Θεσσαλονίκη 14-6-2016
Σε μια από τις πιο «στεγνές» θερινές περιόδους, όσον αφορά στις συναυλίες ξένων καλλιτεχνών στη Θεσσαλονίκη, τη δίψα του μικρού κοινού της πόλης για ζωντανή μουσική σβήνουν συμπράξεις σαν τη χθεσινή. Η συνεύρεση μουσικών της προηγούμενης γενιάς που επηρέασαν βαθιά τον εγχώριο rock ήχο μαζί με κάποιους από τους πιο επιτυχημένους σύγχρονους εκφραστές του, δε μπορούσε παρά να στεφθεί με επιτυχία. Έτσι και έγινε, με την αυλή πίσω απ’ το παλιό – και πλήρως ανεκμετάλλευτο κατά τ’ άλλα - εργοστάσιο της Fix να γεμίζει, έστω και αργά, από κόσμο.
Το πρόγραμμα τηρήθηκε με υπερβολική ακρίβεια, με τους μουσικούς να ανεβαίνουν ή να κατεβαίνουν από τη σκηνή ούτε λεπτό αργότερα από την προγραμματισμένη ώρα. Ένα μέρος του κοινού μάλλον δεν περίμενε κάτι τέτοιο και δεν ήταν λίγοι αυτοί που άκουσα να γκρινιάζουν επειδή δεν πρόλαβαν να δουν τους Sleepin Pillow. Βέβαια, πριν από το ντόπιο σχήμα στη σκηνή είχε ανέβει ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης για να παρουσιάσει την τραγουδοποιία του μαζί με το επταμελές σχήμα του. Στη χαλαρότητα του απογεύματος ξεχώρισαν τραγούδια όπως τα ‘Ο Φεβρουάριος Κι Εσύ’, ‘Χιονάτη’ και το ‘Ξένη Γη’, με το οποίο έκλεισε την εμφάνισή του στις 18:30, αφήνοντας θετική εντύπωση στα δικά μου μάτια και αυτιά. Κατά τη διάρκεια της μισάωρης εμφάνισής του, αλλά και σε όλη την υπόλοιπη βραδιά, ο ήχος ήταν άψογος, βοηθώντας τα γυναικεία φωνητικά να μην εξαφανιστούν πλάι στο τραγούδι του Μαρκαντώνη και τους Sleepin Pillow, αργότερα, να πραγματοποιήσουν μια ανέλπιστα καλή εμφάνιση με δεδομένα τον ανοιχτό χώρο και τον απογευματινό ήλιο. Ξεκίνησαν δυναμικά με το ‘Black Sea’, ένα από τα πιο γνωστά τους τραγούδια, και δεν άφησαν περιθώρια για παράπονα περί ερμηνείας, παρουσίας ή επιλογής τραγουδιών.
Αντίθετα με τους Sleepin Pillow, ο Παύλος Παυλίδης άφησε έξω τραγούδια που
περίμενα να παίξει. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που ξεκινάει τον πρόσφατο δίσκο του, ‘Τα Λουλούδια’. Είχα αρκετά χρόνια να παρακολουθήσω
συναυλία του, επομένως δεν ξέρω πόσο βάσιμες ήταν οι ελπίδες μερικών για το
‘Φωτιά Στο Λιμάνι’, αλλά πιστεύω ήταν καλύτερα που επέλεξε άλλα τραγούδια των Ξύλινων Σπαθιών, όπως το ‘Ό,τι Θες Εσύ’, το ‘Ζεστός Αέρας’ ή το ‘Πάρε Με Μαζί Σου’. Από τις πιο πρόσφατες προσωπικές του δουλειές, ξεχώρισαν το ‘Αερικό’ και το ομώνυμο από τον καινούριο δίσκο, ‘Μια Πυρκαγιά Σ’ Ένα Σπιρτόκουτο’. Ο Παυλίδης και όλοι οι B-Movies ντυμένοι στα μαύρα απόδωσαν πλήρως ικανοποιητικά την ώρα που ήταν επί σκηνής, είναι όλοι τους πολύ ικανοί μουσικοί άλλωστε. Το πρόβλημα – αν θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει έτσι – είναι η τραγουδοποιία του Παύλου Παυλίδη καθαυτή. Αναμφίβολα έχει γράψει πολλά ωραία τραγούδια τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια, και συνεχίζει να το κάνει, αλλά η απουσία εξέλιξης του ύφους του απομακρύνει μεγάλο μέρος του κοινού του έπειτα από λίγα χρόνια «συναναστροφής». Έτσι, μπορεί οι περισσότεροι στην αυλή του Fix να γνώριζαν σχεδόν όλα τα τραγούδια που ακούστηκαν, αλλά ελάχιστοι ήταν αυτοί για τους οποίους ο Παύλος Παυλίδης ήταν το «κυρίως πιάτο» της βραδιάς.
