτό συνετέλεσε και το ηχητικό αποτέλεσμα, που ήταν κάτω του μετρίου. Μονάχα προς το τέλος, με ένα πολύ δυνατό τζαμάρισμα κατάφεραν να μεταδώσουν κάτι στο κοινό, που πριν προλάβει να νιώσει κάτι, οι DIIV έστηναν ήδη τον εξοπλισμό τους.
DIIV
[Γράφει ο Χάρης Παπαευαγγέλου]
Το Release Athens ήταν σαν να αφουγκράστηκε τις μεγαλύτερες συναυλιακές "κάψες" του indie/alternative (αν και δε μου αρέσει αυτή η κατηγοριοποίηση) κοινού και να τις μάζεψε στην Πλατεία Νερού. Μεταξύ αυτών, φυσικά, και οι Νέοϋορκέζοι DIIV, που με μόλις δύο albums έχουν καταφέρει να γίνουν αγαπημένοι στην Ελλάδα.
Με το που ανέβηκαν στη σκηνή μου θύμισαν κάτι από Nirvana· ειδικά ο κιθαρίστας Andrew Bailey με τα ροζ γυαλιά ηλίου και το ντύσιμο του, ήταν ίδιος ο Kurt Cobain! Και επιβεβαιώθηκα μόλις στο video wall ξεκίνησαν να δείχνουν αποσπάσματα του Cobain, τα οποία στη συνέχεια υποδέχτηκαν άλλα αποσπάσματα, αυτή τη φορά της ζωής του frontman, Zachary Cole Smith και της σχέσης του με τη Sky Ferreira, κάνοντας μια σαφή αναλογία με την πολυτάραχη σχέση του Cobain και της Courtney Love.
Οι DIIV ήταν εμφανέστατα χαρούμενοι που έπαιζαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα και εντυπωσιασμένοι που έχουν τόση απήχηση εδώ! Είχαν μια γλυκύτητα στον τρόπο τους, ξεκάθαρα προϊόν αμηχανίας και ερασιτεχνισμού, ο οποίος όχι μόνο δεν μας προσέβαλε, αλλά τους έκανε ακόμα πιο επικοινωνιακούς. Αποκορύφωμα ήταν όταν ο Zachary είπε "Αύριο θα είμαστε στην Ακρόπολη. Ελάτε να μας συναντήσετε εκεί στις 2. Ώρα Νέας Υόρκης, όμως ε."! Ήταν πολύ χορευτικοί, με κομμάτια αγαπημένα, όπως το τελευταίο και πιο δημοφιλές Doused, αλλά και πολύ ταξιδιάρικοι και ζεστοί, όπως ορίζει και ο dream pop ήχος τους, με κομμάτια όπως το When the Sun hits κ.ά. Σίγουρα ήταν η έκπληξη του φεστιβάλ!
THE BLACK ANGELS
[Γράφει ο Χάρης Παπαευαγγέλου]
THE BLACK ANGELS
[Γράφει ο Χάρης Παπαευαγγέλου]
Τους Τεξανούς τους έχω δει δύο φορές, τόσο στο Fuzz όσο και στο Rockwave. Θα εξακολουθώ να ισχυρίζομαι, κι ας καταλήξω γραφικός, ότι ο κλειστός χώρος είναι εκείνος που ταιριάζει στους άρχοντες του psych rock. Ναι σίγουρα ήταν καλύτερος ο ήχος φέτος, από το ανοιχτό του Rockwave, όμως πάλι είχαν θέματα σ' αυτό το κομμάτι (βλ. αλλαγή μικροφώνου, κάτι μπουκώματα κ.ά.), τα οποία είναι μικρά μεν, αρκετά δε για να σου χαλάσουν την ατμόσφαιρα.
