Η φωτογραφία ανήκει στη Στεφανία Διακάκη από τη συναυλία στο Μόναχο πριν από λίγους μήνες.
Η πεντάδα των 100°C έχει συμπληρώσει ήδη ενάμιση χρόνο στο πλευρό του Γιάννη Αγγελάκα και μετά από μερικές εμφανίσεις στο εξωτερικό επέστρεψαν όλοι μαζί στη βάση τους για να «κλείσουν» τη χειμερινή περίοδο. Ήταν ένα Σαββατόβραδο με το Μάρτη να γδέρνει και το κύριο «ανταγωνιστικό» πολιτιστικό γεγονός να είναι κάποιες απ’ τις τελευταίες προβολές του 19ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Δεν περίμενε κανείς, πάντως, να μη γεμίσει το Fix, όπως και έγινε περίπου στις 22:00, λίγο πριν οι μουσικοί ανέβουν στη σκηνή.
Το νέο άλμπουμ του Γιάννη Αγγελάκα, με τίτλο «Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια», κυκλοφόρησε μαζί με την καινούρια ομότιτλη ποιητική συλλογή του από την All Together Now το Δεκέμβριο, οπότε η συναυλία αυτή ήταν μια πρώτη επίσημη παρουσίαση των τραγουδιών στην πόλη που γεννήθηκαν. Όπως ήταν αναμενόμενο, έλειψαν λίγα καινούρια τραγούδια («Ψεύτης», «Φιλικό», ομώνυμο). Η βραδιά ξεκίνησε όπως αρχίζει ο δίσκος, με το «Μονάχα Από Τη Λύπη Σου» και κορυφώθηκε περίπου δύο ώρες αργότερα με τα παλιά αγαπημένα «Τρένο» και «Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα» να ακολουθούν το ελαφρώς απρόσμενο «Ταξιδιάρα Ψυχή», το οποίο ο κόσμος υποδέχτηκε πολύ ευχάριστα και τραγούδησε ολόκληρο.
Το σχήμα είναι εμφανώς πιο δεμένο σε σύγκριση με προηγούμενες εμφανίσεις τους, κάτι τελείως λογικό, καθώς περνάει ο χρόνος, κι ας συνεχίζονται οι μικροί πειραματισμοί σε κάποιες προσεγγίσεις. Οι «πινελιές» των πνευστών είναι ίσως το κύριο χαρακτηριστικό τους και εκφράζουν τις ιδέες που έχουν δέσει καλύτερα ως τώρα, καθώς τόσο ο Γιώργος Αβραμίδης στην τρομπέτα όσο και ο James Wylie στο σαξόφωνο είναι πολύ ικανοί μουσικοί. Αντίθετα, η περιστασιακή χρήση της κρητικής λύρας απ’ τον Wylie δεν απέφερε το βέλτιστο αποτέλεσμα. Ως ήχος δεν απέχει πολύ από τα όσα κάνει ο Γιάννης Αγγελάκας, οπότε δεν αποτελεί έκπληξη η χρήση της - δεν είναι άλλωστε και η πρώτη φορά. Παρ' όλα αυτά, η παρουσία της λύρας στο «Άγρια Των Άστρων Μουσική» πέρασε απαρατήρητη ανάμεσα στα υπόλοιπα όργανα, ενώ το solo στο «Μέσα Μου Ο Αέρας Που Φυσά», αν και ταιριαστό στη συγκεκριμένη ενορχήστρωση, ακούστηκε σα να του λείπει η ζωντάνια και το πάθος που συνήθως «ξεχειλίζουν» απ’ το όργανο αυτό. Αυτό ίσως να οφείλεται στην ευχέρεια του σαξοφωνίστα στην κρητική λύρα, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι ένα θέμα το οποίο πιστεύω θα βελτιωθεί και θα εξερευνηθεί περαιτέρω στο μέλλον.