Λίγο μετά τη δύση του ήλιου και αφού όσοι ήταν να έρθουνε είχαν ήδη έρθει, οι VIC ανέβηκαν στη σκηνή και, με κιθάρες, γκάιντα και κλαρίνο, γέμισαν την επόμενη ώρα, σε μια εμφάνιση που υστερούσε συγκρινόμενη με άλλες, πιθανώς λόγω του χρονικού περιορισμού. Θα μπορούσαν να συντομεύσουν τις ψυχεδελικές, κιθαριστικές εισαγωγές για να χωρέσουν ένα-δύο περισσότερα τραγούδια, όπως το ‘Εγώ Κρασί Δεν Έπινα’. Πριν από λίγο καιρό το περιοδικό Metal Hammer είχε κυκλοφορήσει μια συλλογή-αφιέρωμα στους Rotting Christ, στο οποίο οι VIC διασκεύασαν το τραγούδι τους ‘Lex Talionis’, σε μία από τις ιδιαίτερες στιγμές της εμφάνισής τους. Κλείσανε με τη δημοφιλή διασκευή τους στο ‘Τούτοι Οι Μπάτσοι Που ‘ρθαν Τώρα’, στο τέλος της οποίας η γκάιντα έκανε μια διακριτική βόλτα στα «λιανοχορταρούδια» και ακούστηκαν λίγοι στίχοι από το ‘Aristz’ των Τρυπών.
«Είμαι ο Σταμάτης Γαρδέλης και η μπάντα μου». Αυτά ήταν τα λόγια με τα οποία μας καλωσόρισε ο Γιάννης Αγγελάκας, πριν ξεκινήσει το ‘Δικαιοσύνη’, από το τελευταίο του άλμπουμ του 2013. Η εμφάνιση με το καινούριο του σχήμα ήταν καλύτερη από την προ μερικών μηνών στον εσωτερικό χώρο του Fix και, επιτέλους, ακούσαμε το πρώτο καινούριο τραγούδι. Ο τίτλος του είναι ‘Νεάτερνταλ’, στο γρήγορο rock ύφος που μας έχει συνηθίσει τελευταία, χωρίς ιδιαιτερότητες στην ενορχήστρωση (για την ώρα) και αφιερώθηκε στους φανατικούς θρησκοεθνικιστές. Εντύπωση μου έκανε η απουσία υψωμένων κινητών – άρα και βίντεο – από την πρώτη ζωντανή ερμηνεία του. Η βραδιά έκλεισε «χωρίς encore και τέτοια», όπως έπρεπε, με το απροσδόκητο ‘Δωσ’ Μου Λίγη Ακόμα Αγάπη’ και το ‘Γιορτή’, με τους μουσικούς να συνεχίζουν για λίγο ακόμα μετά την αποχώρηση του Αγγελάκα.
Η σύνοψη; Η εξαιρετική διοργάνωση αυτής της ωραίας ιδέας αφήνει ελπίδες για
περισσότερα όμορφα απογεύματα σαν κι αυτό. Μουσικοί, παλιοί και κυρίως νέοι,
για τέτοια εγχειρήματα υπάρχουν πολλοί εκεί έξω και περιμένουν. Πάμε γι’ άλλα.