Όμως για να είμαι ειλικρινής δεν ήταν αυτό το πρόβλημα. Για την ακρίβεια δε νομίζω να υπήρξε κανένα σοβαρό πρόβλημα με τους Black Angels. H setlist περιείχε όλες τις κομματάρες, π.χ. Bad Vibrations, Young Men Dead, Better Off Alone κλπ, όμως πάλι δεν κατάφεραν να αγγίξουν το κοινό, πάλι δεν κατάφεραν να με κάνουν να μη βαρεθώ μετά από λίγο. Και το λέω σπάνια αυτό, όσο προσβλητικό και αν ακούγεται. Το video-wall αν μη τι άλλο βοήθησε να μπούμε σε πιο ψυχεδελικό κλίμα, αλλά παράλληλα αποσυντόνιζε και αποσπούσε το βλέμμα. Θεωρώ ότι το μεγάλο μειονέκτημα της μπάντας είναι ότι δεν έχουν καθόλου σκηνική παρουσία. Δεν δίνουν κάποιο performance, παρά μόνο παίζουν τα κομμάτια τους, σαν να είναι στο studio, με αποτέλεσμα να γίνονται απλά ένα μέρος του περιβάλλοντος ήχου - χώρου, και όχι να ξεχωρίζουν από αυτό. Αυτό είναι το πρώτο θέμα και το δεύτερο ότι όπως και να το κάνουμε, δεν είναι εύκολο να νιώσουμε τον σκληρό νοτιοαμερικάνικο ήχο, που τόσο μνημονεύεται, χωρίς να πάμε να το βιώσουμε από κοντά. Πρόκειται δηλαδή, θα λέγαμε, και για ένα πολιτισμικό χάσμα.
SIGUR ROS
[Του Γιώργου Μπαλιώτη]
Γενικότερα, δεν είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε μια συναυλία υπό βροχή. Μάλιστα, δεν περιμέναμε να βρέξει, αν λάβουμε υπόψιν την πρόγνωση της ημέρας. Παρ' όλα αυτά, θεωρώ ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού είδε τη βροχή ως ένα κομμάτι της μαγείας, που μας προσέφεραν οι απόκοσμες μουσικές των Ισλανδών.
Δε σας κρύβω ότι φοβήθηκα ότι θα σταματούσε η συναυλία, όταν έβλεπα να δυναμώνει η βροχή. Όμως, ήταν απίστευτο το ότι αυτό το σύννεφο που βρέθηκε πάνω από την Πλατεία Νερού μας έριχνε σταγόνες βροχής ανά διαστήματα, σα να ήθελε να μας κρατήσει στο χώρο και να μην αποσπάσει την προσοχή μας από αυτό που βλέπαμε.
Οι Sigur Ros γράφουν κάποια τραγούδια τους σε μια γλώσσα που έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι (Vonlenska), κάποια άλλα στην Ισλανδική και ένα κομμάτι στα Αγγλικά. Έτσι, αν στην εμφάνιση της PJ Harvey, προσέξαμε και την εξαιρετική μουσική, αλλά και τους στίχους της Αγγλίδας μάγισσας, στους Sigur Ros αφεθήκαμε μόνο στη μουσική τους και μάλλον δημιουργήσαμε τους δικούς μας στίχους μ' αυτήν.
Είναι πραγματικά φοβερό το ότι την Δευτέρα βρέθηκαν τόσες χιλιάδες κόσμου στην Πλατεία Νερού για να δουν ένα συγκρότημα, για το οποίο είναι ζήτημα να ξέρουν 3-4 τραγούδια του (οι περισσότεροι, όχι όλοι) και στο τέλος να υπάρχει ένας υπέρμετρος ενθουσιασμός από όλους! Η μουσική των Ισλανδών, τα καλά προσεγμένα visuals και αυτή η αισθαντική φωνή του Jonsi προσέφεραν κάτι το οποίο δεν έχουμε ξαναδεί στην Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίοι οι διθύραμβοι που μπορεί να διαβάσατε για την εμφάνιση τους στο Primavera Sound κι όχι μόνο.
Οι Sigur Ros ξεκίνησαν τη συναυλία με ένα νέο τραγούδι τους, το Ovedur, το οποίο κινείται σε μέτριο επίπεδο. Η συνέχεια με τα Starálfur, Sæglópur, Glósóli και Vaka ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Οι μελωδίες και τα ξεσπάσματα που υπήρχαν σ' αυτά τα κομμάτια, αλλά και στα επόμενα δημιούργησαν έντονα συναισθήματα, δύναμη, πάθος και ένταση! Μπορεί να μην ακούσαμε τα αγαπημένα μου Hoppipolla και Gong, αλλά ήμασταν τόσο γεμάτοι με τη συνολική εμφάνιση τους, που ειλικρινά δεν μας πείραξε καθόλου... Στις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς ειναι το έντονο κιθαριστικό τελείωμα των Festival και Dauðalagið, οι όμορφες μελωδίες του Kveikur και το τέλος της βραδιάς με το Popplagið, το οποίο απογειώθηκε!
