Τι θα ακούσεις:
hard rock, stoner rock, psychedelic rock
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
"Gypsy Caravan", "Victorious"
Βαθμολογία:
6,5/10
Οι Wolfmother ανάγκασαν όλους τους rockers το 2005 να υποκλιθούν στο τρομερό και φοβερό ντεμπούτο τους και έκτοτε κάθε δισκογραφική δουλειά τους χρήζει ιδιαίτερης προσοχής. Κάτι παραπάνω από μια δεκαετία, πάρα πολλές ανακατατάξεις στο μουσικό σχήμα και τρεις κυκλοφορίες δίσκων, το τρίο από το Σίδνεϊ επιστρέφει φέτος με καινούριο δίσκο, έχοντας μπει σε μια νέα εποχή μετά το 'New Crown' του 2014. Η ψυχεδέλεια και το ροκ των 70's είναι ξανά εδώ και οι Wolfmother πιο έτοιμοι από ποτέ να αποδείξουν προς τι όλος αυτός ο χαμός τα προηγούμενα χρόνια. 'Victorious' τιτλοφορείται το τέταρτο πόνημα των Αυστραλών, περιλαμβάνει 10 τραγούδια, διαθέτει όλη την ρετρό ροκ αισθητική και το μόνο που μένει φυσικά είναι αν έχει και τη δυναμική να εντυπωσιάσει τον ακροατή.
Η αλήθεια είναι πως ο δίσκος έχει περάσει από πολλές ακροάσεις για να βγει ένα συμπέρασμα. Αρχικά, τα riffs, η δεκαετία του '70 στην οποία γίνονται πολλές αναφορές και η χαρακτηριστική φωνή του Andrew Stockdale σε προϊδεάζουν για μια ακόμη σειρά τραγουδιών τύπου Wolfmother. Δηλαδή, με ένα όμορφο ρυθμό, με κρουστά που ξεχωρίζουν και κιθάρες που βαδίζουν σε ένα σωστό δρόμο. Οι πρώτες αντιδράσεις, όμως, ήρθαν στην αρχή της τρίτης ακρόασης όταν και έφτασε η διαπίστωση πως τα περισσότερα κομμάτια είναι πολύ απλά fillers. Οι Αυστραλοί προσπαθούν να ενθουσιάσουν με μια καλή παραγωγή και κάποιες κιθαριστικές αναλαμπές αλλά μέχρι εκεί. Στιχουργικά κινούνται σε ρηχά νερά ενώ το νεο-ψυχεδελικό σκηνικό που στήνουν δύσκολα θα αρέσει και στον πιο φανατικό οπαδό τους που περιμένει κάτι μάταια κάτι από τα παλιά τους. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι οι Wolfmother δεν παρουσιάζουν απολύτως τίποτα καινούριο και φρέσκο, αντιθέτως αναμασούν τα ίδια και τα ίδια με όχι πρωτότυπο τρόπο. Όση ένταση κι αν προσπαθεί να βγάλει το “The Love That You Give” στην αρχή δεν καταφέρνει κάτι ενώ το ομώνυμο τραγούδι δίνει μια μικρή ελπίδα. Ελπίδα που εξανεμίζεται ακούγοντας τη συνέχεια του δίσκου. Το “Baroness” αποτελεί αποτυχημένη στροφή προς το το διαφορετικό και το “Pretty Peggy” ένα κομμάτι που κατά πάσα πιθανότητα θα μπορούσε να έχει βγάλει οποιαδήποτε μπάντα.
Το “Gypsy Caravan” είναι η μοναδική θετική χροιά του δίσκου με τα πιασάρικα riffs του και την επιστροφή που κάνει στις ρίζες. Ο Stockdale, ωστόσο, δείχνει να έχει χάσει πλέον το παιχνίδι και οι όποιες προσπάθειές του να βγάλει κάτι παρεμφερές με τους δύο πρώτους δίσκους, του βγαίνουν αποτυχημένες. Το μόνο που μένει όμορφα ίδιο είναι η φωνή του καθώς σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα, το album κινείται σε πολύ ρηχά νερά. Το 'Victorious' δεν θα το μισήσω αλλά θα περάσει τόσο απαρατήρητο που μετά βίας θα πάρω μαζί μου τρία τραγούδια. Η περίπτωση των Wolfmother αποδεικνύει ότι δεν έχει βρεθεί ακόμα η μπάντα που θα κοντράρει στα ίσια τους Led Zeppelin ή τους Black Sabbath.
Σχετικό θέμα