Σε μια από τις πιο «στεγνές» θερινές περιόδους, όσον αφορά στις συναυλίες ξένων καλλιτεχνών στη Θεσσαλονίκη, τη δίψα του μικρού κοινού της πόλης για ζωντανή μουσική σβήνουν συμπράξεις σαν τη χθεσινή. Η συνεύρεση μουσικών της προηγούμενης γενιάς που επηρέασαν βαθιά τον εγχώριο rock ήχο μαζί με κάποιους από τους πιο επιτυχημένους σύγχρονους εκφραστές του, δε μπορούσε παρά να στεφθεί με επιτυχία. Έτσι και έγινε, με την αυλή πίσω απ’ το παλιό – και πλήρως ανεκμετάλλευτο κατά τ’ άλλα - εργοστάσιο της Fix να γεμίζει, έστω και αργά, από κόσμο.
Το πρόγραμμα τηρήθηκε με υπερβολική ακρίβεια, με τους μουσικούς να ανεβαίνουν ή να κατεβαίνουν από τη σκηνή ούτε λεπτό αργότερα από την προγραμματισμένη ώρα. Ένα μέρος του κοινού μάλλον δεν περίμενε κάτι τέτοιο και δεν ήταν λίγοι αυτοί που άκουσα να γκρινιάζουν επειδή δεν πρόλαβαν να δουν τους Sleepin Pillow. Βέβαια, πριν από το ντόπιο σχήμα στη σκηνή είχε ανέβει ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης για να παρουσιάσει την τραγουδοποιία του μαζί με το επταμελές σχήμα του. Στη χαλαρότητα του απογεύματος ξεχώρισαν τραγούδια όπως τα ‘Ο Φεβρουάριος Κι Εσύ’, ‘Χιονάτη’ και το ‘Ξένη Γη’, με το οποίο έκλεισε την εμφάνισή του στις 18:30, αφήνοντας θετική εντύπωση στα δικά μου μάτια και αυτιά. Κατά τη διάρκεια της μισάωρης εμφάνισής του, αλλά και σε όλη την υπόλοιπη βραδιά, ο ήχος ήταν άψογος, βοηθώντας τα γυναικεία φωνητικά να μην εξαφανιστούν πλάι στο τραγούδι του Μαρκαντώνη και τους Sleepin Pillow, αργότερα, να πραγματοποιήσουν μια ανέλπιστα καλή εμφάνιση με δεδομένα τον ανοιχτό χώρο και τον απογευματινό ήλιο. Ξεκίνησαν δυναμικά με το ‘Black Sea’, ένα από τα πιο γνωστά τους τραγούδια, και δεν άφησαν περιθώρια για παράπονα περί ερμηνείας, παρουσίας ή επιλογής τραγουδιών.
Αντίθετα με τους Sleepin Pillow, ο Παύλος Παυλίδης άφησε έξω τραγούδια που
περίμενα να παίξει. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που ξεκινάει τον πρόσφατο δίσκο του, ‘Τα Λουλούδια’. Είχα αρκετά χρόνια να παρακολουθήσω
συναυλία του, επομένως δεν ξέρω πόσο βάσιμες ήταν οι ελπίδες μερικών για το
‘Φωτιά Στο Λιμάνι’, αλλά πιστεύω ήταν καλύτερα που επέλεξε άλλα τραγούδια των Ξύλινων Σπαθιών, όπως το ‘Ό,τι Θες Εσύ’, το ‘Ζεστός Αέρας’ ή το ‘Πάρε Με Μαζί Σου’. Από τις πιο πρόσφατες προσωπικές του δουλειές, ξεχώρισαν το ‘Αερικό’ και το ομώνυμο από τον καινούριο δίσκο, ‘Μια Πυρκαγιά Σ’ Ένα Σπιρτόκουτο’. Ο Παυλίδης και όλοι οι B-Movies ντυμένοι στα μαύρα απόδωσαν πλήρως ικανοποιητικά την ώρα που ήταν επί σκηνής, είναι όλοι τους πολύ ικανοί μουσικοί άλλωστε. Το πρόβλημα – αν θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει έτσι – είναι η τραγουδοποιία του Παύλου Παυλίδη καθαυτή. Αναμφίβολα έχει γράψει πολλά ωραία τραγούδια τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια, και συνεχίζει να το κάνει, αλλά η απουσία εξέλιξης του ύφους του απομακρύνει μεγάλο μέρος του κοινού του έπειτα από λίγα χρόνια «συναναστροφής». Έτσι, μπορεί οι περισσότεροι στην αυλή του Fix να γνώριζαν σχεδόν όλα τα τραγούδια που ακούστηκαν, αλλά ελάχιστοι ήταν αυτοί για τους οποίους ο Παύλος Παυλίδης ήταν το «κυρίως πιάτο» της βραδιάς.
