Πόσο συναισθηματική μπορεί να είναι μια ταινία που τελειώνει με τη φράση "Go fuck yourself"; Μόνο και μόνο αυτός είναι ένας καλός λόγος για να δει κανείς το "Demolition" (ελληνικός τίτλος: "Ξανά Από την Αρχή"), τη νέα ταινία του Jean-Marc Vallée, που το 2013 μας έδωσε το "Dallas Buyers Club". Ένας δεύτερος καλός λόγος, τουλάχιστον για το γυναικείο πληθυσμό, είναι η παρουσία του Jake Gyllenhaal στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η υπόθεση εν τάχει
Ο Davis (Jake Gyllenhaal) είναι ένα ανερχόμενο στέλεχος στη χρηματιστηριακή εταιρεία του πεθερού του. Η ενασχόλησή του με τα οικονομικά τον έχει απορροφήσει σε βαθμό που δύσκολα βρίσκεται χώρος για την προσωπική του ζωή. Όταν η γυναίκα του σκοτώνεται σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ο Davis παραμένει φαινομενικά ατάραχος. Με αφορμή ένα χαλασμένο αυτόματο μηχάνημα στο νοσοκομείο που κατέληξε η γυναίκα του, στέλνει επιστολές στην εταιρεία που διαχειρίζεται το μηχάνημα, στις οποίες εξιστορεί την καθημερινότητά του και σιγά-σιγά τις πιο μύχιες σκέψεις του. Έτσι έρχεται κοντά με την Karen (Naomi Watts) που εργάζεται στη συγκεκριμένη εταιρεία και μεταξύ τους αναπτύσσεται ένα ιδιότυπο δέσιμο. Παράλληλα, ο Davis αρχίζει να έχει περίεργη συμπεριφορά και να απομονώνεται τόσο από τον πεθερό του όσο και από τη δουλειά του. Θέλει να μάθει πώς λειτουργούν τα πάντα γύρω του. Και τα αποσυνθέτει. Σύντομα θα περάσει στο στάδιο της καταστροφής. Πώς θα καταλήξει η ιστορία του;
Η ταινία ξεκινά με τη σοκαριστική σκηνή του θανάτου της γυναίκας του Davis. Όσο με ξένισε στην αρχή, τόσο τη δικαιολόγησα στη συνέχεια. Γίνεται το σημείο αναφοράς για τη σταδιακή μεταστροφή του ήρωά μας και η σφοδρότητά της βοηθά σε κάθε περίπτωση να χτίσουμε σκηνή με τη σκηνή το πορτραίτο του νεαρού άνδρα που μένει χήρος, χωρίς προφανή στόχο για το μέλλον και χωρίς ιδιαίτερο κίνητρο για να το κυνηγήσει. Μεθοδικά προσεγγίζεται ο ιδιόρρυθμος ψυχισμός του και ξεδιπλώνονται οι ιστορίες που τον περιτριγυρίζουν.
Ο Jake Gyllenhaal ταίριαξε γάντι στο ρόλο και έδωσε μια ερμηνεία που θυμίζει σε αρκετά σημεία το "Enemy" ("Ο Άνθρωπος Αντίγραφο", 2013), αν και κατά κάποιο τρόπο θεωρώ ότι αποτελεί συνέχεια του "Nightcrawler" ("Νυχτερινός Ανταποκριτής", 2014). Είναι περιττό να πω ότι εξελίσσεται σε έναν σημαντικό ηθοποιό, που έχει μάλιστα το επιπλέον πλεονέκτημα να "παίρνει πάνω του" ταινίες, σε αντίθεση με άλλα μεγάλα ονόματα της γενιάς του που επιλέγουν συχνότερα "ασφαλέστερες" παραγωγές (π.χ. Michael Fassbender). Η Naomi Watts είναι φανερά γηρασμένη και η συμμετοχή της περισσότερο αποπροσανατολίζει, παρά βοηθά στην εξέλιξη της ιστορίας. Θα προτιμούσα μια λιγότερο γνωστή ή έστω πιο χαμηλών τόνων ηθοποιό. Άραγε, η Julianne Moore ήταν απασχολημένη την περίοδο των γυρισμάτων;
Η κορυφαία σκηνή ταινίας. Δε χορταίνω να τη βλέπω ξανά και ξανά.
Στους δεύτερους ρόλους συναντούμε τους εξαιρετικούς Judah Lewis (ο έφηβος γιος της Karen) και Chris Cooper (ο πεθερός του Davis). Ο Lewis συμπυκνώνει μέσα σε λίγες σκηνές όλο τον αυθορμητισμό και την ορμή της ηλικίας του και δίνει υποσχέσεις για το μέλλον. Ο Cooper από την άλλη διαθέτει μια -θα τη χαρακτήριζα σκανδιναβική- ψυχρότητα και προσθέτει έναν τόνο δράματος δωματίου αλά Μπέργκμαν στην ταινία.
Καταλήγοντας, θεωρώ ότι τελικά το "Demolition" είναι μια αξιόλογη δημιουργία, που αν καταφέρει να σας κρατήσει μέχρι τη μέση, θα σας ανταμείψει στη συνέχεια.