Είναι κάποιες συναυλίες που μόλις τελειώνουν, καταλαβαίνεις ότι έχεις μείνει με ανοιχτό το στόμα... Η εμφάνιση των Sigur Ros είναι για μένα μέσα σ' αυτή την κατηγορία.
[Γράφει ο Χάρης Παπαευαγγέλου]
SIGUR ROS
[Του Γιώργου Μπαλιώτη]
Γενικότερα, δεν είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε μια συναυλία υπό βροχή. Μάλιστα, δεν περιμέναμε να βρέξει, αν λάβουμε υπόψιν την πρόγνωση της ημέρας. Παρ' όλα αυτά, θεωρώ ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού είδε τη βροχή ως ένα κομμάτι της μαγείας, που μας προσέφεραν οι απόκοσμες μουσικές των Ισλανδών.
Δε σας κρύβω ότι φοβήθηκα ότι θα σταματούσε η συναυλία, όταν έβλεπα να δυναμώνει η βροχή. Όμως, ήταν απίστευτο το ότι αυτό το σύννεφο που βρέθηκε πάνω από την Πλατεία Νερού μας έριχνε σταγόνες βροχής ανά διαστήματα, σα να ήθελε να μας κρατήσει στο χώρο και να μην αποσπάσει την προσοχή μας από αυτό που βλέπαμε.
Οι Sigur Ros γράφουν κάποια τραγούδια τους σε μια γλώσσα που έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι (Vonlenska), κάποια άλλα στην Ισλανδική και ένα κομμάτι στα Αγγλικά. Έτσι, αν στην εμφάνιση της PJ Harvey, προσέξαμε και την εξαιρετική μουσική, αλλά και τους στίχους της Αγγλίδας μάγισσας, στους Sigur Ros αφεθήκαμε μόνο στη μουσική τους και μάλλον δημιουργήσαμε τους δικούς μας στίχους μ' αυτήν.
Είναι πραγματικά φοβερό το ότι την Δευτέρα βρέθηκαν τόσες χιλιάδες κόσμου στην Πλατεία Νερού για να δουν ένα συγκρότημα, για το οποίο είναι ζήτημα να ξέρουν 3-4 τραγούδια του (οι περισσότεροι, όχι όλοι) και στο τέλος να υπάρχει ένας υπέρμετρος ενθουσιασμός από όλους! Η μουσική των Ισλανδών, τα καλά προσεγμένα visuals και αυτή η αισθαντική φωνή του Jonsi προσέφεραν κάτι το οποίο δεν έχουμε ξαναδεί στην Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίοι οι διθύραμβοι που μπορεί να διαβάσατε για την εμφάνιση τους στο Primavera Sound κι όχι μόνο.
Οι Sigur Ros ξεκίνησαν τη συναυλία με ένα νέο τραγούδι τους, το Ovedur, το οποίο κινείται σε μέτριο επίπεδο. Η συνέχεια με τα Starálfur, Sæglópur, Glósóli και Vaka ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Οι μελωδίες και τα ξεσπάσματα που υπήρχαν σ' αυτά τα κομμάτια, αλλά και στα επόμενα δημιούργησαν έντονα συναισθήματα, δύναμη, πάθος και ένταση! Μπορεί να μην ακούσαμε τα αγαπημένα μου Hoppipolla και Gong, αλλά ήμασταν τόσο γεμάτοι με τη συνολική εμφάνιση τους, που ειλικρινά δεν μας πείραξε καθόλου... Στις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς ειναι το έντονο κιθαριστικό τελείωμα των Festival και Dauðalagið, οι όμορφες μελωδίες του Kveikur και το τέλος της βραδιάς με το Popplagið, το οποίο απογειώθηκε!
Είναι κάποιες συναυλίες που μόλις τελειώνουν, καταλαβαίνεις ότι έχεις μείνει με ανοιχτό το στόμα... Η εμφάνιση των Sigur Ros είναι για μένα μέσα σ' αυτή την κατηγορία.