Λίγο μετά τη δύση του ήλιου και αφού όσοι ήταν να έρθουνε είχαν ήδη έρθει, οι VIC ανέβηκαν στη σκηνή και, με κιθάρες, γκάιντα και κλαρίνο, γέμισαν την επόμενη ώρα, σε μια εμφάνιση που υστερούσε συγκρινόμενη με άλλες, πιθανώς λόγω του χρονικού περιορισμού. Θα μπορούσαν να συντομεύσουν τις ψυχεδελικές, κιθαριστικές εισαγωγές για να χωρέσουν ένα-δύο περισσότερα τραγούδια, όπως το ‘Εγώ Κρασί Δεν Έπινα’. Πριν από λίγο καιρό το περιοδικό Metal Hammer είχε κυκλοφορήσει μια συλλογή-αφιέρωμα στους Rotting Christ, στο οποίο οι VIC διασκεύασαν το τραγούδι τους ‘Lex Talionis’, σε μία από τις ιδιαίτερες στιγμές της εμφάνισής τους. Κλείσανε με τη δημοφιλή διασκευή τους στο ‘Τούτοι Οι Μπάτσοι Που ‘ρθαν Τώρα’, στο τέλος της οποίας η γκάιντα έκανε μια διακριτική βόλτα στα «λιανοχορταρούδια» και ακούστηκαν λίγοι στίχοι από το ‘Aristz’ των Τρυπών.
«Είμαι ο Σταμάτης Γαρδέλης και η μπάντα μου». Αυτά ήταν τα λόγια με τα οποία μας καλωσόρισε ο Γιάννης Αγγελάκας, πριν ξεκινήσει το ‘Δικαιοσύνη’, από το τελευταίο του άλμπουμ του 2013. Η εμφάνιση με το καινούριο του σχήμα ήταν καλύτερη από την προ μερικών μηνών στον εσωτερικό χώρο του Fix και, επιτέλους, ακούσαμε το πρώτο καινούριο τραγούδι. Ο τίτλος του είναι ‘Νεάτερνταλ’, στο γρήγορο rock ύφος που μας έχει συνηθίσει τελευταία, χωρίς ιδιαιτερότητες στην ενορχήστρωση (για την ώρα) και αφιερώθηκε στους φανατικούς θρησκοεθνικιστές. Εντύπωση μου έκανε η απουσία υψωμένων κινητών – άρα και βίντεο – από την πρώτη ζωντανή ερμηνεία του. Η βραδιά έκλεισε «χωρίς encore και τέτοια», όπως έπρεπε, με το απροσδόκητο ‘Δωσ’ Μου Λίγη Ακόμα Αγάπη’ και το ‘Γιορτή’, με τους μουσικούς να συνεχίζουν για λίγο ακόμα μετά την αποχώρηση του Αγγελάκα.
Η σύνοψη; Η εξαιρετική διοργάνωση αυτής της ωραίας ιδέας αφήνει ελπίδες για
περισσότερα όμορφα απογεύματα σαν κι αυτό. Μουσικοί, παλιοί και κυρίως νέοι,
για τέτοια εγχειρήματα υπάρχουν πολλοί εκεί έξω και περιμένουν. Πάμε γι’ άλλα.