Και σας προτρέπω, αφού τη δείτε, να επιστρέψετε στο άρθρο και να ξανακούσετε το πολυσυλλεκτικό και απολύτως ταιριαστό soundtrack της.
Η υπόθεση εν τάχει
Ο Davis (Jake Gyllenhaal) είναι ένα ανερχόμενο στέλεχος στη χρηματιστηριακή εταιρεία του πεθερού του. Η ενασχόλησή του με τα οικονομικά τον έχει απορροφήσει σε βαθμό που δύσκολα βρίσκεται χώρος για την προσωπική του ζωή. Όταν η γυναίκα του σκοτώνεται σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ο Davis παραμένει φαινομενικά ατάραχος. Με αφορμή ένα χαλασμένο αυτόματο μηχάνημα στο νοσοκομείο που κατέληξε η γυναίκα του, στέλνει επιστολές στην εταιρεία που διαχειρίζεται το μηχάνημα, στις οποίες εξιστορεί την καθημερινότητά του και σιγά-σιγά τις πιο μύχιες σκέψεις του. Έτσι έρχεται κοντά με την Karen (Naomi Watts) που εργάζεται στη συγκεκριμένη εταιρεία και μεταξύ τους αναπτύσσεται ένα ιδιότυπο δέσιμο. Παράλληλα, ο Davis αρχίζει να έχει περίεργη συμπεριφορά και να απομονώνεται τόσο από τον πεθερό του όσο και από τη δουλειά του. Θέλει να μάθει πώς λειτουργούν τα πάντα γύρω του. Και τα αποσυνθέτει. Σύντομα θα περάσει στο στάδιο της καταστροφής. Πώς θα καταλήξει η ιστορία του;
Η ταινία ξεκινά με τη σοκαριστική σκηνή του θανάτου της γυναίκας του Davis. Όσο με ξένισε στην αρχή, τόσο τη δικαιολόγησα στη συνέχεια. Γίνεται το σημείο αναφοράς για τη σταδιακή μεταστροφή του ήρωά μας και η σφοδρότητά της βοηθά σε κάθε περίπτωση να χτίσουμε σκηνή με τη σκηνή το πορτραίτο του νεαρού άνδρα που μένει χήρος, χωρίς προφανή στόχο για το μέλλον και χωρίς ιδιαίτερο κίνητρο για να το κυνηγήσει. Μεθοδικά προσεγγίζεται ο ιδιόρρυθμος ψυχισμός του και ξεδιπλώνονται οι ιστορίες που τον περιτριγυρίζουν.
Ο Jake Gyllenhaal ταίριαξε γάντι στο ρόλο και έδωσε μια ερμηνεία που θυμίζει σε αρκετά σημεία το "Enemy" ("Ο Άνθρωπος Αντίγραφο", 2013), αν και κατά κάποιο τρόπο θεωρώ ότι αποτελεί συνέχεια του "Nightcrawler" ("Νυχτερινός Ανταποκριτής", 2014). Είναι περιττό να πω ότι εξελίσσεται σε έναν σημαντικό ηθοποιό, που έχει μάλιστα το επιπλέον πλεονέκτημα να "παίρνει πάνω του" ταινίες, σε αντίθεση με άλλα μεγάλα ονόματα της γενιάς του που επιλέγουν συχνότερα "ασφαλέστερες" παραγωγές (π.χ. Michael Fassbender). Η Naomi Watts είναι φανερά γηρασμένη και η συμμετοχή της περισσότερο αποπροσανατολίζει, παρά βοηθά στην εξέλιξη της ιστορίας. Θα προτιμούσα μια λιγότερο γνωστή ή έστω πιο χαμηλών τόνων ηθοποιό. Άραγε, η Julianne Moore ήταν απασχολημένη την περίοδο των γυρισμάτων;
Η κορυφαία σκηνή ταινίας. Δε χορταίνω να τη βλέπω ξανά και ξανά.
Στους δεύτερους ρόλους συναντούμε τους εξαιρετικούς Judah Lewis (ο έφηβος γιος της Karen) και Chris Cooper (ο πεθερός του Davis). Ο Lewis συμπυκνώνει μέσα σε λίγες σκηνές όλο τον αυθορμητισμό και την ορμή της ηλικίας του και δίνει υποσχέσεις για το μέλλον. Ο Cooper από την άλλη διαθέτει μια -θα τη χαρακτήριζα σκανδιναβική- ψυχρότητα και προσθέτει έναν τόνο δράματος δωματίου αλά Μπέργκμαν στην ταινία.
Καταλήγοντας, θεωρώ ότι τελικά το "Demolition" είναι μια αξιόλογη δημιουργία, που αν καταφέρει να σας κρατήσει μέχρι τη μέση, θα σας ανταμείψει στη συνέχεια.
Και σας προτρέπω, αφού τη δείτε, να επιστρέψετε στο άρθρο και να ξανακούσετε το πολυσυλλεκτικό και απολύτως ταιριαστό soundtrack της.