Πέρα απ’ τους παραπάνω, κάτι που άφησε ανάμεικτα συναισθήματα ήταν ορισμένα από τα φωνητικά της Λαμπρινής Γρηγοριάδη, που κατά τ’ άλλα έκανε πολύ καλή δουλειά στην ακουστική (κυρίως) κιθάρα. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν στο «Η Γελαστή Ανηφόρα», με τη συνοδεία της να μην είναι τόσο διακριτική απ’ τη μία, αλλά να γίνεται με έναν τρόπο επιτηδευμένα (εικάζω) μονότονο, ο οποίος προσθέτει μια στάλα σαρκασμού στα όσα ακούγονται. Επίσης, η παρουσία του Γιάννη Αγγελάκα επί σκηνής απόκλινε λίγο από το συνηθισμένο, καθώς ενώ φάνηκε να απολαμβάνει τη βραδιά καθ’ όλη τη διάρκειά της και να τον γεμίζει η ανταπόκριση του κόσμου, μας είπε συνολικά λιγότερες από δέκα λέξεις.
Όχι πως η επικοινωνία καλλιτέχνη και κοινού χρειάζεται απαραίτητα την ομιλία, αλλά δεν είναι κάτι που συνηθίζει ο πενηνταεπτάχρονος, πλέον, μουσικός. Για τον ίδιο λόγο, μεταξύ άλλων, μοιάζουν περιττές οι από κάτω εκκλήσεις για «περασμένα μεγαλεία» που χρόνια έχουν να ακουστούν, όπως για παράδειγμα το «Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι». Ωστόσο, η σκέψη μιας «αποχαιρετιστήριας» συναυλίας εκεί περίπου το 2037 να κλείνει με αυτό το «Στον Παράδεισο» που ποτέ δε λείπει από τις φωνές του κοινού είναι, ας πούμε, ενδιαφέρουσα.
Μονάχα Από Τη Λύπη Σου
Μια Χαρά
Δικαιοσύνη
Αιρετικό
Ευγνωμοσύνη
Είμαι Τυχερός
Μέσα Μου Ο Αέρας Που Φυσά
Άγρια Των Άστρων Μουσική
Ποτέ
Μαύρη Νύχτα
Ντρόγκες
Ωσάν Τυφλό Σπουργίτι
Δεν Θέλω Τα Ματάκια Σου
Πόθοι
Η Γελαστή Ανηφόρα
Νεάντερταλ
Παροιμίες Απ’ Τον Κρόνο
Ταξιδιάρα Ψυχή
Τρένο
Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα
Σαράβαλο
Σιγά Μην Κλάψω
Γιορτή
-
Επισκέπτες
Από ‘δω Και Πάνω
Θ’ Ανατέλλω
Ακούω Την Αγάπη
Η πεντάδα των 100°C έχει συμπληρώσει ήδη ενάμιση χρόνο στο πλευρό του Γιάννη Αγγελάκα και μετά από μερικές εμφανίσεις στο εξωτερικό επέστρεψαν όλοι μαζί στη βάση τους για να «κλείσουν» τη χειμερινή περίοδο. Ήταν ένα Σαββατόβραδο με το Μάρτη να γδέρνει και το κύριο «ανταγωνιστικό» πολιτιστικό γεγονός να είναι κάποιες απ’ τις τελευταίες προβολές του 19ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Δεν περίμενε κανείς, πάντως, να μη γεμίσει το Fix, όπως και έγινε περίπου στις 22:00, λίγο πριν οι μουσικοί ανέβουν στη σκηνή.
Το νέο άλμπουμ του Γιάννη Αγγελάκα, με τίτλο «Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια», κυκλοφόρησε μαζί με την καινούρια ομότιτλη ποιητική συλλογή του από την All Together Now το Δεκέμβριο, οπότε η συναυλία αυτή ήταν μια πρώτη επίσημη παρουσίαση των τραγουδιών στην πόλη που γεννήθηκαν. Όπως ήταν αναμενόμενο, έλειψαν λίγα καινούρια τραγούδια («Ψεύτης», «Φιλικό», ομώνυμο). Η βραδιά ξεκίνησε όπως αρχίζει ο δίσκος, με το «Μονάχα Από Τη Λύπη Σου» και κορυφώθηκε περίπου δύο ώρες αργότερα με τα παλιά αγαπημένα «Τρένο» και «Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα» να ακολουθούν το ελαφρώς απρόσμενο «Ταξιδιάρα Ψυχή», το οποίο ο κόσμος υποδέχτηκε πολύ ευχάριστα και τραγούδησε ολόκληρο.
