Από το 2008 προετοίμαζαν το νέο τους album οι Klaxons και κυκλοφόρησε μόλις τον προηγούμενο μήνα. Ένα σημαντικό στοιχείο που δικαιολογεί, εν μέρει, την αργοπορία του είναι ότι αυτό δεν είναι ακριβώς το αποτέλεσμα που ήθελε να κυκλοφορήσει το συγκρότημα, αφού αντιμετώπισαν αρκετά προβλήματα με την εταιρεία τους και είχαν διαφωνίες σχετικά με την παραγωγή του Surfing the void. Συγκεκριμένα το συγκρότημα ξεκίνησε να δουλεύει για το album με παραγωγούς τον Tony Visconti και τον Focus, ενώ στην συνέχεια με τον James Ford των Simian Mobile disco. Το αποτέλεσμα απορρίφθηκε από την εταιρεία τους Polydor. Ο τέταρτος παραγωγός που ασχολήθηκε και ολοκλήρωσε τελικά το εν λόγω εγχείρημα ήταν ο Ross Robinson που στο παρελθόν έχει δουλέψει με τους Korn και τους Slipknot.
Νομίζω πως η εισαγωγή ήταν απαραίτητη και αιτιολογεί, εν μέρει, το ηχητικό αποτέλεσμα μερικών τουλάχιστον τραγουδιών του Surfing the void, αλλά και την σκηνική παρουσία των Klaxons στο περσινό Ejekt, για όσους ήταν εκεί. Όχι πώς δεν υπάρχουν αξιόλογα τραγούδια στο album, το αντίθετο: το πρώτο single του δίσκου, Echoes είναι από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν ηχογραφήσει. Επίσης καλές στιγμές αποτελούν τα The same space, Valley of the calm trees, Venusia, Twin flames και Future memories. Σε γενικές γραμμές το δεύτερο album, που να ξαναπούμε πως είναι προϊόν συμβιβασμού με την εταιρεία τους, του συγκροτήματος από το Λονδίνο έχει σαφώς λιγότερα ψυχεδολοπόπ στοιχεία και περισσότερες metal κιθάρες, π.χ. στα Cypherspeed, Flashover - που φλερτάρει και με το progressive rock ζηλεύοντας ίσως την δόξα των Muse - και Extra astronomical.
Υποπτεύομαι όμως πως αν οι Klaxons είχαν χρησιμοποιήσει για παραγωγό στο album κάποιον από τις πρώτες επιλογές τους, θα μιλούσαμε για κάτι απολαυστικότερο και πιο κοντά στον ήχο του ντεμπούτου τους Myths of the near future. Τι να κάνουμε όμως, έτσι είναι το rock’n’roll παραμύθι.
7/10
Νομίζω πως η εισαγωγή ήταν απαραίτητη και αιτιολογεί, εν μέρει, το ηχητικό αποτέλεσμα μερικών τουλάχιστον τραγουδιών του Surfing the void, αλλά και την σκηνική παρουσία των Klaxons στο περσινό Ejekt, για όσους ήταν εκεί. Όχι πώς δεν υπάρχουν αξιόλογα τραγούδια στο album, το αντίθετο: το πρώτο single του δίσκου, Echoes είναι από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν ηχογραφήσει. Επίσης καλές στιγμές αποτελούν τα The same space, Valley of the calm trees, Venusia, Twin flames και Future memories. Σε γενικές γραμμές το δεύτερο album, που να ξαναπούμε πως είναι προϊόν συμβιβασμού με την εταιρεία τους, του συγκροτήματος από το Λονδίνο έχει σαφώς λιγότερα ψυχεδολοπόπ στοιχεία και περισσότερες metal κιθάρες, π.χ. στα Cypherspeed, Flashover - που φλερτάρει και με το progressive rock ζηλεύοντας ίσως την δόξα των Muse - και Extra astronomical.
Υποπτεύομαι όμως πως αν οι Klaxons είχαν χρησιμοποιήσει για παραγωγό στο album κάποιον από τις πρώτες επιλογές τους, θα μιλούσαμε για κάτι απολαυστικότερο και πιο κοντά στον ήχο του ντεμπούτου τους Myths of the near future. Τι να κάνουμε όμως, έτσι είναι το rock’n’roll παραμύθι.
7/10