[Γράφει ο Χάρης Παπαευαγγέλου]
Ανάταση ψυχής. Αυτές είναι δύο λέξεις που σπάνια μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε review συναυλίας. Γενικά είναι δύο λέξεις που σπάνια χρησιμοποιούνται. Η μουσική, ο ήχος δηλαδή - ή και ο θόρυβος- υποτίθεται, ότι είναι ο πιο άμεσος τρόπος επικοινωνίας. Όλα τα φίλτρα μας είναι ευάλωτα μπροστά στα ηχητικά κύματα που εισβάλλουν στα αυτιά μας. Προσοχή, όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και η τελειότερη μορφή επικοινωνίας, διότι και αυτή φτάνει σε εμάς μέσω εξωγενών παραγόντων· θα λέγαμε, δηλαδή, ότι η επικοινωνία, εν γένει, θα παραμένει ες αεί ατελής, και κατά πάσα πιθανότητα, ευτυχώς. Όμως, σίγουρα, είναι αυτό που φτάνει πιο κοντά σε αυτό που λέμε άμεση επικοινωνία. Και γι' αυτό το λόγο, χρησιμοποιώ εδώ τις λέξεις "ανάταση ψυχής", διότι οι Sigur Ros, χθες βράδυ το κατάφεραν.
Οι Ισλανδοί, που καταραμένοι γαρ έφεραν τη βροχή και στη ζεστή καλοκαιρινή Αθήνα μόνο για την ώρα που έπαιξαν ζωντανά εκείνοι, έστησαν μια συναυλία που μόνο με κάτι θρησκευτικό θα μπορούσε να συγκριθεί, π.χ. μια προσευχή. Η setlist ήταν άρτια δομημένη, ο ήχος κρύσταλλο και το installation που είχαν ήταν ό, τι καλύτερο έχουμε δει εδώ και χρόνια: είχαν διάφορες, διάτρητες οθόνες κρεμασμένες από το ταβάνι, οι οποίες μετακινούνταν μπρος και πίσω, διάφορους στύλους που έλαμπαν και άλλαζαν χρώματα και ένα καταπληκτικό video-wall, που ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της συνολικής τους εμφάνισης.
Ο Jónsi Birgisson έχει μία από τις πιο συγκλονιστικές φωνές που έχω ακούσει live, μία φωνή που μοιάζει τόσο εύθραυστη και λεπτή, και που όμως αντιτίθεται τόσο σθεναρά και ωραία απέναντι από τις, σχεδόν, χαοτικές post-rock μελωδίες, που μαζί ισορροπούν αρμονικά. Η βροχή, που όλος ο κόσμος συζητάει γι' αυτήν και το πόσο βοήθησε τη συναυλία τους, δεν εμπόδισε ούτε τους μουσικούς ούτε το κοινό από το να απολαύσουν την εμπειρία. Πράγματι, σε ένα βαθμό θα λέγαμε ότι βοήθησε κιόλας, όμως περισσότερο στην αρχή, που έβρεχε ελάχιστα και είχε και ένα αεράκι, που λες και το είχαν σκαρφιστεί οι ίδιοι οι Sigur Ros· όταν, όμως, η ένταση δυνάμωσε αυτό έγινε αρκετά ενοχλητικό γιατί, προσωπικά, άρχισα και πάγωνα. Σε καμία περίπτωση, όμως δεν αισθάνθηκα να μου χαλάει την εμπειρία, ειδικά όταν έβλεπα τους τρεις καλλιτέχνες, όχι μόνο να μην πτοούνται, αλλά και να παθιάζονται ακόμη περισσότερο. Και τι ευγένεια! Αφού τα διέλυσαν όλα με το encore τους, το Popplagið, βγήκαν ξανά για να μας ευχαριστήσουν και να υποκλιθούν μπροστά μας. Μεγάλη μπάντα. Αν η αγαπημένη μου εμφάνιση του Release Athens ήταν η υπέροχη PJ Harvey, νομίζω πως η ομορφότερη εμπειρία συνολικά ήταν η εμφάνιση των Sigur Ros.
Setlist
Ovedur
Starálfur
Sæglópur
Glósóli
Vaka
Ný Batterí
E-Bow
Dauðalagið
Festival
Yfirborð
Kveikur
Hafsól
Encore:
Popplagið
Setlist
Ovedur
Starálfur
Sæglópur
Glósóli
Vaka
Ný Batterí
E-Bow
Dauðalagið
Festival
Yfirborð
Kveikur
Hafsól
Encore:
Popplagið