Το σχήμα είναι εμφανώς πιο δεμένο σε σύγκριση με προηγούμενες εμφανίσεις τους, κάτι τελείως λογικό, καθώς περνάει ο χρόνος, κι ας συνεχίζονται οι μικροί πειραματισμοί σε κάποιες προσεγγίσεις. Οι «πινελιές» των πνευστών είναι ίσως το κύριο χαρακτηριστικό τους και εκφράζουν τις ιδέες που έχουν δέσει καλύτερα ως τώρα, καθώς τόσο ο Γιώργος Αβραμίδης στην τρομπέτα όσο και ο James Wylie στο σαξόφωνο είναι πολύ ικανοί μουσικοί. Αντίθετα, η περιστασιακή χρήση της κρητικής λύρας απ’ τον Wylie δεν απέφερε το βέλτιστο αποτέλεσμα. Ως ήχος δεν απέχει πολύ από τα όσα κάνει ο Γιάννης Αγγελάκας, οπότε δεν αποτελεί έκπληξη η χρήση της - δεν είναι άλλωστε και η πρώτη φορά. Παρ' όλα αυτά, η παρουσία της λύρας στο «Άγρια Των Άστρων Μουσική» πέρασε απαρατήρητη ανάμεσα στα υπόλοιπα όργανα, ενώ το solo στο «Μέσα Μου Ο Αέρας Που Φυσά», αν και ταιριαστό στη συγκεκριμένη ενορχήστρωση, ακούστηκε σα να του λείπει η ζωντάνια και το πάθος που συνήθως «ξεχειλίζουν» απ’ το όργανο αυτό. Αυτό ίσως να οφείλεται στην ευχέρεια του σαξοφωνίστα στην κρητική λύρα, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι ένα θέμα το οποίο πιστεύω θα βελτιωθεί και θα εξερευνηθεί περαιτέρω στο μέλλον.
Πέρα απ’ τους παραπάνω, κάτι που άφησε ανάμεικτα συναισθήματα ήταν ορισμένα από τα φωνητικά της Λαμπρινής Γρηγοριάδη, που κατά τ’ άλλα έκανε πολύ καλή δουλειά στην ακουστική (κυρίως) κιθάρα. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν στο «Η Γελαστή Ανηφόρα», με τη συνοδεία της να μην είναι τόσο διακριτική απ’ τη μία, αλλά να γίνεται με έναν τρόπο επιτηδευμένα (εικάζω) μονότονο, ο οποίος προσθέτει μια στάλα σαρκασμού στα όσα ακούγονται. Επίσης, η παρουσία του Γιάννη Αγγελάκα επί σκηνής απόκλινε λίγο από το συνηθισμένο, καθώς ενώ φάνηκε να απολαμβάνει τη βραδιά καθ’ όλη τη διάρκειά της και να τον γεμίζει η ανταπόκριση του κόσμου, μας είπε συνολικά λιγότερες από δέκα λέξεις.
Όχι πως η επικοινωνία καλλιτέχνη και κοινού χρειάζεται απαραίτητα την ομιλία, αλλά δεν είναι κάτι που συνηθίζει ο πενηνταεπτάχρονος, πλέον, μουσικός. Για τον ίδιο λόγο, μεταξύ άλλων, μοιάζουν περιττές οι από κάτω εκκλήσεις για «περασμένα μεγαλεία» που χρόνια έχουν να ακουστούν, όπως για παράδειγμα το «Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι». Ωστόσο, η σκέψη μιας «αποχαιρετιστήριας» συναυλίας εκεί περίπου το 2037 να κλείνει με αυτό το «Στον Παράδεισο» που ποτέ δε λείπει από τις φωνές του κοινού είναι, ας πούμε, ενδιαφέρουσα.
Μονάχα Από Τη Λύπη Σου
Μια Χαρά
Δικαιοσύνη
Αιρετικό
Ευγνωμοσύνη
Είμαι Τυχερός
Μέσα Μου Ο Αέρας Που Φυσά
Άγρια Των Άστρων Μουσική
Ποτέ
Μαύρη Νύχτα
Ντρόγκες
Ωσάν Τυφλό Σπουργίτι
Δεν Θέλω Τα Ματάκια Σου
Πόθοι
Η Γελαστή Ανηφόρα
Νεάντερταλ
Παροιμίες Απ’ Τον Κρόνο
Ταξιδιάρα Ψυχή
Τρένο
Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα
Σαράβαλο
Σιγά Μην Κλάψω
Γιορτή
-
Επισκέπτες
Από ‘δω Και Πάνω
Θ’ Ανατέλλω
Ακούω Την Αγάπη